Ανεύθυνη αντιπολίτευση γίνεται, ανεύθυνη διακυβέρνηση όχι!

Με την ιδέα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας είχε εξοικειωθεί το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης ήδη από τον Ιούνιο του 2012 και τις διπλές εκλογές. Το ότι ο νεώτερος Πρωθυπουργός της χώρας θα επέλεγε τους ΑΝΕΛ για συγκυβερνήτη στο πηδάλιο της χώρας, ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη που θα στοιχειώνει τη συνείδηση του κάθε έντιμου στελέχους και ψηφοφόρου του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνον. Τον Ιούνιο του 2012 η Ελλάδα ψήφισε υπέρ της αταλάντευτης παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε δια του αρχηγού του ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ.

Οι Έλληνες τον περίμεναν 2,5 χρόνια να ωριμάσει. Βαθιά μέσα τους περίμεναν και προσδοκούσαν να έχει καταστρώσει ένα πατριωτικό σχέδιο για να δώσει ελπίδα και προοπτική. Αυτές οι λέξεις που ακούγονται σαν σειρήνες και είναι εύκολο να τις λες και πολύ δύσκολο να τις κάνεις πράξεις.

Με τα ίδια συνθήματα εξάλλου, κέρδισαν την εξουσία τα τελευταία 30 χρόνια τα κόμματα που κυβέρνησαν. Τάζοντας ελπίδα και προοπτική γιατί πάντα ο λαός είχε ανάγκη από κάτι καλύτερο. Η δύναμη της πολιτικής είναι να κερδίσεις το συναίσθημα του ψηφοφόρου αφού παρουσιάσεις την πολιτική σου, όχι εκ προοιμίου απλά λέγοντας μόνο τα ευχάριστα.  Το εθνικό αφήγημα όμως δεν μπορεί -αποδεδειγμένα πλέον- να εξαντλείται μόνο στην ονειροπόλα προβολή των επιθυμιών μας.Η παλέτα του ΣΥΡΙΖΑ -κι αυτό θέλει όντως μαεστρία- έχει τα περισσότερα από τα χρώματα των επιθυμιών που κυριάρχησαν στην ελληνική πραγματικότητα του ‘90 και του 2000.

Όλες εκείνες τις επιθυμίες που καλλιέργησε και πότισε η βασιλεύουσα ιδεολογία του λαϊκισμού των παλαιών κομμάτων, εξαιτίας της οποίας φτάσαμε στο σημερινό κατάντημα.

«Να είμαστε ευκολόπιστοι και προδομένοι ταυτοχρόνως επειδή ακριβώς η πίστη εξαντλείται στην παθητική ελπίδα, στην οραματική ελπίδα χωρίς την πραγματικότητα», σημειώνει ο Στέλιος Ράμφος.

Η σύγκρουση με την πραγματικότητα, δηλαδή οι πρώτες πράξεις υψηλού συμβολισμού της νέας κυβέρνησης, ήταν ένα κείμενο δημιουργικής ασάφειας που δίνει ανάσα ζωής αλλά όχι προοπτική κι ένα εκπρόσωπο του παλαιοκομματικού συστήματος ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Είναι νωρίς για να κρίνεις; Ίσως να είναι ήδη πολύ αργά. Η πρωτοφανής δημοφιλία που απολαμβάνει ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Οικονομικών θα είναι ένα «πουκάμισο αδειανό» αν την εξαντλήσουν για να θρέψουν τον πολιτικό ναρκισσισμό και τον ψευδοπροοδευτισμό αντί να τολμήσουν να χαράξουν το μεταρρυθμιστικό χάρτη που χρειάζεται η χώρα για να μείνει στο κέντρο της Ευρώπης.

Η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει να ηττάται σε όλα τα επίπεδα και ο λαός να τιμωρείται εξαιτίας ενός πολιτικού συστήματος που αντί για σχέδιο και μεταρρυθμίσεις προτάσσει ψευδαισθήσεις, ιδεοληπτικές εμμονές και συνθήματα. Στη σημερινή εποχή, κυρίαρχο κράτος είναι αυτό που παράγει, εξάγει και είναι ικανό να εξυπηρετήσει και να αναχρηματοδοτήσει το χρέος του. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι έλληνες πολίτες άρχισαν να ξαναπιστεύουν στη δύναμη της πολιτικής. Αν η κυβέρνηση αποτύχει να παρουσιάσει σύγχρονη, δημοκρατική μεταρρυθμιστική ατζέντα τότε, με ευθύνη της, θα οδηγηθούμε σε νέο πρόγραμμα/μνημόνιο/γέφυρα.

«Ο πήχυς, μπήκε ψηλά και σε μια περίπτωση διάψευσης, η πτώση γίνεται πιο επώδυνη. Πτώση που αφορά στη συλλογική απογοήτευση και στην επαναδιατύπωση μιας επικίνδυνης γενίκευσης: "Δε βαριέσαι, όλοι ίδιοι είναι"», σημειώνει ο Διονύσης Τσακνής.

Η Ελλάδα θα γίνει ευρωπαϊκό κράτος μόνον όταν αυτοί που κυβερνούν, εκλεγούν γιατί θα έχουν πει την αλήθεια. Είναι ο μόνος δρόμος. Οι δομικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν, πρέπει να εξηγηθούν και να πείσουν την κοινωνία, κι όχι να πλασαριστούν ως ξένες συνταγές και επιταγές «θεσμών». Αυτό είναι το μοναδικό μονοπάτι με το οποίο θα διαβούμε οριστικά την γέφυρα που χωρίζει τα Βαλκάνια από την Ευρώπη και δε θα έχουμε πλέον ανάγκη άλλων «γεφυρών». Όσο μένουμε πάνω στη γέφυρα(-συμφωνία), ο κίνδυνος να γκρεμιστούμε θα είναι υπαρκτός. Ο λαός όντως ψήφισε κατάργηση του μνημονίου. Αυτό που σίγουρα δεν ψήφησε όμως είναι η απομόνωση και η απομάκρυνση της χώρας μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.