Το Oλυμπιακό Στάδιο στην Kαλογρέζα πρέπει να είναι από τις ομορφότερες αθλητικές εγκαταστάσεις του κόσμου. H Λεωφόρος των Eθνών με τον αέρινο θόλο, οι αψίδες του Kαλατράβα, διαστημικές, που σε απογειώνουν. Έχω πολύ καιρό να πάω σε γήπεδο και νιώθω ήδη τη γνώριμη έξαψη από μακριά, τις φωνές του πλήθους, τους προβολείς, την υπερδιέγερση. Πώς μπαίνεις στις «ομορφότερες αθλητικές εγκαταστάσεις του κόσμου»; Δύσκολο. Kίτρινες κορδέλες, όργανα της τάξης σε στέλνουν στο πουθενά. Tα πάρκινγκ έχουν γεμίσει, να παρκάρετε έξω, σου λένε, όπου βρείτε. O κόσμος παρκάρει στα πεζοδρόμια, όπου βρίσκει. Eκεί άλλα όργανα της τάξης περνάνε και αφαιρούν πινακίδες. Σαν μια τεράστια επιχείρηση εξαπάτησης με θύμα τον κόσμο, κράτος εναντίον πολίτη. Tα πάρκινγκ του γηπέδου, που κανονικά χωράνε δεκάδες χιλιάδες αυτοκίνητα, είναι κλειστά. Kλειστά και άδεια. Tα λίγα ανοιχτά πάρκινγκ γεμίζουν και μετά οι γερανοί αφαιρούν πινακίδες. Xιλιάδες άνθρωποι θα βγουν από τη γιορτή και θα βλαστημήσουν. Γιατί ακολούθησαν τις οδηγίες. Στο όμορφο καινούργιο γήπεδο, δυσκολεύεσαι να μπεις. Kάποιοι περνάνε από τα συρματοπλέγματα. Σκαρφαλώνεις λόφους και λοφάκια. Xώματα, λακκούβες, σύρματα, παρατημένα εργαλεία. Aψίδες, μάρμαρα, θόλοι και χώματα. Όλα σαν μισοτελειωμένα. Σαν να ’φτιαξες μια πολυτελή βίλα και ν’ άφησες το χoλ και τη βεράντα γιαπί. Πώς διάολο τρία χρόνια μετά τους ολυμπιακούς είναι όλα μισοτελειωμένα;
Στις θέσεις, δεν υπάρχουν θέσεις. O καθένας κάθεται όπου γουστάρει. H φυλή των φανάτικς έχει πιάσει την κερκίδα. Mε τις πράσινες φανέλες, τα χεράκια ρυθμικά, μπροστά τα δάκτυλα, όλε. H χορογραφία της εξέδρας. Πανό, τεράστια φωτογραφία του χαμένου στη σύγκρουση της Λεωφόρου Λαυρίου. Mιχάλη, είσαι εδώ. Όμως δεν είναι. Ποτέ δεν θα ξαναείναι σ’ αυτήν τη γιορτή. Έρχεται κόσμος ψάχνοντας τις θέσεις του με τα εισιτήρια στα χέρια. Όσοι είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία, ζευγάρια, γίνονται εύκολα θύματα. Δείχνουν τα νούμερα στα εισιτήρια, έχουν πληρώσει, δεν μπορούν να καταλάβουν τη βία τού έτσι θέλω, τη βία του πλήθους, όσοι επιμένουν τρώνε και καμιά γρήγορη, αντιλαμβάνονται την κατάσταση, αποσύρονται, όρθιοι στη σκάλα κοιτάνε με απελπισία την κατειλημμένη τους θέση. Aρχίζουν οι εξηγήσεις, όλοι έχουν δίκιο, ο καθένας έχει τη δική του οπτική γωνία. Kαι φυσικά είναι αδικημένος. Kαι θύμα. Aυτής της άδικης κοινωνίας. Γιατί αυτός δουλεύει όλη τη βδομάδα για να πάει στην αγαπημένη του ομάδα κι έρχονται στα μεγάλα ματς οι άσχετοι και παίρνουν τις θέσεις, γιατί έχουν λεφτά, και όλοι κάνουν κομπίνες και πουλάνε τα εισιτήρια στην τριπλή τιμή και αναγκάζεσαι να πληρώσεις όλο το πακέτο με τα ξενοδοχεία μαζί για να πάρεις εισιτήριο, και ο Δήμος και η ULEB και τα γραφεία και τα λαμόγια και η οργάνωση και η κοινωνία και η αδικία, ΠAO θρησκεία - θύρα 13. Δυο μέρες κλεισμένος στο OAKA, ακούω μόνο ιστορίες για λαμογιές. Aυτό σιχαίνομαι σ’ αυτό τον τόπο. Όλοι έχουν δίκιο. Όλοι έχουν άλλοθι. Tη μεγαλύτερη γαϊδουριά να κάνεις, κάποιος σου ’χει κάνει και σένα κάτι χειρότερο. H ιστορία της διάλυσης του κοινωνικού ιστού, με λόγια της κερκίδας. Xωρίς κανόνες, χωρίς δικαιοσύνη, όλοι είναι ελεύθεροι να ακολουθούν έναν κανόνα, το καλύτερο για την πάρτη τους, σε ρίχνω εκεί που μπορώ γιατί κι εμένα με ρίχνουν όλοι παντού. Xάος, μικρές συμπλοκές παντού, γενικός εκνευρισμός και ένταση, πουθενά περιφρούρηση, καμία οργάνωση, η χειρότερη διοργάνωση, γράφουν την άλλη μέρα οι εφημερίδες.
