Για τον Αλέξη

Της Δάφνης Γερογιάννη (ΑΤRIA)

Ένα τραγούδι απόψε γράφω για να πω
Για όλα όσα η καρδιά μου δεν αντέχει
Θ’ ανατινάξω αυτό το κάστρο και θα βγω
Δικό τους είναι το παιχνίδι, δεν μ’ αρέσει

Είναι λαγνεία, απληστία, δολοφονία
Δεν επιτρέπεται καμιά διαφωνία
Οι «ευεργέτες» μας δεν έχουνε παιδεία
Σαν μαριονέτες φλυαρούν, χωρίς ουσία

Μα έχουν μάτια σκοτεινά και λέπια κρύα
Απλοί κομπάρσοι σε στημένη κωμωδία
Σφίγγουν τα γκέμια και το στόμα μας ματώνουν
Και τα όνειρά μας με μια σφαίρα τα σκοτώνουν

Μα η οργή μου μια ελπίδα θα γεννήσει
Γιατί ο θεός τους πια εδώ θέση δεν βρίσκει
Ένα παράπονο τις μέρες μου πληγώνει
Για μια ζωή τώρα δεν φτάνει μια συγνώμη
Για ελευθερία και χαμένα ιδανικά
Η επανάσταση κοστίζει ακριβά

Όσα μου δάνεισαν δεν είναι αρκετά
Σε κάθε λύπη μου χρωστάνε μια χαρά
Γιατί αγαπάω κι ονειρεύομαι ν’ αντέξει
Αυτή η πατρίδα που ταυτότητα δεν έχει

Μα η οργή μου μια ελπίδα θα γεννήσει
Γιατί ο θεός τους πια εδώ θέση δεν βρίσκει