Το ΠΑΣΟΚ, αν θέλει να ξαναπρωταγωνιστήσει και όχι να πανηγυρίζει για μια δεύτερη θέση που ήρθε από την αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να αλλάξει πορεία και άρα αρχηγό.
Όσα χρόνια παρακολουθώ την πολιτική δεν θυμάμαι κόμμα να χάνει ευκαιρία σαν αυτή που χάνει εδώ και καιρό το ΠΑΣΟΚ. Δεν θυμάμαι κόμμα που να έχει (τουλάχιστον θεωρητικά) τις προϋποθέσεις να καλύψει ένα μεγάλο πολιτικό κενό διεκδικώντας να επανέλθει ως κόμμα εξουσίας κι εκείνο να αποφασίζει να μετατραπεί σε κόμμα διαμαρτυρίας.
Η Νέα η Δημοκρατία είναι στη χειρότερη φάση των τελευταίων 6 ετών. Και παρ’ όλα αυτά σε κάθε δημοσκόπηση τα ποσοστά της είναι σχεδόν διπλάσια από τα ποσοστά του δεύτερου. Ακόμα και τώρα η Νέα Δημοκρατία μοιάζει μονόδρομος για όποιον αντιλαμβάνεται τις εκλογές ως ψήφο για κυβέρνηση και όχι ως ευκαιρία διαμαρτυρίας. Αντιθέτως οι συμπολίτες που θέλουν να διαμαρτυρηθούν έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, Βελόπουλο, Κόρη του Νίκου Κωνσταντόπουλου, Νέα Αριστερά, Στέφανο με τα κολλητά ρούχα, Λατινοπούλου, Βαρουφάκη, Νίκη, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και πολλούς άλλους που πουλάνε αντισυστημισμό, αγανάκτηση, επανάσταση και ψεκασμό. Και για κάποιον λόγο το ΠΑΣΟΚ αντί να φροντίσει να διαχωρίσει τη θέση του από αυτό το συνονθύλευμα αποφασίζει να συνταχθεί μαζί του.
Το μόνο κόμμα πλην της Νέας Δημοκρατίας που μπορεί να παίξει μπάλα στον χώρο του κέντρου αποφασίζει να τον αγνοήσει πλήρως και να ψαρέψει σε μια λιμνούλα που όχι μόνο έχει θολά νερά αλλά είναι και γεμάτη από άλλους ψαράδες. Αντί να προσφέρει στο εκλογικό σώμα αυτό που στ’ αλήθεια του λείπει, ένα συστημικό κόμμα που χωρίς περιπέτειες μπορεί να αντικαταστήσει τη Νέα Δημοκρατία και να φανεί πολύ πιο αποτελεσματικό από εκείνη, το ΠΑΣΟΚ προσφέρει μια (κάπως) πιο εξευγενισμένη εναλλακτική στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Βελόπουλο. Το αποτέλεσμα είναι να επιβεβαιώνεται η μονοκρατορία της Νέας Δημοκρατίας και το ΠΑΣΟΚ, μετά από την άνοδο που δημιούργησε η ελπίδα ότι μπορεί να λειτουργήσει ως συστημικό κόμμα εξουσίας, αρχίζει πάλι να πέφτει.
Προφανώς η ευθύνη γι’ αυτή την αυτοκαταστροφική τακτική βαρύνει τον σύντροφο Ανδρουλάκη ο οποίος στη χειρότερη περίπτωση θέλει στ’ αλήθεια να ηγείται ενός κόμματος διαμαρτυρίας και στην καλύτερη δεν έχει τη δύναμη να μαζέψει όσους αισθάνονται πιο άνετα διαμαρτυρόμενοι. Πράγμα που σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ, αν θέλει να ξαναπρωταγωνιστήσει και όχι να πανηγυρίζει για μια δεύτερη θέση που ήρθε από την αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να αλλάξει πορεία και άρα αρχηγό.
Αυτός φυσικά δεν μπορεί να είναι ο πρίγκιπας Παύλος (για τον οποίο ο Στέφανος Κασιμάτης βρήκε τον τέλειο χαρακτηρισμό με το «ο Τσακαλώτος του ΠΑΣΟΚ»). Κάποιος που δεν θέλει να αποκλείσει συνεργασία με του Γιάνη «Παγόνι» Βαρουφάκη και την κόρη του Νίκου Κωνσνατοπουλου σίγουρα δεν νιώθει καλά σε ένα ΠΑΣΟΚ υπεράνω γραφικών διαμαρτυριών. Πιθανότατα το ίδιο να ισχύει και για τον σύντροφο Δούκα αφού ούτε αυτός έχει δείξει επιθυμία να απευθυνθεί στην τεράστια δεξαμενή του κέντρου και προτιμά τις αντισυστημικές λιμνούλες και τις λακουβίτσες της γραφικής αριστεράς.
Πράγμα που αφήνει το ΠΑΣΟΚ μόνο με τη συντρόφισσα Διαμαντοπούλου. Το είχα γράψει πριν τις εκλογές του ΠΑΣΟΚ, το γράφω και τώρα που φαίνεται ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να ξανακάνει εκλογές. Δεν υπάρχει κανένας άλλος πολιτικός που να μπορεί να συγκινήσει τους ψηφοφόρους που βλέπουν ότι κάτι δεν πάει καλά με την κυβέρνηση αλλά δεν έχουν καμία διάθεση να ξαναζήσουν στιγμές 2015. Δεν υπάρχει κανείς άλλος που να μπορεί να απευθυνθεί στην μεγαλύτερη δεξαμενή ψηφοφόρων που έχει αφεθεί να είναι το μονοπώλιο του Μητσοτάκη.
Καταλαβαίνω ότι η δημοσκοπική άνοδος στο ΠΑΣΟΚ θα είναι κακή είδηση για πολλές μετριότητες που ξέρουν ότι αν το κόμμα μεγαλώσει θα προσελκύσει και ικανότερα στελέχη και άρα θα αναγκαστούν να κάνουν το μόνο που μπορούν: θελήματα. Όσο όμως και να τους συμπονώ, είμαι ψηφοφόρος που θέλει εναλλακτική και δεν μου αρέσει η ιδέα να ψηφίζω συνεχώς Μητσοτάκη μόνο και μόνο επειδή όλοι οι άλλοι είναι εκδοχές του ΣΥΡΙΖΑ και των Καμμένων Ελλήνων. Και μπράβο μου.
Υ.Γ.: Για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέω τι καλή πρωθυπουργός θα μπορούσε να γίνει η συντρόφισσα Διαμαντοπούλου. Δεν έχω ιδέα αν θα ήταν καλή ή κακή πρωθυπουργός. Λέω ότι χρειαζόμαστε σοβαρή εναλλακτική κι αυτή τη στιγμή άλλη σοβαρή εναλλακτική δεν μοιάζει να υπάρχει.
Οποιοσδήποτε ικανός να παραγάγει έργο προσκρούει πάνω στο παραλήρημα ότι έτσι παρεμποδίζει την «εξαθλίωση των εργαζομένων» και καθυστερεί την «επανάσταση»
18°
