Τώρα που όπως όλα δείχνουν η θεωρία του ξυλολίου καταρρίπτεται και με τη βούλα των εγκληματολογικών εργαστηρίων της ΕΛΑΣ, το μέγεθος της παραφροσύνης και της ανηθικότητας που διαφεντεύει την πολιτική μας ζωή γίνεται πολύ πιο καθαρό.
Η παραφροσύνη αφορά βέβαια όλους εκείνους οι οποίοι αφελώς αλλά καλοπροαίρετα κατάπιαν αμάσητες, χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη και συχνά με πάθος νεοφώτιστου, τις θεωρίες συνωμοσίας και συγκάλυψης που έγιναν ακλόνητη πεποίθηση για την συντριπτική πλειονότητα των πολιτών σχετικά με ταΤέμπη.
Η ανηθικότητα από την άλλη πλευρά αφορά αυτούς οι οποίοι χάλκευσαν και διακίνησαν αυτές τις θεωρίες με απόλυτη συνείδηση του ψέματος. Τα μουσολινικά κόμματα, αριστερά και δεξιά, που βρήκαν την ευκαιρία να στρατολογήσουν τα απομεινάρια των ψεκασμένων και των αγανακτισμένων, ελπίζοντας να δημιουργήσουν ξανά το κλίμα του 2010. Ας τον κατηγορούν όσο θέλουν, ο Καλύβας είχε απόλυτο δίκιο.
Όσοι χάλκευσαν και διακίνησαν αυτές τις θεωρίες με απόλυτη συνείδηση του ψέματος ήλπιζαν να δημιουργήσουν ξανά το κλίμα του 2010
Μένουν κάπου στη μέση τα θεσμικά κόμματα. Και για μεν τη Νέα Δημοκρατία δεν έχει πολλά να πούμε: είναι πια σαφές πως όποιο επικοινωνιακό λάθος υπήρχε το έκανε, σε όποια παγίδα βρέθηκε μπροστά της έπεσε μέσα με τη μούρη. Ήλπισε να βγάλει από την επικαιρότητα το θέμα, στραμπούληξε για τον σκοπό αυτό την εξεταστική επιτροπή και κατάφερε να φουντώσει στην κοινή γνώμη τις υποψίες για συγκάλυψη.
Το ίδιο για διαφορετικούς λόγους ισχύει και για τον Σύριζα και τα παρακλάδια του. Δεν είχαμε κανένα λόγο να πιστέψουμε ότι σοβαρεύτηκε ή ότι θα άφηνε ποτέ την αλήθεια να τον αποτρέψει από το να εκμεταλλευτεί μια κατάσταση. Μας είχε προειδοποιήσει εγκαίρως η Αχτσιόγλου, η κανονικότητα δεν του ταιριάζει.
Μένει το ΠΑΣΟΚ το οποίο πολλοί ήλπιζαν και ίσως εξακολουθούν να ελπίζουν ότι θα μπορέσει να αποτελέσει μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση στη Νέα Δημοκρατία. Όλοι στο ΠΑΣΟΚ καταλάβαιναν και καταλαβαίνουν ότι έχει μόνο να χάσει αν ταυτιστεί με τα υπόλοιπα κόμματα. Πίστεψαν ωστόσο ότι αρκούν μερικές θεατρικού χαρακτήρα κινήσεις για να δηλώνει ότι διαφέρει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η πρόταση μομφής. Θεώρησε ότι με το να καθυστερήσει να την καταθέσει κατά μερικές εβδομάδες αποδείκνυε τη σοβαρότητα του. Πιάστηκε από ένα πόρισμα το οποίο έτσι κι αλλιώς, παρά τις προφανείς αβλεψίες του δηλαδή, δεν κατέληγε σε οριστικά συμπεράσματα και νόμιζε ότι θα έδειχνε τη διαφορά. Βγήκε έτσι διπλά εκτεθειμένο. Όχι μόνο επειδή συνυπέγραψε τελικά την πρόταση μομφής με τα κόμματα της συμφοράς. Αλλά και επειδή στην πράξη αποδεικνύεται συνυπεύθυνο για το τοξικό και διχαστικό κλίμα που τόσο