Η επιστολή του Forrest Gump στον Κώστα Καραμανλή

-Προς τον «ανταγωνιστή» Forrest Gump της Ραφήνας (επονομαζόμενο τυπικά και «πρωθυπουργό»)

Πώς τα κατάφερες, ρε πρόεδρε; Με τη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Με όλα τα ατού με το μέρος σου. Με ένα καλό κλίμα που άφησαν πίσω τους οι Ολυμπιακοί της Αθήνας. Και να καταλήγεις ύστερα από 5 χρόνια σε μια κηδεία που μοιάζει με ξέσπασμα κατά της χούντας. Πόσα κιλά ανίκανος πρέπει να είσαι για να το πετύχεις αυτό;

Τη Δευτέρα το βράδυ, είμαι σίγουρος ότι καθόσουν όπως όλοι μπροστά στην τηλεόραση και έβλεπες την Ελλάδα να καίγεται. Μη σου πω ότι ήσουν και ικανοποιημένος που επιτέλους κανείς δεν ανέφερε το Βατοπέδιο. Και δεν μπορούσες να συλλάβεις το αυτονόητο: ότι όλο αυτό το σιχτίρισμα που έβλεπες, δεν συνέβαινε μόνο για τον 15χρονο. Είχε πολύ Βατοπέδιο μέσα του.

Γενικά, μου έχεις προσφέρει μέχρι τώρα μεγάλες στιγμές κωμωδίας. Είναι σπαρταριστό να βλέπεις κάποιον να νομίζει ότι είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Εσύ νόμιζες ότι αυτό το ύφος σε κάνει να μοιάζεις σοβαρός. Στην πραγματικότητα σε έκανε να μοιάζεις με άνθρωπο που προσπαθεί να μην κλάσει.

Όλα αυτά, όμως, μέχρι το προηγούμενο Σάββατο. Μέχρι να πέσει νεκρό το παιδί ήσουν απλώς κωμικός. Τώρα είσαι επικίνδυνος. Γιατί εντάξει, είναι πάντα απολαυστικό να βλέπεις τους ηθικολόγους να αποδεικνύονται λαμόγια και να ξεφυσάνε στριμωγμένοι με εξεταστικές επιτροπές στη γωνία. Αλλά η απόλαυση τελειώνει απότομα, όταν στην πτώση τους συμπαρασύρουν 15χρονους. Και όταν το γέλιο κόβεται ξαφνικά από κάτι τόσο τραγικό, το αποτέλεσμα είναι θυμός. Πολύς θυμός.

Μπορώ να συγχωρήσω έναν άνθρωπο μειωμένης αντίληψης, λόγω ακαταλόγιστου. Αλλά η υπομονή μου εξαντλείται, όταν αυτός, αντί να αράξει στα κυβικά του, αρχίζει τις κουτοπονηριές, υποτιμώντας τη νοημοσύνη μου. Θυμίζεις πλέον μικροαπατεώνα στην Ομόνοια, που όλο αγωνία με πλευρίζει και σκαρφίζεται κομπινούλες και ψιλολαμογιές για να μου φάει καμία μονάδα στις δημοσκοπήσεις μπας και βγάλει τη μέρα. Ό,τι και να πεις, όποιον και να συλλάβεις και ό,τι και να κάνεις, πλέον μου είναι αδύνατον να πιστέψω ότι δεν είναι φτιαχτό. Γιατί ξέρω ότι το κάνεις έχοντας στο μυαλό σου την επικοινωνία. Άρα είναι εκ προοιμίου βλακώδες.

Αφού, λοιπόν, κατάφερες να κάνεις κι εμένα, που δεν είμαι ο τυπικός Εξαρχειώτης και γενικά δεν μασάω με την αντιεξουσιαστική ρητορική, να θέλω να πάρω μολότοφ και να νοσταλγώ τη 17 Νοέμβρη, μπράβο σου. Γιατί τώρα κατάλαβα ποια είναι η χειρότερη «κρατική καταστολή»: Η καταστολή της κοινής λογικής.

Εσύ με έκανες έτσι τούρμπο. Κατέβασες όλο το σύστημα στο σημείο μηδέν. Στη βασική κόντρα μεταξύ «κοινής λογικής εναντίον αφασίας». Στο «ο σώζων εαυτόν, σωθήτω». Το επείγον, τώρα, είναι να επιβιώσει η κοινή λογική με κάθε κόστος. Για να ζήσουμε σε μια χώρα όπου εμπιστευόμαστε ξανά στοιχειωδώς τις εισαγγελικές έρευνες. Με έναν πρωθυπουργό έστω και ελάχιστα μάγκα ώστε να λέει και κανένα «sorry, ρε παιδιά, μου ξέφυγε, την άλλη φορά θα ξέρω», αντί να κοιτάζει την AGB των δημοσκοπήσεων λες και είναι παρουσιάστρια μεσημεριανής ζώνης. Ή ακόμα χειρότερα: λες και είναι κομπλεξικός προέφηβος που αγωνιά μήπως κάποιος περάσει το high score του στο ηλεκτρονικό της γειτονιάς.

