Αρίστος Δοξιάδης: Ο «αντικειμενικός εχθρός»

Τα επίσημα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ κήρυξαν γενικό αμόκ, όχι από την υπουργοποίηση κάποιου ακροδεξιού ή αργόσχολου αλλά με την υπουργοποίηση Δοξιάδη. Ενός συμπολίτη μας με αναφορές στην Ανανεωτική Αριστερά, που όμως δεν σιτιζόταν στο δημόσιο, αλλά εργαζόταν. Και με αφετηρία τον επίσημο ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκε ολόκληρη αγέλη «αγανακτισμένων» του διαδικτύου.

Σε άλλη εποχή και με άλλους πρωταγωνιστές στο συλλογικό αμόκ, θα αναρωτιόμασταν για την αιτία. Το αμόκ όμως του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αναμενόμενο. Με όρους «ιστορικής αναγκαιότητας». (Να που κάπου λειτουργεί και η ιστορική αναγκαιότητα). Διότι η στάση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ εκδηλώνεται πάντοτε και με την ίδια σφοδρότητα και χυδαιότητα απέναντι σε όποιον αντίπαλο διαθέτει την επάρκεια να παρουσιάσει έργο. Και έχει βαθιές ιστορικές ρίζες. Αφού είναι η συνέχεια της παλαιοκομμουνιστικής (τριτοδιεθνιστικής) ιδέας του «όσο χειρότερα, τόσο καλύτερα», που συγκροτούσε την αναγκαία συνθήκη για την «απόλυτη εξαθλίωση» των εργαζομένων, η οποία με τη σειρά της μοιραία θα οδηγούσε στην επανάσταση. Οπότε οποιοσδήποτε ικανός να παραγάγει έργο προσκρούει πάνω στο παραλήρημα ότι έτσι παρεμποδίζει την «εξαθλίωση των εργαζομένων» και καθυστερεί την «επανάσταση». Γι’ αυτό είναι ο «αντικειμενικός εχθρός».

Δεν είναι τυχαίο ότι οι σταλινικοί «πρόγονοι» των σημερινών συκοφαντών του Δοξιάδη, ως γεννήτορες του παραληρήματος της σωτηρίας των λαών μέσω της εξαθλίωσής τους, είχαν επιφυλάξει τον όρο «σοσιαλφασίστας» για κάθε δημοκρατικό πολίτη ή πολιτική δύναμη που δεν συνέβαλλαν στην εξαθλίωση των εργαζομένων και έτσι ματαίωναν την επανάσταση. Με πρώτο θύμα τη σοσιαλδημοκρατία.

Έτσι όμως δημιουργήθηκε μία επιπλέον «αντικειμενική συνθήκη», που βοήθησε την ανάληψη της εξουσίας από τον Χίτλερ. Αυτή η φαντασίωση είναι η μεγάλη «ηθική κληρονομιά» όλης της σταλινογενούς Αριστεράς από την εποχή του μεσοπολέμου. Η οποία εκφράζεται σήμερα απροκάλυπτα με τον διαρκή αγώνα της να ματαιώσει κάθε μεταρρύθμιση και πρόοδο προκειμένου να αποτρέψει τη βελτίωση της ανθρώπινης καθημερινότητας.

Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η κύρια πηγή του νέου παραληρήματός τους που ξέσπασε με την υπουργοποίηση του Αρίστου Δοξιάδη. Ο οποίος, επειδή έχει τη γνώση και την επάρκεια να συμβάλει από τη θέση που επελέγη στην κανονικότητα, εντάχθηκε αυτομάτως στον «κόσμο του κακού».

Αφού, η σταλινική διαστροφή της «εξαθλίωσης με καλό σκοπό» συνεπάγεται ότι η κανονικότητα «δεν είναι ευκαιρία ποτέ για την Αριστερά». Και το δήλωσαν επίσημα! Γι’ αυτό ακριβώς επεδίωξαν να φύγει από την κυβέρνηση όχι κάποιος άχρηστος ή ανεπαρκής αλλά ο Δοξιάδης. Προβάλλοντας μάλιστα, μέσω του εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ, και το τερατώδες που αποτελεί έκφραση ανατριχιαστικής χυδαιότητας, ότι υπουργοποιήθηκε επειδή προσέβαλε τους διαδηλωτές των Τεμπών!

Η υπεράσπιση λοιπόν του Αρίστου Δοξιάδη είναι υπεράσπιση της ίδιας της κανονικότητας. 

Βεβαίως, συντρέχει και μία άλλη, εύλογη μάλιστα πηγή μίσους. Ότι ο Αρίστος Δοξιάδης έρχεται από τον «Ρήγα» της δικτατορίας, τη μοναδική αντιστασιακή οργάνωση της Αριστεράς που αναδείκνυε το πρωτείο της Δημοκρατίας. Και ότι διατηρώντας αυτό το πολιτισμικό «φορτίο», κατά την περίοδο του αντιδυτικού αγώνα που ονόμασαν «αντιμνημονιακό», στάθηκε ρητά απέναντι στην απόπειρα των παλιών «συντρόφων» του να καταστρέψουν δύο αιώνων δημοκρατικές κατακτήσεις της χώρας.

Οπότε με την ίδια την παρουσία του θυμίζει ότι υπήρξε και μία ορθολογική Αριστερά, το έλλογο ήθος της οποίας επιβιώνει όχι μόνο στη μνήμη μας αλλά και σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Και αυτό ακριβώς είναι που θέλουν να εξαφανίσουν από το πρόσωπο της γης. Για να μείνει ο δικός τους μονοδιάστατος σκοτεινός κόσμος. Ο κόσμος που γεννά η πολιτική και ηθική ομογενοποίηση της «σταλινογενούς αριστεράς» με όλες τις φυλές της ακροδεξιάς. Δίνοντας και στη θεωρία των δύο άκρων νέο περιεχόμενο: Από τη μία οι εχθροί της δημοκρατίας (ακροδεξιοί και σταλινογενείς) και από την άλλη οι υπερασπιστές της δημοκρατικής κανονικότητας.