Τα αποδρασιακά πάθη της κυρίας Σταμάτη κατακλύζουν την επικαιρότητα, γιατί η κοινωνία χτενίζεται, αδιαφορώντας που εδώ ο κόσμος (της) χάνεται. Αύτανδρο (ναι, ναι, κι εδώ σεξισμός κυρία Ζωή) το εθνικό σκάφος, αφού ήδη έχει στουκάρει με το παγόβουνο, βυθίζεται αργά, αργά, αλλά σταθερά και αναπόδραστα. Κάτι τέτοιο περίπου εννοούσαμε προχτές που λέγαμε «Είναι το Grollapse, ηλίθιε!».
Αλλά της γλεντοκόπας και κλαψομούγκρας κοινωνίας δεν της καίγεται καρφί, αφού για άλλα κλαίγεται και τις σχετικές ανησυχητικές πληροφορίες τις θεωρεί ανυπόστατες και καταστροφολογικές. Βέβαια, η μέρα εκείνη δεν θ’ αργήσει και θα ‘ναι αποφράς. Αλλά τότε που τα ποντίκια θα ψάχνουν πανικόβλητα να την κάνουν εκτός καραβιού, μόνο θάλασσα παντού θα βλέπουν και οι σωσίβιες λέμβοι θα είναι ελάχιστες. Το βαϊμαρικό φαινόμενο βρίσκεται πλέον σε προκεχωρημένη διάταξη.
Βαϊμαρικά
Η οικονομία διαλύεται από την ασυναρτησία της χαρούμενης ηγεσίας. Η κοινωνία εξακολουθεί να πονάει, αλλά ευωχείται από εθνική υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια που την ταΐζει η πονηρή ηγεσία. Δεν καταλαβαίνει ότι την εξευτελίζει διεθνώς, κάνοντας ακριβώς τα ανάποδα από εκείνα που ισχυρίζεται (που και χάβει κανονικά η κοινωνία). Τα δελτία ειδήσεων επί δεκάλεπτα ασχολούνται με την περιγραφή της κυριαρχίας των πρωτοκάθεδρων κουκουλοφόρων.
Τώρα ίσως αρχίζει να γίνεται πιο κατανοητό εκείνο που λέγαμε πέρσι: «Και όμως υπάρχουν και χειρότερα». Η εμφανώς απόλυτη ακυβερνησία παντού, σταδιακά γίνεται αντιληπτή. Η εσωτερική αφασία επηρεάζει και την εξωτερική και τούμπαλιν, σε ένα αυτοτροφοδοτούμενο αδιέξοδο. Ο κ. Βαρουφάκης δεν παύει να διατείνεται ότι «ξανασχεδιάζουμε από την αρχή την Ευρώπη». Αλλά στην πράξη αποδεικνύεται ανίκανος να συντάξει μια κανονική λίστα μεταρρυθμίσεων, ένα έγγραφο που να ξεπερνάει μια λίστα για ψώνια από το σούπερ μάρκετ.
Τα διεθνή ρεπορτάζ, ακόμα και κάποιων που αρχικά συμπάθησαν το ελληνικό «ανατρεπτικό» εγχείρημα, έχουν καταλάβει την πικρή αλήθεια. Ότι οι Έλληνες απαιτούν να πάρουν δανεικά, αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να πραγματοποιήσουν καμιά επιβεβλημένη μεταρρύθμιση. Γι’ αυτό και χρονοτριβούν, νομίζοντας ότι έτσι θα επιβάλουν την «πολιτική» λύση… Και οδηγούν τον εαυτό τους σε τρομακτική έλλειψη ρευστότητας, που όμως την αποδίδουν στις δολοφονικές προθέσεις των δανειστών…
Η πραγματικά χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης παίζει συνέχεια με τη φωτιά (διαβάστε κι αυτό «Θέλετε ρήξη; Να το συζητήσουμε», Δήμητρα Γκρους ) και αρχίζει να δείχνει τις αρετές της. Και η πορεία της προοιωνίζεται τον κλασικό στίχο του Μάρκου Βαμβακάρη «…την πούλεψε κι ο Δεμερτζής, που θα ‘φερνε το τέλος» (από το τραγούδι «Όσοι γενούν πρωθυπουργοί» της ευρύτερης Βαϊμαρικής εποχής). Το πρωτοφανές αυτό αδιέξοδο, ως αποτέλεσμα του κλιμακούμενου παρανοϊκού αντιμνημονιακού εθνολαϊκισμού, είναι το βαϊμαρικό φαινόμενο που λέγαμε.
