Πεθαίνοντας στα Εξάρχεια

Δεν φορούσε κουκούλα ούτε μετέφερε κοκτέιλ μολότοφ στο σακίδιό του. Δεν κρατούσε στειλιάρι και στις τσέπες του δεν είχε κροτίδες. Δεν ήταν καταγεγραμμένος στα κατάστιχα της Αστυνομίας, δεν είχε ποτέ συλληφθεί και δεν είχε απασχολήσει τις Αρχές. Ήταν ένα παιδαρέλι, ένας μαθητής, ένας έφηβος από μία εύπορη οικογένεια… Ήταν ένας Αλέξανδρος, σαν όλους του άλλους πιτσιρικάδες Αλέξανδρους που τα βράδια του Σαββάτου βολτάρουν στην Αθήνα για να δουν, να μάθουν, να γελάσουν και να μιλήσουν.

Ο άλλος είναι προϊόν μιας παρηκμασμένης πολιτείας που προσλαμβάνει καθάρματα για να διασφαλίσουν τη δημόσια τάξη. Άτομα που απέτυχαν παντού αλλού, άνθρωποι χωρίς μέλλον, αμόρφωτοι, άρρωστοι, αποτυχημένοι, που διασφαλίζουν το μεροκάματό τους στην Ελληνική Αστυνομία. Τον «άλλον» τον μάζεψαν από το σωρό των ατόμων που με μία διαταγή μπορούν να σκοτώνουν, και το χειρότερο... δεν χρειάζονται καμία εντολή για να σκοτώσουν. Αργά ή γρήγορα αυτός ο ειδικός φρουρός θα σκότωνε, μπορεί και την ίδια του τη γυναίκα, μπορεί και ένα συνάδελφό του. Προηγήθηκε η υπόθεση με τον Ζαρντινιέρα και τον Κύπριο φοιτητή. Οι βασανιστές του «έπεσαν στα μαλακά» και η Δικαιοσύνη τούς καταδίκασε σε 4 μήνες αργία με την καταβολή μάλιστα του 40% του μισθού τους. Ο διευθυντής της Αστυνομίας Θεσσαλονίκης πήρε μετάθεση για το Κιλκίς. Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Μπορείτε να βασανίζετε, να δέρνετε, να απειλείτε. Στην τελική, μπορείτε και να σκοτώνετε. Είστε η Αστυνομία, ο ακρογωνιαίος λίθος του κράτους. Όπως θα έλεγε και ο Μητσοτάκης, «είστε το κράτος». Ο χασάπης των Εξαρχείων πίστευε πως είναι το κράτος και πως έχει το δικαίωμα ζωής και θανάτου επί όλων των άλλων που κατά τη γνώμη του απειλούν την τάξη. Του έδωσαν ένα πιστόλι και τον ξαμόλησαν σαν σκυλί να δαγκώνει ό,τι κινείται. Πρόκειται για ένα περίεργο σκυλί, γιατί μόνο τα σκυλιά-άνθρωποι δαγκώνουν όποιον τους λάχει. Ο ειδικός φρουρός ήταν από εκείνη τη ράτσα των ανθρώπων που το παίζουν αντράκια γιατί στη ζωή τους πεθαίνουν κάθε μέρα που περνά από φόβο. Ήταν, λέει, και πατέρας τριών παιδιών.

