Οι Δέκα Μέρες που Συγκλόνισαν τους Νοικοκυραίους απέδειξαν ότι ποτέ δεν πρέπει να θέτεις το δίλημμα «Καραμανλής ή Χάος» όταν δεν είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις και τα δύο. Γιατί υπάρχει πάντα η πιθανότητα να σου απαντήσουν όλοι ότι προτιμούν χωρίς συζήτηση το Χάος.
Συμπεράσμα #1
«Νέος» δεν είναι γενική ιδιότητα
Άλλο η Βουλή των Εφήβων και άλλο οι κανονικοί Νέοι. Άλλο νεανικό κοινό και άλλο το λοβοτομημένο κοινό που αντιλαμβάνονται οι δημοσκόποι. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα: από τη μια γλείφεις τους νέους ανθρώπους ότι «είναι το μέλλον μας και είναι το μέλλον μας» και από την άλλη απαιτείς να μιλάνε με τους όρους σου. Και όσοι νομίζουν ότι είναι εύκολο να πιάσουν το «νεανικό κοινό», ας το πιάσουν τώρα που το νεανικό κοινό είναι έξαλλο στους δρόμους. Ας πάνε τώρα που τα σπάνε, να δοκιμάσουν να τους μιλήσουν για το καινούργιο κούρεμα της Βανδή. Sorry, αλλά νέος δεν είναι αυτός που κάθεται πίσω από τους πολιτικούς στη συναυλία των Ονειράμα και ζητάει να τον διορίσουν. Οι «νέοι» λοιπόν που βγήκαν αυτές τις μέρες στην τηλεόραση βρέθηκαν να συζητούν με αυτούς που τους έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Οι οποίοι μάλιστα έκαναν ότι τους κοιτάζουν με κατανόηση, λες και είναι αξιοπερίεργα φαινόμενα.
Συμπεράσμα #2
Η πιο εκνευριστική στιγμή ενός πολιτικού, είναι όταν δίνει δημόσια συλλυπητήρια.
Κανένας πολιτικός δεν μπορεί στα σοβαρά πράγματα να σταματήσει να μιλάει σαν κακός ρομαντικός ποιητής. Και έτσι κάνει τα πράγματα χειρότερα, γιατί μας θυμίζει ότι μας περνάει για αγράμματους σαν εκείνον. Όταν βγαίνουν όλοι και αρχίζουν τις ρομαντικές πιπωδίες για τα νιάτα, ενώ ακόμα στάζουν τα ρούχα τους κομματική σύσκεψη για την επικοινωνιακή διαχείριση της κρίσης, προκαλούν ακόμα μεγαλύτερη οργή και στους «βιτρινοσπάστες» και στους υπόλοιπους.
Συμπεράσμα #3
Η τηλεόραση είναι κι αυτή ένα μαγαζί όπου ο «πελάτης» έχει πάντα δίκιο
H κηδεία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου μεταδίδεται στα πλαίσια μιας εκπομπής με τίτλο «Αξίζει να το δεις»! Επίσης, μόνο στην τηλεόραση μπορεί να ακουστεί απολύτως φυσιολογική η φράση «Πάμε για ένα διαφημιστικό διάλειμμα και θα επιστρέψουμε πάλι στα επεισόδια». Λογικό, λοιπόν, το βράδυ, μετά τον 33ο μεγάλο χαμό, τα καημένα τα κανάλια να έχουν στηθεί «πάνοπλα», ελπίζοντας κρυφά για μια ακόμα βραδιά-παρανάλωμα. Οι εκφωνητές προσπαθούσαν να μιμηθούν την ένταση και τον τόνο της φωνής που είχαν όσοι περιέγραφαν τα επεισόδια την προηγούμενη μέρα, αλλά δυστυχώς, το ηρωικά τραγικό εφέ της «έκρυθμης κατάστασης» δεν έβγαινε το ίδιο ένδοξο. Η πραγματικότητα δεν στάθηκε στο ύψος των προσδοκιών τους. Οι κουκουλοφόροι δεν μπόρεσαν να τους προσφέρουν τα προηγούμενα μεγαλεία. Παρά τις καλές προθέσεις τους, τα κανάλια θύμιζαν ένα πάρτι που έχει τελειώσει και ο οικοδεσπότης προσπαθεί να χορέψει μόνος του για να ανεβάσει ξανά το κέφι.
