Είχε ήδη δημοσιευτεί αυτό το άρθρο όπου στηριγμένος στο βιβλίο του Ρίτσαρντ Έβανς Το Γ’ Ράιχ στον πόλεμο (Αλεξάνδρεια, μτφ. Ελένη Αστερίου) έκανα μια μικρή αναφορά στις θυσίες του πολωνικού λαού κατά την περίοδο της ναζιστικής κατοχής της χώρας, όταν άκουσα για τις δηλώσεις του υπουργού Επικρατείας κ. Φλαμπουράρη. Αυτός φέρεται να δήλωσε ότι «εκτός Πολωνών και Αυστριακών που ήταν σύμμαχοι των ναζί, όλη η Ευρώπη υπέφερε». Θα ευχόμουν να μην είχαν γίνει ποτέ αυτές οι δηλώσεις, αλλά δυστυχώς έγιναν.
Αν πω ότι δεν πίστευα σ’ αυτά που διαβάζω, θα ήταν λίγο. Να πω ότι αγανάκτησα, θα ήταν ψέματα. Γιατί τέτοια «μπαρούφα» δεν αξίζει τίποτα παρά μόνο μια βαθύτατη περιφρόνηση. Τότε γιατί κάθομαι να απαντήσω και δεν το αφήνω να χαθεί στα βάθη της ανθρώπινης ανοησίας; Γιατί ντρέπομαι. Ντρέπομαι επειδή δίνεται σήμα στους Ευρωπαίους λαούς ότι οι Έλληνες σκέπτονται έτσι. Αν και η πολωνική κυβέρνηση δεν θα κάνει διάβημα για τέτοιες ανοησίες, αν μη τι άλλο κάποιος από την κυβέρνηση πρέπει να ζητήσει συγγνώμη από τον πολωνικό λαό.
Εδώ θα μου επιτραπεί μια προσωπική αναφορά, κάτι που κατά τα άλλα αποφεύγω. Σχεδόν πριν 30 χρόνια οι πολιτικές μου ανησυχίες είχαν διασταυρωθεί με αυτές του Αλέκου Φλαμπουράρη, όπως και με πολλούς από τους παλιούς της παρέας της Αίγινας. Οι δρόμοι μας χώρισαν νωρίς, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν θα ξεχάσω το ήθος και την αγωνία για γνώση μερικών απ’ αυτή την παρέα του ΚΚΕ εσΑΑ, από την παρέα του αείμνηστου Γιάννη Μπανιά, ενός ανθρώπου που τίμησε την πολιτική. Αν δεν ήταν ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, ίσως θα ήμουν πολύ καιρό ακόμη με αυτόν τον άνθρωπο. Μόνο και μόνο γιατί ήταν πολιτικός με ήθος.
Δεν θα πίστευα, λοιπόν, πως παρά τα κενά μερικών απ’ αυτούς, όσον αφορά τη γνώση της ιστορίας των λαών που στέναξαν κάτω από τον κομμουνισμό, ο τότε σύντροφός μου Αλέκος Φλαμπουράρης θα τολμούσε να πει κάτι τέτοιο. Μπορεί να μπερδεύτηκε και να νόμιζε ότι οι Πολωνοί ήταν σύμμαχοι των ναζί, επειδή η πολωνική αντίσταση αποτελούνταν στη τεράστια πλειοψηφία της από ανθρώπους που ήσαν με τη δυτική Μεγάλη Βρετανία και όχι με την κομμουνιστική Ρωσία και όπως θεωρεί μια δική μας ανάγνωση της ιστορίας, αυτής της περιόδου, αυτό που δεν ήταν κομμουνιστικό δεν μπορεί να ήταν αντιστασιακό.
Μια τέτοια σύγχυση δεν κάνει λιγότερο ασύγγνωστο το λάθος του συντρόφου Αλέκου. Ίσως κάνει τα πράγματα χειρότερα. Γιατί στην άγνοια προστίθεται και η εμπάθεια και επιτέλους, σύντροφοι και συντρόφισσες του ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα κυβερνάτε και δεν παλεύετε να πάρετε το 0,5% όπως κάναμε το 89. Κατανοείτε τι σημαίνει μια τέτοια δήλωση; Μπορεί όμως, θα ισχυριστεί κάποιος, να είναι και καλό που έγινε αυτή η δήλωση, γιατί πλέον οι εταίροι μας θα καταλάβουν πως το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οικονομικό, αλλά πολιτισμικό και παιδευτικό. Ίσως τότε να κατανοήσουν πολλά από τα προβλήματά μας και να είναι πιο επιεικείς.