Ο Αλέξανδρος προφανώς δεν γνώριζε από πολιτική. Τώρα τη μάθαινε σιγά σιγά, στο σχολείο, στις παρέες, στα καφενεία και τους δρόμους. Ήταν έφηβος και το αίμα του θα έβραζε. Του άρεσαν τα Εξάρχεια, γιατί εκεί «κάτι γίνεται». Δεν ήξερε να επιλέγει, γιατί η επιλογή σαν συνειδητή πράξη έρχεται πολύ αργότερα, αφού είναι παιδί της γνώσης. Ο Αλέξανδρος άκουγε, μιλούσε, πίστευε και μετά ξανά από την αρχή. Όπως όλα τα παιδιά αυτού του κόσμου. Ο «άλλος» είναι τυφλός, κουφός, ένα μηδενικό με ανθρώπινους μυς χωρίς εγκέφαλο. Σε μία άλλη εποχή θα ήταν ένα από τα καθάρματα που έκαιγαν τους Εβραίους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή εκτελεστής στη Χιλή. Είναι από εκείνη τη ράτσα που δεν έμαθε ποτέ να αγαπά τη ζωή και να τη χαίρεται. Ο «άλλος», το όργανο της Τάξης, είναι απλά ένα οπλισμένο χέρι που σκοτώνει.

Στην Ελλάδα του 2008 τα πράγματα είναι πλέον πολύ δύσκολα. Η ανάληψη της πολιτικής εξουσίας από τη Νέα Δημοκρατία το 2004 λειτούργησε ισοπεδωτικά ακυρώνοντας τα κοινωνικά κεκτημένα δεκαετιών. Η κοινωνία της παρακμής, που μπολιάστηκε με το νεόπλουτο φιλοτομαρισμό της δεκαετίας του ’90, ανακάλυψε με την κυβέρνηση Καραμανλή και τη διάσταση της διακυβέρνησης της χώρας από έναν παράξενο υπόκοσμο, όχι σαν κι εκείνον που γνωρίζαμε, εκείνον της νύχτας, αλλά τον άλλον, που λειτουργεί άνετα και ατιμώρητα με το φως της ημέρας. Ο πολίτης εκπαιδεύτηκε να συμβιώνει με τους απατεώνες των ομολόγων, τους υποκλοπείς των τηλεφώνων, τους κουμπάρους της ασυδοσίας, τους ηγουμένους της ντροπής, τους υπουργούς της αρπαχτής και τους πολιτικούς της διαφθοράς. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κατάφερε μέσα σε πέντε μόλις χρόνια να εκθεμελιώσει ό,τι έχτισε, όσα έχτισε τέλος πάντων αυτή η κοινωνία της Μεταπολίτευσης, να ακυρώσει την όποια ηθική διάσταση της άσκησης πολιτικής, να καταδικάσει το πολιτικό προσκήνιο στην απόλυτη απαξίωση και να αναβαθμίσει το πολιτικό παρασκήνιο σε μέθοδο άσκησης εξουσίας. Η Νέα Δημοκρατία του 2008 λειτουργεί με πολιτικά ανακλαστικά της ΕΡΕ της δεκαετίας του ’60 και μεθόδους επικοινωνιακής τακτικής της Madison Avenue του 21ου αιώνα. Η δολοφονία του νεαρού εφήβου σε ένα σκοτεινό δρόμο των Εξαρχείων από ένα φασίστα ειδικό φρουρό δεν είναι παρά μία ακόμη λεπτομέρεια σε αυτό το οικοδόμημα που έστησε η καραμανλική διακυβέρνηση κατά τη διάρκεια της πενταετούς κυριαρχία της. Ακόμη και τα καταλυτικό για την κατάντια των θεσμών σκάνδαλο του χρηματιστηρίου ωχριά πλέον μπροστά στη γενικευμένη κατολίσθηση κάθε έννοιας δικαίου και κοινωνικής αλληλεγγύης. Όταν κάθε μπάτσος θεωρεί ότι μπορεί να σκοτώνει, τότε αύριο κάθε κοινωνικό απόβρασμα αλλά και κάθε φανατικός, εθνικιστής, μουτζαχεντίν χριστιανός, ρατσιστής ή απλά καταδικασμένος από τη ζωή και τους ανθρώπους θα αισθάνεται νομιμοποιημένος να δολοφονεί.

