Το επαναλαμβάνουμε περιοδικά για εμπέδωση, μας το επιβάλλει διαρκώς και η επικαιρότητα. Ζούμε ανάμεσά τους, σαν τη μύγα μεσ’ στο γάλα, εμείς οι ελάχιστοι γερμανοραγιάδες.
Εμείς που θεωρούμε γελοίο να γίνεται κουβέντα περί δήμευσης του Ινστιτούτου Γκαίτε. Εμείς που θεωρούμε γελοίο το ολοκληρωτικό φαινόμενο που χαλκεύει η Ψεκαζμένη Κυβέρνηση (ο στρατός θα μοιράσει αντιγερμανικά ενημερωτικά φυλλάδια για ανόρθωση του εθνικού φρονήματος στα σχολεία). Εμείς που όθεν πιστεύουμε πως αυτή η κλιμακούμενη ώσμωση μεταξύ Παΐσιας «Αριστεράς» και Παΐσιας Ακροδεξιάς, διολισθαίνει άσχημα. Και θα ομογενοποιήσει την τερατογένεση πιο κοντά στην ηθική και αισθητική περιοχή της δεύτερης, παρά της πρώτης.
Εμείς που δεν αναρωτιόμαστε «πού είναι το κράτος;» και πόσο άτιμη είναι η κοινωνία, για την απεχθή υπόθεση της απώλειας του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Που χαμογελάμε πικρά, όταν ακούμε τα γοερά «συγγνώμη Βαγγέλη!» κυρίως από ποικιλώνυμους θιασώτες της βαρβαρότητας. Μπορούμε μόνο απλώς να λυπόμαστε γι’ αυτό το τραμπουκάνο γκρεκόλο. Γιατί είμαστε μια κοινωνία τόσο εξοικειωμένη και ανεκτική στη βία, στην περιφρόνηση της ετερότητας και στο βάρβαρο Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο, εδώ και δεκαετίες.
Γι’ αυτό και όλα δείχνουν πως τέτοιες κωσταλεξιές θα εξακολουθήσουν να λερώνουν / πληγώνουν το Αθεσμικό Τρελοκομείο της Αυτοδικίας, που τόσο μας κάνει αξιοπρεπώς υπερήφανους. Και θα συρρικνωθούν, μόνο μακροπρόθεσμα και μόνο στο βαθμό που θα αρχίσουμε να κάνουμε εμετό όλες αυτές τις ψεκαζμένες καταστάσεις, τις βαθιά πακτωμένες στην εθνική συνείδηση. Αυτές μας οδηγούν στα αδιέξοδα, που τώρα ολοκληρώνονται με σενάρια grexit, ή graccident, ή greelapse, ή, στην εσχάτη, ακόμα και ζοφερού greekollapse…
Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της κυριαρχίας του κραταιού εθνολαϊκισμού. Τώρα, μάλιστα, με τη μορφή της παΐσιας αριστεροδεξιάς δαγκάνας, το έθνος πάλι τα έχει πιάσει τα λεφτά του. Η λεγάμενη μεταξύ τους ώσμωση, ως αποτέλεσμα του κραταιού Αντιμνημονιακού Ανεξυριζαυγιτισμού, ομογενοποιεί σταδιακά όλο αυτό τον χώρο, λοιπόν, προς το ακροδεξιότερον ένα πράμα..
Ειρήσθω εν παρόδω, εδώ οι ναζί κρατούν την αυτονομία τους. Αφού ελπίζουν τριπλά, ολίγο στην κυρία Ζωή, περισσότερο σε δικαστικό ξέπλυμά τους. Και κυρίως, όπως συχνά υπενθυμίζουμε, στο να μείνουν ως μόνοι βεριτάμπλ αντιμνημονιακοί, αφού πλέον η κυβέρνηση ξηγήθηκε «μνημονιακά» δια του Θεσμονίου.