Συμπεράσμα #4
Ο Προκόπης είναι στην πραγματικότητα ένας stand up comedian
Οι δηλώσεις του υπουργού Εσωτερικών θα περάσουν στην Ιστορία: «Κανείς δεν έχει το δικαίωμα» λέει «να δίνει αυτή την εικόνα που είναι μια εικόνα απαράδεκτη». Και τι μας το λέει εμάς; Δηλαδή μας κάνει παρατήρηση λες και εμείς συμμετέχουμε στην έκτακτη σύσκεψη και δεν πήραμε όλα τα αναγκαία μέτρα με αποτέλεσμα να τον δυσαρεστήσουμε! Όμως σε εκείνο το γαϊτανάκι των δηλώσεών του, αυτό δεν ήταν το μοναδικό χαστούκι σουρεαλισμού: «Δεν πρόκειται η κυβέρνηση να ανεχτεί τέτοια φαινόμενα...». Τη στιγμή που τα ανεχόταν ήδη εδώ και 48 ώρες! Αν αυτό είναι το «δεν ανέχεται» τότε τι θα έκανε αν τα ανεχόταν κιόλας; Θα έβγαινε να κάψει το Μαξίμου; Άσε που όλα αυτά ειπώθηκαν με ύφος δασκαλίστικης αυστηρότητας. Προς ποιον; Αφού, για να τον ακούμε εκείνη την ώρα, σημαίνει ότι βλέπουμε τηλεόραση, άρα δεν τα σπάμε. Εκτός αν ήλπιζε ότι κάποιοι θα τον έβλεπαν στις τηλεοράσεις των μαγαζιών στα οποία κάνουν πλιάτσικο, θα τρόμαζαν και θα τις επέστρεφαν συντετριμμένοι.
Συμπεράσμα #5
Οι τηλεοπτικοί αστυνομικοί συντάκτες είναι οι νέοι δωσίλογοι
Ο Σινάτρα της Αστυνομίας, ο «Παβαρότι της ΓΑΔΑ», ο «Ροναλντίνιο της ανεξακρίβωτης πληροφορίας» και οι άλλοι, βοηθούσαν να ελαφρύνει η ατμόσφαιρα από την ένταση, με στιγμές πραγματικού γέλιου. Ήταν σπαρταριστές π.χ. οι σκηνές που ενώ οι αστυνομικοί συντάκτες έκαναν τους υπεύθυνους δημοσίων σχέσεων της αστυνομίας και υποστήριζαν με πάθος την «επίσημη εκδοχή», έβγαιναν στον αέρα τα video που τους διέψευδαν. Η μνημειώδης «γαργάρα» που ακολουθούσε γινόταν ακόμα πιο αστεία με το ύφος τους: σα να ήθελαν να πουν στις «πηγές τους», που εκείνη την ώρα τους παρακολουθούσαν, «βλέπεις πόσο ρόμπα γίνομαι εγώ για πάρτη σου; Να το θυμάσαι αυτό την επόμενη φορά που θα σου ζητήσω μια αποκλειστική πληροφορία, εντάξει;».
Συμπεράσμα #6
Η αυθεντική, πεντακάθαρη βλακεία πάντα εκτονώνει την ένταση
Η πιο σοκαριστική είδηση των ημερών έχει να κάνει με το αυτοκίνητο που κάηκε στο τέλος της περασμένης εβδομάδας στην οδό Στουρνάρη. Δηλαδή: τα επεισόδια συνεχίζονται, στο κέντρο πέφτουν πέτρες και δακρυγόνα για 6η μέρα και παρ’ όλα αυτά, βρέθηκε άνθρωπος που πάρκαρε το αυτοκίνητό του στη μεσοτοιχία με το Πολυτεχνείο. Που σημαίνει: ένας τυπικά και μόνο έλλογος άνθρωπος, που από τύχη δεν απάλλαξε την ανθρωπότητα από τα γονίδιά του και παρ’ όλη τη βλακεία του, κατάφερε μάλλον από τύχη να φτάσει μέχρι τα 18 για να βγάλει δίπλωμα, μόλις είδε την κενή θέση στη Στουρνάρη, χάρηκε που βρήκε μέρος να παρκάρει στο κέντρο! Δεν του είπαν τίποτα τα αποκαΐδια γύρω. Ούτε υποψιάστηκε τίποτα, όταν είδε στις γωνίες κάτι τύπους με ένα μπουκάλι στο χέρι (από το στόμιο του οποίου έβγαινε ένα πανί), να παίζουν αδιάφορα με τον αναπτήρα. Πιθανότατα και μερικοί από αυτούς, σε μια επίδειξη υψηλού χιούμορ, να τον βοήθησαν και στο παρκάρισμα, δίνοντάς του οδηγίες του τύπου «έλα, έλα, κόφτο λίγο πιο δεξιά… ώπα, καλός είσαι». Και μετά, αυτός ο άνθρωπος που αποφάσισε να παρκάρει στην οδό Στουρνάρη, έβαλε την κάρτα στάθμευσης στο παρμπρίζ, γιατί «πού ξέρεις τι γίνεται τέτοιες μέρες, ας μην το ρισκάρω και πάρω καμιά κλήση» και στη συνέχεια απομακρύνθηκε ήσυχος. Μάλιστα για να γίνει η κωμική αξία της σκηνής μεγαλύτερη, πριν κάνει 3-4 βήματα, γύρισε και έβαλε και το συναγερμό, μην τυχόν και κάτσει καμιά στραβή και του το κλέψουν! Τα υπόλοιπα είναι δελτίο ειδήσεων και Ιστορία.
