Δεν πέρασαν παρά δύο εβδομάδες από τη δημοσίευση του περίφημου άρθρου της “Wall Street Journal” διά του οποίου αποκαλύφθηκε πως στην Ευρωπαϊκή Ένωση λειτουργούσε ατύπως «Επιτροπή Κρίσης» προκειμένου να προληφθεί ή να αντιμετωπιστεί η επερχόμενη χρηματοπιστωτική ανισορροπία στην ευρωπαϊκή οικονομία. Η ίδια Επιτροπή, κατά την αμερικανική εφημερίδα, γνώριζε λεπτομέρειες για τη διαφαινόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας και διέθετε πλήρη φάκελο και για τις άλλες παράπλευρες απώλειες στη ζώνη του Ευρώ και όχι μόνο.
Ως διά μαγείας ο συντηρητικός, αλλά πάντα καλά ενημερωμένος Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, πρόεδρος του Eurogroup, επέλεξε τη στιγμή κατά την οποία αναθεωρούνται επί το χείρον τα ελλείμματα της Ελλάδας για να αποκαλύψει πως ένας Έλληνας πρωθυπουργός γνώριζε καλά το τι ακριβώς συνέβαινε με την οικονομία.
Οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες έδειξαν τον Καραμανλή. Οι εφημερίδες της Κεντροδεξιάς έδειξαν τον Γιώργο Παπανδρέου. Ο Κώστας Σημίτης με μία λακωνική ανακοίνωση σάρκασε την είδηση.
Apocalypse now
Μία εφημερίδα, γνωστή μόνο στο Δουβλίνο, άφησε να εννοηθεί πως ο συγκεκριμένος πρωθυπουργός είναι ο Γιώργος Παπανδρέου. Η δημοσιογράφος που υπογράφει το δημοσίευμα καταλήγει σε αυτό το συμπέρασμα ερμηνεύοντας τα λεγόμενα του κ. Γιούνκερ. Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας κ. Τρισέ δηλώνει πως αιφνιδιάστηκε. Το αφεντικό του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρός Καν εμφανίζεται εκνευρισμένος από τη συνεχή αλλαγή των στατιστικών δεδομένων της ελληνικής οικονομικής πραγματικότητας.
Στην έκδοση της περασμένης Δευτέρας η εφημερίδα “Financial Times” ισχυρίζεται πως οι δράσεις που υιοθετήθηκαν για τη διάσωση της Ευρωζώνης –και κατά συνέπεια της ελληνικής οικονομίας– οφείλονται στο μεγαλύτερο ποσοστό τους σε αμερικανικές πιέσεις και επιλογές. Επιτέλους δηλαδή, αρχίζει και διαφαίνεται, έστω αμυδρά, το σκηνικό που προηγήθηκε του Μνημονίου.
Ο κ. Γιούνκερ ανέφερε πως ένας πρωθυπουργός τού δήλωσε πως ηγείται μιας διεφθαρμένης χώρας. Αν υπήρξε πρωθυπουργός στην Ελλάδα με τέτοιου επιπέδου αυτογνωσία, τότε όντως υπάρχει Θεός. Αυτό που δεν γίνεται αντιληπτό είναι η μανία των ΜΜΕ και παραγόντων να διερωτώνται για το γιατί ένας πρωθυπουργός το παραδέχτηκε.