Η μόνη πειστική φωνή που ακούστηκε από θεσμικά χείλη ήταν αυτή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η φράση του Κάρολου Παπούλια «τραύμα στο κράτος δικαίου» συνιστά κόλαφο προσωπικά για τον πρωθυπουργό αυτής της χώρας, που έχει την εντύπωση ότι διοικεί. Ο κ. Καραμανλής ζήτησε συγνώμη από την οικογένεια του Αλέξανδρου. Από τη στιγμή που εφευρέθηκε η συγνώμη χάθηκε το φιλότιμο. Ας το σκεφτεί και ας αναλογιστεί την ευθύνη που φέρει ακέραια ο πρωθυπουργός, που τόλμησε να εκστομίσει το σύνθημα για την «επανίδρυση του κράτους». Όποτε πολιτικοί εκστομίζουν τέτοιες φράσεις, οι πολίτες πρέπει να τρέμουν και να τρέχουν να σωθούν.

Ο Γιώργος Παπανδρέου επιτέλους τόλμησε το Σαββατοκύριακο να μιλήσει δημόσια και ξεκάθαρα για τη χειραγώγηση της Δικαιοσύνης μπροστά σε ένα ακροατήριο που τα τελευταία χρόνια διαθέτει την πολυτέλεια να επιδεικνύει αλαζονικά το βιασμό κάθε έννοιας δικαίου. Τα ώτα των ακροατών του έχουν δείξει πως δεν είναι ευπαθή στη λήψη μηνυμάτων και πως κωφεύουν στις φωνές που αποκαλύπτουν καθημερινά το πώς απονέμεται η δικαιοσύνη σε αυτό τον τόπο. Δικαστές δίκασαν τους υπαίτιους της «Ζαρντινιέρας». Δικαστές έβαλαν στο αρχείο την υπόθεση των υποκλοπών. Δικαστές «ξέχασαν» την υπόθεση των ομολόγων σε κάποιο συρτάρι. Δικαστές έσπευσαν να αθωώσουν τους υπουργούς που υπέγραψαν τα ιερά συμβόλαια της Μονής Βατοπεδίου. Δικαστές αποφασίζουν για το εάν τα βιβλία είναι εθνικού, χριστιανικού ή σατανιστικού περιεχομένου.

Στη χώρα της νομιμοποιημένης παρανομίας η σφαίρα ενός μπάτσου εκτελεστή που αφαιρεί τη ζωή ενός παιδιού είναι αποτέλεσμα μιας γενικευμένης αποσύνθεσης, που επιτρέπει ακόμη και στα παράσιτα να αισθάνονται ότι κυβερνούν.

Νεαροί και πιτσιρικάδες ξεσηκώθηκαν στην Καβάλα, τον Βόλο, την Κομοτηνή, την Πάτρα, τα Χανιά και τα Γιάννενα. Έβαλαν φωτιές στη Μυτιλήνη, κυνήγησαν τους ένστολους στη Θεσσαλονίκη. Αύριο, αυτοί οι νεαροί πιτσιρικάδες θα ξεχύνονται στους δρόμους ζητώντας να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι των φίλων τους. Μεθαύριο οι εργαζόμενοι θα ενωθούν μαζί τους, γιατί νιώθουν τη θηλιά του Αλογοσκούφη να τους σφίγγει το λαιμό. Αυτή η κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε για να μας πείσει ότι μια καλά οργανωμένη Μαφία μπορεί να κυβερνά μια κοινωνία. Το βράδυ του Σαββάτου μας έπεισε πως αυτή η Μαφία διαθέτει και τους εκτελεστές της. Τις επόμενες ημέρες το Μαξίμου θα μας αποδείξει πως είναι ικανό να πράξει κάτι το απείρως χειρότερο. Θα αγκιστρωθεί στην πολυθρόνα της εξουσίας και θα παραμείνει κολλημένο σε αυτήν, ακόμη και όταν πιάσουν φωτιά τα θεμέλια του κτιρίου. Δεν διανοούνται πως όσο επιμένουν, τόσο αυτή η χώρα θα υποχωρεί, θα αυτοενταφιάζεται, θα παραπαίει, θα αυτοκτονεί.