Πελατειακό Ιδιωτικό Παρακράτος
Και πίσω από αυτό το διαλυτικό φαινόμενο κάνει πρόγραμμα ΤΟ Σύστημα, που υπό την αναπτυγμένη μορφή του Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους, περνάει στην τελική του φάση. Κάποιοι γκρίνιαζαν πριν τρία χρόνια, γιατί το λέγαμε Ιδιωτικό. Αν και η ζωή πια το έχει καταστήσει διάφανο, το επαναλαμβάνουμε συχνά. Είναι Ιδιωτικό, ακριβώς επειδή πίσω από το ψευδές πέπλο κοινωνικής ευαισθησίας (που προτάσσει για ξεκάρφωμα στα μάτια των γητεμένων θυμάτων του), έχει σαφώς επιλεκτική στόχευση.
Κάνει τα πάντα για να πληρούται ο μαφιόζικος όρος της συνδιαλλαγής. Πάρε κι εσύ λίγα, να δώσω περισσότερα στον πιο φωνακλά, να δώσουμε να πάρουμε όλη η παρέα, εις βάρος των κορόιδων που μένουν έξω από το αεροπλανάκι. Είναι, λοιπόν, Ιδιωτικό, αφού άμα είσαι δικό μας παιδί, ανεξαρτήτως κομματικής φατρίας, θα βολευτείς. Αν όχι, θα σε φάει το φίδι το μαύρο.
ΤΟ Σύστημα είναι σοφά διαρθρωμένο μέσα στην τύφλα του. Έχει διαβρώσει όλους τους θεσμούς, κόμματα, συνδικάτα, ΜΜΕ, πανεπιστήμια, σχολεία. Και φυσικά έχει αλώσει όλους τους δημόσιους οργανισμούς, που τους χρησιμοποιεί κάνοντας κάστινγκ στην επάνδρωσή τους (πάλι αυτός ο σεξισμός…). Έτσι τρέφονται τα στόματα, που θα μας στηρίζουν με ψήφο και με συμμετοχή στις αυθόρμητες λαοσυνάξεις υποστήριξης.
ΤΟ Σύστημα υπάρχει παντού. Ως πολιτικό σύστημα, ως κοινωνία, ως περιθωριακός κύκλος του ποινικού και τρομοκρατικού ημικόσμου. ΤΟ Σύστημα έχει επιβάλει και την κατάλληλη εθνική ιδεολογία, που εξυπηρετεί την κυριαρχία και την απρόσκοπτη αναπαραγωγή του. Έτσι έχει επινοήσει απίστευτη ψευδή και ανύπαρκτη πολιτική ορολογία, που έχει καθιερωθεί ως Αλήθεια, συνεπικουρούσα σε αυτή την αδιατάρακτη κυριαρχία ΤΟΥ. Θυμηθείτε, τον «κοινωνικό αυτοματισμό», αποκλειστικά ελληνικό όρο, που δεν σημαίνει απολύτως τίποτε.
Αλλά αυτός ο ανύπαρκτος «κοινωνικός αυτοματισμός» βοηθάει να ξεχνάμε ότι άμα τα πάρει ο προνομιούχος υπάλληλος της ΔΕΗ, θα τα χάσει ο ταλαίπωρος άνεργος εμποροϋπάλληλος. Θυμηθείτε επίσης τα παρεμφερή προοδευτικά πρόσημα, που τα θυμόμαστε όταν πιέζεται ένας πελάτης ΤΟΥ Συστήματος. Και τα ξεχνάμε, όταν εξαθλιώνεται ένας ξεκρέμαστος μικρομεσαίος επιχειρηματίας, ή ο απλήρωτος ή και απολυμένος εργάτης του.
Οι άμυνες ΤΟΥ Συστήματος
Όλα έχουνε ειπωθεί, εδώ και καιρό. Δεν έχουν όμως ακουστεί. ΤΟ Σύστημα έχει παντού ορθωμένες ασπίδες προστασίας. Έτσι «ο Αντικυκλώνας του Αντιμνημονιακού Ψεύδους» εξουδετερώνει κάθε ενοχλητική πληροφορία, που κινείται προς την κατεύθυνση της μεταρρύθμισης. Γιατί, όπως έλεγαν οι αρχαίοι Αθηναίοι, αι μεταβολαί λυπηρόν. Κάθε αλλαγή στοχεύει στην ανατροπή ΤΟΥ Συστήματος. Και ο αντιμνημονισμός ήταν ο τελευταίος οργανωμένος παρανοϊκός αντιπερισπασμός ΤΟΥ Συστήματος, για να αποκρούσει δια του σκοταδισμού την αδήριτη ανάγκη της διάλυσής του.
