Οι παγκόσμιες πολιτικές εξελίξεις μετά την εκλογή Τραμπ, η εργαλειοποίηση των προβλημάτων και η απειλή για τη Δύση
Εδώ και κάμποσο καιρό πολλοί προβληματίζονται με την υπάρχουσα κοινωνικοπολιτική κατάσταση και αναρωτιούνται: Πώς φτάσαμε ως εδώ, να αναιρούνται βασικές αρχές της πραγματικότητας, όπως κεντρικές συνιστώσες του κράτους και του δημοκρατικού θεσμικού πλαισίου; Τι έγινε; Τι γίνεται;
Διαβάζοντας τις ειδήσεις στην εποχή του Τραμπ, ένα από τα πρώτα πράγματα που διακρίνουμε είναι η σωρεία αποφάσεων για παραχώρηση αμνηστίας σε διάφορους καταδικασθέντες σε πολύχρονες ποινές, παραβάτες του δημοκρατικού θεσμικού πλαισίου. Ένας μεταξύ αυτών είναι και ο Ρος Ούλμπριχτ, οποίος είχε καταδικασθεί για οικονομικές και άλλου είδους απάτες σε δύο φορές ισόβια, συν επιπλέον 40 χρόνια, και μάλιστα χωρίς δικαίωμα αναστολής.
Ο Ρος Ούλριχ, έχοντας ως πρότυπα συγκεκριμένα άτομα τα οποία μπόρεσαν και πλούτισαν αναπτύσσοντας μια ιδέα τους, π.χ. Ίλον Μασκ, είχε δημιουργήσει στο «σκοτεινό δίκτυο» του διαδικτύου, έναν λογαριασμό απ’ όπου πουλούσε ναρκωτικά, όπλα κ.λπ., πληρώνοντας μάλιστα σε κρυπτονομήσματα, έτσι ώστε να μην μπορεί κάποιος να διακρίνει αυτού του τύπου τις παράνομες αγοραπωλησίες. Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι «ήθελε να δημιουργήσει έναν ιστότοπο όπου οι άνθρωποι θα μπορούν να αγοράζουν ανώνυμα ό,τι θέλουν, χωρίς να αφήνουν ίχνη πίσω τους». Βασικά ήθελε να «απαλλαγεί» από τον κάθε είδους κρατικό έλεγχο αλλά και κάθε είδους κοινωνική ηθική υποχρέωση.
Η συγκεκριμένη άποψη, ως ιδεολόγημα, είναι πλέον ευρύτερα διαδεδομένη στις ΗΠΑ και μάλιστα όταν ο Ρος Ούλριχ καταδικάστηκε, δημιουργήθηκε εκεί ένα κίνημα αποφυλάκισής του, οι οπαδοί του οποίου έφτασαν να μετρούν τις 600.000 σε υπογραφές. Ο ίδιος ο Τραμπ προεκλογικά είχε παραστεί σε συνέδριο των αυτοαποκαλούμενων «Ελευθεριακών», οι οποίοι απαιτούσαν την απελευθέρωσή του. [1]
Βρισκόμαστε πράγματι μπροστά σε άγνωστα κοινωνικοπολιτικά και πολιτισμικά φαινόμενα; Σίγουρα όχι. Αυτή τη φορά όμως η αμφισβήτηση έρχεται, από την αντίδραση και μας θυμίζει εποχές ανόδου ναζιστικών κομμάτων.
Παρ’ όλα αυτά, σε ό,τι μας αφορά, μας έρχονται στο μυαλό αντίστοιχες νομοθετικές παρεμβάσεις επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που και καταργήθηκαν μια σειρά από αρκετές ασφαλιστικές δικλείδες του κράτους δίκαιου, με αποτέλεσμα αρκετοί ποινικοί με βαριά παραπτώματα να βρεθούν ξαφνικά ελεύθεροι.
Τι μπορεί να σημαίνουν όλες αυτές οι «συμπτώσεις», που δεν είναι καθόλου συμπτώσεις;
Μια απλή ματιά στο σήμερα και στον τρόπο με τον οποίον αντιπολιτεύονται το σύνολο των κομμάτων της αντιπολίτευσης, δεξιά και αριστερά, μας δείχνει ότι τους ενώνει μια κεντρική πολιτική άποψη, που είναι το ψέμα και η εργαλειοποίηση κάθε προβλήματος, με στόχο την πτώση της κυβέρνησης.
Επιχειρείται συστηματικά και μεθοδευμένα, είτε από τα δεξιά είτε από τα αριστερά, μια οργανωμένη ρήξη του κεντρικού ιστού του κορμού του κεντρικού συστήματος της ζωής μας
Ουσιαστικά και σ’ ένα γενικότερο επίπεδο, παρατηρούμε ότι, εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα, επιχειρείται συστηματικά και μεθοδευμένα, είτε από τα δεξιά είτε από τα αριστερά, μια οργανωμένη ρήξη του κεντρικού ιστού του κορμού του κεντρικού συστήματος της ζωής μας, εκείνου που αποκαλούμε επίσης κοινωνική συνοχή και κοινωνική ισορροπία.
Για λόγους πολιτικής αλαζονείας και ανεπάρκειας, επιχειρείται από το σύνολο της αντιπολίτευσης, με κάθε τρόπο και κάθε μέσο, η κατάρρευση του κράτους και ο κατακερματισμός της κοινωνίας.
Όλη αυτή η άνευ ουσίας πολεμική προς την κυβέρνηση, στολισμένη με διαφόρων ειδών ανοησίες και κενότητες, συνδέεται άμεσα με διάφορες προσπάθειες παρέμβασης στον χώρο της επιστήμης και του πολιτισμού, πριμοδοτώντας μια σειρά από νέου είδους ονοματολογίες προς αντικατάσταση των δόκιμων όρων και εννοιών.
Πρόκειται για ενός μεγάλου μεγέθους κοινωνικής παρέμβασης, η οποία έρχεται επιθετικά να πλήξει τον πυρήνα και την ουσία του δυτικού πολιτισμού, είτε από τη μεριά της woke κουλτούρας είτε από τη μεριά των λαϊκιστών. Ήδη, μαζί με την αύξηση των ακροδεξιών κομμάτων, την αύξηση του ενδιαφέροντος για γρήγορο πλουτισμό, την αύξηση της βίας, την αύξηση της ποπ κουλτούρας, παρατηρούμε να πριμοδοτούνται απόψεις ενός νέου εγωκεντρικού και αλαζονικού υποκειμένου, ενώ ταυτόχρονα προβάλλεται μια σεξουαλική ηθική νέου τύπου, η οποία ενισχύει διαρκώς τα ανδροκρατικά πρότυπα, όσο κι αν κάτι τέτοιο δεν είναι άμεσα διακριτό.
Έτσι, οι σύγχρονοι νέοι, άνδρες και γυναίκες, εύκολα παραπλανούνται, θυματοποιούνται και υποτάσσονται σ’ έναν λόγο σαγηνευτικό, ο οποίος είναι δομημένος με βάση το ψέμα της εύκολης και γρήγορης κοινωνικής ανέλιξης, της τιμωρίας του άλλου αλλά και της καταστροφής των πάντων.
Σ’ αυτόν τον δρόμο των ανέξοδων υποσχέσεων, κάπου εκεί, έρχεται και το «Μάτι του Θεού» να μοιράσει τιμωρίες. Να «ψοφήσει ο γάιδαρος του γείτονα» κι «όποιον πάρει ο χάρος». Τι σημασία έχει αφού εγώ δεν είμαι καλά!
12°
