Ένα yo για τον Αλέξη

Εξήντα ημέρες σχεδόν μετά τις εκλογές, η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να το «κρατήσει αληθινό». Κάθε φορά που το 40μελές υπουργικό crew πιάνει μικρόφωνο, τα χώνει στους ευρωπαίους εταίρους και ξεσηκώνει το ελληνικό κοινό. Στη μάχη του αληθινού, η σημειολογία είναι το παν. Η «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση δεν πολυγουστάρει τις γραβάτες αλλά λατρεύει τα βουλευτικά αυτοκίνητα, βάζει το ένα χέρι στην τσέπη και με το άλλο ζητά δανεικά, ψάχνει μια «δίκαιη λύση» για το ελληνικό χρέος αλλά άμα λάχει το κάνει και Κούγκι, είναι έτοιμη για θερμό επεισόδιο με την Τουρκία αλλά θέλει το χρόνο της για να καταρτίσει μεταρρυθμιστικό σχέδιο, αν ζορίσουν πολύ τα πράγματα ίσως στείλει και Τζιχαντιστές στην Ευρώπη. Κόντρα, πρόκληση, προσβολή, η διπλωματία του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» και της διεθνούς απομόνωσης. Οι λέξεις υπάρχουν μόνο για να συμπληρώνουν το μέτρο ή τις ρίμες. Αντί για τρόικα βάζεις «θεσμοί», BG όπως MC. Για νούμερα, ούτε λόγος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αφού ακολούθησε ως αντιπολίτευση το πασοκικό εγχειρίδιο πολιτικής του «σκληρού ροκ», πέρασε ως κυβέρνηση στο «αληθινό ραπ» με γκεστ σταρ τους ΑΝ.ΕΛ. Η εξουσία της ρίμας αντιμετωπίζει τη Βουλή ως σκηνή, κάνει το σήμα της νίκης με κόκκινα πλαστικά γάντια, δίνει ρισπέκτ στον Προκόπη Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ετοιμάζει νομοσχέδια Δημόσιο forever. Κερασμένα στο λαό, με αγάπη. Καταγγέλλει, εκβιάζει, τσαμπουκαλεύεται, αρνείται την πραγματικότητα και προτιμά να συμπεριφέρεται σαν αντιπολίτευση.

H απάντηση της κυβέρνησης για το μέλλον αυτής της χώρας είναι ακόμα περισσότερο παρελθόν. Όσο η κοινή γνώμη φτιάχνεται με τη ντόπα του εθνολαϊκισμού, η λούπα της χρεοκοπίας θα συνοδεύει την ποίηση της ήττας. Ναζί, μέζεα και κόκκινες αρκούδες. Μάλλον, ήρθε η ώρα στο επόμενο Eurogroup να ρωτήσουμε «ποια είναι η σχολή σου, μωρή;». Diss σε ανύπαρκτους εχθρούς, αν δεν είσαι μαζί μας είσαι με τους άλλους, ίσως είσαι και «πουτανάκι των δανειστών».

Πόσο «αληθινό», όμως, το κρατάει ο Αλέξης και η παρέα του; Η προφητεία της επαναφοράς του κατώτατου μισθού θα εκπληρωθεί κάποια στιγμή το 2016. Yo. Οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ θα αργήσουν να κάνουν το επόμενο «ντου» σε υπουργείο, γιατί αν «αλλάξεις τα φώτα» λιγάκι στους λογαριασμούς του ρεύματος, αποκαθιστάς τις «κοινωνικές αδικίες». Yo. Η αναδιάρθρωση της φορολογικής διοίκησης θα αντιμετωπιστεί με τουρίστες-πράκτορες, ouzo power. Yo. Η τρόικα φεύγει από την Ελλάδα για να επιστρέψει ως «θεσμοί» και να παίζει κρυφτό από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο. Yo. Οι επενδύσεις θα παγώσουν μια ψιλή γιατί το καυτό ζήτημα του ελληνικού λαού είναι να ανοίξει ξανά η ΕΡΤ. Yo. Ο διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους μπορεί να περιμένει, γιατί οι παπάδες πρέπει να έχουν κι αυτοί μια selfie από τη Βουλή. Yo. Η αξιοκρατία σε αυτή τη χώρα, ξεκινά πάντα από το να διορίσεις κανένα ξαδερφάκι στη σωστή θέση. Yo. Η μεταμόρφωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης θα ξεκινήσει από τον «καλλωπισμό» των Ιδρυμάτων, μπορείς κι εσύ να στήσεις μια σκαλωσιά και να μπογιατίσεις μαύρη τη σχολή σου στο κέντρο της πόλης, ανενόχλητος. Yo. Τώρα κάτι προοδευτικά αριστερά, τύπου αποποινικοποίηση μαλακών ναρκωτικών και γάμος ομοφυλόφιλων, yo, να κάνετε υπομονή, προέχει η ενημέρωση των μαθητών στα σχολεία για τις γερμανικές αποζημιώσεις.

Η κυβέρνηση, αργά ή γρήγορα, θα αναγκαστεί να αφήσει τα αβανταδόρικα κουπλέ του λαϊκισμού και να γράψει κανένα ραπ για ό,τι πραγματικά συμβαίνει στη χώρα. Πώς σκοπεύει να αντιμετωπίσει το έλλειμμα, τι θα κάνει με τους 1.245.854 άνεργους πολίτες, πολλοί εκ των οποίων την εμπιστεύτηκαν με την ψήφο τους, ποια συγκεκριμένα μέτρα σκοπεύει να πάρει για αντιμετωπίσει την εικόνα διάλυσης που παρουσιάζουν οι δομές του κράτους, αν το μέλλον που υπόσχεται στη νέα γενιά είναι η επιλογή της μετανάστευσης. Γιατί εκτός από τις προσλήψεις μερικών χιλιάδων υπαλλήλων στο Δημόσιο, κάπως πρέπει να μεριμνήσει και για τους υπόλοιπους, τους λιγότερο «τυχερούς».

Η ραπ διαμάχη «μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί» που πούλησε ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση, είναι ένα χιτάκι που έχει παλιώσει και χορεύεται αποκλειστικά στην Ελλάδα. Έξω πλέον γελούν, το θέμα είναι να μη πέσει εδώ κλάμα. Η πραγματική επιτυχία της κυβέρνησης θα είναι, αν θα παραδώσει μια χώρα σε καλύτερη κατάσταση, όταν θα τη διαδεχτεί η επόμενη. Όσο το πολιτικό σύστημα επαναλαμβάνει το ρεφρέν της μεταπολίτευσης, το τραγούδι θα παραμένει το ίδιο. Ανύπαρκτη βιομηχανία, τουρισμός άρπα-κόλλα, αρρωστημένο σύστημα υγείας, ασφαλιστικά ταμεία απασφαλισμένα σαν χειροβομβίδες, ανυπόληπτα πανεπιστήμια, μουτζουρωμένες πόλεις, επιδόματα με τον πλούτο των άλλων, σφραγιδοκρατία και κομματικά κονέ, πατριωτικοί λεονταρισμοί και κατάθεση στεφάνων αντί για λύσεις. Thug 4 Life, η μάχη του αληθινού, η πρόκληση του πραγματικού.