Όλα έδειχναν ότι όσο δεν βάζουμε χέρι στο αχόρταγο τέρας, ΣΤΟ Σύστημα, ο τόπος θα χρεωκοπήσει. Και όμως, πέρα από το γεγονός ότι ΤΟ Σύστημα ξέρει να κρύβει όσους με τις απόψεις του το ξεμπροστιάζουν, οι αποκαλυπτικές φωνές πότε πότε έβρισκαν στόχο. Και ακουγόντουσαν στην κοινωνία.
Και πάλι όμως, τότε, η ίδια η κοινωνία, προτιμούσε να ακούει πιο ευχάριστες φωνές. Εξ αδρανείας κι εδώ ΤΟ Σύστημα διατηρούσε το ηθικό προβάδισμα: καθιστούσε ανήθικες («νεοφιλελεύθερες») τις ανατρεπτικές φωνές, επικαλούμενο την κυρίαρχη εθνική ιδεολογία που είχε έγκαιρα χτίσει και επιβάλει. Έτσι βοηθιόταν και η κοινωνία να μην παραδεχτεί την αλήθεια, αποκρούοντας τους εξόριστους ποιητές που μας αποκάλυπταν την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων, στον αιώνα τους λέγοντάς μας τι βλέπουν.
Κι έβλεπαν πως όσοι ζητούν μεταρρυθμίσεις, δεν είναι νεοφιλελεύθεροι μερκελιστές. Είναι τα συνειδητοποιημένα θύματα ΤΟΥ Συστήματος, το οποίο δεν θέλει αλλαγές στο αντιδραστικό στάτους κβο, φυσικά εις βάρος τους. Το αντιστασιακό ντιριντάχτα του αντιμνημονιακού εθνολαϊκισμού, δεν ήταν παρά για το ξεκάρφωμα ΤΟΥ Συστήματος, για να μην πειραχτούν τα προνόμια των πελατών του.
Αν δεν είχαν έτσι τα πράγματα, τότε δεν θα είχε ανάγκη ΤΟ Σύστημα να σπαταλάει όλη του την ενέργεια στην αναποδιά. Στο να αποδεικνύει λάθρα πέρσι ότι υπάρχει success story και φέτος ότι το κρέας είναι ψάρι, το Θεσμόνιο δεν είναι Μνημόνιο και η Θεσμόικα δεν είναι Τρόικα, σε περιβάλλον εξαφάνισης της βαρύτητας.
Η τρομακτική αλήθεια του Grollapse
Όποιος θέλει μπορεί πλέον να δει το ολοένα και πιο ενισχυμένο ικρίωμα της σχηματιζόμενης αλήθειας. Μπορεί να δει ότι ένα κι ένα κάνουν δύο και όχι τρία. Εδώ και δεκαετίες η κοινωνία μας είχε παραδοθεί στα θέλγητρα του Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους.
Και εθελοτυφλούσε, αποδεχόμενη πλήρως το δόγμα του πελατειακού εθνολαϊκισμού, που έλεγε ότι, όποιος ισχυρίζεται πως ένα κι ένα κάνουν δύο, είναι νεοφιλελεύθερος. Και ότι η αλήθεια είναι ότι ένα κι ένα κάνουν τρία, ίσως και τέσσερα. Οι ελάχιστοι τρελοί που έλεγαν πως όχι, ένα κι ένα κάνουν δύο και ο βασιλιάς είναι γυμνός, έπαιρναν περιφρονημένοι το δρόμο της ανυποληψίας και της απόλυτης περιθωριοποίησης.
Χτες βράδυ στη ΝΕΡΙΤ, σε μια εκπομπή του Μπάμπη Παπαπαναγιώτου, μεταξύ άλλων εμφανίστηκε ο δημοσιογράφος Κώστας Στούπας, που λίγο πολύ εξήγησε πώς θα σκάσει η χώρα στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ. Για να μην τα πολυλογούμε, ο συνάδελφος που καιρό τώρα εξηγεί τα αυτονόητα (ενδεικτικά αξίζει να διαβάσετε «Γιατί η Ελλάδα θα χρεωκοπήσει σύντομα…» ), είπε το πιο απλό.