Δεν πα’ να βάζεις όσο θέλεις το τσίρκο σου να επαναλαμβάνει από το πρωί μέχρι το βράδυ το mantra «δεν υπάρχει πολιτική ευθύνη»; Το να λες ότι δεν υπάρχει πολιτική ευθύνη, δεν την εξαφανίζει. Άσε που αυτό δεν θα το πεις εσύ. Είναι δουλειά άλλων. Δεν αποφασίζει ο αμυντικός που έκανε χέρι, αν ήταν ακούσιο. Το αποφασίζει ο διαιτητής. Και αν ο διαιτητής αρχίσει τα «μα-μου», τότε κατεβαίνουν οι κερκίδες στο γήπεδο και καταλήγουμε πρώτο θέμα στο BBC.

Νομίζεις ότι θα τα βγάλεις πέρα μόνο με το επικοινωνιακό κομμάτι γιατί είσαι πολύ δειλός για να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα. Όμως, όποιος σπέρνει επικοινωνία, θερίζει θύελλες. Η τακτική της κότας της λειράτης δεν πιάνει πάντα. Τώρα, λοιπόν, που καίγεται το Κορδελιό, κάτσε εσύ σε μια γωνίτσα και μουρμούρα μονότονα, σαν μάντρα, «δεν υπάρχει πολιτική ευθύνη, δεν υπάρχει πολιτική ευθύνη». Ούτως ή άλλως, κανένας δεν σε ακούει εδώ και καιρό.

Άσε που με την υστερία που σας έχει πιάσει με την «πολιτική ευθύνη», τείνει να γίνει ακόμα πιο γελοία. Σε λίγο θα γίνεται ένα μικροτρακάρισμα και την ώρα που οι οδηγοί θα βγαίνουν να δουν τη ζημιά, θα πετιέται από μια γωνία ο Αντώναρος, σοβαρός σοβαρός, για να διευκρινίσει ότι «η κυβέρνηση δεν έχει πολιτική ευθύνη για το τρακάρισμα».

Όμως, η πολιτική ευθύνη είναι όπως το κλάσιμο σε δημόσιο χώρο. Αυτός που λέει πρώτος «δεν το έκανα εγώ», είναι αυτός που το έχει κάνει και προσπαθεί να ξεκαρφωθεί. Σε μετάφραση το «δεν έχουμε πολιτική ευθύνη, σημαίνει «Μη, μη, σας παρακαλούμε, μη μας αποδοκιμάσετε στις δημοσκοπήσεις». Δεν σας νοιάζει αν θα καεί το σύμπαν. Σας νοιάζει να μη μουτζουρωθείτε από τα αποκαΐδια και αυτό φανεί στις δημοσκοπήσεις. Ε, λοιπόν, σας έχω νέα: Φαίνεται.

Αλλά τότε, βρε άνθρωπε, γιατί φαγώθηκες να γίνεις πρωθυπουργός, αφού δεν θέλεις να κάνεις τίποτα από τα στοιχειώδη πράγματα που κάνει ένας πρωθυπουργός; Είναι σα να θέλει κάποιος να γίνει χειρουργός και να μην αντέχει το αίμα. Υπάρχουν μερικά πράγματα για τα οποία δεν έχει ταλέντο ο καθένας. Μήπως έγινες πρωθυπουργός για να μας δείξεις ότι μπορείς; Ωραία, μπορείς. Έγινες. Τώρα τρέχα σβήστα όπως τα έκανες. Γιατί, μην κοροϊδευόμαστε, εσύ τα έκανες.

Τους έχεις μάθει να λένε ότι αυτό που έγινε το Σάββατο με τον πρώην Λοκατζή ήταν ένα «τυχαίο αιματηρό συμβάν». Έλα που δεν είναι έτσι! Δεν είναι τυχαίο συμβάν. Αυτός ο Λοκατζής πυροβόλησε όχι γιατί είναι ευέξαπτος. Υπάρχουν κι άλλοι ευέξαπτοι. Αλλά τώρα ο ευέξαπτος ξέρει ότι θα μείνει ατιμώρητος. Και γι’ αυτό, sorry, αλλά ευθύνεσαι εσύ. Αυτό είναι η πολιτική ευθύνη που λέγαμε.

Όταν λοιπόν λένε για τη «βία της εξουσίας» μην το παρεξηγείς. Δεν εννοούν ότι πήρες ένα όπλο και άρχισες να πυροβολείς. Ούτε σου λένε ότι έπρεπε να αφήσεις το Grand Theft Auto που έπαιζες και να τρέξεις από τη Ραφήνα στα Εξάρχεια, να συγκρατήσεις τον οπλόκαυλο αυτοπροσώπως. Φταις, διότι του έχεις στείλει εδώ και πάρα πολύ καιρό το εξής μήνυμα: «Θα μείνεις ατιμώρητος. Θα τα κανονίσουμε, θα το κάνουμε το νταραβέρι και τελικά θα ξελασπώσεις όπως όλα τα δικά μας παιδιά και δεν θα ανοίξει μύτη». Με τι του έστειλες το μήνυμα; Με τον Ρουσόπουλο, με τις υποκλοπές, με τη Siemens, με τα ομόλογα, με τις πυρκαγιές κτλ.

