Αρχές της δεκαετίας του ’90, με αφορμή το Μακεδονικό, οι πλατείες της χώρας ήταν γεμάτες με πολίτες που μιλούσαν για «γυφτοσκοπιανούς», με πολίτες για τους οποίους το «όνομά τους ήταν η ψυχή τους». Φυσικά ούτε κατά διάνοια δεν επέτρεπαν να πουν το ίδιο και οι πολίτες των γειτονικών κρατών. Πολίτες που ενθουσιάζονταν στο άκουσμα ασμάτων και στρατιωτικών εμβατηρίων του τύπου «έχω μια αδελφή κουκλίτσα αληθινή, τη λένε Βόρεια Ήπειρο». Όλοι αυτοί ζούσαν το μύθο του εθνικισμού τους. Μόνο που αυτός ο εθνικισμός είχε όνομα. Ονομάζονταν νεορθόδοξη θρησκοληψία και Άκρα Δεξιά. Εκεί καμία Αριστερά δεν είχε θέση.
Θα αναφέρω εδώ ένα γνωστό σε μένα περιστατικό, όπου αριστερός πατέρας προσπαθούσε τότε να δείξει στο πεντάχρονο παιδί του πως ο «συνωστισμός» τόσο πολλών ελληνικών σημαιών σε συνδυασμό με τα συνθήματα μίσους κατά άλλων λαών είναι «κάτι το πολύ κακό. Οι μεγάλοι το λέμε εθνικισμό». Αυτές οι εκδηλώσεις αποτύπωναν ένα καθαρά εθνικιστικό πνεύμα και όχι μορφή έκφρασης του δημοκρατικού λαού.
Πράγμα δύσκολο να το κατανοήσουν όλοι αυτοί που με την παραμικρή αφορμή φορούν την ελληνική σημαία, ντύνονται Έλληνες και τρέχουν να εκφράσουν το μίσος τους για κάθε τι διαφορετικό όσον αφορά τη φυλή, το γένος, τη γλώσσα και τη θρησκεία, τις ιδέες, τις σεξουαλικές προτιμήσεις. Πώς λοιπόν να το καταλάβει αυτό το ίδιο πεντάχρονο παιδάκι, όταν μια άλλη μέρα βλέποντας ένα ματς της ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού, στο Βέλγιο αν θυμάμαι καλά, είδε εκεί οπαδούς του Ολυμπιακού, μετανάστες και φοιτητές οι περισσότεροι, να κρατούν ελληνικές σημαίες και γεμάτο αυτοπεποίθηση για το συμπέρασμά του έτρεξε να φωνάξει, «μπαμπά, μπαμπά, κοίτα, ολυμπιακοί μαζί με εθνικιστές!!!».
Άντε λοιπόν τώρα κάποιος αριστερός πατέρας να εξηγήσει τι συμβαίνει στο σημερινό πεντάχρονο παιδί, όταν αυτό βλέπει τον κ. Καμμένο και τον κ. Λαφαζάνη να λικνίζονται στους ήχους του εμβατηρίου «περνάει ο στρατός της Ελλάδος φρουρός». Είμαι σίγουρος ότι ο Υπουργός Άμυνας κ. Καμμένος άκουσε και καταχάρηκε τα συνθήματα που φώναζαν οι παρελαύνοντες καταδρομείς, των οποίων το όνειρο εξακολουθεί να είναι να μπουν στην Πόλη. Πολύ θα στεναχωρηθώ όμως, αν αυτά άρεσαν και στον αριστερό Υφυπουργό Άμυνας κ. Ήσυχο ή στον ακόμη πιο αριστερό κ. Λαφαζάνη. Σίγουρα όμως δεν άρεσαν στην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κυρία Βασιλική Κατριβάνου, γι’ αυτό και φρόντισε να δημοσιοποιήσει, προς μεγάλη τιμή της, τη διαφωνία της. Όπως φυσικά πολύ θετική ήταν και η παρέμβαση του Παπαδημούλη και το άρθρο της Ελένης Πορτάλιου για το πνεύμα που αποπνέουν οι στρατιωτικές παρελάσεις.