Τα γεγονότα βεβαίως είναι γνωστά στους περισσότερους, αλλά ας μου επιτραπεί να παραθέσω κάποια αποσπάσματα από το προαναφερθέν βιβλίο του Έβανς.
Για να θυμηθούμε τη σχέση του πολωνικού λαού με τον κομμουνισμό, ξεκινώ από εδώ, «ο Χίτλερ είχε εξασφαλίσει τη παρέμβαση του Ρώσου δικτάτορα Στάλιν… με τις μυστικές ρήτρες του γερμανοσοβιετικού συμφώνου οι οποίες ρύθμιζαν τον διαμελισμό της Πολωνίας από δύο κράτη κατά μήκος μιας συμφωνημένης γραμμής οριοθέτησης» (σελ 6, όλες οι αναφορές στο εξής είναι από το ίδιο βιβλίο). Ο Γερμανός Σίρερ έγραφε στο ημερολόγιό του, «δεν βρήκα μέχρι τώρα κάποιον Γερμανό, ακόμη και μεταξύ εκείνων που δεν συμπαθούν το καθεστώς, ο οποίος να θεωρεί άδικη την καταστροφή της Πολωνίας από τη Γερμανία»(8). Ο Χίτλερ έλεγε στον Γκαίμπελς ότι οι Πολωνοί ήταν «μάλλον ζώα παρά άνθρωποι, βραδύστροφοι και άξεστοι…Η βρωμιά των είναι απερίγραπτη»(12). «Η κατεχόμενη Πολωνία θα γινόταν πεδίο δοκιμών για τη δημιουργία μιας νέας φυλετικής τάξης πραγμάτων στην ανατολικοευρωπαϊκή Ευρώπη, πρότυπο για όλα όσα επιδίωκε ο Χίτλερ να εφαρμοστούν στην υπόλοιπη περιοχή»(13). Να και μια δήλωση του Χίτλερ, «πρέπει να εμποδίσουμε την πολωνική ιντελιγκέντσια να μετατραπεί σε άρχουσα τάξη ( για το ίδιο φρόντιζε και ο Στάλιν εκκαθαρίζοντας στο Κάτιν τον ανθό της πολωνικής στρατιωτικής αλλά και πνευματικής ελίτ) και συνεχίζοντας «το επίπεδο διαβίωσης στη χώρα πρέπει να παραμείνει χαμηλό. Γι’ εμάς είναι χρήσιμη μόνο ως δεξαμενή ανθρώπινου δυναμικού»(14). Ο δε υπασπιστής του Χίμλερ τόνιζε, «να είστε ανηλεείς και να εξαφανίσετε οτιδήποτε (στην Πολωνία) δεν είναι γερμανικό» (14).
Και το έκαναν. Ήδη πριν τον πόλεμο είχαν συγκεντρώσει τα ονόματα 60.000 Πολωνών επιστημόνων και διανοουμένων για εκκαθάριση (16).Φυσικά οι ναζί φρόντισαν αμέσως μετά την εισβολή της 1ης Σεπτεμβρίου του 1939 να εκτελέσουν αυτή την εντολή. Όπως βεβαίως ενάμιση μήνα μετά την εισβολή είχαν ήδη καταστρέψει ολοσχερώς 521 χωριά και κωμοπόλεις και είχαν εκτελέσει 16.376 Πολωνούς στρατιωτικούς και πολίτες (20).Το σύνολο των θυμάτων, όλα τα χρόνια της γερμανικής κατοχής, όπου υπήρξαν και δυο εξεγέρσεις αυτή του γκέτο των Εβραίων το 43 και αυτή της Βαρσοβίας το 44, με τους Ρώσους απέξω να περιμένουν την εξόντωση των «συμμάχων» των Γερμανών, είναι το λιγότερο 4.8 εκατομμύρια Πολωνοί. Ένας σύμμαχος που οι Γερμανοί αποκαλούσαν «φρικτό όχλο». Δεν χρειάζεται να γράψω περισσότερα. Ο σύντροφος Φλαμπουράρης καλείται να διαβάσει αυτό το βιβλίο, αλλά ίσως και πολλά άλλα. Πού χρόνος όμως τώρα!!!
Επαναλαμβάνω όμως, σύντροφοι, σήμερα κυβερνάτε και αυτές οι δηλώσεις ντροπιάζουν πρώτα τον ελληνικό λαό, και μετά εσάς.
11°
