Όταν πέρυσι έπαιζαν τα λεφτά των Ταμείων στα δομημένα ομόλογα, είχαμε μείνει άναυδοι. Καλά, έφαγαν τα λεφτά των συνταξιούχων, λέγαμε, δεν είναι δυνατόν. Τώρα παρακολουθούμε αποσβολωμένοι την επιχείρηση real estate. Αφού τελείωσαν τα λεφτά, πουλάνε τη γη. Αν έχουμε καταλάβει καλά απ’ όσα παρακολουθούμε, από τη Χαλκιδική ως τη Θεσσαλονίκη, από την Κατερίνη ως το Λαύριο, το Γραμματικό, την Αθήνα, κόψανε την Ελλάδα σε οικόπεδα και την πουλάνε. Τι άλλο μπορεί πια να γίνει; Το επόμενο βήμα είναι να πουλήσουν και μας τους ίδιους σκλάβους.
Με εκνευρίζουν τα σκάνδαλα. Όχι μόνο για ό,τι συμβαίνει. Αλλά και γιατί συνήθως, αυτό που αποκαλύπτεται έχει στόχο να παραδοθεί ο πιο αδύναμος κρίκος για να διασωθεί το σύστημα, ώστε να συνεχίσει ανενόχλητο. Γι’ αυτό μιλάνε πάντα για πρόσωπα, για έναν, δυο, πέντε υπουργούς, για κάποιους που «υπερέβαλαν» στον πλουτισμό τους, κάποιους που παρανόμησαν και τους ακούμπησε ο εισαγγελέας. Έτσι ώστε να μη φανεί ότι η πραγματική παρανομία είναι η νόμιμη, είναι η ίδια η λειτουργία του συστήματος.
Μικρή αγγελία: Έχω 18 χιλιάδες και ζητώ από κάποια τράπεζα δάνειο για να αγοράσω ακίνητο 4 εκατομμυρίων ευρώ, το οποίο ακολούθως θα νοικιάσει η τράπεζα από μένα, συμψηφίζοντας με το ενοίκιο που θα δίνει τις δόσεις που οφείλω. Έτσι ώστε, με άλλα λόγια, να μου χαρίσει ένα ακίνητο 4 εκατομμυρίων. Θα βρω τράπεζα; Μπορείς να έχεις στην ιδιοκτησία σου ακίνητα χωρίς να υποβάλλεις Ε9; Μπορείς να μην καταθέτεις στο κτηματολόγιο τίτλους κυριότητας ακινήτων αλλά να τα πουλάς με πάπυρους, των σουλτάνων, των βυζαντινών, των ρωμαίων, του Δαρείου και της Παρυσάτιδος; Μπορείς να μην πληρώνεις στην εφορία φόρο για τα κέρδη από τις επιχειρηματικές σου δραστηριότητες; Μπορείς να μην υποβάλλεις ισολογισμό αν έχεις εταιρείες με τζίρο 1,5 εκατομμύριο ευρώ; Μπορείς να δίνεις αύξηση στον εαυτό σου 80%; Μπορείς όταν διαπράττεις αδικήματα να παραγράφονται σε 4 και λιγότερο χρόνια; Η απάντηση είναι ναι. Αν είσαι υπουργός, μοναστήρι, εκκλησία, δήμαρχος, πολιτικός, δικαστής, βουλευτής.
Πέρυσι, πάλι, παρακολουθούσαμε την υπόθεση Ζαχόπουλου. Φέτος όμως πληροφορηθήκαμε από τον πρωθυπουργό της χώρας ότι τίποτα δεν αποδείχθηκε, ότι όλος αυτός ο θόρυβος έγινε «για το τίποτα». Αυτό που μια ολόκληρη χώρα παρακολουθούσε επί ένα εξάμηνο με ναυτία, ήταν λοιπόν «για το τίποτα». Η μόνη χρησιμότητα λοιπόν που έχουν τα σκάνδαλα θα είναι, αν έστω και τώρα, έστω και την τελευταία ώρα, ξεχάσουμε τα ονόματα και μπορέσουμε να καταλάβουμε την πραγματική λειτουργία του συστήματος. Αυτό που είναι το αληθινό σκάνδαλο.