Και έπαθε ακριβώς, ό, τι έπαθε και ο Ζάππειος κ. Σαμαράς. Χάνει συνεπώς ο κ. Τσίπρας κάθε ηθικό πλεονέκτημα μέσα στην παρανοϊκή αντιμνημονιακή σφαίρα, όπου κρατούσε σκήπτρο, διάδημα και θρόνο, ώσπου μπλέχτηκε στα αδυσώπητα δίχτυα της εξουσίας. Άρα και της αναγκαστικής επαφής με την αλήθεια και την πραγματικότητα.
Ένα ακόμα Σημιτικό υστερόγραφο
Πέρα από τα γεννήματα της ανωτέρω επικαιρότητας, επειδή το προηγούμενο κείμενο προκάλεσε τις συνήθεις προβλεπτές ενστάσεις, επανερχόμαστε διευκρινιστικά. Λέγαμε την Παρασκευή («Καταστροφική ανάδελφη ακροδεξιά εθνική μοναξιά») ότι τις λίγες καλές στιγμές ισχύος, που γνώρισε το Νεοελληνικό Κράτος, τις δημιούργησαν ελάχιστοι εκσυγχρονιστές οραματιστές. Αυτοί πάντα δούλεψαν με σοβαρότητα και μέθοδο και -χτίζοντας διεθνείς συμμαχίες εκτός, ταυτόχρονα επιδιώκοντας την ενότητα εντός- την εξυπνάδα τους την ανάλωσαν για το κοινό καλό.
Και όχι για της αυλής τους το χαβά, όπως όλοι οι υπόλοιποι, που ήταν οι πολλοί θεράποντες του χυδαίου πελατειακού λαϊκισμού. Οι πολλοί, που αναλώθηκαν στο ξήλωμα των επιτυχιών των ελάχιστων, διαλύοντας τις συμμαχίες τους εκτός και τη λαϊκή ενότητα εντός. Αυτοί σχεδόν πάντοτε επικαλούνταν γοητευτικά υπερπατριωτικά προτάγματα, που αναπόδραστα απέβησαν καταστροφικά εν τέλει για την κοινωνία και το έθνος.
Μετά τον κανονικό Καραμανλή, τελευταίος από αυτή την ευάριθμη σειρά των εκσυγχρονιστών που κάτι πρόσφεραν, για να ‘χουν οι επόμενοι να το διαλύσουν, παραμένει ο Κώστας Σημίτης. Με το συμπάθιο κιόλας, αφού οι περισσότεροι Έλληνες που ακούνε το όνομά του βγάζουν φλύκταινες. Είναι οι ίδιοι που περιγράφαμε προηγουμένως, όλο το κυρίαρχο δια ωσμώσεως ομογενοποιούμενο Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο.
Όσο γέμιζε τα πορτοφόλια τους με πραγματικότερο πλούτο, συγκριτικά με τους επόμενους και προηγούμενους, όλοι τον ανεχόντουσαν κι ας τους ήταν ξένο σώμα. Μόλις είδαν ότι έρχεται η ώρα, που πρέπει να δουλέψουμε και λίγο παραπάνω, για να σταθούμε στο Ευρώ όπου αυτός μας έβαλε, ο Σημίτης ξαναγύρισε στο στάτους του μισητού λογιστάκου με τις ελιές. Το σύστημα Κωστάκη με γκεσέμι τον κ. Τράγκα, έκανε πρόγραμμα και τον αποδόμησε, καθόσον το κόμμα του Σημίτη χαμογελούσε από αδιάφορα έως ευάρεσκα. Άλλωστε, ποτέ δεν είχαν συμπαθήσει και οι Πασόκοι τον άνθρωπο που αμφισβήτησε τον Ανδρέα.
