Πίσω από τον κακό πολιτικό-οικονομικό χαμό που ταλανίζει τη χώρα μας τον τελευταίο μήνα έχει ξεχωρίσει και ένα άλλο –θλιβερό– γεγονός. Πρόκειται για την ιστορία του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Το 20χρονου κρητικού φοιτητή που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς στα Γιάννενα και αναζητείται με σημαντικές ενδείξεις πως έπεφτε συστηματικά θύμα bullying από συμφοιτητές του.
Γράφτηκαν πολλά για αυτό το ζήτημα. Αναλύσεις επί αναλύσεων τόσο για τον ίδιο το φοιτητή όσο και για το θέμα bullying. Όπως συνήθως από σχετικούς και –κυρίως– άσχετους. Διαβάσαμε λοιπόν πως η αστυνομία πρέπει να συλλάβει και να βασανίσει τους καθηγητές και τους συμφοιτητές του Γιακουμάκη μέχρι να αποκαλύψουν πού βρίσκεται (!), πως για την εξαφάνισή του ευθύνονται οι «Σαμαροβενιζέλοι» και το μνημόνιο συν δεκάδες γλυκανάλατα κείμενα του στιλ «Βαγγέλη, σου ζητάμε συγγνώμη».
Το πρόσωπο του Γιακουμάκη κυκλοφόρησε παντού. Αρχικά μέσω του Silver Alert, εν συνεχεία στα δελτία ειδήσεων και μετά σε κάθε μορφής τηλεοπτικές εκπομπές. Μέχρι και συλλαλητήριο οργανώθηκε στον Πειραιά για την εύρεσή του! Λες και πρόκειται για κάποιο χαμένο πορτοφόλι...
Καλά όλα αυτά, αλλά εγώ θα θέσω μια ερώτηση την οποία δεν έχω δει γραμμένη πουθενά. Είναι γνωστό πως το μεγαλύτερο πρόβλημα στις υποθέσεις bullying είναι πως το θύμα ντρέπεται να μιλήσει. Δεν έχει το θάρρος και το κουράγιο να ανοιχτεί στους γονείς τους, στους καθηγητές του, στους φίλους του. Προτιμά να απομονώνεται, να σηκώνει ολομόναχος το σταυρό που κουβαλά. Ας υιοθετήσουμε λοιπόν το καλύτερο σενάριο (το χειρότερο δεν έχει νόημα να το μελετάμε). Εκείνο το μεσημέρι της 6ης Φεβρουαρίου λοιπόν ο Γιακουμάκης, απηυδισμένος από τις συνεχείς ταπεινώσεις που δεχόταν από συμφοιτητές του, αποφάσισε να φύγει από τη φοιτητική εστία. Να εξαφανιστεί για λίγες μέρες, να κλειστεί στον εαυτό του, χωρίς το κινητό του, χωρίς ταυτότητα.
Πώς θα νιώθει σήμερα αυτός ο ευάλωτος και πληγωμένος νέος που όλοι μα όλοι ο Έλληνες γνωρίζουν τι του συμβαίνει; Τώρα που όλη η Ελλάδα ξέρει πως έπεφτε θύμα bullying, πως τον έκλειναν στις ντουλάπες και του πετούσαν νερά; Και όλα αυτά μάλιστα διανθισμένα από υπόνοιες για τη σεξουαλική του ταυτότητα και τις σχέσεις του με τους γονείς του; Πώς θα μπορέσει (αν με το καλό επιστρέψει) να συνεχίσει τη ζωή του όταν θα είναι για χρόνια διάσημος για τους λάθος λόγους; Αν ο Βαγγέλης Γιακουμάκης βρισκόταν στο χείλος του γκρεμού, η άκριτη κοινοποίηση της τραγικής του ιστορίας του έδωσε μια γερή σπρωξιά προς το κενό.
Η θέση μου είναι πως το κράτος και η κοινωνία πρέπει να είναι εξαιρετικά προσεκτική στη δημοσιοποίηση των στοιχείων των πολιτών. Είτε πρόκειται για κατηγορούμενους (άρα μη καταδικασθέντες) για παιδεραστία είτε για τις «οροθετικές ιερόδουλες» είτε για ενήλικα άτομα που φεύγουν από το σπίτι τους. Δεν ζούμε στο Φαρ Ουέστ.
18°
