Στάση εργασίας Μετρό: «Σας ταλαιπωρούμε για να μην ταλαιπωρείστε»

«Σε προειδοποιητική στάση εργασίας προχωρούν αύριο οι εργαζόμενοι σε Μετρό και ηλεκτρικό σιδηρόδρομο από τις 11:00 π.μ. έως τις 14:00. Αίτημα των εργαζομένων είναι η απόσυρση των καινούργιων συρμών 3ης σειράς του Μετρό, που παρουσιάζουν προβλήματα, τα οποία πέραν της αναστάτωσης των δρομολογίων θέτουν σε κίνδυνο την “Ασφάλεια Σιδηροδρόμου”. Οι εργαζόμενοι επισημαίνουν ότι τεράστια δυσλειτουργία παρουσιάζουν και οι οθόνες ελέγχου επιβίβασης αποβίβασης επιβατών στις καμπίνες ηλεκτροδήγησης του Ηλεκτρικού».

Η είδηση θα μπορούσε να διδάσκεται στα σχολεία ως ο ορισμός της φράσης «σχήμα οξύμωρο». Οι εργαζόμενοι σταματάνε τη λειτουργία του Μετρό και κυρίως σε ώρες αιχμής (11 το πρωί με 2 το μεσημέρι), ταλαιπωρώντας χιλιάδες πολίτες που εκείνη την ώρα μετακινούνται προς την εργασία τους, για να αποσυρθούν συρμοί οι οποίοι «αναστατώνουν τα δρομολόγια». Δηλαδή: Προκειμένου να μην αναστατώνονται τα δρομολόγια του Μετρό, απαγορεύουμε ετσιθελικά συνολικά τη μετακίνηση με το Μετρό.

Αν και η είδηση αρχικά προκαλεί μειδίαμα, το θέμα αποκαλύπτει ανάγλυφα την κουλτούρα που έχει διαμορφωθεί σε μεγάλο τμήμα του συνδικαλιστικού κινήματος της χώρας. Για οποιοδήποτε θέμα και με οποιαδήποτε αφορμή, ο τρόπος αντίδρασης που επιλέγεται είναι «δεν δουλεύουμε», ακόμα κι αν αυτό προκαλέσει ταλαιπωρία σε χιλιάδες πολίτες. Ακόμα και αν –όπως εν προκειμένω– το πρόβλημα είναι η ταλαιπωρία από μια δυσλειτουργία, επιλέγεται μία ακόμα μεγαλύτερη ταλαιπωρία για να τη λύσει. Και φυσικά είναι παγκοίνως γνωστό ότι ο συγκεκριμένος τρόπος αντίδρασης ποτέ δεν τη λύνει.

Ας συμφωνήσουμε ότι υπάρχει ένα πρόβλημα. Ας συμφωνήσουμε ότι ενδεχομένως είναι σοβαρό – δεν έχουμε λόγο να μην τους πιστέψουμε. Γιατί δεν ξεκίνησαν με ενημέρωση των πολιτών, επιστολές στον υπουργό, διανομή φυλλαδίων στους επιβάτες, ενημέρωση των media, κάποια συνέντευξη τύπου ενδεχομένως, αλλά πάντα η επιλογή είναι «σταματάμε να εργαζόμαστε»; Ακόμα και πρακτικά να το δει κανείς. Πότε ο επιβάτης θα σταθεί στο πλευρό των εργαζομένων; Εάν καθημερινά στις στάσεις του διανέμεται ένα φυλλάδιο, στο οποίο του εξηγούν ένα σοβαρό πρόβλημα που ενδεχομένως υπάρχει ή εάν ξεκινήσει το πρωί να πάει στην εργασία του και για χιλιοστή φορά δει επιγραφή: «Στάση εργασίας»; Εννοείται ότι το ερώτημα είναι ρητορικό για όποιον έχει περάσει από σταθμό ημέρα με απεργία ή στάση εργασίας και έχει ακούσει τα «γαλλικά» επιβατών που φεύγουν τρέχοντας να βρουν άλλο μέσο μεταφοράς ή ταξί.

Ποια λογική υπαγορεύει ότι εάν ταλαιπωρηθεί ο μεροκαματιάρης, ο φοιτητής ή ο άνεργος που παίρνει το Μετρό για να μετακινηθεί, το πρόβλημα θα λυθεί; Και κυρίως, γιατί η στάση εργασίας, που κατά τους ίδιους είναι η μόνη λύση, πρέπει να γίνει μια καθημερινή και μάλιστα σε ώρα αιχμής; Και, τελικά, απαξιώνοντας με κάθε αφορμή τις υπηρεσίες των μέσων μεταφοράς, ποιος ωφελείται;

Στο δια ταύτα. 11.00 με 14.00 με το Μετρό δεν μετακινείται ούτε ο υπουργός, ούτε ο διοικητής, ούτε ο επιχειρηματίας. Μετακινούμαστε όλοι εμείς, οι εργαζόμενοι, οι μισθοσυντήρητοι, οι φοιτητές, οι άνεργοι. Όλοι εμείς που με δυσκολία πληρώνουμε φόρους, για να μπορούμε να έχουμε δημόσια μέσα μεταφοράς. Εμείς είμαστε οι μόνοι που θα ταλαιπωρηθούμε και κυρίως οι μόνοι που θα μάθουμε ότι έγινε η στάση εργασίας.