Όπου ανακατεύονται τα επικίνδυνα υλικά του εθνολαϊκισμού, της βίας και του μίσους, μαζί με την εξαθλίωση, την ανεργία και την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης
Τον άλλο μήνα ξεκινάει η δίκη της Χρυσής Αυγής, κάτι που περιμένουμε καιρό τώρα με αγωνία, όλοι όσοι γνωρίζαμε τη φύση της νεοναζιστικής αυτής συμμορίας που έχει μεταλλαχθεί σε «νόμιμο» κόμμα από το 1993 – ο πολιτικός κόσμος και τα ΜΜΕ υποτιμούσαν διαρκώς την επικίνδυνη γραφικότητά της. Από ό,τι φαίνεται αυτό το, έτσι κι αλλιώς, δύσκολο εγχείρημα μιας δίκης εκλεγμένων βουλευτών θα διεξαχθεί σε μια περίοδο εκτεταμένης παράνοιας και σύγχυσης, όπου ανακατεύονται τα επικίνδυνα υλικά του εθνολαϊκισμού, της βίας και του μίσους, μαζί με την εξαθλίωση, την ανεργία, την ανυπαρξία του πολιτικού κέντρου και την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης. Ένα από τα μεγάλα παράδοξα, η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με το αντιευρωπαϊκό και εθνολαϊκίστικο κόμμα των ΑΝΕΛ και η υπουργοποίηση του Π. Καμμένου στο Εθνικής Άμυνας. Ο τελευταίος μάλιστα, πρόσφατα και μετά από κλειστή σύσκεψη με την περιφερειάρχη Αττικής Ρ. Δούρου, υποσχέθηκε μιαν «άλλη» παρέλαση για την 25η Μαρτίου με happenings, δημοτικά από τις 3 μπάντες του στρατού για να χορέψει ο κόσμος και πολλά free σημαιάκια!
«Έχουμε αντίπαλο το σοσιαλφιλελευθερισμό»
(Ασχολίαστο από ομιλία του Π. Μαντά στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ)
Η δημοκρατία και ο πολιτισμός, όντας οι κύριοι εχθροί του ναζισμού και του φασισμού, απαξιώνονται διαρκώς, όχι μόνο από τους οφίσιαλ εκπροσώπους τους αλλά και από ορδές αγανακτισμένων ανθρώπων με ανάμεικτες πολιτικές καταβολές. Είναι χαρακτηριστικό ότι εδώ και λίγα χρόνια κυκλοφορεί κατά κόρον ένας νέος όρος πολιτικής σλανγκ, το γνωστό «φιλελέ», που εκτός από την ομοφοβία που υπονοεί, απαξιώνει κάθε μετριοπαθή άποψη σε χρόνο dt. Θυμίζω ότι κύριος εχθρός στις ομιλίες του Χίτλερ υπήρξε ο φιλελευθερισμός και ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός από τον οποίο κατάγεται. Oι «φιλελέδες» λοιπόν του Ποταμιού (για παράδειγμα) και ο αρχηγός του Στ. Θεοδωράκης δέχονται δυσανάλογη κριτική σε σχέση, ας πούμε, με τη Χρυσή Αυγή. Εντελώς συμπτωματικά στο τσακ χάσαν την τρίτη θέση στις εκλογές. «Ο Μπόμπολας» κι «ο Μπόμπολας» ακούγαμε συνέχεια, μια κασέτα σε λούπα, κι όμως ο Μπόμπολας δεν μου φαίνεται να ψήφισε Ποτάμι. Τώρα τα πρώην(;) καθεστωτικά, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, MEGA, BHMA και λοιπά, είναι γεμάτα εγκώμια για τη νέα κυβέρνηση, γκλάμουρ εξώφυλλα με τη Ζ. Κωνσταντοπούλου και με την πρώτη(!) συνέντευξη του πρωθυπουργού μας.
