Το νταηλίκι (bullying) είναι μία αρκετά περίπλοκη κοινωνική συνθήκη. Δύσκολα, όμως, μπορεί να αμφισβητηθεί πως η οδυνηρότερη εκδοχή του παραμένει το ομοφοβικό, είτε στη μορφή του διασυρμού ή του εκφοβισμού είτε στη βιαιότερη του τραμπουκισμού. Ένα παιδί ΑΜΕΑ εύκολα απευθύνεται στους γονείς του για να ζητήσει βοήθεια. Το ίδιο και το δύσμορφο ή το παχύσαρκο. Το ομοφυλόφιλο παιδί δε γίνεται να μιλήσει, το αντίθετο μάλιστα. Ο λόγος, ότι συνήθως παράλληλα με το σχολείο, τον παιδότοπο, το δρόμο, το νταηλίκι το βιώνει και στο σπίτι. Από τους γονείς ή και τα αδέρφια του.
Ωριμάζουμε, ας σημαίνει και ότι βρίσκουμε το κουράγιο να διανύσουμε την απόσταση, να δούμε και το δίκιο των απέναντί μας. Άλλωστε με τα χρόνια, ανάμεσα σ’ άλλα, μάθαμε να ακούμε και όσα «μετριάζουν» το δικό μας δίκιο: την κουβέντα στον πατέρα από το συνάδελφό του, δήθεν στο άσχετο, «Μα έχει πια σπίτι δίχως πουστάκι;», στη μάνα «Όταν σε θυμάμαι πώς φίλαγες το γιο σου!», αντίστοιχες κουβέντες και προς τ’ αδέλφια. Μου λέγανε πρόσφατα, σε συνοικιακό καφενείο με τηλεόραση στον τοίχο να παίζει, αίφνης ένας από τους θαμώνες στη θέα υπουργού: «Ρε συ, πούστης, δεν είναι αυτός; Η γυναίκα μου λέει είναι πούστης», «μη νομίζεις, συνέχισε το άτομο που μου μετέφερε το στιγμιότυπο, σκασίλα του τι ήτανε ο υπουργός, για να πικάρει φίλο του στο διπλανό τραπέζι, τσακωμένοι από μέρες, μπηχτή για το γιο του». Οικογενειακοί καβγάδες που ύστερα από πολλά χρόνια αποκαλύπτεται πως η κρυμμένη πραγματική αιτία ήταν το «προσβλητικό υπονοούμενο» για τον προσανατολισμό ενός παιδιού.
Αναλογιστείτε κάθε φορά που κάποιος ιερωμένος διακηρύσσει την απέχθειά του προς την ομοφυλοφιλία, τι ακριβώς διαμηνύει προς τους οικείους ενός τέτοιου παιδιού: θα κάνουμε ό,τι περνάει από την εξουσία μας το παιδί σου να παραμείνει κατά το δυνατόν εκτός κοινωνίας.
Ο ακραίος διασυρμός των αποκλειστικά ομοφυλόφιλων, παλιότερα, διευκόλυνε τους πολλαπλάσιους αμφιφυλόφιλους να απωθήσουν τον ομόφυλο προσανατολισμό τους, να ζήσουν με τον αποδεκτό ετερόφυλο μόνο, να γίνουν οικογενειάρχες. Και τα στερεότυπα κατά τις φαλλοκρατικές αξίες ήτανε πανεύκολα. Οι αδελφές, οι πούστηδες, από τη μια, από την άλλη οι άντρες, οι ετεροφυλόφιλοι, και οι… άλλοι, όσοι δήθεν γιατί τους περίσσευε η ερωτική ορμή, κατέβαιναν από καιρού εις καιρόν και στα πονηρά κατατόπια, στην πραγματικότητα καταπιεσμένοι αμφιφυλόφιλοι που πράγματι κάθε τόσο επιδίωκαν ένα είδος εξισορρόπησης. Ποιος μπορεί να υπολογίσει ανάμεσα στα ανέραστα γεροντοπαλίκαρα, πόσοι δεν ήταν από το φόβο του εξευτελισμού ανενεργοί ομοφυλόφιλοι; Υπήρχαν και οι αποκλειστικά ενεργητικοί ομοφυλόφιλοι, -αυτοί έχαιραν ασυλίας, «γιατί μπορεί ανώμαλοι, αλλά τουλάχιστον δεν ντρόπιαζαν τον αντρισμό τους».