Ότι ένα σύστημα με τρία εκατομμύρια συνταξιούχους και δυόμισυ εκατομμύρια εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, ΔΕΝ είναι βιώσιμο. Είπε και άλλα που φαντάζεστε, γύρω από το πελατειακό παρακράτος. Κάποιοι είπαν ότι κινδυνολογεί, άλλος που δήλωσε φίλος του ΣΥΡΙΖΑ, είπε ότι έχει δίκιο στην ανάλυσή του. Και ποιος να αντισταθεί στην ακαταμάχητη απλή σκέψη του λέγοντος;
Όταν παρασυρθείς στον κανόνα του ορθού λόγου, δεν την γλιτώνεις. Ο μόνος τρόπος να διασωθείς από τον κοινό νου είναι να αποκλείσεις τους θεράποντές του. Αλλιώς, θα χάσεις μόλις διασταυρωθείς μαζί τους, εκτός αν πουλάς τρέλα τύπου μα εσύ είσαι νεοφιλελεύθερος και μνημονιακός, δεν δικαιούσαι δια να ομιλείς. Αυτό, άλλωστε, σε τούτο τον πυροβολημένο τόπο και στον πειθαρχημένα ντρεσσαρισμένο οχλοπολτό του, πάντα πιάνει…
Πονηρό ΤΟ Σύστημα: Ισχύς μου ο λαός μου
Άρα φτάνουμε στο πρόβλημα: Το υποκείμενο της καταστροφής, τώρα που ετοιμαζόμαστε πλησίστιοι για το τρομακτικό Grollapse, δεν είναι ο κ. Τσίπρας. Αυτός έχει τη θηριώδη ευθύνη της αγωγής μας στον αντιπολιτικό παρανοϊκό αντιμνημονιακό εθνολαϊκισμό, που έφερε τη διάλυση, πέντε χρόνια τώρα, ενώ ισχυριζόταν πως μας διαλύουν τα μνημόνια…
Το υποκείμενο, όμως, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Εμείς ελπίζουμε ότι ο κ. Τσίπρας, αν του κάτσει και γιατί όχι, θα μας οδηγήσει στο αδύνατο. Γιατί να μην κλέψουμε ακόμα λίγο το μέλλον των παιδιών μας; Εμείς, όσο κορόιδα κι αν είμαστε, κάπου καταλαβαίνουμε την αδιέξοδη απάτη. Ότι δεν γίνεται να ζητάμε να ζούμε καλύτερα με την ευγενική χορηγία του κουτόφραγκου, τώρα που αυτός πλέον μας πήρε χαμπάρι.
Δεν γίνεται να γουστάρω ελεύθερη και πλούσια ζωή, χωρίς να παράγω και ανάλογα δικό μου πλούτο… Και αφού τον πλούτο που δεν παράγω, σταματούν να μου τον χορηγούν, όπως έκαναν μέχρι τώρα οι κουτόφραγκοι, θα προσφύγω στις ξερακιανές σάρκες μου. Θα αυτοκανιβαλιστώ, για να αυτοτροφοδοτηθώ…
Και αυτό λέγεται φόροι. Φόροι μέχρις εσχάτων. Υπερφόροι που αυτοί (και όχι, φυσικά, τα μνημόνια) προκάλεσαν το ενάμισυ εκατομμύριο ανέργων. Ενώ τώρα θα βάλουν λουκέτα και στους τελευταίους εναπομείναντες μοϊκανούς της ιδιωτικής οικονομίας που τρέφει τη δημόσια (διαβάστε κι αυτό «Τα υφεσιακά μέτρα κι η αφασιακή στάση», του Σπύρου Βλέτσα)...
Την φορομπηξία που κακίζαμε στους «Σαμαροβενιζέλους», οι οποίοι παίρνανε και αβέρτα δανεικά για συμπλήρωμα, τώρα θα την θυμόμαστε σαν πταίσμα. Τώρα που (εφόσον) συρρικνώνονται τα «μνημονιακά» δανεικά, το κενό τους μόνο φόροι μπορούν να το καλύψουν. ΤΟ Σύστημα να ‘ναι καλά, οέο.