έντεχνα καλλιεργήθηκε με αφορμή τα Τέμπη. Για ένα μέρος των πολιτών που το στήριξαν στα δύσκολα χρόνια της κρίσης, αυτή του η στάση συνιστά αναίρεση του λόγου ύπαρξης του, μια προδοσία του ίδιου του αξιακού του πυρήνα. Σε μια περίοδο διεθνούς αβεβαιότητας, θέλουν το ΠΑΣΟΚ δύναμη σταθερότητας όχι συνοδοιπόρο της αποσταθεροποίησης. Και βέβαια δεν τους καθησυχάζουν κοινοτυπίες του τύπου στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Είναι προφανές ότι η κύρια ευθύνη ανήκει στο Νίκο Ανδρουλάκη. Εξίσου προφανές ωστόσο είναι ότι τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές δεν πρόκειται να υπάρξει η παραμικρή αλλαγή. Μεταξύ βουλευτών του υπάρχει αναβρασμός και οι πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές δεν έδωσαν τέλος στην αμφισβήτηση. Κορυφαίο στέλεχος σε κατ ιδίαν συζητήσεις, έφτανε στο σημείο να κατηγορεί τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ότι στόχος του είναι ένα μικρό προσωπικό κόμμα. Από την πλευρά της ηγεσίας ωστόσο όλα αυτά αποδίδονται στην κυβέρνηση. Είναι χαρακτηριστική η αντίδραση όταν βγήκαν οι πρώτες δημοσκοπήσεις που έδειχναν την Πλεύση Ελευθερίας να περνά μπροστά από το ΠΑΣΟΚ. Αντί να υπάρξει προβληματισμός, με διαρροές αλλά και με επώνυμες τοποθετήσεις, αποδόθηκαν σε σχέδιο του Μαξίμου! Χρειάστηκε να βγουν και οι γνωστές εταιρείες με τα ίδια αποτελέσματα για να καταλάβουν ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός.
Είναι σαφές ότι υπάρχει κοινό για αυτή την τοξικότητα. Αν προέρχεται από τα δεξιά ή τα αριστερά, από την Χρυσή Αυγή η την Πλεύση Ελευθερίας, είναι αδιάφορο
Η τάση είναι να θεωρείται αυτή η άνοδος της Ζωής Κωνσταντοπούλου συγκυριακή. Πράγματι δύσκολα μπορεί να καταλάβει κανείς πώς ένα απολύτως οικογενειακό κόμμα χωρίς πολιτικές θέσεις και με μόνο όπλο την τοξικότητα, έχει φτάσει να διεκδικεί ρόλο. Από την άλλη πλευρά ωστόσο είναι σαφές ότι υπάρχει κοινό για αυτή την τοξικότητα. Αν προέρχεται από τα δεξιά ή τα αριστερά, από την Χρυσή Αυγή η την Πλεύση Ελευθερίας, είναι αδιάφορο. Πρόκειται για ένα κοινό που πήγε σπίτι του μετά την «κωλοτούμπα» του Τσίπρα, εξακολουθεί να υπάρχει ωστόσο και είναι ζήτημα δημιουργίας των κατάλληλων συνθηκών για να εκδηλωθεί.
Το αν η «Πλεύση» θα αντέξει ως τις εκλογές μένει να φανεί. Ήδη πάντως απειλεί να ακυρώσει τα μετεκλογικά σχέδια πολλών. Καθόλου τυχαία η Κωνσταντοπούλου επιτέθηκε στον Τσίπρα καλώντας τον να μείνει στο «λαγούμι» του. Αυτά ωστόσο αφορούν άλλους. Για το ΠΑΣΟΚ ένας τέτοιος απρόσμενος ανταγωνισμός μπορεί να αποβεί θετικός. Να βοηθήσει ορισμένους να καταλάβουν ότι το να πατούν σε πολλές βάρκες δεν είναι σήμερα η καλύτερη στρατηγική. Και ότι το πρόβλημα τους είναι η αξιοπιστία όχι το αν φωνάζουν αρκετά δυνατά.
12°
