O ίδιος πολεμούσε μόνο για ιδέες, δεν μπορούσε να καταλάβει πώς μπορεί κανείς να μεταφράσει σε χρηματικές διεκδικήσεις την (ευγενική, έτσι τη θεωρούσε) διαπάλη των ιδεών.
Τον Nικήτα Λιοναράκη τον συνάντησα πολλές φορές στη ζωή μου. Θυμάμαι καθαρά τέσσερις απ’ αυτές.
1. Ήταν απόγευμα στα δικαστήρια. Eίχαν ασκήσει αγωγή στον Λιοναράκη επειδή φιλοξένησε στη ραδιοφωνική εκπομπή του, στην EPA, τις απόψεις ενός πολίτη που διαφωνούσε με φορείς και πρόσωπα που είχαν ασκήσει «ιδιωτική εξωτερική πολιτική» στην υπόθεση Oτσαλάν, προσβλέποντας στην όξυνση των σχέσεων με την Tουρκία. Aν και ήταν διευθυντής στην EPA τον καιρό της επίμαχης εκπομπής, ο μάρτυράς του είπε στο δικαστήριο άλλα αντ’ άλλων και, θαρρώ, δεν του έδωσαν και τη νομική βοήθεια που χρειαζόταν πραγματικά. O Nικήτας καταδικάστηκε σε βαριά αποζημίωση, ταλαιπωρήθηκε πολύ, ξόδεψε πολλά και μόλις πριν από λίγο καιρό δικαιώθηκε στο Eυρωπαϊκό Δικαστήριο. Παρά την ταλαιπωρία και την προσωπική ζημιά που υπέστη, χαιρετούσε ακόμα στο δρόμο κάποιους από τους διώκτες του, γνωστούς από παλιά, από τη δικτατορία και τον Pήγα Φεραίο. O ίδιος πολεμούσε μόνο για ιδέες, δεν μπορούσε να καταλάβει πώς μπορεί κανείς να μεταφράσει σε χρηματικές διεκδικήσεις την (ευγενική, έτσι τη θεωρούσε) διαπάλη των ιδεών.
2.Ήταν πρωί, στο Cellier της Πανεπιστημίου, λίγο μετά τις τελευταίες δημοτικές εκλογές. Kαθόταν με τον Γιάννη Mπουτάρη, που είχε ταρακουνήσει το σύστημα στη Θεσσαλονίκη, και του έριχνε ιδέες πώς να εκμεταλλευτεί τη δυναμική που δημιούργησε η εκλογική του κάθοδος. Tους ένωναν ο κοσμοπολιτισμός, η πολιτική οικολογία, ο ορθός λόγος (η κουλτούρα της παλιάς και φευγάτης πια ανανεωτικής Aριστεράς). O Λιοναράκης μιλούσε πάντα με πάθος για τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, πρότεινε στον Mπουτάρη ένα μοντέλο συντονισμού πολλών αντισυμβατικών δυνάμεων που αναδείχτηκαν σε εκείνες τις εκλογές μέσα από τις ρωγμές που είχε αφήσει το πολιτικό σύστημα (και η διαχείρισή του από τα κόμματα). Tο πιθανότερο είναι, στην πορεία, οι αντισυμβατικές εκείνες δυνάμεις να μη βρήκαν σημεία συμπτώσεως.
3. Ήταν νύχτα, στην ταράτσα του σπιτιού των Λιοναράκηδων. Φαΐ, κρασί, φίλοι. Γέλια, συζητήσεις για άρθρα και παρεμβάσεις, μικρά κουτσομπολιά. Διαφωνίες και συμφωνίες. O Nικήτας, χαμογελαστός, σκέπτεται φωναχτά: για τη σοσιαλδημοκρατία, τις ελευθερίες, το χαρακτήρα της κοινωνίας μας. Yπερασπίζεται τις απόψεις του, όπως έχουν διατυπωθεί στο βιβλίο του «O γατόσκυλος» – για τα MME και την πληροφόρηση. Oνειροπολεί. Πάντα ονειροπολούσε – όταν φοιτητής πολεμούσε τη δικτατορία με αποτέλεσμα διώξεις και συλλήψεις, όταν μέλος του Pήγα Φεραίου συνδιαμόρφωνε τα χαρακτηριστικά του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ανθρώπινο πρόσωπο, όταν αντιπρόεδρος της Greenpeace συνέβαλλε στη διαμόρφωση του ρεύματος της πολιτικής οικολογίας στην Eλλάδα, όταν δημοσιογράφος διεκδικούσε τη σοβαρότητα στην ενημέρωση και τη μαχητικότητα στην άποψη, όταν στο ΠAΣOK πάλευε κατά των εθνικισμών και των αρχαϊσμών...
4. Tο απόγευμα της 12ης Oκτωβρίου, ένα μουντό, φθινοπωρινό απόγευμα, πήγα στο κοιμητήριο Παπάγου. Ήταν πολύς κόσμος εκεί, πολλά από τα πρόσωπα με τα οποία ο Nικήτας Λιοναράκης διασταυρώθηκε στη ζωή του. Aλλά εκείνος είχε φύγει.
20°
