Ούτε με τη γροθιά ούτε με την «ηλιοθεραπεία» λύνεις το πρόβλημα

Αντί να κάτσουμε να συζητήσουμε σοβαρά και υπεύθυνα μεταξύ μας αφενός και με τους ευρωπαίους αφετέρου το ζήτημα των αλλεπάλληλων ανθρώπινων στιβάδων που «λιάζονται» στην Αθήνα, καταφέραμε πάλι – με ευθύνη της Κυβέρνησης – να διχαστούμε σε ανθρωπιστές και μισάνθρωπους.

Αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα έντονης προσπάθειας παράνομης εισόδου στη χώρα χιλιάδων ανθρώπων που ψάχνουν με κόστος ζωής, την ελπίδα. Αφήσαμε τη φάση της ενσωμάτωσης – χωρίς να τη λύσουμε – και βρισκόμαστε πάλι στη φάση της εισροής.

Στο πλαίσιο του 3ου Παγκόσμιου Φόρουμ το 2009 ειπώθηκε από τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ Ban Ki-moon, ότι ο αριθμός όσων θα επεδίωκαν να μεταναστεύσουν στην Ευρώπη υπολογιζόταν – τότε - σε 300 εκατομμύρια, εκτίμηση που, προφανώς, εξαιτίας των μετέπειτα εξελίξεων στις αραβικές χώρες και κυρίως στη Συρία, είναι υποδεέστερη όσων τελικά θα μεταναστεύσουν.

Αυτό το τεράστιο κύμα μεταναστών δεν μπορεί να εξακολουθήσει να θεωρείται μόνο ελληνικό πρόβλημα. Γι’ αυτό η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες στήριξης των χωρών - κυρίως της Ελλάδας - που αντιμετωπίζουν το μεγαλύτερο πρόβλημα.

Η Ελληνική Δημοκρατία είναι το κράτος εκείνο της ΕΕ, το οποίο είναι το πλέον εκτεθειμένο στις διεθνείς μεταναστευτικές ροές, κυρίως λόγω της ιδιαίτερης γεωγραφικής του θέσης στο γεωπολιτικό περιβάλλον της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, αλλά και λόγω της προφανούς αδυναμίας του να διαφυλάξει τα ατελείωτα χιλιόμετρα των θαλάσσιων συνόρων του. Η αδυναμία αυτή της Ελλάδας προκάλεσε κατά καιρούς τις επικρίσεις κρατών-μελών της ΕΕ, όπως η Αυστρία και η Γαλλία, ενώ τέθηκε το ζήτημα της ενδεχόμενης αποβολής της Ελλάδας από τη συνθήκη Σένγκεν εξαιτίας της ανεπαρκούς διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών εκ μέρους μας, αρκετά πριν απειλήσουμε εμείς με αποχώρηση από το Σένγκεν…

Το πρόβλημα είναι σύνθετο, αλλά η μέθοδος επίλυσης πιο απλή. Η μεταναστευτική πολιτική διακρίνεται σε δύο επιμέρους κατηγορίες:

α. στην πολιτική ρύθμισης και ελέγχου των ροών μετανάστευσης

β. στην πολιτική ενσωμάτωσης των μεταναστών.

Αυτές τις ημέρες μας απασχολεί το πρώτο. Η πολιτική ρύθμισης και ελέγχου των ροών μετανάστευσης . Η πολιτική αυτή, εν πολλοίς, απαιτεί:

α. έλεγχο των συνόρων της χώρας

β. επαναπροώθηση των παρανόμων μεταναστών στις χώρες προέλευσης

γ. απέλαση των ανεπιθύμητων μεταναστών

δ. θέσπιση ιδιαιτέρως αυστηρών ποινών για όσους εκμεταλλεύονται την κατάσταση των αλλοδαπών.

Είναι αυτονόητο ότι αυτοί οι άξονες πολιτικής πρέπει να έχουν τη στήριξη και τη βοήθεια υλοποίησης της ΕΕ.