Και αυτό συνδέεται απολύτως με την ουσία του εθνολαϊκισμού μας. Ο Σημίτης πάντα ενοχλούσε ηθικά και αισθητικά τον αυριανικό οχλοπολτό, αλλά και το κιμπάρικο πελαταριάτο. Δεν πήγαινε σκυλάδικα, πήγαινε Μέγαρο. Άκουγε Όπερα, δεν χόρευε ζεϊμπεκιές σαν τον Αντρέα και τον Άκη, ξένο σώμα, κακή «χημεία». Ενέπνεε τα παραεκκλησιαστικά αγήματα να τον καταγγέλλουν ως εβραίο («ο φίλος του ο Ροζάκης ήταν ένας πρώην Ρόζεμπεργκ»…). Είναι σαφές ότι η στρατηγική επιμονή του να μην κάνει τον ψόφιο κοριό και να μην υποχωρήσει στην εθνολαϊκιστική πίεση του Μακαριστού επίδοξου Εθνάρχη, πληρώθηκε αδρά.
Στο φινάλε, όμως, του χρεώθηκε όλος ο συρφετός και η αυτόνομη δυναμική της παπανδρεϊκής διαφθοράς, την οποία βέβαια ουδέποτε μπόρεσε να ελέγξει κάτω από τα μπατζάκια του. Ενώ, ο Αντρέας βρέθηκε πλήρως ξεπλυμένος από την προπαγάνδα του συστήματος Κωστάκη / Τράγκα, που ακόμα παραμένει κυρίαρχο, ως συνέχεια του Αυριανισμού και ως πρόδρομος του Αυγιανισμού. Αυτά τα έχουμε σχεδόν εξαντλήσει πρόπερσι («Σημιτικά και λοιπά χαρισματικά» και «Περισσότερα Σημιτικά»), για να μην ξεχνιόμαστε.
Ανταγωνιστικότητα: ΔΕΝ ήταν κριτήριο για ΟΝΕ
Ένα μόνο στοιχείο είχαμε αφήσει εκτός. Κάτι πολύ σημαντικό και είναι η πρώτη φορά που το γράφουμε. Όλοι βρίζουν τον Σημίτη, γιατί μας έβαλε απροπαράσκευους στο Ευρώ, χωρίς να έχουμε πετύχει τη δέουσα ανταγωνιστικότητα, που θα μας επέτρεπε να σταθούμε επάξια στην ΟΝΕ. Όλο το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο βρίζει τη ώρα και τη στιγμή που «μπήκαμε στο ευρώ με ζαβολιές», μάλιστα δώσαμε επιτυχή αγώνα για να πείσουμε και τους εταίρους μας γι’ αυτό…
Και όμως, για να εισαχθούμε στην Ευρωζώνη, τρία ήταν τα κριτήρια του Μάαστριχτ: έλλειμμα, χρέος και πληθωρισμός, τα όποια τα πιάσαμε, όχι λιγότερο έντιμα από όσο οι εταίροι. Η ανταγωνιστικότητα ήταν ευχή, όχι κριτήριο. Όποιος ήθελε και μπορούσε, θα έκανε κάτι και γι’ αυτήν, όπως ο Σρέντερ. Οι άλλοι δεν έκαναν. Αλλά ειδικά η Ελλάδα, που είχε δομικό διαρθρωτικό πρόβλημα, δεν μπορούσε να προχωρήσει σε ανάλογες αλλαγές και τις άφησε να τις κάνουν οι διάδοχοι του Σημίτη…
Σήμερα, όμως, όλοι αυτόν βρίζουν, επειδή δεν έκανε τις μεταρρυθμίσεις για περισσότερη ανταγωνιστικότητα. Και επειδή μας έβαλε ανέτοιμους στο ευρώ, τον βρίζουν κυρίως όσοι δεν τον άφησαν να μεταρρυθμίσει το Ασφαλιστικό, άνευ του οποίου δεν έρχεται ανταγωνιστικότητα… Είναι γελοίο, αλλά αυτή είναι η Ελλάδα. Και ιδιαίτερα αυτό ξεκίνησε, μόλις ακούστηκε ότι αφού τελειώσαμε με τα δύσκολα της ΟΝΕ, τώρα πάμε με τον αγνό Γιωργάκη.