Από την άλλη δεν με βρίσκουν σύμφωνο και οι αντιδράσεις στην εγκύκλιο του Υπουργού Παιδείας για την επέτειο της ελληνικής επανάστασης. Γιατί το «εμείς ο λαός» μπορεί να έχει δυο αναγνώσεις. Μια είναι αυτή που θέλει μεταξύ λαού και ηγεσίας να μην υπάρχει καμία διαμεσολάβηση. Αλλά για κάτι τέτοιο δεν μπορεί να κατηγορηθεί ο Υπουργός Παιδείας, ούτε καν ο ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι στιγμής τέτοιες αναφορές έχουν ντυθεί την τήβεννο της εξουσίας εκπροσωπούμενες από άλλο πολιτικό χώρο και ηγέτη. Υπάρχει και μια ακόμη ερμηνεία που υπό τον όρο «εμείς ο λαός» επαναφέρει το ζήτημα της δεύτερης – της ξεχασμένης – σήμερα κοινωνικής διάστασης της δημοκρατίας. Γιατί αν η πολιτική διάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών παραμένει διαρκώς επίκαιρη, μια άλλη ιδεολογία του συρμού θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε πως η δημοκρατία δεν έχει καμία κοινωνική διάσταση. Και όμως το «εμείς ο λαός» σήμαινε την ένωση της ελευθερίας με την ισότητα. Και καλά αυτά να τα ξεχνούν οι «δεξιοί», αλλά πάει πολύ να τα ξεχνούν και πολλοί που αυτοπροσδιορίζονται ως «κεντροαριστεροί».
Πάντως ελπίζω πως όσοι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν συγκινούνται από τη συμπόρευση με τον εθνικισμό των μαθητικών και στρατιωτικών παρελάσεων θα επαναφέρουν τη ριζοσπαστική Αριστερά στο πνεύμα της ομιλίας του Πρωθυπουργού στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου μεταξύ πολλών άλλων σωστών επισημάνσεων, ανέφερε πως «Η Επανάσταση του 1821 εγγράφεται στο μεγάλο επαναστατικό κίνημα που εγκαινιάστηκε στην Ευρώπη με τη Γαλλική Επανάσταση». Αυτή η θέση εκφράζει τη θέση του Διαφωτισμού για τον χαρακτήρα των αστικών και εθνικών επαναστάσεων της εποχής. Μια θέση που τίποτα κοινό δεν μπορεί να έχει με την ιδεολογία των ακροδεξιών ψεκασμένων Ελληναράδων. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφτούν αυτό στο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο το καλύτερο για τη χώρα, για το κόμμα τους, αλλά και για την ελληνική Αριστερά. Γιατί κινδυνεύουμε, τα σημερινά πεντάχρονα σε 10 χρόνια να νομίζουν ότι ο Καμμένος είναι η Αριστερά. Τότε όμως αυτή σίγουρα θα είναι καμένη.
ΥΓ. Σε προηγούμενο άρθρο μου είχα στηλιτεύσει την αναφορά του Υπουργού Επικρατείας κ. Φλαμπουράρη σχετικά με τη «συμμαχία» της Πολωνίας με τους ναζί. Εν τω μεταξύ προέκυψε μια Επιστολή διαμαρτυρίας προς τον κ. Υπουργό, Πολωνών που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα, αλλά και Ελλήνων πολιτών. Βεβαίως η επιστολή στάλθηκε από μέλη της Κοινωνίας των Πολιτών και όχι από την Πρεσβεία, όπως κακώς γράφηκε στο πάντα πρόχειρο διαδίκτυο. Απλώς η Επιστολή κοινοποιούνταν στην Πρεσβεία καθώς και στον ραδιοφωνικό Σκάι, υπόψη του κ. Τσίμα, στην εκπομπή του οποίου έγιναν οι δηλώσεις.
Στην απάντηση του ο κ. Υπουργός, παρά τις όποιες αμφισημίες περί «συμμαχιών μεταγενέστερων εποχών», παραδέχεται πως η αναφορά του «πλήττει βάναυσα την αλήθεια εκείνης της μαύρης εποχής». Μια απάντηση πολιτικού πολιτισμού, αλλά και μια απάντηση που συνάδει με το ήθος της Ανανεωτικής Αριστεράς από την οποία προέρχεται και θέλω να πιστεύω ανήκει ακόμη ο κ. Φλαμπουράρης, αλλά και πολλοί άλλοι που συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Ήθος και ύφος που σίγουρα πρέπει να ασφυκτιά, όταν βλέπει όλα αυτά τα κατά Παπαδημούλη εθνικιστικά «ταρατατζούμ» του Υπουργείου Άμυνας και της Περιφέρειας Αττικής. Υπάρχει πολιτική ελπίδα.
Επίσης αξίζει να αναφερθώ και στην εκ μέρους του κ. Τσίμα δημόσια παραδοχή του πως απορεί που λόγω της πίεσης της «επόμενης ερώτησης», δεν αντέδρασε ο ίδιος σε μια τέτοια «εξωφρενική» δήλωση. Υπάρχει και δημοσιογραφική ελπίδα.
Αρκεί να αντιμετωπίσουμε με φανατισμό τους εθνικιστικούς φανατισμούς.
11°