Εξαφανίζοντας ανεπιστρόφως την τροφό ιδιωτική οικονομία, όμως, το τρελό αεροπλανάκι κοντεύει να βρει τον τελικό στόχο, την πλαγιά του αλπικού βουνού της αμείλικτης πραγματικότητας. Μόνο και μόνο γιατί ήταν μπόσικα τα χάπια που έπαιρναν ο κυβερνήτης και ο συγκυβερνήτης. Και τα αντίστοιχα χάπια που τάιζαν την εθελότυφλη εθνικά υπερήφανη και αξιοπρεπή κοινωνία μας. Η οποία, κατά την ώρα της κρίσης, να μην ξεχνάει: η ίδια ευθύνεται για τις επιλογές της. Ήξερε και επέλεγε, αυτή έδινε ισχύ στους πειραγμένους κυβερνήτες που τοποθετούσε στο εθνικό κόκπιτ…
***
Όπως ο Κωστάκης υποσχέθηκε επανίδρυση του κράτους και μας τράβηξε μια κραταιά επανίδρυση της διαφθοράς οδηγώντας μας στραίητ-θρού στον γκρεμό της χρεωκοπίας, κάπως έτσι έρχεται και ο κ. Τσίπρας μετά του κ. Καμμένου. Θέλει κι αυτός, υπό τις επευφημίες του αλαλάζοντος οχλοπολτού, να μας τραβήξει μια επαναστατική δημοκρατική αλλαγή, μια ελαφρά βελτίωση προς το χειρότερο.
Θέλει, δίνοντας ψίχουλα στα κορόιδα θύματα ΤΟΥ Συστήματος, να συνεχίσει την εδραίωση της ακμαιότητας της πελατείας. Και επειδή χωρίς κοκό, αυτό είναι πλέον μαθηματικά αδύνατο, θα φέρει το ανεπίστροφο τέλος.
Ως στυγνός επικοινωνιστής έχει καταλάβει ότι πρέπει να προσαρμοστεί στο μήνυμα των δημοσκοπήσεων: τα δύο τρίτα ακόμα και των ψεκαζμένων Ελλήνων, δεν διανοούνται κάτι εκτός Ευρώ… Δεν φτάνει που το κατάλαβε, όμως. Πρέπει και να το υπηρετήσει έμπρακτα. Και μετά από το καταστροφικό δίμηνο που ζήσαμε, αυτό σημαίνει πολύ τολμηρές μεταρρυθμίσεις… Και όταν θα είναι αργά δεν θα ξέρει πού να κρυφτεί.
Είπαμε, όμως. Η ευθύνη είναι ολωνών μας. Κι αν δεν γίνουμε, ο καθένας μας, ένας Άτλας που θα αναλάβει την ευθύνη του φορτίου για όλη την διαλυμένη άρρωστη κοινωνία μας, χαΐρι δεν θα δούμε. Αλλιώς το μεγάλο κακό δεν σταματιέται κι η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει. Στην αρχή νομίζαμε ότι επρόκειτο για επιθεωρησιακό νούμερο, αλλά γυρίζοντας ο καιρός μας αποκάλυψε πως ήταν το προοίμιο μιας τραγωδίας.
Υ.Γ.1 Εξωγήινα θεάματα
Όταν δεν είσαι ικανός να προσφέρεις άρτον, αμολάς θεάματα. Ο χυδαίος λαϊκισμός οδηγεί την οικονομία στο τέλος και πανικόβλητος παραγγέλνει κάποιο ακροβατικό που να πιάνει τη μεσαία τάξη, Γιάνη. Έτσι, με τίποτε από άρτο και με μπόλικο από φόρους, φάτε μάτια ψάρια και θεάματα. Και τάζει Εξεταστικές Επιτροπές για να ελεγχθεί η εγκυρότητα του γάμου του Καραγκιόζη. Μην ήταν πλαστά τα πιστοποιητικά; Μπήκε σωστά η υπογραφή του ιερέα; Ήταν ευπρεπώς ντυμένα τα παρανυφάκια;
Το θέμα της εξαίρεσης και του ξεπλύματος του Κύριου ένοχου της Χρεωκοπίας, του κ. Κωστάκη Καραμανλή του μικρού και ανωφελούς, είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο μετά την ίδια τη χρεωκοπία και φυσικά μετά την απίστευτη αντιμνημονιακή απάτη… Όλα έχουν ήδη ειπωθεί αρκούντως («4 εικόνες & 400 λέξεις για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό Καραμανλή» φερ’ ειπείν), δεν έχουμε κάτι να προσθέσουμε για την ώρα. ΤΟ Σύστημα να ‘ναι καλά.