Οι πιέσεις, μικρές – μεγάλες, από το οικογενειακό περιβάλλον, σ’ αυτό αποβλέπουν ακόμα και σήμερα. Όλα τα πρόσωπα γύρω από το ομοφυλόφιλο παιδί, αυτός ο κρυφός υπόκωφος μόνιμος αναστεναγμός των στενών συγγενών, και που αντιλαμβάνεται πάντοτε τον ομόφυλο προσανατολισμό ως ένα είδος αδιόρατης (αλλά και επονείδιστης) αναπηρίας, παρακολουθεί χρόνια ανάλογες περιπτώσεις, «το παιδί του Τάδε που σίγουρα… ήτανε και που όμως τα κατάφερε», δεν μπορούν να αντιληφθούν τη διαφορά των αποκλειστικά ομοφυλόφιλων από τους αμφιφυλόφιλους, ότι εκείνο το παιδί που τα κατάφερε διέθετε και τον άλλο προσανατολισμό. Άλλωστε, όπως και σε πολλά άλλα, η νεοελληνική κοινωνία, αναπόδραστα μαζί της και η νεοελληνική γλώσσα, είναι πεισματικά καθηλωμένη σ’ ένα προνεωτερικό στάδιο (με πολλές κακοχωνεμένες μεταγενέστερες επιρροές).
Ας μου επιτραπεί μία σχετική παρέκβαση. Η λέξη πούστης μπορεί να θεωρηθεί εμβληματική αυτής της κοινωνικής καθυστέρησης. Πούστης σημαίνει ομοφυλόφιλος που αρέσκεται στο παθητικό πρωκτικό σεξ, αυτή ήταν και είναι η πρώτη σημασία της. Όμως ομοφυλόφιλοι είναι δύο που νιώθουν έλξη ο ένας για τον άλλο, ακόμα κι αν δεν ξέρουν τι θα κάνουν με τα κορμιά τους. Υπάρχουν άντρες που έζησαν ισόβια δεμένοι δίχως ποτέ να κάνουν πρωκτικό σεξ. Άλλοι που είναι αποκλειστικά ομοφυλόφιλοι και που στο πρωκτικό σεξ είναι μόνο ενεργητικοί, ή κατά περιόδους το ένα ή το άλλο. Το πιο ενδιαφέρον, υπάρχουν καθόλα ετεροφυλόφιλοι άντρες (και που ερεθίζονται μόνο από γυναίκες), οι οποίοι με τις συντρόφους τους και με ανάλογα βοηθήματα απολαμβάνουν και αυτοί το παθητικό πρωκτικό σεξ.
Και να που τη μεγάλη σύγχρονη εξέλιξη στο δυτικό κόσμο, το σεβασμό του σεξουαλικού προσανατολισμού ως αναφαίρετου ατομικού δικαιώματος, τη νομική κατοχύρωση των εξ αυτού ίσων δικαιωμάτων, όπως ο ισότιμος γάμος ομοφύλων και άλλα, το σεβασμό επίσης των τρανς ατόμων, όλα αυτά η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να τα παρακολουθεί με αμηχανία, πιστεύει κι ας μην το ομολογεί ότι η δικιά της παλιά διευθέτηση ήτανε «λειτουργικότερη» (κατά τη γενική σε όλα τα επίπεδα καθήλωσή της στο τέλος του ’70 έως τα μέσα του ’80), ακόμα και στη γλώσσα: δείτε πόσο δύσκολο είναι να μιλάς για τα περισσότερα σύγχρονα πράγματα δίχως τη χρήση ξένων λέξεων.