Αν ο πρωθυπουργός αυτός είναι ο Καραμανλής, τότε καλώς τον έστειλαν στη Ραφήνα. Διέγνωσε το πρόβλημα και αντί να το αντιμετωπίσει συμφιλιώθηκε με την πραγματικότητα. Αν είναι ο Παπανδρέου και η συνομιλία αυτή διεξήχθη πριν τις εκλογές του Οκτωβρίου 2009 (όπως προκύπτει από το αμφιλεγόμενο δημοσίευμα των “Irish Times”), τότε καλώς εξελέγη, διότι θα μπορούσε δυνητικά να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Άλλωστε η διαφθορά δεν εξουδετερώνεται εντός ενός έτους, όταν μάλιστα αποτελεί ιδιαίτερο χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας και όχι ένα εντοπισμένο τμήμα της λειτουργίας του κράτους. Προς τι λοιπόν η κυβερνητική υστερία;
Το στοιχείο που προβληματίζει είναι η ευκολία με την οποία ο Κώστας Σημίτης «ξόρκισε» το φαινόμενο της διαφθοράς με μία λακωνική αναφορά σε δύο οικονομικούς δείκτες. Το ποσοστό ανάπτυξης και εκείνο του ελλείμματος. Η υπεκφυγή του είναι σαφής. Στη δική του διακυβέρνηση εντοπίζονται δύο από τα βασικά κρούσματα. Μαντέλης ως υπουργός και Τσουκάτος ως δεξί του χέρι είναι τα ονόματά τους. Είναι εντυπωσιακό ότι το «τσουνάμι» των αποκαλύψεων που αφορούν την πραγματική εικόνα της ελληνικής οικονομίας, καθώς και η έλευση στην Αθήνα κλιμακίου της Eurostat για διεξαγωγή επιτόπιας ανακρίσεως, συμπίπτουν απολύτως με την αμέσως προηγούμενη ευφορία η οποία διακινήθηκε από τα ΜΜΕ σχετικά με την επιβράβευση των προσπαθειών του κυβερνητικού επιτελείου και του ίδιου του πρωθυπουργού. Τι συνέβη κι από τα συγχαρητήρια καταλήξαμε στις δραματικές αποκαλύψεις;
- Προετοιμάζεται το έδαφος (και σωστά) για την αποδοχή των όρων που θα επιβληθούν για την πραγματοποίηση επενδύσεων.
- Διατηρείται, έστω σε καθεστώς συντήρησης, το απευκταίο σενάριο τελικής κατάρρευσης, προφανώς και ως διαχρονικό φόβητρο.
- Προϊδεάζεται η κοινωνία για την επερχόμενη, εντός του 2011, soft αναδιάρθρωση του χρέους , η οποία ενδεχομένως να ονομαστεί και «επιμήκυνση», έτσι για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις. Όπως και να ονομαστεί αυτή η διαδικασία, επί της ουσίας θα υπογραφεί ένα νέο Μνημόνιο.
Η υπογραφή ενός νέου Μνημονίου, του τρίτου κατά σειρά, προϋποθέτει μια σειρά από διακομματικές κοινωνικές διεργασίες. Αυτή η προϋπόθεση είναι κι εκείνη που διατηρεί ζωντανό το σενάριο με τρεις παραλλαγές που αφορά ένα σκηνικό συγκυβέρνησης. Φτάσαμε στο ζουμί, λοιπόν.
Το σενάριο της συγκυβέρνησης
Τη διακίνηση τέτοιων εναλλακτικών, που στην ουσία εντάσσονται σε ένα και μοναδικό σενάριο, το διακινούν:
Α) Ένας κύκλος τραπεζιτών και εκδοτών με τη συναίνεση μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Β) Το κόμμα του ΛΑΟΣ, που έχει κάθε συμφέρον να υιοθετεί τέτοιες λογικές αφού μόνον έτσι θα μπορέσει να διαδραματίσει ρόλο σε μία διακυβέρνηση.
Γ) Στελέχη της ΝΔ αλλά και του ΠΑΣΟΚ που βρίσκονται εκτός πολιτικής παιδιάς.
Δ) Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και Σία. Το έχει δηλώσει ευθαρσώς.
Ε) Κύκλοι δίχως στέγη και δίχως σπίτι.
ΣΤ) Ορισμένοι θεσμικοί και εξωθεσμικοί παράγοντες οι οποίοι σε συνεργασία με επιχειρηματικούς και εκδοτικούς κύκλους προωθούν την ιδέα της αναδόμησης του πολιτικού σκηνικού με μία νέα Κεντροδεξιά και μία νέα Κεντροαριστερά. Αυτή η κατηγορία είναι ίσως και η πλέον σοβαρή. Η πολιτική αυτή αναδόμηση προφανώς δεν είναι ανεξάρτητη των γενικότερων σχεδιασμών που μελετώνται για την περιοχή στον ενεργειακό τομέα και στον τομέα Μεταφορών. Άρωμα αυτών των σχεδιασμών αντιλαμβάνεται ο παρατηρητής από τις πρόσφατες εξελίξεις στις σχέσεις Ελλάδας-Ισραήλ, Ισραήλ-Κύπρου, Ελλάδας-Τουρκίας και Τουρκίας-Ισραήλ.
Ένας λογικός άνθρωπος θα παρακαλούσε να διαψευστούν όλα τα παραπάνω. Δυστυχώς ένας τέτοιος λογικός άνθρωπος θα ήταν απλά υπεραισιόδοξος. Μέχρι βλακείας.
11°