Αφού λόγω νόμου Γιαννίτση ο Σημίτης είχε οριστικά απομονωθεί από το Πελατειακό Παρακράτος, που τρόμαξε και απεφάνθη ότι εδώ ο «Κινέζος» πλέον δεν μας βολεύει… Ειδικά σε αυτό το τελευταίο ζήτημα, σύμπαν το έθνος ακόμα και τώρα ξέρει την αλήθεια (και ας κάνει τον ψόφιο κοριό). Κάνει μπαμ ότι το ασφαλιστικό κυρίως μας πέταξε έξω από το χώρο της λογικής κατά τριψήφια δις και χρεωκοπήσαμε. Μην ξεχνάμε, μάλιστα, κάτι κυριούληδες, όπως ο σημερινός αντιμνημονιακός κύριος Ρωμανιάς.
Το ασφαλιστικό και ο κ. Ρωμανιάς
Ο Γ.Γ. Κοινωνικών Ασφαλίσεων, λοιπόν, όπως και κάποιος κ. Ρομπόλης (σήμερα εννοείται είναι στελέχη του Αντιμνημονιακού Ανεξυριζαυγιτισμού), ως «εξπέρ», φώναζαν το 2001 ότι το ασφαλιστικό είναι βιώσιμο, δίνοντας το μήνυμα. Πάνω τους στηρίχθηκε το Συνδικαλισταριάτο και το λοιπό Πελατειακό Ιδιωτικό Παρακράτος, ώστε να εξοβελίσει τον Γιαννίτση. Και να ζητάει μεγαλύτερες συντάξεις και εφάπαξ, που αφειδώς πρόσφερε ΤΟ Σύστημα, συνεχίζοντας να δανείζεται και να τους ικανοποιεί. Και να οδηγηθούμε έτσι στη χρεωκοπία.
Και τώρα, από θράσος ή από άγνοια, ο κ. Ρωμανιάς απειλεί με νέες εξεταστικές επιτροπές για τροϊκανές «ατασθαλίες», που «αδίκως μείωσαν τις συντάξεις και τα εφάπαξ». Έτσι αποκάλυπταν εσχάτως με «ειδήσεις–βόμβες» όλα τα ΜΜΕ («συστημικά» και «αντισυστημικά», που πάντα ήταν ένα και το αυτό, όλα εργαλεία ΤΟΥ Συστήματος)... Βέβαια ο πρώην υπουργός Εργασίας Κουτρουμάνης άδειασε βάναυσα τον κ. Ρωμανιά, παρομοίως τον πέταξε στα σχοινιά και η αρμόδια Εθνική Αναλογιστική Αρχή, αλλά σιγά μην κλάψει ο κ. Γενικός…
Μέρες νωρίτερα πάλι, θριαμβολογώντας ο κ. Ρωμανιάς, αποκάλυψε την άλλη γνωστή ψεκαζμένη μπαλαφάρα περί «Μαίηλ Χαρδούβελη», από το οποίο δήλωσε ότι θα μας έσωζε «πετώντας στα σκουπίδια τις μειώσεις των επικουρικών»... Απέκρυψε, όμως, αυτό που αιδημόνως απέκρυπτε και η προηγούμενη κυβέρνηση. Ότι το φαλιμέντο ήταν δεδομένο από τους πολλούς πενηντάρηδες πελάτες.
