Αν κάτι απουσιάζει από το δημόσιο διάλογο στη χώρα μας είναι η αντιπαράθεση με επιχειρήματα και όχι η δαιμονοποίηση ή ακόμα και η ποινικοποίηση της διαφορετικής άποψης.
Ταυτοχρόνως, απουσιάζει εντόνως η συζήτηση με όρους ιδεολογικούς, ιδίως μετά την πολυετή συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ και εσχάτως του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ.
Η αφορμή για το παραπάνω συμπέρασμα μου δόθηκε, ακούγοντας πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ να λένε ότι θα πρέπει το κόμμα να επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις του με συγκεκριμένα στρώματα, να απογαλακτιστεί από τη ΝΔ και να έρθει και πιο κοντά με την αριστερά, εν προκειμένω με τον ΣΥΡΙΖΑ. Και αναρωτιέμαι, εν έτει 2015, τι είναι πραγματικά αριστερό ή ακόμα και αν έχει νόημα το ερώτημα αυτό.
Διότι πολύ φοβάμαι ότι τα αποτελέσματα της νέας (δια)κυβέρνησης πολύ γρήγορα θα απαξιώσουν οτιδήποτε σχετίζεται με την έννοια της αριστεράς και θα συσχετίσουν οτιδήποτε αριστερό με την αναποτελεσματικότητα, τη γραφικότητα και την επιστροφή σε μοντέλα που πλέον δεν υφίστανται σε καμία κανονική, αναπτυγμένη χώρα.
Βλέποντας τα πράγματα, όχι μέσα από το μικρόκοσμο της Ελλάδας αλλά συνολικότερα, εύκολα μπορούμε να πούμε ότι η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία έχει τεράστια προβλήματα. Πέραν του ότι σε επίπεδο φρασεολογίας «τρώει από τα έτοιμα», σε επίπεδο πρακτικής και άσκησης πολιτικής έχει πολλά χρόνια να παράξει κάτι καινούργιο.
Μολονότι το διάστημα της νέας κυβέρνησης δεν είναι ικανό για να βγουν συνολικότερα συμπεράσματα, κάποιες πρώτες σκέψεις μπορούμε να τις έχουμε. Καταρχάς, είναι απολύτως εμφανής η απουσία συνολικού σχεδίου, όπως επίσης είναι προφανής η μη ύπαρξη εναλλακτικού παραγωγικού μοντέλου.
Αυτό που προκύπτει είναι ότι η κυβέρνηση περιμένει τα ευρώ από την ΕΕ μπας και πληρώσει μισθούς και συντάξεις, ή κάποιο πρόγραμμα μήπως και κλείσει καμία τρύπα.
Την ίδια ώρα, η όσμωση με τους ΑΝΕΛ κάνει τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να μην μπορούν να ξεχωρίσουν από τα στελέχη του κόμματος του κ. Καμμένου. Λόγος λυρικός, συμπονετικός, μελιστάλαχτος, με συνεχείς αναφορές στο λαό και όχι στους πολίτες, λόγος που ξορκίζει κάθε έννοια σύγκρουσης ή και συμβιβασμού, καθώς αγκαλιάζει όλες τις κοινωνικές ομάδες και τις συντεχνίες, αλλά και πολιτικές όπως αυτές στην παιδεία και την εξωτερική πολιτική που παραπέμπουν σε αλήστου μνήμης εποχές και οδηγούν σε απόλυτη εθνική περιχαράκωση. «Αυτό που εκπλήσσει είναι πόσο εύκολα και αρμονικά συνεργάζονται ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ στην ενορχήστρωση αυτής της εθνικιστικής έξαρσης» σχολίασε (ΤΑ ΝΕΑ, 21 Μαρτίου) ο καθηγητής Γιάννης Βούλγαρης. Αποκορύφωμα, φυσικά, είναι η χθεσινή στρατιωτική παρέλαση στο κέντρο της Αθήνας, που έκανε τους νοσταλγούς της χούντας να ζηλέψουν.
Τα παραπάνω τα λέμε για να δείξουμε ότι η σοσιαλδημοκρατία για να βρει το χαμένο της εαυτό θα πρέπει να κάτσει να δουλέψει σε προγραμματικό και ιδεολογικό επίπεδο, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και όχι να κοιτάξει να προσεγγίσει ή και να κοπιάρει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτός που κόπιαρε το μοντέλο ΠΑΣΟΚ των παλαιότερων δεκαετιών, με τα γνωστά αποτελέσματα. Αυτό το πινγκ-πονγκ πρακτικών πρέπει να επιτέλους να τελειώσει.
Επιμένω ότι η σοσιαλδημοκρατία θα έχει αποτελέσματα μόνο αν κάνει μεταρρυθμίσεις και ταυτόχρονα έχει το σθένος να τις υπερασπιστεί.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, η μόνη μετά το 2004 που έκανε πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Και όσο και αν έχει λοιδορηθεί η εποχή εκείνη τα αποτελέσματα είναι απολύτως υπαρκτά. Σταχυολογώ, προκειμένου να έχουμε μέτρο σύγκρισης με τις άλλες κυβερνήσεις: Νόμος Διαμαντοπούλου για την παιδεία, θέσπιση οικονομικού εισαγγελέα, άρση απορρήτου καταθέσεων, διαύγεια, ενιαία φορολογική κλίμακα σε όλα τα επίπεδα, ασφαλιστικό, ηλεκτρονική συνταγογράφηση, νόμος για τους μετανάστες, Καλλικράτης, γενναία προσπάθεια για άνοιγμα επαγγελμάτων. Τα παραπάνω είναι πάρα πολλά, σε μικρό χρονικό διάστημα, κόντρα σε θεούς και δαίμονες και με τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέω ότι η «νέα σοσιαλδημοκρατία» θα πρέπει να έχει ως πρότυπο τα όσα έγιναν την περίοδο του κ. Παπανδρέου ή ότι το διάστημα εκείνο δεν έγιναν λάθη. Όμως, επιμένω ότι θα πρέπει να ταυτιστεί με τις γενναίες μεταρρυθμίσεις, που θα τις πιστεύει και θα τις υπερασπίζεται, διότι μόνο τότε θα μπορεί να εκπληρώσει το ρόλο της ως δύναμη που νοιάζεται για τους ανέργους, τους φτωχούς, τους μικρομεσαίους. Μόνο έτσι θα επαναδημιουργηθεί το σύγχρονο κράτος πρόνοιας, που θα παρέχει τις αναγκαίες κοινωνικές παροχές. Όλα τα υπόλοιπα είναι παρηγοριά στον άρρωστο ή αλλιώς τσάμπα λόγια. Και ειδικά τώρα, που μετά και την ενσωμάτωση του κ. Τσίπρα στο «κλαμπ των Μερκελιστών», η συζήτηση ας ελπίσουμε ότι θα γίνει ουσιαστική επί τη βάσει του συγκεκριμένου. Εκεί, δηλαδή, που μπορεί να αναβαπτιστεί η σοσιαλδημοκρατία.
14°