Υ.Γ. 2 Ζωή και τρομοκρατία
Καλά, για τους «αναρχικούς» ή «αντεξουσιαστές» τα έχουμε πει, πόσο δεν είναι αυτό που θα ήθελαν να είναι. Αφού εδώ και χρόνια επιδίδονται σε ένα διεκδικητικό αγωνιστικό νταραβέρι με το κράτος, αναγνωρίζοντάς το. Τη μια είναι αντιμνημονιακοί και κάνουν κριτική στο κράτος σχετικά με τα μνημονιακά του λάθη… Την άλλη είναι αντιφασίστες, αλλά όχι και αντικομμουνιστές (οι οποίοι είναι φούλ κρατιστές σταλινικοί, άρα εχθροί κάθε αναρχικού, όπως και οι κρατιστές φασίστες, ναζιστές και Σία)… Την άλλη κάνουν κριτική στην «Αριστερά» δείχνοντάς της το σωστό δρόμο και λοιπά σχετικά παρόμοια μεγαλεία.
Η κυρία Ζωή, όμως, πόσο πολύ θέλει να μας πείσει ότι είναι θεούλα; Είπατε τη Βασιλεί ότι μια φορά από τις σχετικά λίγες που πήγαμε για κάποια δουλειά στη Βουλή, ζήσαμε τούτο. Κάποιος καλοντυμένος κυριούλης, προσπαθώντας να μπει, επειδή είχε ραντεβού εντός και βιαζόταν και οι της Ασφάλειας τον καθυστερούσαν, φόρτωσε και πήγε να περάσει με το έτσι θέλω. Σε δυόμισυ δεύτερα, ο καψερός ήταν κεφαλοκλειδωμένος καταγής. Και κάθιδρως ζήταγε να τον αφήσουν κι αυτός υπομονετικά θα περιμένει όσο χρειαστεί…
Δεν είναι ολοφάνερο γιατί τα λέμε αυτά; Επειδή, ιδιαίτερα πρόσφατα, διάφοροι αγαναζισμένοι τραμπούκοι ήθελαν να κάψουν το μπουρδέλο τη Βουλή. Και γι’ αυτό, κάθε πολίτης οφείλει να δέχεται τα μέτρα ασφαλείας που διέπουν την πρόσβαση εντός του Κοινοβουλίου.
Μόνο η ΠτΒ δεν πρόσεξε κάποια ανωμαλία στο προχτεσινό φιλοτρομοκρατικό διάβημα, που διεκτραγωδήθηκε στο Περιστύλιο της Βουλής («Αν θέλαμε μπαίναμε και στη Βουλή», απόλυτα εκτεθειμένη τώρα η κυρία Πρόεδρος, τζάμπα το γλείψιμο στα παιδιά που τώρα την διασύρουν). Μπορούσαν κάλλιστα, όπως όλοι οι άλλοι, «τα παιδιά» να διαμαρτυρηθούν έξω από την επικράτεια του Κοινοβουλίου. Όμως, ήθελαν να δείξουν τη δύναμή τους, γι’ αυτό και έκαναν αυτό που δεν ενόχλησε την κυρία Πρόεδρο .
Είπαμε, όμως. Η τρομοκρατία δεν είναι μια ισχυρή και αναπόσπαστη αιχμή ΤΟΥ Συστήματος φορ νάθινγκ και χρειάζεται την σχετική περιποίηση από την ηγεσία του (μέρος της τουλάχιστον).
Υ.Γ. 3 Προτείνουμε τρία ακόμα κείμενα εξαιρετικά ενδιαφέροντα, για τους διαβαστερούς αναγνώστες μας.
Μην το ξεχνάμε. Όταν η Ελλάδα είναι στα κάτω της και όταν ανατολικά μας ο Σουλτάνος έχει προβλήματα, τότε χρειάζεται προσοχή στο Αιγαίο, στο βαθμό βέβαια που υπάρχει και σοβαρή ηγεσία στην Αθήνα
Η κυρία Ραχήλ Μακρή αισθάνεται πάντα την ανάγκη να μην κρατάει κλειστό το στόμα της. Κάποιος να την προσέχει, γιατί, όταν το ανοίγουμε, πρέπει να έχουμε και κάτι να πούμε. Ήθελε και αυτή να εκτεθεί για την αρθρογραφία Πανούση στα «Νέα», δεν βρήκε όμως κάτι καλύτερο από το να αναμασήσει άτσαλα τη δήλωση Φίλη. Και θύμισε τον Αισώπειο μύθο για το υπερφίαλο λυχνάρι («Φαίνε λύχνε και σίγα»).
