Εμφανίζεται λοιπόν αύριο ένας τυπάκος και μας λέει ότι είναι απόγονος των Ρωμαίων και έχει μια διαθήκη του Ιούλιου Καίσαρα που του αφήνει κληρονομιά την Πλάκα, τον Κεραμεικό, τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου μαζί με την Ακρόπολη. Θέλει να του τα παραδώσουμε και γρήγορα, γιατί έχει σχέδιο να τα αξιοποιήσει, θα κάνει νεροτσουλήθρες, watermania latina. Γελάτε; Γιατί γελάτε, τέτοια δεν ακούτε και διαβάζετε τόσο καιρό ως τρέχουσα πολιτική δραστηριότητα αυτής της χώρας;
Είναι μια μονή που έχει ιδιοκτησία μια λίμνη, τη Βιστωνίδα. Πώς είναι δυνατόν να έχουν τα μοναστήρια ιδιοκτησία λίμνες και θάλασσες; Νησάκια και όχθες; Τους τα χάρισαν κάτι βυζαντινοί ηγεμόνες το 1080 και τους έδωσαν και κάτι παραπάνω κάποιοι σουλτάνοι το 1400, μάλλον επειδή τους έκαναν αντίσταση με το Κρυφό Σχολειό. Έστω, λες, να ’χουν τη λίμνη να ψαρεύουν οι μοναχοί. Όμως η μονή δεν είναι ευχαριστημένη, δεν μπορεί να αξιοποιήσει την περιουσία της γιατί είναι προστατευμένο φυσικό περιβάλλον. Ήδη οι λέξεις καλόγεροι, περιουσία και αξιοποίηση ακινήτων, κανονικά, δεν είναι καν δυνατόν να βρίσκονται στην ίδια πρόταση. Όμως σ’ αυτή τη χώρα γίνεται. Έτσι η κυβέρνηση ανταλλάσσει τη λίμνη με ένα ολόκληρο Ολυμπιακό Ακίνητο στο κέντρο της Αθήνας, ένα ακίνητο που ήταν προορισμένο να γίνει το κτίριο του Υπουργείου Ανάπτυξης. Αστραπιαία η μονή εκποιεί το ακίνητο σε ιδιώτη επιχειρηματία με κέρδος δεκάδες εκατομμύρια ευρώ.
Αν τα βλέπαμε όλα αυτά σε καμιά ταινία του Νίκου Περάκη, θα λέγαμε, έλα ρε, δεν γίνεται, πούλησαν το Υπουργείο; Το Ολυμπιακό Ακίνητο; Τραβηγμένο. Κι όμως, ανώτατοι δημόσιοι υπάλληλοι, συμβούλια του κράτους, δικαστικοί λειτουργοί, υπουργοί, βάζουν χρόνια την υπογραφή τους σε τέτοιες πράξεις. Σε λίγο θα εμφανίσουν καμιά απόγονο της Κλεοπάτρας, γνήσια μακεδόνισσα, να διεκδικήσει τη Βεργίνα, τη Θεσσαλονίκη και τη μισή Μακεδονία. Από τον Άγιο Εφραίμ, πιο πειστικό ακούγεται.
Όσα φαίνονται αδιανόητα, την επόμενη χρονιά συμβαίνουν κανονικά. Η κατάρρευση και η διάβρωση του πολιτικού συστήματος δεν είναι μόνο ποσοτική. Είναι και ποιοτική. Μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει το πολιτικό προσωπικό να αμύνεται, να κρύβει την αλήθεια, να δικαιολογείται όταν αποκαλύπτεται, να απολογείται όταν δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Όχι πια. Την Κυριακή στο ΔΕΘ ο πρωθυπουργός δεν κάλυψε απλώς τους υπουργούς του, δεν αρνήθηκε απλώς τα σκάνδαλα. Άλλαξε τους κανόνες. «Δεν είναι παράνομες ενέργειες, πρόκειται για δραστηριότητες στο πλαίσιο της νομιμότητας». Την Κυριακή η χώρα έμαθε, από τα πιο επίσημα χείλη, ότι δεν υπάρχουν πια πολιτικά σκάνδαλα, ηθικά σκάνδαλα. Δεν υπάρχουν κανόνες πολιτικής συμπεριφοράς, η συμπεριφορά του κάθε υπουργού είναι «υποκειμενικό στοιχείο αντίληψης». Από την Κυριακή και μετά, ηθικό είναι ό,τι είναι νόμιμο και νόμιμο είναι ό,τι δεν σε πάει φυλακή.
