Ελλάδα: Η πιο παρανοϊκή χώρα του κόσμου

Η Νέα η Δημοκρατία κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή συνεργάζεται με τον ακροδεξιό Καμμένο και επειδή δεν τηρεί τις προεκλογικές του υποσχέσεις. Ο Άνθρωπος-Παγώνι, ο Γιάνης ο Βαρουφάκης, δηλώνει πως καθόλου δεν του αρέσει η προβολή και η Χρυσή η Αυγή μέσω του μπλογκ της καταγγέλλει το μπούλινγκ και ζητά να ποινικοποιηθεί. Το τελευταίο είναι το λιγότερο παλαβό καθώς είναι πολύ πιθανό τα στελέχη του τρίτου ελληνικού κόμματος να μπέρδεψαν το μπούλινγκ με το μπόουλινγκ ή απλώς να θέλουν να το διαχωρίσουν από τον αγνό και πατροπαράδοτο τραμπουκισμό.

Ζούμε στην πιο παλαβή περιοχή της Γης και όσο περνάει ο καιρός τόσο βεβαιώνομαι πως αυτό που ονομάζουμε Ελλάδα δεν είναι χώρα αλλά ένα τεράστιο κοινωνικό πείραμα που θέλει να μελετήσει τις επιπτώσεις της έκθεσης ενός πληθυσμού σε μεγάλες ποσότητες παράνοιας. Στο πλαίσιο του πειράματος η ένταση της παράνοιας βρίσκεται πάντα σε απόλυτη αναλογία με τη σοβαρότητα ενός γεγονότος. Όσο πιο σοβαρό είναι το γεγονός τόσο πιο ακραία και σουρεαλιστική η παράνοια που το συνοδεύει με αποτέλεσμα και η μεγαλύτερη τραγωδία να μετατρέπεται σε ένα σαδιστικοσουρεαλιστικό πανηγύρι. Αν νομίζετε πως υπερβάλλω αρκεί να σας θυμίσω –ή να σας ενημερώσω σε περίπτωση που δεν το πήρατε χαμπάρι– πως στην κηδεία του Βαγγέλη του Γιακουμάκη έπεσαν αναρίθμητες μπαλωθιές. Το επαναλαμβάνω γιατί παρότι το είδα και το άκουσα δυσκολεύομαι να πιστέψω τη σαδιστική διαστροφή που τυραννάει μεγάλη μερίδα του πληθυσμού της χώρας: Στην κηδεία ενός θύματος μπούλινγκ έπεσαν ΜΠΑΛΩΘΙΕΣ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ. Όποιος μετά από αυτό πιστεύει πως, χωρίς να έχει γνώσεις ψυχιατρικής, μπορεί να κάνει οποιαδήποτε συζήτηση για την ελληνική κοινωνία έχει τον απεριόριστο θαυμασμό μου.

Στιγμοιότυπο από παράλληλη εκδήλωση διαμαρτυρίας κατά του μπούλινγκ

Τον ίδιο απεριόριστο θαυμασμό χαρίζω και στους συμπολίτες μου που με αφορμή το θάνατο του Βαγγέλη του Γιακουμάκη έπεσαν –ξανά– από τα σύννεφα. Είναι κρίμα που η πτώση από τα σύννεφα δεν είναι ολυμπιακό άθλημα γιατί η χώρα αυτή θα ήταν γεμάτη ολυμπιονίκες. Αλλά ίσως να αδικώ κάποιους και τους ζητώ συγνώμη. Ίσως να έλειπαν χρόνια. Ίσως να ήταν μετανάστες σε χώρες που ο τσαμπουκάς και η μαγκιά δεν είναι καθολικώς αποδεκτές αρετές. Ίσως να συνήθισαν σε κοινωνίες που η υποχωρητικότητα και η συγκατάβαση και η ανοχή είναι κοινός τόπος και η απότομη επαφή με την ελληνική πραγματικότητα να τους σόκαρε. Όπως και να έχει, η αλήθεια είναι ότι μου θυμίζουν πολύ ένα ωραίο περιστατικό από το Λύκειο: Την ώρα κάποιου μαθήματος που δεν θυμάμαι αλλά μάλλον ήταν κάτι φυσικοχημικό, έπαιζα (όσο πιο ήσυχα γίνονταν) τάβλι με ένα συμμαθητή μου. Κάποια στιγμή έρχεται από πάνω μας ο καθηγητής, βλέπει το τάβλι, και λέει «Μα καλά; Τάβλι παίζετε;». Αμέσως ο συμμαθητής μου κοιτάζει το τάβλι και φωνάζει έκπληκτος «Ωχ! Πώς βρέθηκε αυτό εδώ;».