Και οι αναπότρεπτες μειώσεις γινόντουσαν οριζόντια, για να διασωθούν σχεδόν ανέγγιχτες οι κραταιές επικουρικές των πελατών. Και η λύση της Τρόικας ήταν «μισο-δίκαιη». Χρειαζόταν μεν μειώσεις, αλλά μόνο στις υψηλές επικουρικές των ΔΕΚΟ κλπ. Όχι στις φτωχές γριούλες. Όμως, την επιλογή στην κατανομή των μειώσεων την κάνανε οι κυβερνήσεις, όχι η Τρόικα…
Κυριαρχούν, λοιπόν, οι ψεκαζμένες φωνές, πετώντας αναθέματα στην Τρόικα. Και έχουνε στο χέρι όλο το χαρτί του λαϊκού ερείσματος από τον αντιμνημονιακό οχλοπολτό. Ζούμε τα ύστερα του κόζμου, δεν υπάρχει έλεος, δεν υπάρχει λογική. Για όσους δεν το έχουνε ακόμα χάσει, ο καλός κύριος Γενικός θυμίζει την άλλη ψεκαζμένη κυριούλα, που τσίριζε για «τεχνητή αύξηση του ελλείμματος του 2009» (και όμως δεν γελάει ο κόζμος)…
Θυμόμαστε όλοι εκείνη την παρανοϊκή ιστορία της κυρίας (καθηγήτριας…) Γεωργαντά (και αυτή κατόπιν ΑΝΕΞΕΛ, είναι τυχαίο;), που πήγε και στη Δικαιοσύνη, όταν όλοι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί εξηγούσαν ότι ΚΑΛΩΣ είχαν γίνει όλα. Αφού δεν γίνεται να μην ενσωματώνεις στο Δημοσιονομικό Έλλειμμα το έλλειμμα μιας ΔΕΚΟ, από χρέος της που καταπίπτει εις βάρος του Δημοσίου και το πληρώνει ο Προϋπολογισμός… Αλλά κάποιοι πικραμένοι διέβλεπαν τη γνωστή συνωμοσία: να φουσκώσει ο Γιωργάκης το Έλλειμμα από 3,9% σε 15,6% (!), για να έρθει το Μνημόνιο (που ήταν ήδη εδώ), ώστε εύκολα να μας υφαρπάσουν τα ζωτικά υγρά.
Είπαμε, πρώτη φορά «Αριστερά», τόσο ανεπαισθήτως Ακροδεξιά. Σωζμό, για τον τόπο αυτό, δεν έχει. Και ακόμα δεν αρχίσαμε με τις εξεταστικές επιτροπές, που θα είναι η μία πιο φαιδρή από την άλλη. Γυρίζουμε στον 19ο αιώνα με χίλια, χρόνια Δηληγιάννια. Θρυλείται ότι έρχεται και μια συναρπαστική Εθνική Εορτή, είναι πλησίστια και η σημαία της κυβερνητικής αποδοχής από σούμπιτο το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο… Όλα καλά.
Αγιογραφία του Σημίτη;
Ονομάζουμε σοβαρότητα την υποτέλεια; Έτσι κατηγορηθήκαμε την Παρασκευή, από αναγνώστες που δεν πείσθηκαν από τις απόψεις μας, για όσους εκσυγχρονιστές πρώτα κάνουν ισχυρές συμμαχίες και μετά ορθώνουν ανάστημα. Αλλιώς το έθνος θα έτρωγε εξ αιτίας τους ξύλο, όπως τώρα καλή ώρα, με την ασόβαρη υποτελή «αντιστασιακότητα» του αντιμνημονιακού ντιρινταχτισμού…
Άλλωστε, θυμίζουμε συχνά ότι μια φορά μόνο η Ελλάδα είχε ισχυρή φωνή εδώ και είκοσι χρόνια. Και άσκησε ουσιώδη «αντίσταση». Ένα παράδειγμα χαρακτηριστικό: όταν ο Σημίτης, ως Προεδρεύων της Ε.Ε., έπεισε τον γαλλογερμανικό άξονα και έσπασε τα νεύρα του Μπους. Θυμάστε, ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ, επειγόταν να εισβάλει στο Ιράκ και ο Σημίτης του έκλεινε το δρόμο επί ένα κρίσιμο μήνα: «Όσο δεν υπάρχει ψήφισμα του ΟΗΕ, δεν θα γίνει εισβολή στο Ιράκ!».
