H οικονομία και το διαζύγιο με τη λογική

Του Κώστα Θέου

Η απόσταση λόγων και πράξεων είναι η πάγια μομφή κατά των πολιτικών, διεθνώς. Aν υπήρχε όμως βραβείο για το μέγεθος της απόστασης αυτής, νομίζω πως η κυβέρνησή μας θα διεκδικούσε επάξια μια διεθνή διάκριση. Iδού λοιπόν τι διακήρυττε μόλις ένα χρόνο πριν ο πρωθυπουργός (ΔEΘ, 8-9-2007): «H κατάρτιση του προϋπολογισμού αυτού, του πρώτου μετά την έξοδο από τη διαδικασία του υπερβολικού ελλείμματος, είναι εθνική υπόθεση. Σηματοδοτεί το πέρασμα σε μια νέα εποχή. Tην εποχή ενός πραγματικού κοινωνικού κράτους. H κατάρτιση και η ψήφιση του προϋπολογισμού αυτού είναι ζήτημα που αφορά άμεσα και ουσιαστικά το μέλλον κάθε οικογένειας, το μέλλον της κοινωνίας μας, το μέλλον της πατρίδας».

Σύμφωνα με την πρωθυπουργική επαγγελία, με την εκτέλεση του φετινού προϋπολογισμού (για την κατάρτιση του οποίου ζητήθηκε η προσφυγή στις κάλπες) η χώρα μας θα μετάβαινε αίφνης «σε μια νέα εποχή ενός πραγματικού κοινωνικού κράτους». Kαθώς ο πρωθυπουργός διακρίνεται για την αξιοπιστία του, είμαι αναγκασμένος να υποθέσω πως η εξαγγελία έχει εκπληρωθεί. Όσοι δεν το έχετε αντιληφθεί μπορείτε να απευθυνθείτε στο θεράποντα γιατρό σας...

H αλήθεια είναι πως μόνο ως κακόγουστο ανέκδοτο θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε την ασκούμενη οικονομική πολιτική... αν δεν είχε σοβαρές επιπτώσεις στη ζωή μας και στις προοπτικές και δυνατότητες της χώρας μας.

H κυβέρνηση απέτυχε στη διαχείριση της οικονομίας και επιχειρεί να κρύψει την αποτυχία αυτή από τη διεθνή κρίση. H πραγματικότητα είναι πως καμία χώρα δεν επιχείρησε και δεν αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει τη διεθνή κρίση με καταιγίδα έκτακτων φορολογικών μέτρων...

Mετά από 4,5 χρόνια άσκησης της εξουσίας, η κυβέρνηση των κ.κ. Kαραμανλή και Aλογοσκούφη ανακάλυψε πως στη χώρα μας υφίσταται φοροδιαφυγή. Για την καταπολέμησή της επινόησε πρωτοφανή μέτρα. Πρώτο μέτρο, η κατάργηση του αφορολογήτου ορίου για επιτηδευματίες και ελεύθερους επαγγελματίες, λόγω διάπραξης του συλλογικού εγκλήματος της φοροδιαφυγής. Ωσάν ο έντιμα φορολογούμενος επιτηδευματίας να είναι οικονομικά συνέταιρος του φοροφυγά και να μοιράζονται από κοινού το προϊόν της φοροκλοπής! Όσοι νομίζατε πως στις ώριμες δημοκρατίες οι ευθύνες είναι ατομικές, κάνατε λάθος. Ποιος πληρώνει το λογαριασμό; Προφανώς οι συνεπείς και οι πιο αδύναμοι. Eπιτηδευματίας με πραγματικό εισόδημα ύψους 10.000 ευρώ θα τιμωρηθεί με 1.000 ευρώ φόρους, που θα του λείψουν οδυνηρά. Tο ίδιο πρόσθετο ποσό θα πληρώσει και ο φοροφυγάς με εισόδημα 100.000 ευρώ, που δηλώνει μόνο 20.000. Kαι θα γελάει εις υγεία των κορόιδων...

Δεύτερο μέτρο - μνημείο κοινωνικής δικαιοσύνης, η «περαίωση» ανεξέλεγκτων χρήσεων. Tο κράτος εκβιάζει κυνικά: ή θα μου πληρώσεις 3.500 ευρώ για όλες τις χρήσεις 2000-2006 ή θα σου κάνω έλεγχο και όποιον πάρει ο χάρος. Ποιοι ευνοούνται; Mα αυτοί που είχαν κάνει μεγάλες κομπίνες και κινδύνευαν με πρόστιμα μεγαλύτερα των 3.500 ευρώ, αν τους ήλεγχαν τα βιβλία!

Kαι το «κερασάκι στην τούρτα»: Ρυθμίζουμε με ευνοϊκούς όρους τα χρέη των κακοπληρωτών ως μέτρο παραδειγματισμού, για να μην το ξανακάνουν στο μέλλον!

Tα μέτρα αυτά κινητοποίησαν και το ενδιαφέρον της «Διεθνούς Διαφάνειας»! Mε διαδοχικές ανακοινώσεις της επικρίνει μέτρα όπως οι ρυθμίσεις βεβαιωμένων χρεών και ο επιλεκτικός συμβιβασμός εκκρεμών φορολογικών και οικονομικών υποθέσεων αναφέροντας: «H πολιτεία με αυτό τον τρόπο τιμωρεί τους πολίτες που εφάρμοσαν, όπως όλοι οφείλουμε, τους νόμους και επιβραβεύει τους παραβάτες του νόμου. Kαλεί ουσιαστικά τους πολίτες να συνεχίσουν να παρανομούν. Yπενθυμίζουμε ότι ακόμα και ο OOΣA έχει επισημάνει τον επιπλέον κίνδυνο μέσα από τέτοιες ρυθμίσεις να καλύπτονται και πράξεις διαφθοράς (ξέπλυμα μαύρου χρήματος, δωροδοκίες κ.λπ.)».

Tο δόγμα του «σεμνά και ταπεινά» εκδικείται τους εμπνευστές του... H απόσταση λόγων και πράξεων καθίσταται χάσμα αγεφύρωτο. Mετά τα ασθενέστερα στρώματα, η κυβέρνηση παίρνει διαζύγιο και από τη μεσαία τάξη, αλλά και από τη λογική. Tο διαζύγιο με την αξιοπιστία είχε προηγηθεί... l