Λύσσα το ’κανες, υπουργέ. Είπαμε, οκ η επικοινωνία, η ευγλωττία, τα σωστά αγγλικά, το οριακά αποδεκτό αντιδιπλωματικό ύφος κλπ, αλλά πλέον ο Γιάνης Βαρουφάκης το παράκανε και νομίζω ότι πλέον μας κούρασε.
Η επικοινωνία και η πολιτική δεν είναι άγνωστες έννοιες ούτε στον πολιτικό ούτε στον πολίτη. Η Πολιτική Επικοινωνία, ως ένας ιδιαίτερος κλάδος της ευρύτερης Πολιτικής Επιστήμης, έχει κατοχυρωθεί μέσα στο πλαίσιο της πολιτικής σκέψης. Η πολιτική επικοινωνία παντρεύει τις έννοιες της πολιτικής και της επικοινωνίας και εμφανίζει τόσο μια πραγματιστική όσο και μια συμβολική διάσταση. Η δημοσιότητα, η κίνηση μέσα στο δημόσιο χώρο με τη μεσολάβηση των ΜΜΕ και του διαδικτύου, συνδιαμορφώνει τη σύγχρονη διάσταση της πολιτικής επικοινωνίας σε τέτοιο βαθμό που να ξεπερνά –καλή ώρα– το περιεχόμενο του λόγου και να μένει στο μέσο και τη χρήση του.
Εδώ αρχίζει και κορυφώνεται το πρόβλημα με τον Βαρουφάκη. Χάνεται η ουσία και αναδύεται η αμετροέπεια. Και σαν να μην έφθανε αυτό, το μείγμα εμπλουτίζεται με μπερδέματα μεταφραστικά και παρεξηγήσεις που οδηγούν σε σωρεία διαψεύσεων, όπως στην Corrierre della Sera, όπου το δημοψήφισμα για το Ευρώ χάθηκε κάπου στη μετάφραση και οδήγησε τον υπουργό την επομένη να δώσει και νέα συνέντευξη, διευκρινιστική. Όπως στο Paris Match, που μετά το σάλο που ακολούθησε με τις φωτογραφίες, ο υπουργός δίνει νέα συνέντευξη στον Alpha για να δηλώσει ότι οι φωτογραφίες που ο ίδιος έδωσε δεν τον καλύπτουν αισθητικά. Όπως, στο γερμανικό κανάλι ARD, όπου του δείχνουν το στιγμιότυπο με το υψωμένο δάχτυλο κι εκείνος χαρακτηρίζει το βίντεο ψεύτικο, για να επανέλθει ο ίδιος μία μέρα μετά αναρτώντας το βίντεο στο twitter του, όπου προτρέπει τους χρήστες να δουν την αλήθεια και να διαπιστώσουν ότι το σηκωμένο δάχτυλο ναι μεν σηκώθηκε, αλλά σε άλλο λεκτικό πλαίσιο κλπ κλπ κλπ.
Οι συνεντεύξεις του πρέπει να έχουν πλέον ξεπεράσει τις 100 εδώ και 50 ημέρες. Αυτό νομίζω πια ότι κούρασε. Κούρασε τους πολίτες, κούρασε την κυβέρνηση, κούρασε ακόμα και τα ίδια τα ΜΜΕ. Ζει το «υπέρ» ως συνθετικό κάθε λέξης. υπερπροβολή, υπερεκτίμηση, υπερβολή, υπεράνω, υπερπαραγωγή και σίγουρα υπέρ το δέον.
Στο περίφημο δοκίμιό του για την «πολιτική ως επάγγελμα» ο Γερμανός κοινωνιολόγος Μαξ Βέμπερ διέκρινε τρεις τύπους ενασχόλησης με την πολιτική: η πολιτική ως ευκαιριακή ενασχόληση, η πολιτική ως πάρεργο με παροδική και όχι αποκλειστική απασχόληση και η πολιτική ως «επάγγελμα». Τρία είναι για τον Βέμπερ τα βασικά χαρακτηριστικά του πολιτικού ως «επαγγελματία»: το πάθος, το αίσθημα της ευθύνης και η αίσθηση του μέτρου.
Πολλοί θα πουν ότι αυτή η έλλειψη του μέτρου από τον Βαρουφάκη έχει μία γοητεία, μια ανεπιτήδευτη αντισυμβατική συμπεριφορά που διαφέρει και ιντριγκάρει. Ο Βέμπερ, όμως, δίνει μία άλλη εκτίμηση, καθώς στο ενδεχόμενο ερώτημα πώς είναι δυνατόν να συνδυάζονται στο ίδιο πρόσωπο το πάθος και το μέτρο, ο Βέμπερ υπογραμμίζει: «Η πολιτική γίνεται με το κεφάλι, όχι με άλλα μέρη του σώματος ή της ψυχής του». Και προσθέτει: «Και όμως η αφοσίωση στην πολιτική αν δεν πρόκειται να είναι ένα επιπόλαιο διανοητικό παιχνίδι, αλλά μια γνήσια ανθρώπινη πράξη, πηγάζει και τρέφεται μόνο από το πάθος. Αυτή ακριβώς η αυστηρή συγκράτηση της ψυχής που χαρακτηρίζει τον αφιερωμένο πολιτικό και τον διακρίνει από τον “επιφανειακά” ερεθισμένο και ερασιτέχνη πολιτευτή, είναι εφικτή μόνο μέσα από τον εθισμό της αποστάσεως με την πλήρη έννοια του όρου. Η “ισχύς” της πολιτικής “προσωπικότητας” σημαίνει πάνω απ' όλα την κατοχή αυτών των ιδιοτήτων του πάθους, της υπευθυνότητας και του μέτρου».
