Σκηνή 1η Δύο δεκάδες άνδρες των Ειδικών Δυνάμεων παρελαύνουν τραγουδώντας με στιλ Αμερικανών πεζοναυτών ένα αλυτρωτικό άσμα περί ανακατάληψης της Πόλης. Ο αρμόδιος υπουργός Αμύνης ψεύδεται δημοσίως αναφέροντας πως οι σκηνές προέρχονται από περσινή ανάλογη εκδήλωση.
Σκηνή 2η Δύο μίζερα συγκροτήματα δημοτικών χορών σαλεύουν σε ρυθμό τσάμικου και καραγκούνας υπό βροχήν. Το στοίχημα του υπουργού Αμύνης και της περιφερειάρχη Αττικής πνίγεται και το γλέντι που ανέμεναν ακυρώνεται από τη μήνιν των θεών και της καλής τύχης. Οι ψεκασμένοι με ομπρέλες αδυνατούν να ακολουθήσουν. Ο κ. Καμμένος παρά ταύτα είναι πανευτυχής. Προφανώς λόγω άγνοιας συνεπειών. Όλη η ενέργειά του κατευθύνεται κατά του σκιτσογράφου και άριστου γιατρού κ. Πετρουλάκη. Τον μηνύει και απαιτεί ένα εκατομμύριο ευρώ. Ο κ. Τσίπρας σιωπά. Η κυρία Δούρου, επίσης. Ο κ. Κατρούγκαλος, έγκριτος νομικός, συνταγματολόγος και εγκυρότατος υπερασπιστής των αδυνάτων σε θέματα εργασιακών διαφορών, ούτε καν ασχολείται με την κατάφορη παραβίαση του δικαιώματος ελεύθερης έκφρασης. Προφανώς διότι αντιμετωπίζει και αυτός την οδύνη που προκαλεί η δημοσιογραφική πένα ή το πενάκι του σκιτσογράφου.
Σκηνή 3η Ο κ. Καμμένος, αφήνοντας άφωνους ημεδαπούς και αλλοδαπούς παρατηρητές, ανακοινώνει στους Αμερικανούς συνομιλητές του πως η Αθήνα προσκαλεί τις ΗΠΑ σε συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων του Αιγαίου με αναλογία 70% για τους Αμερικανούς και 30% για τους εδώδιμους βλαστούς της εθνικολαϊκιστικής στρούγκας. Οι Αμερικανοί χαμογελούν αμήχανα μπροστά στο βεληνεκές της γραφικότητας του Έλληνα υπουργού Αμύνης. Οι ντόπιοι πρωτομάστορες του νέου εθνικού ιδεώδους μειδιούν. Είναι η πρώτη φορά σε παγκόσμια κλίμακα όπου συμβόλαιο επί ενεργειακού θέματος παρουσιάζεται δημοσίως χωρίς υπογράφοντες.
Σκηνή 4η Ο αιωνίως αγωνιών και κουρασμένος αντιπρόεδρος κ. Δραγασάκης ανακοινώνει στο κινεζικό ακροατήριό του πως η ιδιωτικοποίση του ΟΛΠ θα ολοκληρωθεί. Οι Κινέζοι χειροκροτούν. Στον Πειραιά ο συνάδελφός του υπουργός κ Δρίτσας ανακοινώνει στο ελληνικό του ακροατήριο πως ο ΟΛΠ δεν ιδιωτικοποιείται. Ο κ. Δραγασάκης με πολύ κουρασμένο ύφος ανακοινώνει το βράδυ της Δευτέρας στη Βουλή πως ο ΟΛΠ δεν ιδιωτικοποιείται, αλλά κοινοπρατείται (εκ του κοινοπραξία). Οι Κινέζοι μορφάζουν. Το ΠΑΜΕ ανασυγκροτείται. Οι οικονομολόγοι κρατούν την κοιλιά τους από τα γέλια. Ο κ. Δρίτσας αισθάνεται δικαιωμένος.
Σκηνή 5η Ο κ. πρωθυπουργός είναι πολύ θυμωμένος. Απευθύνεται στο σώμα της Βουλής και μαλώνει τους βουλευτές. Όλους τους βουλευτές. Υποτίθεται πως θα τους ενημέρωνε για την πορεία των διαπραγματεύσεων με τους πολύ κακούς δανειστές. Όλως περιέργως ο παρατηρητής δεν αντιλαμβάνεται ότι ενημερώνεται. Παρακολουθεί έναν πρωθυπουργό που εξακολουθεί να νομίζει ότι ρητορεύει σε προεκλογική εκδήλωση της συνιστώσας του. Λόγω ανυπαρξίας ειδικού ρόλου η κυρία πρόεδρος της Βουλής αναλαμβάνει δράση συμπάσχοντας μετά του κ. Κατρούγκαλου. Η Χρυσή Αυγή διά Μιχαλολιάκου αρθρώνει ήπιο αντιμνημονιακό λόγο στηρίζοντας τον πρωθυπουργό. Η Νέα Δημοκρατία ως απατημένη ερωμένη αποχωρεί της Βουλής για λόγους ευθιξίας. Ο παρατηρητής αισθάνεται κάτι σαν ζαλάδα. Παραπατά και σωριάζεται στο δάπεδο. Πρέπει να ξαναμάθει το αλφαβητάρι της άσκησης πολιτικής στη χώρα του βαλκάνιου περονισμού. Αναζητά με θολό βλέμμα την ελληνίδα Εβίτα. Η ματιά του διασταυρώνεται με εκείνη της Ραχήλ Μακρή, του κλίματος Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Σκηνή 6η Χιλιάδες ηλικιωμένοι πολίτες σχηματίζουν ουρές μπροστά από τις τράπεζες την ημέρα κατάθεσης των