Είμαι μαύρος. Μάλλον ασπρόμαυρος. Λίγο σαν ζέμπρα. Κάτι έγινε μέσα στη νύχτα στο κορμί μου και με μεταμόρφωσε. Δεκάδες μάτια με κοιτούν, με φωτογραφίζουν. Κάτσε να με δω: μαύρο το στέρνο μου επί της Στουρνάρη, μαυρόασπρο το πλευρό επί της Πατησίων, λευκός (για την ακρίβεια κίτρινος και ζαρωμένος, αλλά ως είχε τέλος πάντων) ο πισινός μου. Το κεφάλι μου δεν μεταλλάχθηκε πάντως και το μυαλό μου λειτουργεί κανονικά. Τι επίδραση μπορεί να έχει αυτή η μεταμόρφωση στον ψυχισμό μου;
Τους ακούω να μιλάνε για εμένα. Γίνονται εκτενείς περιγραφές της κατάστασής μου. Ακόμη κι ο υπουργός Πολιτισμού δήλωσε ότι αλλοιώθηκε η ιστορική μου φυσιογνωμία. «Είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε μπροστά σε βεβήλωση μεγάλης κλιμακας» ανέφερε για εμένα η κ. Ελένη Μαΐστρου, πρόεδρος της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Πολυτεχνείου. Αρέσω βέβαια σε κάποιους. Λένε ότι μοιάζω με Ευρωπαίος τώρα, Βερολινέζος. Λες; Οι περισσότεροι με κοιτούν με συμπόνοια για το κακό που με βρήκε. Οι σκέψεις μου με τρελαίνουν...
Έχουν πέσει πάνω μου χημικοί και πολιτικοί για να με βοηθήσουν να επανέλθω στη «φυσική» μου κατάσταση. Αρχικά, διαγνώσανε τη νόσο μου και τα πιθανά αίτιά της. Υποφέρω από «γκράφιτι ή μουντζούρες μεγάλης κλίμακας». Μερικοί ισχυρίζονται ότι η εμφανισιακή μου μετάλλαξη είναι μία ψυχοσωματική έκφανση της ψυχικής μου διάθεσης για την κατάσταση φθοράς στην οποία βρίσκομαι – εγώ και η χώρα μου. Άλλοι λένε ότι μαύρισα επειδή υπάρχει έλλειψη πολιτισμού και σεβασμού της ιστορίας κι αυτή η έλλειψη πλήττει το ελληνικό πανεπιστήμιο και κατ’ επέκταση και εμένα.
Οι πρώτοι, μου λένε να μη ντρέπομαι. Δεν είναι κακή η νόσος μου. Ο δεξιός και αριστερός συντηρητισμός για το τι συμβαίνει στο δημόσιο χώρο με έχει κατατρομάξει, λένε, κι εγώ δεν έχω τίποτα, καλά είμαι. Μη σου πω ότι εξελίσσομαι κιόλας. Σ’ ένα πράγμα συμφωνούν όλοι πάντως: η νόσος μου δεν είναι κολλητική μεν αλλά κινητοποιεί άλλες πράξεις που ερμηνεύουν την κρίση της χώρας από διαφορετικές πολιτικές θέσεις γύρω από αυτήν.
Το κερασάκι πάνω στην αλλοπρόσαλλη τούρτα της ασταμάτητης συζήτησης γύρω από την κατάστασή μου αποτέλεσαν κάτι κυρίες που γνώρισα τη Δευτέρα. Είχαν ασπρόμαυρα βαμμένα πρόσωπα που μοιάζουν με το δικό μου. Ήρθαν και με αγκάλιασαν και μου είπανε ότι θέλουν να μείνω μαυρόασπρος για πάντα. Τις κοίταξα αγριεμένος και θέλησα να τους πω ότι εκείνες δεν έχουν υποστεί την ίδια μόνιμη μετάλλαξη με εμένα. Εκείνες δεν χρειάζονται ειδικά προϊόντα, χρήματα φίλων και συμπολιτών και χρόνο, για να επιχειρήσουν να επανέλθουν στη φυσική τους κατάσταση. Για άλλη μια φορά, στη χώρα αυτή, νιώθω μόνος.
Όπως ο Φίλιπ Ροθ, στο«Βυζί», έτσι και εγώ σήμερα θεωρώ ότι όλη αυτή η συζήτηση πάνω στο οδοιπορικό της φθοράς μου είναι μία διαρκής προσπάθεια εκλογίκευσης του απόλυτου παραλογισμού. Όσο πιο λογικά προσπαθούν να τοποθετηθούν πάνω στην παρέμβαση που δέχτηκα, τόσο περισσότερο απομακρύνονται από την αλήθεια. Κι αυτό ξεπερνά κάθε βασανιστήριο.
Μια κοπέλα πέρασε προχθές από δίπλα μου. Ιστορικός τέχνης, μάλλον. Οι σκέψεις της, παρότι σιωπηλές, με διαπέρασαν, σαν οίκτος. Το γκράφιτι, σκεφτόταν, έχει συγκεκριμένη τυπολογία την οποία δεν τηρεί αυτή η συννεφιασμένη σύνθεση. Το γκραφίτι, συνέχιζε, είναι ένα παρεμβατικό ανώνυμο έργο το οποίο όμως, σε αντίθεση με το συγκεκριμένο, εμπεριέχει στην τυπολογία του την έννοια της συνεργασίας, της συνέργειας με τον επόμενο δράστη/δημιουργό που μπορεί να δράσει πάνω του ανά πάσα χρονική στιγμή. Το γκράφιτι, μονολογούσε, περιλαμβάνει την έλλειψη του εγώ και της αυταρέσκειας του δημιουργού του. Τι παράδοξο, κατέληξε, να καταδικάζουμε συνολικά σαν κοινωνία το bullying, αλλά να επιτρέπουμε να το υφίσταται κάτι που αποτελεί σώμα/μνημείο της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας.
Υ.Γ. Το κείμενο αυτό εμπνεύστηκα από το μυθιστόρημα του 1933, του Φίλιπ Ροθ, «Το Βυζί» στο οποίο, ο αφηγητής του βιβλίου, ο καθηγητής Ντέιβιντ Άλαν Κέπες έχει μεταμορφωθεί σε βυζί, νοσηλεύεται στο νοσοκομείο και σε όλο το βιβλίο διαβάζουμε τις σκέψεις του.
4°
