Φέτος το «Η ζωή εν τάφω» είναι πιθανό να εγείρει μέγα πολιτικό θέμα. Αν μη τι άλλο, θα μπορούσε να υποστεί μία μικρή μετατροπή. Πώς το «Νίκας τοις βασιλεύσι» έγινε «τοις ευσεβέσι»; Ο ύμνος δύναται να αλλάξει και εδώ. Ας γίνει «Η Ζωή εν έδρα» – ακούγεται και ως «ενέδρα». Ούτως ή άλλως ο Ιησούς δίπλα είναι. Την ακούς και σταυροκοπιέσαι. Από την άλλη, σκέφτομαι πως η συνθήκη της Ζωής εν τάφω είναι αυτή που, τελικά, οδηγεί στην Ανάσταση. Πώς να αντέξει ο Κύριος εκεί μέσα; Επιπόλαιες εξυπνάδες με υψηλό δείκτη ρίσκου. Για να είμαι ειλικρινής, φοβάμαι κάπως. Τρέμω μη με μηνύσει ο Καμμένος και με εγκαλέσει η Ζωή για σεξισμό. Αν γινόταν ταυτοχρόνως ήταν τζακ ποτ, όμως στις μέρες μας καλό είναι να είσαι προσεκτικός. Δέχεσαι την αγωγή σε ευρώ και δεν ξέρεις σε τι νόμισμα θα πληρώσεις. Όμως να, συγχωρέστε με, τη βλέπω να στέκεται μπροστά στο δένδρο που ο άτυχος συμπατριώτης μας έβαλε τέλος στη ζωή του προ τριετίας. Αφήνει λουλούδια και στέκεται σε στάση προσοχής. Και εγώ σκέφτομαι ότι υπάρχουν μόνο δύο επιλογές. Είτε να φυτέψω και εγώ μία σφαίρα στο κεφάλι, να γίνω κυριολεκτικά ανοιχτόμυαλος, είτε να φτιάξουμε μία κατάσταση όπως στο κατεχόμενο Βερολίνο. Να υπάρχουν τομείς, βρε παιδί μου, ζώνες ελέγχου από διαφορετικά κράτη. Εγώ θα πήγαινα στον αμερικανικό. Όχι Checkpoint Charlie, αλλά Checkpoint Χάλι. Και επειδή οι περισσότεροι από σας θα πηγαίνατε στο σοβιετικό, εμείς οι λίγοι που θα διαλέγαμε κόλαση, θα τεντώναμε τα χέρια ανέμελα, σαν να φουσκώνουν οι αγκαλιές μας από χαρά. Και από εκεί, από την ασφάλεια των Αμερικανών πεζοναυτών, θα ρωτούσα με όλη τη δύναμη της φωνής μου τη Ζωή: Από ποια αυτοκτονία και μετά ο αυτόχειρας δεν λογίζεται θύμα του μνημονίου; Πόσοι μήνες μεταμνημονιακής διαχείρισης πρέπει να περάσουν για να επιστρέψουν οι ψυχίατροι στις θέσεις τους; Εκείνη κάτι θα πήγαινε να πει, αλλά ποιος θα την άκουγε; Εμείς θα παίζουμε Springsteen. Οι άλλοι θα ακούνε δημοτικά.
Μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες πίστευα ότι ο εμφύλιος μπορεί να αρχίσει έξω από καμιά τράπεζα. Ας πούμε ότι τίθεται περιορισμός στην κίνηση κεφαλαίων. Εσύ που έχεις λεφτά θα θέλεις να σπάσεις την τράπεζα. Εγώ που δεν έχω μία θα θέλω να σπάσω το κεφάλι σου. Κάποια στιγμή θα πιαστούμε μαλλί με μαλλί και, εκ των πραγμάτων, τα κόμματα θα κληθούν να διαλέξουν πλευρά. Μετά κατάλαβα ότι ο εμφύλιος ήδη παίζεται στα timeline, στις μπάρες των μπαρ και στα τραπέζια της ταβέρνας. Δεν ξέρω αν αυτοί που κερδίζουν είναι οι καλοί ή οι κακοί. Είναι, όμως, οι ψεύτες. Λένε ότι οι νικητές γράφουν την ιστορία. Στην περίπτωσή μας, ορίζουν και την πραγματικότητα. Στη Βουλή ξεκίνησαν τη λειτουργία τους δύο επιτροπές που θα φουσκώσουν σαν απόστημα πάνω από τις πληγές μας. Η μία είναι η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους – ο Όργουελ δεν θα έκανε καλύτερη επιλογή ονόματος. Δεν πρόκειται, βέβαια, να κάνει απολύτως τίποτα. Θα σπεκουλάρει στην εθνική θεωρία συνωμοσίας ότι εκατό λαμόγια, ο Σόρος, η Μπίλντεμπεργκ και οι τοκογλύφοι έσυραν έναν υπερήφανο λαό στη χρεοκοπία. Ο λόγος; Η αφαίμαξη του ορυκτού και του ψυχικού μας πλούτου. Η άλλη επιτροπή έχει να κάνει με την είσοδο της χώρας στα μνημόνια. Εδώ η εθνική θεωρία συνωμοσίας για τη συμπαιγνία εις βάρος της χώρας θα συναντηθεί με την τεχνική ανάλυση της εθνικολαϊκής διαλεκτικής: δεν είναι η κρίση που έφερε τα μνημόνια, αλλά τα μνημόνια που έφεραν την κρίση. Δεν υπάρχουν πρωτογενή ελλείμματα, ούτε η καραμανλική κραιπάλη. Αν τα ενώσετε όλα αυτά φτιάχνετε μία καινούργια γενική θεωρία των πάντων. Εθνικά ορθή, λαϊκά κατανοητή, πάντα συμβατή με την κυρίαρχη ιστορική αφήγηση του ξεχωριστού, τίμιου, πλην όμως κατατρεγμένου έθνους. Δύο χιλιάδες αρνιά θα έχει την Κυριακή στο Γουδή. Ο λαός, στον οποίο ο ίδιος ο Θεός δίνει φωτιά να ανάψει λαμπάδες, θα γιορτάσει με το στρατό. Με χορούς και τραγούδια δημοτικά. Μπήκαν τα γίδια στο μαντρί.
11°