Συμπέρασμα #7
Πάντα οι «θείτσες» θα ανησυχούν για το «τι θα πουν για μας οι ξένοι»
Όταν μια χώρα λειτουργεί σαν το σίριαλ «Πολυκατοικία», είναι αναμενόμενο να την πιάνει κρύος ιδρώτας για το τι θα πουν οι ξένοι. Μπορεί μέσα στο δυάρι μας να σφαζόμαστε, να πετάμε ο ένας στον άλλο τα καλά πιάτα που φυλάμε στο σύνθετο, να κουτσομπολεύουμε τους γείτονες στήνοντας αυτί και να φωνάζουμε όλοι μαζί, αλλά μόλις κάποιος «ξένος» θελήσει να δει τι συμβαίνει, αμέσως όλοι τον κοιτάζουμε καχύποπτα και τον σκυλοβρίζουμε γιατί τόλμησε να ανακατευτεί στα οικογενειακά μας, χωρίς να έχει κανένα δικαίωμα.
Συμπεράσμα #8
Μετανάστες και επεισόδια έριξαν το προκάλυμμα χαριτωμενιάς του Καρατζαφέρη και αποκάλυψαν ποιος πραγματικά είναι
Το συμπέρασμα ότι τελικά οι «εξαθλιωμένοι μετανάστες» ήταν αυτοί που έσπαγαν τα μαγαζιά για πλιάτσικο, είναι βολικό για όλους, γιατί σώζει τα προσχήματα. Το βασικό πλεονέκτημα αυτής της εκδοχής είναι ότι μπορούμε να φοβόμαστε και να καταγγέλλουμε την ολιγωρία των ΜΑΤ, χωρίς την ενοχή ότι είμαστε οπισθοδρομικοί. Δηλαδή, τα κανάλια μπορούν να ξαναδώσουν στο μικροαστισμό το έδαφος που έχασε αυτές τις μέρες, ο Καρατζαφέρης μπορεί να σταματήσει να κάνει τον χαριτωμένο και να επιστρέψει στο πραγματικό του πρόσωπο δικαιωμένος, ζητώντας αναστολές άρθρων του συντάγματος, και ο «τηλεθεατής» της Ραφήνας μπορεί πλέον να ησυχάσει, αφού τα επεισόδια δεν προέρχονται από ανθρώπους που ψηφίζουν. Γι’ αυτό άλλωστε, και ενώ συνήθως κανείς δεν πιστεύει τις ανακοινώσεις της αστυνομίας για τους εξοστρακισμούς των όπλων και για τους πυροβολισμούς, δεν σπεύδουν όλοι να υιοθετήσουν χωρίς τον παραμικρό σκεπτικισμό την ανακοίνωση ότι το 50% των συλληφθέντων είναι αλλοδαποί που λεηλατούν τις περιουσίες των νοικοκυραίων;
Συμπεράσμα #9
Αν θέλεις να αντιμετωπίσεις κάποιον που σε αμφισβητεί, φέρ’ τον στα μέτρα σου.
