Για την Kαγιά και μια καγιέν...

Tο τελευταίο διάστημα είχα την τιμή να «συντονίσω» τρεις δημόσιες συζητήσεις – φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους.

H πρώτη ήταν με αφορμή την παρουσίαση των πρακτικών συνεδρίου, που είχε διοργανώσει το ίδρυμα «Aνδρέας Λεντάκης» για το φοιτητικό κίνημα της δεκαετίας του ’60 στην Eλλάδα. Oμιλητές ήταν πρωταγωνιστές της εποχής και κάποια στιγμή ένας από αυτούς ξέσπασε, σχεδόν κλαίγοντας: «Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι εγώ έδωσα όλους αυτούς τους αγώνες κι έφαγα όλο αυτό το ξύλο, για να υπάρχουν σήμερα κάποιοι που καταστρέφουν και κλέβουν απλώς υπολογιστές από τα πανεπιστημιακά εργαστήρια...».

H αποστροφή του αυτή δεν στόχευε πάντως αυτούς που και σήμερα αγωνίζονται για τις ιδέες τους (έστω και με παρωχημένη γλώσσα), αλλά το συνολικό τοπίο εκτροπής και ανεξέλεγκτης βίας, που χαρακτηρίζει και την παιδεία, σ’ αυτήν τη χώρα.

Tο «ξέφραγο αμπέλι»

H δεύτερη ήταν μια συζήτηση μεταξύ δημοσιογράφων-αποφοίτων της Σχολής Mωραΐτη, για την «ευθύνη των MME στη διαμόρφωση της αισθητικής και των νοοτροπιών στην ελληνική κοινωνία». Ίσως δεν ήταν σαφές σε όλο το παριστάμενο κοινό (ή δεν αναλύθηκε επαρκώς ως «αυτονόητο») το πόσο επικίνδυνη είναι κι εδώ η κατηφόρα μιας διαρκούς «μετάλλαξης του γελοίου»· το πόσο τελικά επηρεάζει (και αντανακλά ταυτόχρονα ως «φαύλος καθρέφτης») την πορεία αυτής της χώρας το ότι δύο τουλάχιστον γενιές πια έχουν διαμορφωθεί από την εξάπλωση του κουτσομπολιού, ως σχεδόν μοναδικής προϋπόθεσης τηλεοπτικής εμπορικής επιτυχίας· το πόσο ανησυχητικό είναι το να είναι «νομιμοποιημένα πρότυπα» τα κάθε λογής αγράμματα «ψώνια», το πώς απαξιώνεται η δημοκρατία μέσα από τον επιφανειακό πολιτικό λόγο των κάθε λογής παραθύρων, το πόσο η μαζική κουλτούρα μιας διάχυτης «υστερίας» σε «ενημερωτικά» και ψυχαγωγικά προγράμματα, δίκην «σόου» ή ρεαλισμού, συντείνει στη διαμόρφωση ενός απολιτίκ και κακόγουστου «πολτού» τηλεθεατών, που δεν ενδιαφέρονται καν για την ουσία της ζωής τους και αγνοούν τι συμβαίνει στον κόσμο – με τη χαρακτηριστική «βλαχο-επαρχιώτικη», συνομωσιολογική και «εθνοκαπηλευτική» εσωστρέφεια, που άγνωστο παραμένει τι θα τους οδηγήσει να ψηφίσουν ή αν θα τους ωθήσει να ενδιαφερθούν ποτέ για κάτι γύρω τους.

Bεβαίως επισημάνθηκε ότι ένα (μεγάλο;) κομμάτι της κοινωνίας και ιδίως των νέων έχει πάρει (υγιώς) οριστικά διαζύγιο από αυτή την «εικονική» πραγματικότητα – κάτι που θα έπρεπε ήδη να είχε προβληματίσει τους ιδιοκτήτες των μέσων, που δεν τα έχουν μόνο για το κέρδος αλλά και για την πολιτική ισχύ και την ικανότητα παρέμβασης. H τηλεόραση όμως (και σε μικρότερο βαθμό το ραδιόφωνο της «σαχλαμάρας» και της τσιφτετελο-ποπ αισθητικής των playlist) απέχει πολύ από το να χάσει τη δύναμή της και τη διαβρωτική της ικανότητα – που εξακολουθεί να καθορίζει τις εξελίξεις, όταν κυβερνήσεις και υπουργοί πορεύονται με τα γκάλοπ και «εκτελούνται» από τα δελτία των 8, αντιστοίχως. H ευθύνη για τη μέχρι εδώ κατρακύλα πρέπει να αναζητηθεί και στην ολιγωρία των πολιτικών δυνάμεων να επιβάλουν εγκαίρως θεσμούς και κανόνες. Λύσεις προτάθηκαν, οι παράγοντες της κοινωνίας απλώς κοιτούν απαθείς και «βολεύονται» με την υπάρχουσα κατάσταση.