Νωπές ακόμα οι μνήμες της πτώσης από τα σύννεφα εκατομμυρίων Ελλήνων που έκπληκτοι έμαθαν για το ακροδεξιό χέρι του Αντώνη του Σαμαρά

Αλλάζω παράνοια, απλώς και μόνο για να θαυμάσω ακόμα περισσότερο όποιον, χωρίς να είναι ειδικός, προσπαθεί να ερμηνεύσει τον Γιάνη τον Βαρουφάκη. Ο Άνθρωπος-Παγώνι όσο περνάει ο καιρός επιβεβαιώνει πως αν δεν είναι το μεγαλύτερο τρολ όλων των εποχών είναι μια ζωντανή καταγγελία, μια εκκωφαντική κραυγή διαμαρτυρίας, για τη μείωση των κονδυλίων που έχουν να κάνουν με την ψυχική υγεία. Ο σπουδαίος αυτός πολιτικός μόλις την τελευταία εβδομάδα κατάφερε τα εξής (τα γράφω όπως μου 'ρχονται γνωρίζοντας πως ξεχνάω αρκετά):

Να κάνει μια λάιφταϊλ φωτογράφιση / να πει δύο μέρες μετά πως η συγκεκριμένη φωτογράφιση δεν συμφωνούσε με την αισθητική του / στη συνέχεια να φωτογραφηθεί σε στιλ «ανέμελο παρεάκι» με την Κωνσταντίνα τη Σπυροπούλου με της οποίας την αισθητική μάλλον είναι ασορτί/ να πει πως ο πλούτος είναι σαν την ομορφιά και δεν μπορεί να ορισθεί/ να προσθέσει πως θεωρεί πλούσιο όποιον έχει άπλετο ελεύθερο χρόνο για να γράφει ποίηση (φράση που οδηγεί στο συμπέρασμα πως οι άνεργοι είναι οι πλουσιότεροι Έλληνες και πρέπει να φορολογηθούν ανελέητα)/ να καταγγείλει πως το απόσπασμα σε βίντεο που τον δείχνει να σηκώνει το μεσαίο του δάχτυλο και να λέει πως το 2010 η Ελλάδα θα έπρεπε να χρεοκοπήσει και έτσι να βάλει το δάχτυλό της στη Γερμανία είναι προϊόν επεξεργασίας / να προσπαθεί να αποδείξει την καταγγελία του περί επεξεργασίας τουιτάροντας –Ο ΙΔΙΟΣ!– ένα βίντεο που τον δείχνει να λέει και να κάνει ακριβώς αυτό που αρνείται πως έκανε και είπε / τελικά να παραδέχεται πως όντως σήκωσε το μεσαίο του δάχτυλο αλλά σε καμιά περίπτωση δεν αναφέρονταν στη Γερμανία, την ίδια ωρα που στο βίντεο τον ακούμε να λέει «and stick the finger to Germany»/ να δηλώνει πως δεν του αρέσει η προβολή.

Ενδεχομένως για τη Γερμανία ένα δάχτυλο να είναι πολύ λίγο και μπορεί στην πραγματικότητα αυτό που της αξίζει να είναι ένα ξεγυρισμένο φίστινγκ αλλά, επειδή μπορεί να το έχετε ξεχάσει, σας θυμίζω πως ο άνθρωπος που έκανε όλα τα παραπάνω δεν είναι παρουσιαστής κάποιας χιουμοριστικής εκπομπής αλλά υπουργός των Οικονομικών.

Προσοχή! Η παραπάνω φωτογραφία είναι προιόν επξεργασίας. Στην πραγματικότητα

η Κωνσταντίνα η Σπυροπούλου δεν είχε μενταγιόν

Θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρες. Να αραδιάζω παραδείγματα που το καθένα από αυτά θα μπορούσε να απασχολήσει ψυχιάτρους για το υπόλοιπο της ζωής τους και πιθανότατα να τους τρελάνει και τους ίδιους. Αλλά βαριέμαι. Κι αφού οι περισσότεροι συμπολίτες μου θέλουν να ζουν σαν τον μεθυσμένο οδηγό που πάει με 200 προς έναν τοίχο και ουρλιάζει στον τοίχο να παραμερίσει γιατί αν δεν το κάνει θα του δείξει αυτός, μάλλον έτσι θα είναι το σωστό. Το ότι οι υπόλοιποι είμαστε επιβάτες στο αμάξι του μεθυσμένου μάλλον δεν πρέπει να μας ανησυχεί. Στο κάτω - κάτω το συγκεκριμένο αμάξι μάς χαρίζει μια πρωτιά που, όπως κάθε πρωτιά, πρέπει να μας κάνει περήφανους. Άλλοι ζουν στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου, άλλοι στην ειρηνικότερη και άλλοι στην πιο αναπτυγμένη. Δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτα από αυτούς. Εμείς ζούμε στην πιο παρανοϊκή χώρα του κόσμου και μπράβο μας.