Μετά είναι και το άλλο: Έβαλες όλο αυτό το τσίρκο από τους ανεκδιήγητους να κάνουν υπαινιγμούς για τα άλλα κόμματα, ότι εκμεταλλεύονται την κατάσταση εναντίον της κυβέρνησης. Μα αν η κυβέρνηση είναι τόσο ευάλωτη, ώστε ένας ΣΥΡΙΖΑ να μπορεί να τη φέρει σε αυτή τη θέση, τότε είναι εκ προοιμίου άχρηστη! Ή μάλλον δεν είναι καν κυβέρνηση. Είναι μαμόθρεφτα που τρέχουν στη δασκάλα (δηλαδή στους ψηφοφόρους) για να πουν κλαίγοντας «κυρία, κυρία, τα άλλα παιδάκια με πειράζουν!». Δηλαδή, έχεις επιπλέον και το θράσος να διαμαρτύρεσαι, επειδή τα άλλα κόμματα δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς αλλά σε ενοχλούν επειδή κάνουν θόρυβο! Τι μας λες; Φυσικά και θα ξεσηκώσει ο ΣΥΡΙΖΑ τον κόσμο. Πολύ καλά θα κάνει. Δουλειά του είναι! Δουλειά δική σου είναι να μην του δίνεις αιτίες να τον ξεσηκώσει.

Επίσης, για να το ξεκαθαρίζουμε: Μόνο πέντε λεπτά για να πεις ότι το «ατυχές γεγονός» γίνεται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης, δεν είναι διάγγελμα. Μόνο πέντε λεπτά μπήκες στον κόπο να αφιερώσεις; Και μάλιστα με το γνωστό copy-paste κείμενο που δείχνει ότι το μόνο που σε ενδαφέρει είναι να πεις ότι δεν φταις; Οπότε, σύμφωνα με τη λογική σου, το να εντοπίζεις κάτι που πάει στραβά, είναι πολιτική εκμετάλλευση; Για να είσαι ικανοποιημένος έπρεπε να σας αντιμετωπίζουμε σαν ανήλικα που έχουν το ακαταλόγιστο; Να λέμε όλοι «δεν πειράζει, κάντε όσες ηλιθιότητες θέλετε κι εμείς δεν θα το πούμε πουθενά, οπότε θα είναι σα να μην τις έχετε κάνει»; Μα, έτσι κι εγώ κάνω τον πρωθυπουργό. Δεν είναι δύσκολο.

Και μην πιστεύεις όλα όσα ακούς για το πόσο χαμηλή εκτίμηση δείχνουμε για τους πολιτικούς και εξαφανίζεσαι για να μη θυμόμαστε ότι είσαι πολιτικός. Σου έχω άσχημα νέα: Μπορεί να μη δίνουμε σημασία, αλλά όλοι έχουμε καταλάβει ότι εκφωνείς τον ίδιο λόγο εδώ και 5 χρόνια. Βλέπεις, μόνο ένας πολιτικός που δεν ασχολείται με την πολιτική είναι ικανός να οδηγήσει όλους τους άλλους πολιτικούς να ασχοληθούν ξανά με αυτή.

Α, μια που το έφερε η κουβέντα: Πες σε αυτούς τους τεμπέληδες που κάνουν copy-paste τους λόγους σου, να βγάλουν επειγόντως τις λέξεις «αποφασιστικότητα» και «υπευθυνότητα», που λες πάντα εκεί κάπου στην τρίτη παράγραφο. Βγάλ’ τις πια – ή βάλε τον Εφραίμ να σου βρει τίποτα πιασάρικο με τον Θεό. Γιατί σου υπόσχομαι ότι στο εξής κάθε φορά που θα τις ακούμε θα καίμε κι έναν κάδο. Όχι για τίποτα άλλο, αλλά γιατί πια ούτε η χριστοπαναγία ούτε η μούτζα μάς βοηθάει να ξεσπάσουμε. Όπως βλέπεις, μας έριξες στα σκληρά.

Είναι τα δεύτερα κατά σειρά Χριστούγεννα που μας στερείς. Ούτε πέρσι μπορέσαμε να τα χαρούμε, γιατί είχαμε τον άλλον που πήδηξε από το παράθυρο. Φέτος πάλι είναι αδύνατο να χαρείς με οτιδήποτε χριστουγεννιάτικο, γιατί υπάρχει ένας νεκρός 15χρονος. Αυτό είναι το θέμα, όχι ότι κάηκε το «ψηλότερο δέντρο». Μπορεί να εκπλήσσεσαι, αλλά κανένας δεν ένιωθε περήφανος επειδή είχαμε το ψηλότερο δέντρο στην Ευρώπη. Ίσως μόνο οι Ράμπο φίλοι σου.

Για να το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν: Δεν φοβάμαι τους κουκουλοφόρους. Εσένα φοβάμαι. Οπότε μη μου εμφανίζεσαι ως απάντηση στο χάος. Εσύ είσαι το χάος.

Αθήνα, 9 Δεκεμβρίου 2008