Η ρητορική, όσο καλή κι αν είναι, η τερατολογία, όσο εξωφρενική κι αν είναι, το συμβάν, όσο τραγικό κι αν είναι, δεν μπορούν από μόνα τους να αλλάξουν την πορεία μιας χώρας της Ευρώπης σε συνθήκες κανονικότητας.
Τέμπη: Κέρδη και ζημιές από το εμπόριο του δυστυχήματος για τα πολιτικά κόμματα. Το αντισυστημικό ρεύμα και η αντίδραση της κοινωνίας.
Σιγά σιγά αλλά σταθερά, τα Τέμπη φεύγουν από την ημερήσια διάταξη και επιστρέφουμε σε περιβάλλον κανονικότητας. Τελείωσαν τα συλλαλητήρια και κοπάζει η αγανάκτηση για τη συγκάλυψη. Αποχωρούν οι «πραγματογνώμονες» από την επικαιρότητα και στερεύουν οι διαρροές από τα Ινστιτούτα. Στεγνώνει το σατανικό ξυλόλιο και αραιώνουν οι κατάρες. Κι έμεινε μόνος και έρημος ο Τριαντόπουλος να ψάχνει δικαστήριο να τον δικάσει. Ακόμα και ο ανασχηματισμός «έσβησε» σε δύο μέρες, παρά την άμεση παραίτηση του Αρίστου Δοξιάδη. Μπούχτισε ο κόσμος από την κακόγουστη προπαγάνδα και αποκαλύφθηκαν οι προθέσεις των επαγγελματιών της αγανάκτησης αλλά και των bots. Κάτι μόνο ψελλίζουν οι συνταγματολόγοι για την προανακριτική της Βουλής, αλλά λίγοι πλέον ενδιαφέρονται γι’ αυτή την κωμικοτραγική παρωδία δικαστηρίου.
Βλέπουμε λοιπόν ότι η ξαφνική αναζωπύρωση του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος έπειτα από δύο χρόνια δεν ήταν ικανή ούτε να προκαλέσει την αποσταθεροποίηση της χώρας ούτε να ρίξει την κυβέρνηση Μητσοτάκη ούτε να ανασκάψει το πολιτικό σκηνικό. Αν κατάφερε κάτι, είναι να δημιουργήσει και πάλι ένα αντισυστημικό ρεύμα χαμηλής έντασης και να εκτοξεύσει συγκυριακά την Πλεύση Ελευθερίας μέχρι και τη 2η θέση στις προτιμήσεις του εκλογικού Σώματος. Μακριά όμως από τον πρώτο. Και αξίζει να σημειώσουμε ότι το συστημικό ΠΑΣΟΚ, που θέλησε να ιππεύσει το κύμα της οργής για να πλησιάσει τη ΝΔ, είδε τα ποσοστά του να μειώνονται και σε κάποιες μετρήσεις την «Πλεύση» να το υποσκελίζει. Διότι «τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξια σκέλια». Ή δεν μπορούν όλοι να παίζουν με τον λαϊκισμό και να θέλουν να νικήσουν. Υπάρχουν «ειδικοί» και γι’ αυτό.
Η ελληνική κοινωνία διατηρεί πάντοτε σε καλή κατάσταση τον σπόρο της αγανάκτησης, αχρείαστος να είναι. Αλλά για να καρπίσει και να οδηγήσει και πάλι τη χώρα στον γκρεμό, δεν του αρκούν τα δυστυχήματα. Όσο τραγικά κι αν είναι. Δεν αρκεί η προπαγάνδα, όσο μαζική κι αν είναι. Δεν αρκούν οι αποφάνσεις δήθεν πραγματογνωμόνων και οι ντεμέκ επιστημονικές έρευνες και μετρήσεις. Δεν αρκούν οι γελοίες «τρομοκρατικές» απειλές για λαϊκά δικαστήρια που θα στήσουν στο Σύνταγμα κρεμάλες. Δεν αρκεί ένα συμβάν. Χρειάζεται και μια βαθύτερη, πραγματική αιτία. Που να σχετίζεται με την ιστορία και την κουλτούρα του τόπου, τον τρόπο ζωής, την οικονομική κατάσταση, το αξιακό υπόβαθρο. Με κάτι βαθύτερο. Και σήμερα τέτοιοι λόγοι δεν συντρέχουν. Και τα σπέρματα που υπάρχουν δεν είναι ικανά να προκαλέσουν ρήξη – καταστροφή.
Πολλοί νόμισαν ότι η χώρα θα ξαναζήσει εποχές αντιμνημονιακής υστερίας. Που θα οδηγούσε σε παραίτηση Μητσοτάκη και κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Κάποιοι έραβαν ανάλογο κουστούμι και κρατιούνταν μακριά από τα φώτα των Τεμπών, περιμένοντας την πατρίδα να τους παραδώσει τα κλειδιά της. Άλλοι κρύβονταν από τα ΜΜΕ για να μην αναγκαστούν να υπερασπιστούν την κυβέρνηση και πέσουν οι μετοχές τους στο πολιτικό χρηματιστήριο της επόμενης ημέρας. Κι άλλοι έτριβαν τα χέρια τους που ο μισητός εσωκομματικός αντίπαλος επιτέλους την είχε δύσκολα. Αλλά ο κόσμος δεν είδε την τσέπη του να αδειάζει. Αντιθέτως, βλέπει την ανεργία να μειώνεται, τους μισθούς να ανεβαίνουν, την οικονομία να δουλεύει. Έχει προσδοκίες και όχι μαύρη απελπισία, όπως θέλουν να τον πείσουν οι επιτήδειοι.