Δεν έχει λοιπόν καμία σημασία αν χρόνια τώρα η πολιτική ζωή της χώρας διεξάγεται στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων, αν τα πολιτικά στελέχη μπαινοβγαίνουν στα γραφεία των ανακριτών. Δεν έχει καμία σημασία αν οι πολιτικοί έχουν μετατραπεί σε μπίζνεσμεν. Και οι παπάδες σε εταιρεία real estate. Φυλακή πήγανε; Δεν πήγανε. Πού είναι το πρόβλημα;
Αφού όλα είναι λοιπόν εικονική πραγματικότητα, αφού το αποτέλεσμα μετράει, ετοιμαστείτε για τη νέα γενιά πολιτικών. Όχι μόνο εταιρείες ακίνητης περιουσίας, έρχονται οι πολιτικοί-τοκογλύφοι, οι ιδιοκτήτες οίκων ανοχής, οι προαγωγοί, οι παραγωγοί πορνό ταινιών, οι μπράβοι. Νόμιμες δραστηριότητες είναι όλα. Φαίνεται αστείο, αλλά δεν είναι. Γιατί την ίδια ώρα που ο πρωθυπουργός έλεγε αυτά, έξω οι διαδηλωτές φώναζαν το σύνθημα «θέλουμε ανθυγιεινά, θέλουμε βαρέα, εμείς δεν παντρευτήκαμε τη Μάρα Ζαχαρέα». Ποια κυβέρνηση, με ποια πολιτική και ηθική ευθύνη θα πει ποια είναι και ποια δεν είναι τα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα; Την Κυριακή η χώρα πήρε ένα μάθημα. Ένα πολύ επικίνδυνο μάθημα. Δεν υπάρχουν κανόνες. Παρά μόνο ένας. Κάνε ό,τι μπορείς, αρκεί να μην πας φυλακή. Αν δεν υπάρχει πολιτική ευθύνη, αν δεν υπάρχουν πολιτικά σκάνδαλα, αν όλα επιτρέπονται αρκεί να είναι στα «πλαίσια της νομιμότητας», τότε, αφού εσείς έχετε Ι.Χ. μοναστήρια, Ι.Χ. κράτος, αφού εσείς ξεπουλάτε λίμνες, δάση, ολυμπιακά ακίνητα, εμείς γιατί να πληρώσουμε φόρους, να μη χτίσουμε αυθαίρετα, να μην κλέψουμε το κράτος όπου μπορούμε; Αν δεν υπάρχουν κανόνες δεοντολογίας, αν η πολιτική συμπεριφορά είναι «υποκειμενικό στοιχείο αντίληψης» του κάθε υπουργού, τότε αφού εσείς κάνετε off shore εταιρείες για να πλουτίσετε, γιατί εμείς να μην κλέβουμε σούπερ μάρκετ γιατί πεινάμε; Καλώς ήρθατε στη ζούγκλα. Ο σώζων εαυτόν σωθείτω.
Την Κυριακή το πολιτικό παιχνίδι ξεπέρασε κάποια όρια. Κάποια όρια που έχουμε βάλει ως κοινωνία, όχι για να βγαίνει το ένα ή το άλλο κόμμα στην εξουσία αλλά για να μπορούμε ως σύνολο ανθρώπων να επιτυγχάνουμε μια πολιτισμένη διαβίωση. Αν οι κανόνες αυτοί, αν η πολιτική συμπεριφορά, αν η ηθική της δημόσιας ζωής δεν είναι σταθερές, αν γίνουν «υποκειμενικό στοιχείο αντίληψης», τότε τα πράγματα γίνονται ανεξέλεγκτα. Καλά ξεμπερδέματα.
20°