συντάξεών τους. Βρέχει αλλά οι γέροντες και οι γερόντισσες επιμένουν. Θέλουν να εισπράξουν διότι φοβούνται. Έρχεται και Πάσχα. Ο κ. Στρατούλης, υπουργός και αυτός, είναι πολύ χαρούμενος. Αντιλαμβάνεται την πολιτική ως προσωπική δραστηριότητα καλλιέργειας αποπροσανατολιστικού λόγου. Είναι, βλέπετε, αριστερός. Έτσι νομίζει. Έτσι του είπαν και το πίστεψε. Οι γέροντες περιμένουν την υλοποίηση των προεκλογικών εξαγγελιών. Κάνουν ότι τις περιμένουν. Πρόκειται για ιδιότυπη εκδοχή βαλκανικού χιούμορ. Ξέρουν ότι και τον άλλο μήνα θα σχηματίσουν ουρές στις τράπεζες από τα ξημερώματα γιατί και πάλι θα φοβούνται. Στην Ελλάδα του 2015 φοβάσαι. Φοβάσαι από το 2010. Φοβάσαι για τη δουλειά των παιδιών σου. Φοβάσαι για τη δουλειά σου. Φοβάσαι για το σπίτι σου, την επιχείρησή σου. Φοβάσαι τις τράπεζες, τη ΔΕΗ. Φοβάσαι για τη μόρφωση των νεότερων, για τη σύνταξη των μεγαλύτερων. Για τα φάρμακα των ασθενών σου, για την ανταπόκριση των γιατρών σου, για την συμπεριφορά των γειτόνων σου. Στην Ελλάδα του 2015 είσαι και εσύ ένας γέροντας που σχηματίζει ουρές στις τράπεζες από φόβο. Γέρασες, ρε ηλίθιε, μέσα σε πέντε χρόνια και δεν το κατάλαβες.
Σκηνή 7η Μια χούφτα νεαρών καταλαμβάνει τη Νομική. Λεηλατεί. Μια φούχτα άλλων νεαρών καταλαμβάνει το ΑΠΘ. Βάζει φωτιά. Μια δράκα νεαρών καταλαμβάνει την Πρυτανεία του Καποδιστριακού. Απειλεί. Μία δεκάδα νεαρών παιδιών πυρπολεί αυτοκίνητα και λεωφορεία στα Εξάρχεια. Έτσι, για την πλάκα του Σαββατόβραδου. Όλα αυτά σε μία εβδομάδα. Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ συζητά με τον Κουφοντίνα στο νοσοκομείο της Λαμίας. Ο φυλακισμένος για τρομοκρατία απεργός πείνας υποχωρεί. Πείσθηκε από τους χειρισμούς του υπουργού Δικαιοσύνης. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης παρακολουθεί τις εξελίξεις σε οθόνη σινεμά προβαίνοντας σε τρεις δημόσιες δηλώσεις την ημέρα. Ο κ. Πανούσης είναι και αυτός πανεπιστημιακός. Θαρρεί πως η πολιτική εξελίσσεται σε περιβάλλον αμφιθεάτρου. Απαντά με γρίφους του τύπου «ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Άραγε πώς βαθμολογεί τους νεαρούς με τις κουκούλες που περιχύνουν με μπογιά τον Παλαμά;
Σκηνή 8η Κανάλι κρατικής τηλεόρασης της Γερμανίας μεταδίδει σατιρικό πρόγραμμα αφιερωμένο στην Ελλάδα. Στο βάθος του σκηνικού έχει κρυφτεί ο Μπρεχτ αλλά δεν εμφανίζεται. Οι συντελεστές αποδομούν μέχρι τελευταίου κυττάρου την πολιτική της Τρόικας έναντι της Ελλάδας. Λίγο αργότερα εμφανίζεται στο πλατό ένας άνδρας που κάποτε ήταν μικρό παιδί εκεί στο Δίστομο. Ο άνδρας μιλά για τις εικόνες που αντίκρισε. Τους γονείς του που σφαγιάστηκαν. Απαντά σε ερωτήσεις. Κάποιοι θεατές δακρύζουν. Όλοι χειροκροτούν. Το χιούμορ πάλεψε και νίκησε γιατί η γερμανική κρατική τηλεόραση είναι ένας δημοκρατικός θεσμός. Στη δημοκρατία χωρά και η σάτιρα και η αυτοκριτική, ο αυτοσαρκασμός και η συλλογική οδύνη. Ναι, οι Γερμανοί της κρατικής της τηλεόρασης έχουν το θάρρος να αντικρίσουν την πραγματικότητα και να αναλάβουν την ιστορική ευθύνη για το παρελθόν της Γερμανίας. Γιατί έτσι επιτάσσει ο Διαφωτισμός, ο Ανθρωπισμός και η Δημοκρατία. Εδώ, στη χώρα του βαλκανικού Περόν και της Εβίτας του, ο Πετρουλάκης μηνύεται από τον υπουργό Άμυνας λόγω επικριτικού σχολιασμού, ο υπουργός Οικονομικών προκαλεί διά του «λιτού βίου», οι συγκυβερνώντες Καμμένοι διά εθνικιστικού παραληρήματος και αποκρουστικής γραφικότητας και οι κυβερνήσεις, άπασες, προκαλούν διά της υποτιμήσεως της κοινής λογικής. Το δράμα έγκειται στο γεγονός ότι όλοι οι παραπάνω εξελέγησαν διά της ψήφου των πολιτών. Εν πλήρη συνειδήσει.
18°