Υπήρχαν βεβαίως και οι απέναντι, που περίμεναν τις μετρήσεις για να δουν τη ΝΔ να καταβαραθρώνεται και τα δικά τους μαγαζιά να ανακάμπτουν. Η μόνη που έχασε είναι η «Φωνή Λογικής», που δεν ακολούθησε το δήθεν αγανακτισμένο κύμα, κρατώντας μια πισινή, μια και έκρινε ότι θα της έκανε κακό να συνοδοιπορήσει με την Αριστερά. Αλλά δεν το μέτρησε σωστά. Στις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων υπάρχει πάντα η άνω και η κάτω πλατεία. Ακροδεξιά και Αριστερά μπορούν να συνυπάρχουν και να κερδίζουν και οι δύο. Αρκεί να διαχειρίζονται σωστά τις ποσότητες του «ψεκόλιου» που τους αναλογούν. Αλλά για πόσο;
Τα τρία από τα τέσσερα κόμματα που προέκυψαν από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ είδαν τα ποσοστά τους να μειώνονται και μόνο η «Πλεύση» εκτοξεύτηκε
Αλλά ούτε η Αριστερά είδε κέρδη από το εμπόριο του δυστυχήματος. Γιατί «όταν είναι κάτι να πάει στραβά, θα πάει» που λέει και ο νόμος του Μέρφι. Η ριζοσπαστική Αριστερά είναι σε αποδρομή. Τα τρία από τα τέσσερα κόμματα που προέκυψαν από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ είδαν τα ποσοστά τους να μειώνονται και μόνο η «Πλεύση» εκτοξεύτηκε, λόγω του ιδιόρρυθμου χαρακτήρα της επικεφαλής της. Αλλά σύντομα θα δει κι αυτή την πραγματικότητα να την επαναφέρει στο έδαφος. Διότι, για να αποκτήσεις εχέγγυα κυβερνησιμότητας, χρειάζονται κι άλλα πράγματα. Μια κάποια κομματική δομή με πανελλαδική δικτύωση, κάποια επώνυμα, προβεβλημένα στελέχη, κάποιες έστω σοβαροφανείς επεξεργασίες και όχι μόνο καταγγελία, τερατολογία και εκρηκτική ρητορική. Μπορεί η κοινωνία να είναι ευεπίφορη στην αρλούμπα, αλλά δεν θέλει να την κυβερνήσει και η πρώτη τυχούσα που απλώς φωνάζει.
Το ΠΑΣΟΚ είναι πολύ παλιό κόμμα και ο αρχηγός του γνωστός και δοκιμασμένος για να μπορούν να πουλήσουν με επιτυχία κάτι που δεν διαθέτουν. Και μάλιστα σε εποχή κανονικότητας. Δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρας του 2010, που παραμύθιασαν το πόπολο ότι είναι ικανοί να ανατρέψουν την ΕΕ και να αναγκάσουν τους κουτόφραγκους να μας δανείζουν δωρεάν. Αλλά ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το κόμμα του Κύρκου και του Παπαγιαννάκη, με ιστορία και γνωστά, σοβαροφανή στελέχη, με αριστερές επεξεργασίες που φάνταζαν τότε ισχυρές και, κυρίως, δεν είχε πέσει ξαφνικά από τον ουρανό. Όταν τα συστημικά κόμματα κατέρρεαν ή δυσκολεύονταν σε όλη την Ευρώπη, ένα αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα με επικεφαλής έναν νέο λαοπλάνο ήταν λογικό να αναρριχηθεί στην εξουσία της Ελλάδας.
Η ρητορική, όσο καλή κι αν είναι, η τερατολογία, όσο εξωφρενική κι αν είναι, το συμβάν, όσο τραγικό κι αν είναι, δεν μπορούν από μόνα τους να αλλάξουν την πορεία μιας χώρας της Ευρώπης σε συνθήκες κανονικότητας. Αλλά και διεθνούς πολιτικής αστάθειας και ανησυχίας, λόγω Τραμπ. Και μάλιστα να παραδώσουν τα κλειδιά της σε αγνώστους. Αν το ΠΑΣΟΚ είχε διαφορετική ηγεσία και πειστική πολιτική πρόταση, θα μπορούσε να προβληθεί ως εναλλακτική λύση απέναντι στη ΝΔ και μάλιστα έπειτα από 6 χρόνια διακυβέρνησης. Αλλά δεν έχει, κι αυτό φαίνεται τόσο στην καθημερινή πολιτική συζήτηση όσο και στις δημοσκοπήσεις. Σε σημείο που τα λάθη, οι αδυναμίες, οι αστοχίες και οι παραλήψεις της κυβέρνησης να ξεχνιούνται σχετικά εύκολα και ουσιαστικά να συγχωρούνται. Προφανώς και τα δύο επόμενα χρόνια είναι κρίσιμα και θα βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις. Αλλά υποθέτω ότι και η κυβέρνηση θα έχει κάποιες απαντήσεις. Αναμένουμε με ενδιαφέρον και το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα πλήξουμε.
Αυτό που στη δημόσια διοίκηση θα έπρεπε να είναι μία υποπαράγραφος καθηκοντολογίου, καταλήγει τηλεοπτικό σοσιαλ-μιντιακό ρεπορτάζ περιθωριακών προφίλ και site
Αν για το υβριστικό μέρος του συνθήματος για την Τουρκία υπήρξε κάποιου είδους αντιπαράθεση, για το κομμάτι που αφορούσε στο Κυπριακό ζήτημα δεν προβλημάτισε σχεδόν καθόλου τον δημόσιο διάλογο
16°