Το εμπόδιο ο Μπους το ξεπέρασε πολύ αργότερα, χωρίς τη συναίνεση του ΟΗΕ, με την περίεργη συμμαχία των τεσσάρων «πρόθυμων» στις Αζόρες, στηριγμένη σε χαλκευμένη κατηγορία περί χημικών όπλων του Σαντάμ… Τότε ο Σημίτης μπορούσε να υψώσει τη φωνή του, όχι γιατί ήταν τσαμπουκαλέρο bully τύπου Τσίπρας. Αλλά, απλώς, γιατί μέσα από τις συμμαχίες του είχε αποκτήσει εύλογα την δυνατότητα να μπορεί να έχει ισχυρή φωνή, χωρίς να γίνεται το νούμερο της Διεθνούς Κοινωνίας, όπως καλή ώρα, που είναι συνάμα και καρυδότσουφλο μέσα στη φουρτούνα...
Ο Σημίτης έκανε ακριβώς ό,τι και ο κανονικός Καραμανλής με την ΕΟΚ, λόγω της ανάγκης να εκμεταλλευτούν αμφότεροι την θετική συγκυρία και να μας αγκυρώσουν σε ασφαλή ισχυρά λιμάνια. Μας έβαλε στην ΟΝΕ σε στυλ, σας ρίχνω στα βαθιά της ασφαλούς ευρωπαϊκής θάλασσας και θα μάθετε κολύμπι. Στον Καραμανλή αυτό το θαυμάζουμε και στον Σημίτη το ίδιο πράμα το βρίζουμε…
Η αλήθεια είναι, όπως έχουμε ξαναπεί, ότι ο Καραμανλής ήταν ιδρυτής παράταξης και ο Σημίτης σώγαμπρος, μισητός από τους δελφίνους, τους οποίους, ευτυχώς για τον τόπο, κέρδισε με το σπαθί του. Αυτό έκανε την μετέπειτα διαφορά στην αποδοχή των δύο ανδρών. Αν και ακόμα η Ιστορία είναι νωρίς για να μιλήσει…
Παρά τον άθλο της εισδοχής μας και στην ΟΝΕ, το ισχυρότερο κλαμπ του πλανήτη (που τώρα μας επιτρέπει να παραμένουμε όρθιοι και να κάνουμε μαγκιές…), στον εμβρυουλκό της δεν επιφυλάχθηκε καλή τύχη. Είπαμε, ο ουδέποτε υπεσταλμένος διεφθαρμένος παπανδρεϊκός λαϊκισμός χρεώθηκε από τους λαϊκιστές στον Σημίτη και πάντα ο λαϊκισμός χτυπάει αλύπητα τους εκσυγχρονιστές, αποδίδοντάς τους τις δικές του αμαρτίες.
Έτσι, ο ευρύς σκοταδισμένος οχλοπολτός του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου σήμερα θεωρεί τον Σημίτη αιτία κάθε συμφοράς. Και όμως, η ιδεοληψία, η επιπολαιότητα και η ανικανότητα κανοναρχούν εδώ και δέκα χρόνια. Και η απόκλιση των στόχων μας (όταν έχουμε στόχους…) από αυτούς των εταίρων μας. Να τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε…
Να το ξαναπούμε. Δεν μας ενδιαφέρει να αγιογραφήσουμε τον Σημίτη. Αλλά, όσο περνάει ο καιρός και όσο χωνόμαστε πιο βαθιά στα τενάγη του χρεoκόπου πελατειακού εθνολαϊκισμού, είναι μοιραίο να γίνονται απροκατάληπτες συγκρίσεις. Βλέπει κανείς ποιοι και πώς κυβερνάνε και πού μας οδηγούν, εδώ και δέκα χρόνια. Και αφού δεν γίνεται να έχουμε σοβαρό πρωθυπουργό της ολκής Σημίτη, τουλάχιστον οι διάδοχοί του ας έριχναν μια ματιά στον τρόπο του Homme d’ Etat, στο πώς γίνεται η δουλειά. Κάτι, έστω και ελάχιστο, θα πήγαινε κάπως καλύτερα…
Υ.Γ. Όσο για τα περί διαπλοκής, ρωτήστε τον κ. Τσίπρα, που έδωσε την πρώτη του συνέντευξη στην εφημερίδα του «Εθνικού Εργολάβου», ανακράζοντας προχθές ζήτω το «Έθνος», η καλύτερη εφημερίδα!
14°
