Μια από τις μεγαλύτερες ζημιές που έγιναν σε αυτή τη χώρα, τα τελευταία χρόνια, είναι η αντίληψη ότι «όλες οι κυβερνήσεις είναι το ίδιο». Πρόκειται για το τέλειο άλλοθι, για να γίνονται τα πράγματα ολοένα και χειρότερα.
Ένας από τους σημαντικότερους τομείς που υποφέρουν από τη διάχυτη αυτή νοοτροπία είναι το ζήτημα των δικαιωμάτων και της «νομικής οπισθοχώρησης» της χώρας. Οι προθέσεις της παρούσας κυβέρνησης άρχισαν να γίνονται εμφανείς εδώ και πέντε χρόνια, όταν με αριστοτεχνική κουτοπονηριά άρχιζαν να «πριονίζονται» οι δικαιοδοσίες των Ανεξάρτητων Αρχών: το ΑΣΕΠ ήταν ενοχλητικό και εφευρέθηκε η γαλάζια συνέντευξη, η ΑΔΑΕ δεν ενημερώθηκε καν για τις υποκλοπές (παρά μόνον εκ των υστέρων – κι ας ήταν η μόνη που έβγαλε κάποιο αποτέλεσμα), ο Συνήγορος του Πολίτη «μπλοκαρίστηκε» στην απόπειρα ελέγχου των συνθηκών κράτησης στις φυλακές από τον απελθόντα Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου (αλλά αντιμετώπισε και την «ευφυΐα» του Ευριπίδη Στυλιανίδη στο ζήτημα της παρακολούθησης του μαθήματος των Θρησκευτικών), η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων δέχθηκε «σαμποτάζ» με τις κάμερες – κι ενώ η αστυνομία πιάστηκε τρεις φορές να παραβιάζει τις απαγορεύσεις της, ο κύριος Σανιδάς παρενέβη και πάλι, επιτρέποντάς της να αυθαιρετήσει, κόντρα στην τοποθέτηση της Αρχής, με αποτέλεσμα τις μαζικές παραιτήσεις.
Μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη και την έξαρση της εγκληματικότητας (τρομοκρατικής ή μη) που συνόδευσε την πλήρη «εξάρθρωση» των κρατικών υπηρεσιών, διαμορφώθηκε μια κατάσταση «πεδίο δόξης λαμπρόν» για κάθε είδους αυταρχική (έως και ακροδεξιά) παρέκκλιση του νομικού μας πολιτισμού. Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, με την άνοδο του ΛΑΟΣ, ενέτειναν τον εκτροχιασμό αυτόν. Ο συνδυασμός της ανικανότητας με την απλοϊκή (ως και αφελή) επιχειρηματολογία, που διακρίνει την υπερσυντηρητική σκέψη, μας οδηγεί πλέον σε μια πορεία που (τηρουμένων των αναλογιών) θυμίζει την εκτροπή της περιόδου Μπους για τον αμερικανικό νομικό πολιτισμό και τις ακροδεξιάς απόχρωσης νομοθετικές ρυθμίσεις στις οποίες καταφεύγει η Σαρκοζία και η Μπερλουσκονία, με πλήρη ποινικοποίηση της μετανάστευσης (αλλά και της φιλοξενίας τους) και περιπόλους πολιτών με περιβραχιόνια, που θυμίζουν την εποχή του φασισμού.
Χαϊδεύοντας τα χαμηλά ένστικτα του αμαθούς και φοβικού πολίτη, η κυβέρνηση αυστηροποιεί τους νόμους, βαυκαλιζόμενη ότι έτσι θα υποκαταστήσει την πλήρη ανεπάρκεια των μηχανισμών ελέγχου του κράτους, που έχει διαλύσει. Έτσι φτάσαμε στην ποινικοποίηση της κουκούλας (ενώ ουδείς διανοείται να επιβαρύνει νομικά τη ληστεία επειδή οι κακοποιοί κρύβουν το πρόσωπό τους), με τον Καρατζαφέρη να τρίβει τα χέρια του και να ζητάει «ιδιώνυμο αδίκημα».
Αντί να εξετάσουμε αν έχει πράγματι κάποιο νόημα να υπάρχουν κάμερες σε κάποιες περιπτώσεις (με πλήρη διασφάλιση των οδηγιών της Αρχής – πράγμα σχεδόν αδύνατο στην «αυθαίρετη» Πολιτεία μας), κοιτάμε πώς θα μιμηθούμε τους Βρετανούς που έπιασαν με τη βοήθειά τους έναν ύποπτο τρομοκρατικών επιθέσεων. Αντί να εξετάσουμε αν μπορούμε, χωρίς επιπτώσεις στην υγεία κρατουμένων και φρουρών (όπως διατείνονται οι δεσμοφύλακες), να μπλοκάρουμε τα κινητά στις φυλακές, με ειδική συσκευή φραγής, δεν κάνουμε τίποτα – και μετά «ονομαστικοποιούμε» όλα τα κινητά, χωρίς φυσικά να αντιμετωπίζουμε αυτά που θα έρθουν (χωρίς όνομα) από άλλες χώρες.
Χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν το διεθνές τεχνολογικό τοπίο, αντί να ψάξουμε τρόπους να προστατευθεί όποιος πραγματικά συκοφαντείται στο διαδίκτυο, ο κύριος Σανιδάς γνωμάτευσε υπέρ της αποκάλυψης των ταυτοτήτων όλων των χρηστών, παρά την άρνηση κάθε Αμερικανού «οικοδεσπότη» blog και τη δεδομένη ανωνυμία των κοινόχρηστων υπολογιστών. Με το επιχείρημα ότι η δικαστική εξουσία είναι πάνω από τις Αρχές κατά το Σύνταγμα, καλλιέργησε όσο μπορούσε την αυθαιρεσία της θέσης του (που δεν είναι καν δικαστήριο) – για να εισπράξει μια συνολική αμφισβήτηση-κόλαφο από τον Πρόεδρο της Αρχής, πρώην Πρόεδρο του ΣτΕ, Χρήστο Γεραρή...
Λέγεται ότι η νέα ηγεσία της Δικαιοσύνης είναι υψηλού μορφωτικού επιπέδου και αποδοχής. Επειδή ένα από τα βασικότερα προβλήματα της χώρας (που ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό και για την παραλυσία) είναι η διαφθορά (άμοιρη της οποίας δεν είναι ούτε η Δικαιοσύνη), θα ήταν ιδιαίτερα θετικό να ασχοληθεί με τα ζητήματα αυτά – ξεχνώντας τον πολιτικό προσανατολισμό της κυβέρνησης. Να διασφαλίσει την απρόσκοπτη λειτουργία των συνταγματικά κατοχυρωμένων Ανεξάρτητων Αρχών, που δημιουργήθηκαν ακριβώς για να προστατεύουν τον πολίτη από την αυθαιρεσία των άλλων εξουσιών. Και να θυμηθεί περασμένα μεγαλεία του κλάδου, όταν υπήρχαν ένας Μποτόπουλος, ένας Ματθίας, ένας Κρουσταλλάκης, ένας Γουργουράκης και πολλοί άλλοι...
20°