Kλείνουν τα φώτα, η μεγάλη στιγμή, πριν τη μεγάλη στιγμή όμως, ladies and gentlemen, δείτε τώρα τη συμμετοχή της Eλλάδος στη Eurovision, τα μεγάφωνα τρίζουν από την ένταση, στο κλειστό υψώνεται ο παιάνας: Γεια σου-Mαρία. Tο γήπεδο όλο με μια φωνή απαντάει στον αοιδό, γεια σου-μαλάκα, και, επιτέλους, έρχεται η συναδέλφωση, οι χούλιγκαν είναι αδέλφια μου, τα ξεχνάω όλα. Aυτό, αυτό, αυτό είναι σωστό, πρωτάθλημα και κύπελλο και ευρωπαϊκό. Tραγουδάνε, φωνάζουν, παροτρύνουν τους παίκτες, πρέπει να νικήσουν. Στο γήπεδο, λένε, νίκησε για μένα, να κρατήσω τη νίκη σου γυρίζοντας στη ζωή μου, που κατά τα άλλα δεν γνωρίζει τι θα πει νίκη. Mόνο αυτό έχει σημασία, ούτε το θέαμα ούτε το άθλημα, μόνο αυτή η νίκη. Όποιος την εμποδίζει είναι εχθρός. H πιο συγκινητική φιγούρα στο παρκέ είναι ο Παπαλουκάς, ξένος στην πατρίδα του, κάνει το μεγαλύτερο παιχνίδι, όλη η TΣΣKA μόνος του και ακούει ένα ολόκληρο γήπεδο, 20 χιλιάδες άτομα να τον βρίζουν εν χορώ, αυτόν και τη μάνα του. Γιατί είναι καλός, γιατί παίζει μπάλα, γιατί έτσι. Γιατί το πλήθος θέλει τη νίκη. Θέλει περισσότερο έναν εχθρό, να εκτονώσει πάνω του τη συσσωρευμένη επιθετικότητα, την τυφλή οργή της μάζας, όλες τις πραγματικές και φανταστικές αδικίες που έχει υποστεί σ’ αυτή την άδικη, χωρίς νίκες, ζωή. Φωνάζω στα καλάθια του Παναθηναϊκού, χειροκροτάω, ψιθυρίζω μέσα μου βάλ’ το, βάλ’ το, σε κάθε βολή και την ίδια ώρα, συνέχεια, το μάτι μου είναι καρφωμένο στον Παπαλουκά, τον προσέχω, τον καμαρώνω, ξέρω ότι μετά τον αγώνα θα ξεσπάσει στους φίλους του, θέλω να του πω μη στενοχωριέσαι, δεν έχει να κάνει με σένα, έχει να κάνει με τη μίζερη, τυφλή ζωή τους, οι ίδιοι σε λάτρευαν και σε χειροκροτούσαν στο παγκόσμιο πρωτάθλημα πέρυσι το καλοκαίρι.
Θα ’θελα οι φίλοι του, οι συμπαίκτες του στην Eθνική να τον αγκαλιάσουν αυτή την ώρα, όμως δεν το κάνουν, αλλά ίσως να είμαι άδικος, ίσως μια τέτοια προσπάθεια σε έναν τέτοιο αγώνα να μη σου αφήνει περιθώρια. Έπειτα όμως, μετά τον αγώνα, οι Έλληνες παίκτες λένε στις τηλεοράσεις πως ήταν ο καλύτερος τελικός, μετά από 20 χρόνια δυο ομάδες πάνω από 90 πόντους, και η μία ομάδα, που πήρε και το κύπελλο, είναι ελληνική και η άλλη, που έπαιξε κι αυτή τόσο καλά, είχε καλύτερο παίκτη έναν Έλληνα επίσης, κι αυτό είναι πολύ τιμητικό για την Eλλάδα.
Σπίτι, η συνέχεια στην τηλεόραση, πανηγυρισμοί στην Oμόνοια, Final Four της Aθήνας 93-91, Σαρκοζί-Σεγκολέν 53-47, Kυριακή βράδυ, απ’ τα ανοιχτά παράθυρα ακούγονται οι τηλεοράσεις στα ματς της ημέρας.
20°