Αν έχουμε καταλάβει καλά, απ’ όσα μαθαίνουμε όλον αυτό τον καιρό, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίο συνδέονται μεταξύ τους, αλλάζουν ρόλους και δραστηριότητες, κάποτε και ονόματα. Ο Βασίλης γίνεται Εφραίμ, ο Αντώνης, Αρσένιος. Είναι οι εμπορικές τους επωνυμίες. Είναι πολιτικοί, ηγούμενοι αδερφοί αρχηγών κομμάτων, πολύ πατριωτικών κομμάτων εννοείται, εξομολογητές υπουργών. Είναι συγγενείς πολιτικών, δικηγόροι μοναστηριών. Δικηγόροι καταζητούμενων από την Ιντερπόλ εγκληματιών πολέμου, δικηγόροι βουλευτές, δικηγόροι βουλευτές υπόδικοι για εξαπάτηση του Δημοσίου. Είναι χρηματιστές, με οφσόρ εταιρείες που μεταφέρουν τις μίζες των προμηθευτών του Δημοσίου, χρηματιστές γιοι βουλευτών, πρώην βουλευτές. Διευθύνοντες σύμβουλοι εταιρειών που αγοράζουν οικόπεδα στα νησιά μαζί με βουλευτές της κυβέρνησης στην οποία πουλάνε έργα και προμήθειες. Είναι χρηματιστές που γίνονται γενικοί γραμματείς, πρόεδροι ασφαλιστικών ταμείων που παραδίδουν τα λεφτά σε χρηματιστές γιους πολιτικών, που δίνουν μίζες σε συγγενείς πολιτικών, φίλους διοικητών, κουμπάρους πολιτικών. Είναι συμβολαιογράφοι του δημοσίου συγγενείς πολιτικών, δικηγόροι της εκκλησίας πεθεροί πολιτικών, δημοσιογράφοι διορισμένοι σε γραφεία υπουργών, πρόεδροι ταμείων που αυξάνουν τους λογαριασμούς τους με εμβάσματα από χρηματιστές συγγενείς πολιτικών. Είναι γενικοί γραμματείς υπουργείων που γίνονται καναλάρχες και παίρνουν τηλεοπτικές συχνότητες από πολιτικούς και μετά εφοπλιστές που παίρνουν επιδοτήσεις άγονης γραμμής από τους παλιούς τους συναδέλφους. Είναι κουμπάροι διορισμένοι στις επιτροπές, σύζυγοι πολιτικών πρόεδροι σε μη κυβερνητικές οργανώσεις οι οποίες επιχορηγούνται από πολιτικούς. Δικαστικοί διορισμένοι σε Δ.Σ. επιχειρήσεων της εκκλησίας, των οποίων οι κόρες διορίζονται στην ΕΥΠ, αστυνομικοί διευθυντές των οποίων οι κόρες διορίζονται στη Βουλή.
Σύζυγοι πολιτικών διορισμένες ειδικές σύμβουλοι στα υπουργεία, γιοι με συμμετοχή σε εταιρείες που προμηθεύουν τα υπουργεία, αδελφοί που προμηθεύουν τις νομαρχίες. Γενικοί γραμματείς που αποχαρακτηρίζουν αρχαιολογικούς χώρους, όπου χτίζουν έργα κατασκευαστικές εταιρείες οι οποίες ανήκουν σε πολιτικούς. Συγγενείς και φίλοι διορισμένοι σε ιδρύματα οι οποίοι κατοικούν στα ακίνητα των ιδρυμάτων. Οι συνεργάτες τους διορίζονται στη Βουλή, οι συγγενείς τους μονιμοποιούνται στο δημόσιο. Πολιτικοί με εταιρείες ακίνητης περιουσίας, γιοι πολιτικών που χειρίζονται διαφημιστικούς λογαριασμούς εταιρειών του δημοσίου που παίρνουν από άλλους πολιτικούς, πρώην βουλευτές που κατέχουν εφημερίδες και ραδιόφωνα.
Έχουν σημασία τα ονόματα; Είναι παράνομα όλα αυτά; Όχι. Ωραίο συστηματάκι όμως, ε;
Αυτή είναι η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα. Μια αυτονομημένη πολιτική τάξη που μαζί με την κρατικο-κομματική γραφειοκρατία, ανώτατους κρατικούς υπαλλήλους, Μέσα Ενημέρωσης και μερικούς διαπλεκόμενους οικονομικούς παράγοντες, κυριαρχούν διαμοιράζοντας τον κρατικό πλούτο. Ούτε οικονομική ανάπτυξη, ούτε εθνική οικονομία. Δεν χρειάζεται καν να τα σκεφτείς όλα αυτά. Αρκεί να ξεφυλλίσεις ένα από τα κουτσομπολίστικα περιοδικά που τώρα το καλοκαίρι κυκλοφορούσαν παντού. Θα το διαπιστώσεις ξαφνιασμένος, στα κοσμικά. Οι βίλες των πολιτικών, τα σκάφη τους, τα πάρτι τους που καλούν ο ένας τον άλλον, δεξιώσεις πολιτικών με προμηθευτές του δημοσίου, ταξίδια με λίαρ-τζετ και πόρσε, υπουργοί και κατηγορούμενοι για μίζες μαζί, μεγαλοπαράγοντες του τύπου γιοι βουλευτών, σύζυγοι υπουργών, κατασκευαστές σε ακίνητα παραχωρημένα από το δημόσιο και αγοραστές ακινήτων οι πολιτικοί που τα παραχωρούν. 90 χιλιάδες τα 5 στρέμματα στη Μύκονο. Πάντα βρίσκουν τις ευκαιρίες αυτοί. Ένα κλειστό σύστημα εξουσίας, όμως όχι ακριβώς αυτό που λέμε επιχειρηματίες. Οι πολιτικοί έχουν γίνει μπίζνεσμαν και έτσι τους αντιμετωπίζουμε όλοι. Ακόμη και συμβολικά, η πιο προβεβλημένη φιγούρα της οικονομικής δύναμης είναι μια πρώην βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας…
Γι’ αυτό όταν η Αλέκα κατηγορεί τους «βιομήχανους που εκμεταλλεύονται το λαό», μοιάζει με πιο σύντομο ανέκδοτο και από τον Αλβανό επενδυτή. Πού είναι οι βιομήχανοι; Οι τελευταίοι πούλησαν στο σεΐχη του Ντουμπάι. Μόνο η διανομή της κρατικής περιουσίας παράγει πλούτο στην Ελλάδα. Τίποτε άλλο.
Αυτό είναι το πολιτικό πρόβλημα της χώρας, αυτή η κλεπτοκρατία που βασίζεται στον κρατισμό και την κομματοκρατία. Όμως αυτό δεν το λέει κανείς, αυτό το σκάνδαλο δεν θα το ομολογήσει κανείς. Γιατί όλοι είναι μέρος του προβλήματος, όχι της λύσης.
20°