Το σύστημα των πολιτικών και των media, όπως είναι φυσιολογικό, αμύνθηκε στην αμφισβήτησή του. Και το έκανε εφαρμόζοντας την αποτελεσματικότερη στρατηγική: Έστρεψε τα βλέμματα προς τις καταστροφές και τις ανέδειξε σε βασικό θέμα των ημερών, μετατοπίζοντας τη συζήτηση από το επίκεντρό της, δηλαδή την «κοινωνική οργή», προς τα περιφερειακά συμπτώματα, όπου όμως υπήρχαν τα πιο εντυπωσιακά πλάνα. Ταυτόχρονα, με το που μπήκαν στο παιχνίδι και οι πολιτικοί, άρχισαν οι συνηθισμένες κόντρες και όλα επέστρεψαν στο φυσιολογικό τους ρυθμό. Η ορμητική τσατίλα πνίγηκε μέσα στο γνωστό πολτό κοινοτοπιών και πολιτικής μπαναλιτέ που με αυτοθυσία πρόσφεραν από κοινού παρουσιαστές και εκπρόσωποι κομμάτων. Αυτή όμως είναι η αντανακλαστική άμυνά τους. Διότι, ενστικτωδώς, αντιλαμβάνονται ότι και οι ίδιοι αποτελούν στόχο της μαζικής αγανάκτησης και του «αρκετά πια» που εκφραζόταν τις τελευταίες ημέρες στους δρόμους. Οπότε έκαναν ό,τι τους επιβάλλει το ένστικτο αυτοσυντήρησής τους. Εφόσον δεν μπορούσαν να διαχειριστούν το ίδιο το μήνυμα που ερχόταν από τους δρόμους, έγιναν μέρος του τρόπου που αυτή η αγανάκτηση επικοινωνείται. Και την έφεραν σιγά-σιγά στα μέτρα τους. Οπότε, όπως είναι αναμενόμενο, μόλις τα επεισόδια έγιναν και αυτά μέρος του τοπίου και της ρουτίνας, αμέσως εκτονώθηκαν. Αναμενόμενο. Διότι, ποιος θέλει να τρώει δακρυγόνα για να προσφέρει δωρεάν εντυπωσιακά πλάνα στους εχθρούς του;
Συμπεράσμα #10
Η λέξη «πρέπει» κρύβει τη μεγαλύτερη εξαπάτηση
Εντάξει. Αποκαλύφθηκε, λοιπόν, ότι για τα επεισόδια φταίει η διαφθορά σε συνδυασμό με την οικονομική ανέχεια. Και ποια είναι η αντίδραση σε αυτό; Η τοποθέτηση «Ωωωω, μα αγαπητέεεε, δεν είναι λύση το σπάσιμο… Ας φερθούμε πολιτισμένα. Ας το συζητήσουμε… Πρέπει να βρεθεί μια λύση». Ακούγεται καλό, αλλά στην πραγματικότητα είναι η πιο παραπλανητική φράση. Δηλαδή, με το που ακούγεται η μαγική λέξη «πρέπει» (πάντα σε απρόσωπη σύνταξη) όλα τελειώνουν. Επειδή, συνήθως, η λέξη «πρέπει» συντάσσεται με κάτι που κανείς δεν διαφωνεί (π.χ. «να βρεθεί μια λύση»), αλλά δεν λέει πώς διάολο θα επιτευχθεί αυτό για το οποίο κανείς δεν διαφωνεί. Η απρόσωπη σύνταξη, εντέχνως, δεν «δείχνει» κανέναν συγκεκριμένα, οπότε δεν υπάρχει ουσιαστική ανάθεση ευθύνης. Το «πρέπει να βρεθεί λύση» δηλαδή δεν λέει το σημαντικότερο. «Ποιος» θα βρει τη λύση. Οπότε όταν ο άλλος συνεχίζει να σπάει γιατί καταλαβαίνει ότι πρόκειται για μια ακόμα αερολογία εκ του ασφαλούς, μπορείς πλέον άνετα να τον χαρακτηρίσεις «αδιάλλακτο» που λειτουργεί αντικοινωνικά.
Συμπεράσμα #11
Δεν βρισκόμαστε σε μη αναστρέψιμη αφασία
Αναπόφευκτα, κάποια στιγμή θα επανέλθει η ελαφριά, χαζοχαρούμενη καθημερινότητα. Οι ηλίθιες εκπομπές, η Έφη Θώδη, ο Γιώργος Αυτιάς, οι συζητήσεις για το καινούργιο μωρό της Μαρίας Κορινθίου. Αλλά δεν θα είμαστε ακριβώς ίδιοι με πριν. Γιατί τουλάχιστον θα ξέρουμε ότι στα σοβαρά και στα κρίσιμα πράγματα, δεν βρισκόμαστε σε πλήρη αφασία. Ένα κομμάτι μέσα στον καθένα μας, όσο μπουχτισμένοι κι αν είμαστε, διατηρεί την ικανότητά του να διαχωρίζει το σοβαρό από το γελοίο. Έχει παραμείνει υγιές, παρά τον καθημερινό βομβαρδισμό μικροαστισμού και εγκεφαλικής βυθιότητας. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος που βγήκε από αυτή την ιστορία.
7°