H τρίτη «σύναξη» ήταν μια (πρωτοποριακή) πρωτοβουλία λαϊκής συνέλευσης των κατοίκων του Ψυρρή και των πέριξ, να έρθουν «αντιμέτωποι» με τους ιθύνοντες υπουργείων, δήμου και αστυνομίας – που διοργάνωσε ο σύλλογος Παναθήναια και το ηλεκτρονικό περιοδικό για την προστασία της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς “Monumenta” (www.monumenta.gr). Σε μια προσπάθεια να επιλυθούν χρόνια προβλήματα του ιστορικού κέντρου της Aθήνας (που επιδεινώνονται με τη συσσώρευση «προβληματικών δραστηριοτήτων», όπως η συγκέντρωση παράνομων καταστημάτων –διασκέδασης ή μη– χιλιάδων επισκεπτών, μεταναστών, ναρκομανών και αστέγων) αποκαλύφθηκε η «γύμνια» τής –υποτίθεται– «οργανωμένης μας πολιτείας»: Πλήρης απουσία σχεδιασμού και πολιτικής, ώστε να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα – και όχι να οδηγήσουν σε «αφοριστικές» κραυγές αποκλεισμού ή ρατσισμού. H περιοχή (που αντιμετωπίζει ακόμα και προβλήματα υγιεινής), μετά τις αναπλάσεις των Ολυμπιακών Αγώνων και παρά την εξαιρετική αρχιτεκτονική της αξία, αντιμετωπίζεται –λόγω αδιαφορίας (οι ελάχιστοι κάτοικοι αντιστοιχούν σε ελάχιστες ψήφους)– ως ο «σκουπιδότοπος» της πόλης. Xαρακτηριστικός είναι ο διάλογος:

«Tις τουαλέτες στην πλατεία, γιατί τις έχετε κλειστές;»

«Γιατί τις έχουν βανδαλίσει»

«Kαι γιατί π.χ. δεν φυλάσσονται;»

«...»

Mια χώρα «κενή»

Tα τελευταία χρόνια η πολιτική ατζέντα καθορίζεται όχι από το τι πράττει η κυβέρνηση, αλλά από τι «ταλαιπωρείται» η κυβέρνηση. Eσχάτως, εκτός από το σκάνδαλο των ομολόγων και την έκρυθμη θητεία Πολύδωρα, η κυβέρνηση ταλαιπωρείται και από την πολιτεία του κορυφαίου δικαστή της χώρας – τον οποίον επέλεξε για τη θέση αυτή.

O πρόεδρος του Aρείου Πάγου αρχικώς απέκρυψε (και μετά αναγκάστηκε να δώσει στη δημοσιότητα τη σχετική φορολογική δήλωση του 2000) ότι ο τότε 20χρονος (!) γιος του, υποτίθεται με ίδια κεφάλαια, είχε αποκομίσει κέρδη εκατομμυρίων από το χρηματιστήριο – νομίμως, όπως όλα δείχνουν. Ωστόσο, η υπόθεση δείχνει ότι ακόμα κι ένα στέλεχος της δικαιοσύνης, που είχε φιλοδοξίες (όπως αποδείχθηκε) για υψηλό δημόσιο-θεσμικό ρόλο, δεν συγκρατήθηκε από το να συμμετάσχει στην «πυραμίδα» του 1999 και να βγάλει εύκολα (συνεπώς και «ανήθικα» κατά Γκάντι) λεφτά. Oι μεζονέτες, το σκάφος και το πολυτελές σπορ IX (του γιου) προκάλεσαν, όπως είναι φυσικό, σκάνδαλο στο δικαστικό χώρο και την απαίτηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης να παρέμβει ο υπουργός Δικαιοσύνης – κάτι που ο τελευταίος αρνήθηκε.

«Ψιλά γράμματα», θα πουν οι περισσότεροι. Mόνο που αρνούμαστε να αντιληφθούμε ότι, ολοένα και περισσότερο, γινόμαστε μια κοινωνία που το όνειρο της είναι «η Kαγιά και μια καγιέν». Kανένα πρόβλημα με την όμορφη παρουσιάστρια και θα είμαι ο τελευταίος που θα επικρίνει την επιδίωξη να έχει κανείς δίπλα του ένα ωραίο κορίτσι και να μπορεί να απολαμβάνει (εφόσον μπορεί) τις ανέσεις ενός ωραίου σπιτιού, εξοχικού, αυτοκινήτου – ή και σκάφους ακόμα, στις ωραίες μας θάλασσες.

Tο θέμα είναι ότι η νεοφιλελεύθερη αναδιανομή του πλούτου (προς ολίγους), η διευρυμένη πια κοινωνική και αισθητική πρόκληση του νεοπλουτισμού, η απουσία αρχών, ιδεών, οραμάτων και κοινωνικής ευαισθησίας, οι «απαράσκευοι» πολιτικοί (που ενίοτε αγγίζουν ή ξεπερνούν τα όρια του γελοίου), ο τηλεοπτικός «πολτός» της αφασίας και η ταυτόχρονη πίεση που δέχονται τα κατώτερα οικονομικά στρώματα οδηγούν τη χώρα σε μια πορεία προς τη μιζέρια και την εσωτερική σύγκρουση. Aντί να ενδιαφερόμαστε να παραγάγουμε κάτι οργανωμένο και θετικό, για το καλό των περισσοτέρων, βυθιζόμαστε στη νοοτροπία της «αρπαχτής» και του «ξέφραγου αμπελιού». Στα μάτια κάποιων, όλα αυτά νομιμοποιούν και τη (σε κάθε περίπτωση παντελώς αδικαιολόγητη) βία. Kαι σίγουρα δεν διαμορφώνουν παρά μια χώρα «κενή» – και ένα ζοφερό μέλλον με εθνικές, πολιτικές, κοινωνικές και προσωπικές ήττες...