Ένα ακόμα στοιχείο αυτής της πολιτικής είναι τα Κέντρα Κράτησης. Η Ελλάδα χρειάζεται την δημιουργία Κέντρων Προσωρινής Κράτησης ανά την επικράτεια, μέσω των οποίων θα πραγματοποιείται η διεκπεραίωση του επαναπατρισμού των παρανόμων μεταναστών. Τα Κέντρα Προσωρινής Κράτησης συνιστούν μία πρακτική η οποία εφαρμόζεται σε αρκετά ευρωπαϊκά κράτη. Στην Γαλλία υπάρχουν 22 Κέντρα Προσωρινής Κράτησης, στην Ιταλία 13, Αγγλία 13, στην Ισπανία 9, στο Βέλγιο 6, στη Σουηδία 5, στη Ρουμανία 2. Τα Κέντρα Προσωρινής Κράτησης, στα οποία εννοείται ότι πρέπει να υπάρχουν οι αυτονόητοι κανόνες αξιοπρεπούς και ασφαλούς διαβίωσης, θα χρησιμεύσουν στην επιτυχή ολοκλήρωση της διαδικασίας ταυτοποίησης και ενδεχομένως επαναπατρισμού των παρανόμων μεταναστών όπου αυτό είναι εφικτό. Ενώ και η αύξηση του προσωπικού που εμπλέκεται στις διαδικασίες ασύλου, ιδίως στη διεύθυνση Αλλοδαπών Αττικής, ώστε να εξυπηρετούνται ταχύτερα και πιο σωστά οι αιτούντες άσυλο, είναι επιβεβλημένη και ίσως εδώ καλύτερα ο κ. Κατρούγκαλος να ενδιαφερόταν να διανείμει κάποιους από εκείνους που θέλει να επαναπροσλάβει.

Η συζήτηση στην Ελλάδα δεν ξεκινά από το μηδέν. Όσο και αν μηδενίζεται συνεχώς η ποιότητα του πολιτικού λόγου και των επιχειρημάτων, κυρίως εκ μέρους όσων είχαν συνηθίσει στην εύκολη κριτική ως αντιπολίτευση και τώρα καλούνται να δουν κατάματα το πρόβλημα απέναντι τους. Στα τέλη του 2011, η Βουλή συνέστησε διακομματική επιτροπή για το μεταναστευτικό ζήτημα. Οι εργασίες και οι θέσεις των κομμάτων χάθηκαν κάπου ανάμεσα στις Κάννες και το κυβερνητικό χάος των ημερών εκείνων.

Ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις, στην Επιτροπή τα κόμματα βολεύτηκαν πίσω από τις ιδεολογικές τους οχυρώσεις. Έχει σημασία και ενδιαφέρον να ανατρέξει κανείς στα πορίσματα και τις θέσεις των κομμάτων τότε. Θα δει αποτυπωμένα τα «άκρα», όσα μετά είδαμε αποκρυσταλλωμένα και όσα τώρα βλέπουμε ακόμα να εξελίσσονται.

Τότε ο Σύριζα του 4.6% υποστήριζε, υποθέτω με την άνεση της πίστης στον αέναο αντιπολιτευτικό του ρόλο, την «κατάργηση των τμημάτων συνοριακής φύλαξης... Την κατάργηση των Κέντρων Κράτησης Προσφύγων και Μεταναστών και αντικατάστασή τους με ανοιχτά κέντρα υποδοχής, στα οποία θα διαμένουν προαιρετικά οι εισερχόμενες/οι με αξιοπρεπείς όρους διαβίωσης και ειδική μέριμνα για ασυνόδευτες/τους ανήλικες/ους, ασθενείς, εγκύους και άτομα με ειδικές ανάγκες. Επιτάχυνση της δημιουργίας τέτοιων κέντρων το συντομότερο δυνατό»

Πάνω κάτω τα ίδια υποστηρίζει και σήμερα, μόνο που σήμερα σημασία δεν έχει τι λες για το πρόβλημα, αλλά τι κάνεις για να το λύσεις. Τα κόμματα, οι φορείς και όσοι γνωρίζουν το θέμα μπορούν να πιάσουν το νήμα από εκεί που το άφησε εκείνη η Επιτροπή, να συνθέσουν μία όσο το δυνατόν πιο ενιαία θέση που θα αποτελεί τη θέση της χώρας και με αυτή θα διαπραγματευθεί και με τους εταίρους της.