Και για να επιστρέψω στο ουσιώδες. Το παρατηρεί κανείς σε νιόπαντρους όπου ο σύζυγος κινεί υπόνοιες αμφιφυλόφιλου: την υποβόσκουσα ομοφοβική υστερία, γονείς, συμπέθεροι, φίλοι, βλέπουν π.χ. τηλεόραση και δε βλέπουν τίποτε άλλο παρά αδελφές, ένα αδιάκοπο σφυροκόπημα, δεν αποκλείεται και ασύνειδο, εωσότου στεριώσει ο γάμος, μαζί με την υπόλοιπη ρουτίνα ξεχαστούν και αυτοί, έρθει το πρώτο παιδί, περάσουν άλλα δυο – τρία χρόνια, ο καλός τους όμως τώρα πια δεν μπορεί να ξεχαρμανιάζει αραιά και πού στα παλιά παραδοσιακά ψωνιστήρια, όπως άλλοτε οι όμοιοί του, οι καιροί άλλαξαν, θα πάει πρώτα στο ίντερνετ, στα gay porn sites, εκεί τον περιμένουν εικόνες από μια χαρά λεβεντόπαιδα, (είναι τοπ ή μπότομ ή βερς, εικόνες και λέξεις και ποιότητες που ξεπερνούν την ελληνική εμπειρία, εννοείται), στις τσόντες εντωμεταξύ το παθητικό σεξ μοιάζει κατά πολύ απολαυστικότερο, άλλωστε τον ενεργητικό ρόλο τον βιώνει με τη γυναίκα του, σύντομα θα ανοίξει προφίλ στα δίκτυα γνωριμιών, όπως στην πλειονότητά τους οι παντρεμένοι αμφιφυλόφιλοι θα δηλώσει παθητικός, δεν έχει ούτε χώρο ούτε χρόνο βέβαια, ψάχνει μεγαλύτερους και για το χώρο και για την εχεμύθεια, ανάμεσα 5 και 7, το πρωί ή το απόγευμα, πριν ή μετά τη δουλειά, είναι τόση η βουλιμία του, που αν από στυτική δυσλειτουργία ο κάποιας ηλικίας εραστής τού αρνηθεί το προφυλακτικό, εκείνος το αποδέχεται αδιαμαρτύρητα, ενώ… εκκρεμεί το δεύτερο παιδί και σίγουρα ούτε λόγος για προφύλαξη εφεξής στο συζυγικό σεξ, -με ποιο πρόσχημα, άλλωστε…
Καθώς και σε όλα τα άλλα, πρέπει και εδώ να ξεπεράσουμε τις ολέθριες καθηλώσεις του ’70 - ’80. Ας δούμε τα παραπάνω από την αρχή. Ας υποθέσουμε ότι θεσπίζεται ο ισότιμος γάμος ομοφύλων. Φανταστείτε πόσο αλλάζει αυτόματα η σχέση του ομοφυλόφιλου παιδιού με το στενό του περιβάλλον ή πόση δυνατότητα βελτίωσης δίνεται σ’ αυτή τη σχέση. Τα κεφαλάκια που σηκώνονται και ψάχνουν να ψελλίσουν κάτι. Πόσο ενισχύονται οι οικογενειακές αξίες, πέρα από στερεότυπα και κυρίως πέρα από κατά συνθήκην ψεύδη. Τι ενέργεια ανθρώπινης ευτυχίας απελευθερώνεται, πόσων ανθρώπων ο ύπνος θα γίνει καλύτερος. Είναι ο ένας από τους δύο μεγάλους κόμπους που όταν κοπούν, πολλά πράγματα ανάμεσά μας θα είναι αμετάκλητα παρελθόν (ο άλλος, εξυπακούεται, ο διαχωρισμός κράτους εκκλησίας). Αν δεν μπορέσει το παιδί δίχως ντροπή, ενοχή ή φόβο να πει στους γονείς του «Στο σχολείο τα άλλα παιδιά με πειράζουν», το ομοφοβικό νταηλίκι πολύ δύσκολα θα περιοριστεί.
Κάποτε το νταηλίκι -δε μου διαφεύγει-, ιδίως στις αγέλες των εφήβων, είναι εκδήλωση πολύ σύνθετων αναγκών, όχι μόνο επιπόλαιο αντριλίκι, αλλά και γι’ αυτές τις ανάγκες ήδη από την κλασική εποχή η παιδαγωγική απάντηση ήταν το τελετουργικό βίωμα και ο εξευγενισμός τους μέσω του αθλητισμού, ιδίως των αθλοπαιδιών.
Υ.Γ.: 1. Κατέγραψα τις παραπάνω σκέψεις ως συγγραφέας κλεισμένα 54 και για πράγματα που με αφορούν και που παρατηρώ γύρω μου χρόνια. Ας μου συγχωρεθεί αν υπεισέρχομαι σε χώρους άλλων δίχως ειδίκευση, αν ενδεχομένως αυθαιρετώ.
2. Να μου συγχωρεθεί, ακόμα, που δεν αναφέρομαι στη γυναικεία ομοφυλοφιλία ή στο τρομακτικής βίας νταηλίκι που υφίστανται τα τρανς παιδιά.
