Σήμερα δεν αξίζει να ασχολείται κανείς σοβαρά με τους «νέους ηγέτες», γιατί δεν αποτελούν οι περισσότεροι ενεργά στοιχεία άσκησης πολιτικής, αλλά πρόκειται για...
Στις ετήσιες συναντήσεις, συνόδους των λεγόμενων ηγετών, το κύριο στοιχείο είναι η ερήμωση των δρόμων από τα πλήθη που υποτίθεται ότι συγκροτούν ως πολίτες το σώμα της δημοκρατίας.
Aντίθετα, κυριαρχούν κάτω από το πρόσχημα της τρομοκρατίας όλο και περισσότεροι στρατοί πραιτοριανών, ελικόπτερα, αστυνομία, τανκς, σκυλιά και ακροβολισμένοι σκοπευτές σε ταράτσες. Aν τύχει και υπάρχει κάποια διαδήλωση, αυτή γίνεται σε κάποιο άλλο σημείο της πόλης, χιλιόμετρα μακριά από το χώρο συνάντησης.
Mια βλοσυρή ησυχία νεκροταφείου δεσπόζει γύρω από έναν τεχνητό κόσμο που, ούτως ή άλλως, το μόνο που κάνει είναι να ανακοινώνει αποφάσεις που έχουν παρθεί από απρόσωπες κι ανεξέλεγκτες τεχνοκρατικές επιτροπές. Σήμερα δεν αξίζει να ασχολείται κανείς σοβαρά με τους «νέους ηγέτες», γιατί δεν αποτελούν οι περισσότεροι ενεργά στοιχεία άσκησης πολιτικής, αλλά πρόκειται για ηθοποιούς μιας παράστασης που παίζεται τελετουργικά μπρος στις κάμερες των MME.
Yπάρχει άλλωστε η υποψία ότι δεν πρόκειται για πραγματικούς ανθρώπους, αλλά για cartoons δύο διαστάσεων. H αλήθεια είναι ότι στα πρόσωπα αυτά λείπει κάτι που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη φύση. Tο βάθος.
H βίωση της πραγματικότητας μέσω πραγματικών συναισθημάτων. H άρθρωση του λόγου πέρα από τη συμβατικότητα της στιγμής, και κατά συνέπεια το παιχνίδι της σύνθεσης, η χρήση της φαντασίας και το όραμα της δημιουργίας.
Tέτοια cartoons υπάρχουν πια πάρα πολλά σε κάθε ήπειρο και κάθε χώρα. Eκπαιδεύονται και αναπαράγονται με συγκεκριμένες μεθόδους από ομάδες ειδικών, ώστε να προβάλλουν σαν λοβοτομημένα πρότυπα ένα είδος συντηρητικού και αποστειρωμένου κομφορμισμού. Γι’ αυτόν το λόγο οι «νέοι ηγέτες» σήμερα είναι ευάλωτοι κι αναλώσιμοι περισσότερο από ποτέ, λόγω κενότητας ιδεών και απόψεων.
Όσο για τους πολίτες, η κατάσταση αυτή έχει χειρότερα αποτελέσματα: η αναγόρευση του θεάματος σε κύριο στοιχείο του πολιτεύματος τους σπρώχνει στο περιθώριο, τους ακυρώνει οποιαδήποτε συμβολή, εκτός από μια ανιαρή διαδικασία ανάθεσης έργου. Tις εκάστοτε εκλογές.
Σήμερα, το λεγόμενο εκλογικό σώμα είναι μια πλαδαρή μάζα που το μόνο που κάνει είναι να ψηφίζει για να συνεχίζεται το reality και την επόμενη τετραετία.
Tο σύστημα κυριαρχεί με το ψευδώνυμο της «σύγχρονης δημοκρατίας», επιβάλλει τη συλλογική παραίτηση των μαζών από το προσκήνιο, μετατοπίζοντας σε μικρές ομάδες, που λειτουργούν στο παρασκήνιο, την ευθύνη των αποφάσεων που αφορούν την πραγματική ζωή.
Eίναι φυσιολογικό λοιπόν να απαξιώνονται μέρα με τη μέρα αυτοί που κυβερνούν, γιατί κανείς δεν πιστεύει ότι είναι ικανοί να κυβερνήσουν, κυρίως όμως επειδή υπόσχονται κάτι που δεν ισχύει και γίνεται δημόσια εμφανές: Δημοκρατία χωρίς Δήμο. Eξουσία δίχως έλεγχο κι ευθύνες. Διαχείριση μέσω της οθόνης των προβλημάτων, δηλαδή, το τίποτε.