Αλέξης Τσίπρας: «Ο Μπόμπολας χρωστάει 280 εκατ. ευρώ για τις εφημερίδες του και κανείς δεν του τα έχει ζητήσει. Ιδού το διεφθαρμένο τρίγωνο: τράπεζες, πολιτικοί, ΜΜΕ»
(Απόσπασμα από το βιβλίο της Κάισα Εκις Έκμαν, «Κλεμμένη Άνοιξη», εκδόσεις Κέδρος 2014)
Είναι και κάποιοι που δεν τους πολυαρέσει ο όρος bullying, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έφριξαν όπως όλοι μας με την πρόσφατη τραγωδία. Ίσως γιατί παραείναι ξενόφερτος, οπότε προτιμούν λέξεις όπως «εκφοβισμός», «ενδοσχολική βία» κι άλλα παρόμοια. Κανένα πρόβλημα. Αν και υπάρχει στο λεξικό της νεοελληνικής το λήμμα «μπούλης», έχει ελαφρώς διαφορετική έννοια. Το παράξενο είναι ότι κανείς δεν σκέφτεται πόσο bullying έχει πέσει προς πάσης φύσης «γερμανοτσολιάδες», «προδότες του έθνους», «προσκυνημένους», «ξεπουλημένους», «πούστηδες και πουστράκια των καναλιών και του lifestyle» και άλλα τέτοια ωραία. Εξάλλου η αντιγερμανική προπαγάνδα και ο ψευδοπατριωτισμός είναι κι αυτά μια λύση εν μέσω διάλυσης ευρωπαϊκών σχέσεων, καπιταλιστικής οικονομίας και αριστερής ελπίδας.
«Το κίνημα του “ψόφα!”, όλοι εκείνοι που από το 2011 εξαπολύουν από τα social media απίστευτης σφοδρότητας και ανατριχιαστικής χυδαιότητας επιθέσεις σε όποιον εκφράζει άποψη διαφορετική από το δικό τους αυριανισμό, το κίνημα του “ψόφα!” θρηνεί με κροκοδείλια δάκρυα τον Βαγγέλη Γιακουμάκη. Και καταδικάζει το μπούλινγκ. Ουαί υμίν υποκριταί!»
(On point, από το Facebook profile του Χρ. Χωμενίδη)
Η ελληνική κοινωνία, η μόνη που δεν συνεργάστηκε για να ξεπεράσει την κρίση και επέλεξε τη διάσπαση, βρίσκει συνεχώς αφορμές να διχάζεται και να πολώνεται. Η τέχνη στο προσκήνιο με το τεράστιο γκραφίτι του Πολυτεχνείου και η αισθητική πάνω από όλα. Όταν οι Ατενίστας πλέκουν πουλοβεράκια όμως δεν είναι επικυρωμένη street art (και ούτε στο ελάχιστο gothic), οπότε ψόφος. Τουλάχιστον το χάλι, που δεν ενοχλούσε και τόσους πολλούς τόσο καιρό, με τις αφίσες και τις ταγκιές, βάφτηκε για να ξαναβαφτεί. Οπότε καλό έκανε το γκραφίτι και για τις δυο μεριές: και «μίλησε» για την ασχήμια που ζούμε και θα φρεσκαριστεί το παρατημένο κτίριο.
«Θα νικήσουμε!»
(Αγνώστου)
Όσο κι αν το παίζουμε βαριά πεπόνια κι ελεύθεροι πολιορκημένοι, υπήρξαμε (πλην εξαιρέσεων) για δεκαετίες τα κακομαθημένα παιδιά της Ευρώπης αφού τρώγαμε αέρα πατέρα. Όσο κι αν το παίζουμε Ζαπατίστας και Κολοκοτρωναίοι είμαστε (πλην εξαιρέσεων) εθισμένοι στη «Νίκη» και στο «Δίκιο» σαν τη χειρότερη χολιγουντιανή αμερικανιά. Θέλουμε το χάπι εντ κι όχι τη «θολοκουλτουριάρικη μαυρίλα» του ευρωπαϊκού σινεμά. Άκου εκεί να βρεθεί το παλικάρι νεκρό μετά από μέρες στο χώρο της σχολής του. Είναι τέλος αυτό;
11°
