Ποιος δεν θυμάται όλους εκείνους που προσπαθούσαν κάποτε να μας πείσουν ότι δεν έχει καμία σημασία ποιος είναι ή ποιος εκλέγεται Πρόεδρος των ΗΠΑ. Ήταν, βλέπετε, όλοι τους πολύ «δεξιοί» για τα γούστα μας. Άντε με καμιά εξαίρεση, όπως, ο πώς τον λένε, αυτός ο Νόαμ Τσόμσκι, που καταγγέλλει τον καπιταλισμό με κάτι βαρύγδουπες αναλύσεις πολύ μοδάτες στα καθ’ ημάς (τελευταία επιτυχία του ήταν η τοποθέτησή του ότι ο McCain είναι χειρότερος και από τον Bush, αλλά κατά τα άλλα και ο Obama δεν είναι παρά ένα προϊόν του marketing και γι’ αυτό θα ψηφίσει κάποιο... μικρό υποψήφιο...).
Η αποχώρηση του Clinton από την Προεδρία και η οριακή ήττα του Gore το 2000, αν και πλειοψήφησε στη λαϊκή ψήφο, άνοιξε το δρόμο για την οκταετή διακυβέρνηση Bush (2001-2008) με τα γνωστά αποτελέσματα της «νεοσυντηρητικής» διακυβέρνησής του.
Η 11η Σεπτεμβρίου βύθισε τον αμερικανικό λαό στο πένθος και ταυτόχρονα στον περιορισμό τον ατομικών δικαιωμάτων του. Ο ίδιος ο πρόεδρος Bush αυτοανακήρυξε τον εαυτό του «Πρόεδρο του Πολέμου» και πρωτοστάτησε στις στρατιωτικές επεμβάσεις στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, στηριζόμενος σε αμφίβολες καταγγελίες και αποκομίζοντας ακόμη πιο αμφίβολα αποτελέσματα. Επί των ημερών του «άνθισε» το Γκουαντάναμο.
Το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε, οι υποσχέσεις για μια συγκροτημένη περιβαλλοντική πολιτική αθετήθηκαν, αθετήθηκε μάλιστα και η υποχρέωση της εφαρμογής του πρωτοκόλλου του Kyoto.
Το κοινωνικό κράτος, που έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ήταν στα καλά του, κατέρρευσε. Τα χιλιάδες θύματα του τυφώνα Katrina βίωσαν κυριολεκτικά τα λάθη, τις παραλείψεις και την κακοδιοίκηση της νοεσυντηρητικής διακυβέρνησης.
Η κυβέρνηση του Προέδρου που ανακηρύχθηκε με απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου για 573 ψήφους διαφορά στη Florida στις εκλογές του 2000, έχει την κύρια πολιτική ευθύνη για τη σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση. Ενώ ήδη από το 2005 ήταν φανερό ότι η φούσκα των ακινήτων στις ΗΠΑ σκάει, το οικονομικό επιτελείο Bush παρακολουθεί απαθώς τις τραγικές συνέπειες, οι οποίες μόνο μέσα στο 2007 οδηγούν σε κατάσχεση 1 εκατομμύριο 300 χιλιάδες κατοικίες! Και έρχεται τώρα εκ των υστέρων να «κοινωνικοποιήσει» τις ζημιές εκείνων των χρηματοπιστωτικών οργανισμών που οδήγησαν την παγκόσμια οικονομία σε κρίση, προσφέροντάς τους 700 δις δολάρια των Αμερικανών φορολογούμενων!
Ευχαριστούμε πολύ, κύριε Τσόμσκι, αλλά δεν θα πάρουμε. Δεν είναι ανόητοι οι νέοι Αμερικανοί, οι έγχρωμοι, οι σκληρά εργαζόμενοι στις ΗΠΑ, που στρέφονται μαζικά προς τον Obama. Μόνο μια ματιά να ρίχνατε στην κοινωνική διαστρωμάτωση της ψήφου, θα αντιλαμβανόσασταν πόσο λάθος έχετε κάνει στην ανάλυσή σας.
Ο κόσμος χρειάζεται μια καινούργια ελπίδα. Η επόμενη διοίκηση των ΗΠΑ θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο απαλλαγμένη από τα βάρη της τραγικής οκταετίας που οδήγησε στη σημερινή παγκόσμια πραγματικότητα. Η «κουλτούρα» των εξοπλισμών, της άκρατης κυριαρχίας της λογικής του κέρδους, του ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών πηγών του πλανήτη, της υποταγής των ατομικών δικαιωμάτων και της καλλιτεχνικής έκφρασης στις επιταγές του πολέμου δεν τραυματίζει μόνο τον αμερικανικό λαό, τραυματίζει ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Είναι καιρός να το καταλάβουμε και να πράξουμε τα δέοντα. Να απαιτήσουμε περισσότερη δημοκρατία στην οικονομία, περισσότερο κοινωνικό έλεγχο στις ενεργειακές πολιτικές, ενίσχυση των θεσμών απονομής δικαίου και επίλυσης διαφορών.
Ο κόσμος που χάνεται, είναι ο δικός μας κόσμος. Και η προσπάθεια για να αποτρέψουμε το μοιραίο μας αφορά όλους.
Η ελπίδα έχει όνομα. Αν αποκτήσει υπόσταση, θα είναι εδώ στις 5 Νοεμβρίου με όλους τους συμβολισμούς της.
Για να ξεκινήσει και πάλι η προσπάθεια για έναν καλύτερο κόσμο.
10°
