01. ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ
Δεν ξέρω αν το πήρατε είδηση: λίγες μέρες πριν, ξημερώματα, ένα νεαρό αγόρι, ένας γκραφιτάς, που δεν είχε καν πατήσει τα 20, έπεσε νεκρός στο σταθμό του Ηλεκτρικού των Άνω Πατησίων. Μαζί με τους φίλους του, ζωγράφιζε γκραφίτι στην εσωτερική πλευρά του σταθμού: τον επισήμαναν, κυνηγήθηκε από σεκιουριτάδες /αστυνομία / και τους δύο διαδοχικά (τα ρεπορτάζ διίστανται), έτσι ώστε, πάνω στον πανικό του, έπεσε στην κεντρική ηλεκτροφόρα γραμμή – και τελείωσε. Εγώ αναρωτιέμαι: τόσο τρομερό έγκλημα ήταν αυτό, ώστε ν’ αξίζει να κυνηγηθεί και, τελικά, να σκοτωθεί το παιδί; Δεν το άφηναν να χρωματίσει τα τσιμέντα του σταθμού; Και τι έγινε, δηλαδή, αν, αντί για το τσιμεντί, βλέπανε τώρα οι επιβάτες χρώματα και σχήματα; Κακό θα ήτανε; Ας μην το επιτρέπουν οι κανονισμοί, δεν πειράζει. Όλοι οι σταθμοί του ηλεκτρικού ας βάφονταν, μαζί και του τραμ, μαζί και οι στάσεις των λεωφορείων, κι όλα τα πρακτορεία των ΚΤΕΛ μαζί, μακάρι το παιδί να ζούσε. Πόσο αντινεανική μπορεί να είναι η κοινωνία μας, ώστε να μην ιδρώνει τ’ αυτί της μπροστά σε μια ύβριν; Ακόμα, δεν έχουν ευθύνη για το θάνατο εκείνοι που κυνήγησαν και εξώθησαν το νέο να κάνει το λάθος και να σκοτωθεί; Δεν πρέπει να περάσει έτσι αυτό, πρέπει να παρακολουθούμε την υπόθεση, να πιέζουμε, να βγάλουμε την οργή μας. Η υπόθεση έχει αναλογίες με το φόνο του Καλτεζά, για όποιον τον θυμάται. Ε ρε και να ζούσε ο Μάνος Χατζιδάκις, τι θα έσουρνε από το Τρίτο.
02. ΥΠΕΡ ΚΩΣΤΗ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ
Ένας άλλος ομόηχος, Χατζηδάκης αυτός, ο υπουργός Μεταφορών, ανακοίνωσε αποφάσεις για την εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα «Ολυμπιακή», αποφάσεις που μπορεί να μην είναι ακριβώς φιλελεύθερες, χαρακτηρίζονται ωστόσο από μια δόση ρεαλισμού. Βουλιαγμένη από τα κόμματα που επί δεκαετίες διορίζανε αβέρτα «τα δικά τους παιδιά», από τους συνδικαλιστές που δεν κοιτάζανε πέρα από τη μύτη τους, βουλιαγμένη από το ίδιο της το προσωπικό (εργαζόμενους και –ιδίως– «εργαζόμενους». Όλοι ξέρουμε τρομερές ιστορίες ύβρεων: δωρεάν ταξίδια ημών και ημετέρων, κομπίνες με το overbooking, συνεχείς ασθένειες πάντοτε στα πέριξ του ρεπό, τεράστιες απολαβές και εφάπαξ ή, και χωρίς προσχήματα, άρνηση εργασίας), η κάποτε ισχυρή και κερδοφόρα εταιρεία (επί Ωνάση) πνέει από χρόνια τα λοίσθια, επισωρεύοντας χρέη επί χρεών, ρουφώντας ιλιγγιώδεις φόρους από τον ελληνικό λαό και προκαλώντας δυσθεώρητα κοινοτικά πρόστιμα (άρα, τελικώς, κι άλλους φόρους). Τα μέτρα Χατζηδάκη, παρ’ όλο που και πάλι «χαϊδεύουν» πολλούς της αμαρτωλής εταιρείας, σαφώς κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση, που είναι φυσικά η απαλλαγή του κράτους από τη χρηματοδοτικά ακόρεστη μαύρη τρύπα που λέγεται «Ολυμπιακή». Για να υλοποιηθούν, βέβαια, πρέπει: α. Να βρεθεί επενδυτής β. Να καμφθούν οι αντιδράσεις των κρατικοδίαιτων και καλομαθημένων συνδικαλιστών γ. Να μην περάσουν οι δημαγωγικές αντιδράσεις της αντιπολίτευσης μα και αρκετών νεοδημοκρατών βουλευτών. Εφόσον γίνουν αυτά (μακάρι), τότε θα αναμένουμε με ενδιαφέρον στον επόμενο προϋπολογισμό μείωση των φόρων (λέμε τώρα). Πόσο; Όσο θα στοίχιζε η «Ολυμπιακή». Διαφορετικά, η αξιέπαινη προσπάθεια του νεαρού υπουργού της Β’ Αθηνών θα καταγραφεί ως μία μάχη ημιτελής και, ιδίως, πολύ πολύ μοναχική.
03. ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ: ΔΗΜΟΜΠΑΤΣΟΣ
Έτυχε να βρεθώ την Κυριακή το πρωί στην οδό Λεωκορίου, ανάμεσα Ψυρή - Μοναστηράκι, αλλά μόλις είχε τελειώσει το επεισόδιο: δημοτικοί αστυνομικοί δεν άφηναν διάφορους εμποράκους ν’ ανοίξουν καρότσια ή να στήσουν πάγκους και τσόλια. «Έλλειψη άδειας». Τους έδιωχναν, τους έκαναν κατάσχεση στο «εμπόρευμα», τους απειλούσαν ότι θα είναι εκεί γύρω και ανά πάσα στιγμή θα επανέλθουν. Είπαμε, «έλλειψη άδειας». Απαγόρευαν ακόμα και σε μαγαζάτορες του ίδιου δρόμου να βγάλουν τραπεζάκι μπροστά στο μαγαζί τους. Και δώσ’ του «έλλειψη άδειας». Οι χορτάτοι, οι διορισμένοι, τα παιδιά της Ντόρας και του Κακλαμάνη, με τη σίγουρη θέση και το δημοσιοϋπαλληλικό μισθό επί 14, με την υπερωριακή προσαύξηση λόγω αργίας, κυνηγάνε τα μεσήλικα εμποράκια ή τους νέους αλλοδαπούς που πάνε για 10, 20 ή 30 ευρώ κάθε Κυριακή. Μιλάμε για κανονική παρεμπόδιση φτωχών ανθρώπων να κερδίσουν ένα ελάχιστο μεροκάματο πουλώντας παλιοπράματα σε άλλους φτωχούς ανθρώπους, μια παράδοση μεταπώλησης σ’ αυτό το χώρο τόσο παλιά όσο και η ίδια η Αθήνα ως πρωτεύουσα. Αλλά ο δήμος μας, δεκαετίες τώρα, απεχθάνεται κάθε τι πλανόδιο/ φτωχικό/ ημιπεριθωριακό/ μη οριοθετημένο/ μη καθωσπρέπει/ αλλοδαπίζον: είναι η δική του ύβρις.
04. GUANTANAMO
Το φρικώδες αυτό στρατόπεδο συγκεντρώσεως και βασανιστηρίων, ηροστράτειο έργο της κυβέρνησης Μπους μετά την 11η του Σεπτέμβρη, δεν ξεπερνάει απλώς, από πολλές πλευρές μάλιστα, τα σταλινικά/ναζιστικά του πρότυπα. Το χειρότερο είναι ότι υπονομεύει την αστική δημοκρατία, τις αστικές πολιτικές ελευθερίες και το κοινοβουλευτικό πολίτευμα με μοναδικά αποτελεσματικό τρόπο. Τελικά οι εικόνες και οι μαρτυρίες από το Guantanamo λειτουργούν ως στρατολόγος «ιερού πολέμου» για τους μουσουλμάνους, «παράγοντας» πολύ περισσότερους αντιαμερικανούς μαχητές από όσους το στρατόπεδο εξουδετερώνει. Η κορυφαία ύβρις απ’ όσες είδαμε σήμερα.
3°
