Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τον βούρκο του αντισυστημισμού, τη στάση της αντιπολίτευσης και την ενίσχυση της συνωμοσιολογίας
Δεν ξέρω. Μια απλή ερώτηση κάνω. Μια εντελώς αθώα ερώτηση, που απλώς μεταφέρει απορίες «της κοινωνίας». Στο κάτω κάτω, αφού η αντιπολίτευση έχει συμφέρον να εμφανίζονται πτώματα που, έστω και με λογικά άλματα ή ξερά ψέματα, μπορεί να συσχετιστούν με τα Τέμπη, έχει και κάθε λόγο να τα δημιουργεί. Έχει κίνητρο. Το κίνητρο φυσικά δεν αποδεικνύει ενοχή αλλά είναι μια ένδειξη, κι εκεί που χρειάζονται ενδείξεις χρειάζονται πειστικές απαντήσεις. Κι αυτές τις πειστικές απαντήσεις οι αρχηγοί των αντιπολιτευόμενων κομμάτων δεν τις δίνουν. Κι όσο δεν τις δίνουν, ο καθένας δικαιούται να σκεφτεί ό,τι θέλει. Ακόμα και ότι η αντιπολίτευση είναι μπλεγμένη σε δολοφονίες, με σκοπό να στήσει προβοκάτσιες. Άλλωστε πολλοί άνθρωποι έχουν την πεποίθηση κι άλλοι τη βεβαιότητα ότι ένα μεγάλο κομμάτι της αντιπολίτευσης χρηματίζεται από τη ρωσική πρεσβεία, προκειμένου να δημιουργήσει πολιτική και κοινωνική αστάθεια, η οποία θα καταστήσει τη χώρα έρμαιο των ορέξεων του Πούτιν. Δεν ξέρω αν είναι έτσι, αλλά νομίζω θα πρέπει τα στελέχη της αντιπολίτευσης να προσφέρουν τις αποδείξεις που θα μας καθησυχάσουν ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.
Αυτός είναι ο βούρκος στον οποίον σύσσωμη η αντιπολίτευση έχει ρίξει την αντιπαράθεση για το δυστύχημα των Τεμπών αλλά και την πολιτική ζωή γενικότερα
Φυσικά όλα τα παραπάνω είναι μπούρδες, αλλά είναι ακριβώς οι ίδιες μπούρδες που χρησιμοποιεί η αντιπολίτευση (είτε ευθέως, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ με τον πρόεδρό του μέσα στη Βουλή, είτε πλαγίως, με τα στρατιωτάκια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης) με αφορμή τον θάνατο του γιου μιας δικαστικού, η οποία δεν είχε καμία σχέση με την υπόθεση των Τεμπών. Αν δικαιούται να ρωτάει την κυβέρνηση για τον νεκρό γιο της δικαστικού ο σύντροφος Φάμελλος, γιατί να μη δικαιούται ο οποιοσδήποτε να ρωτάει για το ίδιο θέμα τον σύντροφο Φάμελλο; Κι αυτός είναι ο βούρκος στον οποίον σύσσωμη η αντιπολίτευση έχει ρίξει την αντιπαράθεση για το δυστύχημα των Τεμπών αλλά και την πολιτική ζωή γενικότερα.
Ένας βούρκος στον οποίο ο καθένας μπορεί να κατηγορήσει και να κατηγορηθεί για το οτιδήποτε, ένας βούρκος που ο κατηγορούμενος πρέπει να αποδείξει την αθωότητα του, ένας βούρκος στον οποίο ακούγονται φράσεις βγαλμένες από τα πιο τρελά όνειρα του Μπέρια (στέλεχος του ΠΑΣΟΚ ισχυριζόταν ότι η κυβέρνηση συγκαλύπτει αλλά δεν ξέρει τι, επειδή έχει κρυφτεί από τη συγκάλυψη), ένας βούρκος αντισυστημισμού από τον οποίο μπορεί να βγει κερδισμένος μόνο όποιος έχει επενδύσει στην αστάθεια και την καταστροφή που αυτή αναπόφευκτα φέρνει.
Και είναι πραγματικά ακατανόητο που σ’ αυτόν τον αντισυστημικό βούρκο, αυτόν τον βούρκο που σκοπό έχει το χάος, βουτάνε πρόθυμα οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί ακόμα και κάποιος χωρίς πολύ μυαλό, μπορεί εύκολα να καταλάβει ότι με την ενίσχυση του αντισυστημισμού και της συνωμοσιολογίας δεν μπορεί να κερδίσουν κόμματα που έχουν κυβερνήσει και άρα είναι εξ ορισμού συστημικά, ό,τι κι αν λένε ή νιώθουν τα στελέχη τους. Παρ’ όλα αυτά ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ μοιάζουν αποφασισμένοι να ακολουθήσουν αυτόν ακριβώς τον δρόμο που ανεβάζει τα ποσοστά του Βελόπουλου ή της κόρης του Νίκου του Κωνσταντόπουλου και ρίχνει τα δικά τους.
Κι αφού έχουν αποφασίσει να ακολουθήσουν αυτό τον δρόμο, μη σας κάνει εντύπωση αν κάποιος επιχειρήσει να συνδέσει με τα Τέμπη ακόμα και τη δολοφονία στο Δαφνί*. Όταν σε παίρνει η κατηφόρα, η ταχύτητα με την οποία κατευθύνεσαι στον πάτο διαρκώς αυξάνεται. Και μπράβο της.
* μια σοβαρή αντιπολίτευση θα έπαιρνε αφορμή από αυτό το θέμα για να αναδείξει τα (θανάσιμα όπως φαίνεται) προβλήματα των ψυχιατρικών κλινικών και του τρόπου με τον οποίο ψυχασθενείς δράστες εγκλημάτων αντιμετωπίζονται από τη δικαιοσύνη και την πολιτεία (ο δολοφόνος είχε ξανασκοτώσει σε άλλη κλινική).
Τα λάθη και η πελατειακή νοοτροπία είδαμε πού μας οδήγησαν. Οι επιλογές που γίνονται σήμερα θα καθορίσουν αν θα αφήσουμε οριστικά πίσω μας την κρίση ή αν θα ξαναμπούμε στον φαύλο κύκλο.
10°
