Κρίση άπνοιας

Το «βαθύ κράτος» ανησύχησε, οι νοικοκυραίοι στέναξαν, οι θεσμοί τραντάχτηκαν, η κοινωνία μύρισε την κακοφορμισμένη πληγή. Δεν πήγαινε άλλο, το κατάλαβε ακόμη και η συντηρητική ελίτ της χώρας, όπου κι αν ανήκει πολιτικά. Η κυβέρνηση καταϊδρωμένη παραδέχεται την αποτυχία της γαντζωμένη στην εξουσία, αλλά μετρά τις ημέρες έως την ημερομηνία λήξης της ύπαρξής της. Η αξιωματική αντιπολίτευση αμήχανη και προφανώς αιφνιδιασμένη επιχειρεί να υπερβεί την κρίση με τις απολύτως απαραίτητες αντιδράσεις, λες και διαθέτει ένα σταγονόμετρο, πιεσμένη ανάμεσα στο μεσαίο χώρο, στον οποίο επενδύει για να κερδίσει τις εκλογές, και τη νεολαία, στην οποία δεν ξέρει τι να πει και τι να ακούσει από αυτήν. Χωρίς σχέδιο, χωρίς προτάσεις. Η Χαριλάου Τρικούπη πίστεψε πως με ένα αναμμένο κεράκι μπορεί να προσφέρει προοπτική σε έναν εξεγερμένο νεαρόκοσμο. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν διέθετε ανακλαστικά και έδειξε πως αν και θα είναι η νικήτρια των επερχόμενων εκλογών, δύσκολα θα ανταπεξέλθει στην πίεση των κρίσεων που διαφαίνονται.

Το ΚΚΕ έριξε τις μάσκες και ξεκίνησε τον πόλεμο μέχρις εσχάτων με τον ΣΥΡΙΖΑ, λες και το πρόβλημα της χώρας είναι το ποιο θα είναι τρίτο κόμμα στη Βουλή. Είναι ο Περισσός που στήριξε τη δύσκολη στιγμή την κυβέρνηση μιλώντας για ξένο δάκτυλο πίσω από τους διαδηλωτές και για μαστροπούς και ναρκέμπορους πίσω από τους κουκουλοφόρους. Είναι το ΚΚΕ που πρόσφερε στο πιάτο το «άλλοθι» που με αγωνία ανέμενε το Μαξίμου για να δικαιολογήσει εκείνα που δεν μπορούσε ούτε καν να ψελλίσει. Για άλλη μία φορά το «γαλάζιο σφυροδρέπανο» λειτούργησε ως αξιόπιστος μηχανισμός.

Ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που πειραματίστηκε με την προοπτική της πολιτικής αυτοκτονίας του αποκαλύπτοντας την αδυναμία του να αντιληφθεί εγκαίρως τα όρια στα οποία μπορεί να κινηθεί η Αριστερά σε μια συντηρητική κοινωνία. Αν ο Αλέκος Αλαβάνος «αυτοκτόνησε» σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση, ο Λεωνίδας Κύρκος αποτελείωσε την κομματική ηγεσία της Κουμουνδούρου ακυρώνοντας πολιτικά τον Αλέξη Τσίπρα σε διακαναλική αναμετάδοση. Ο Συνασπισμός καταρρέει στις δημοσκοπήσεις, ενώ το ΚΚΕ απολαμβάνει την αταραξία του αγκιστρωμένο στο ποσοστό του, παίζοντας αξιόπιστα το ρόλο του συντηρητικότερου παρατηρητή. Και τέλος η Άκρα Δεξιά, που επίσης φοβίζει, αλλά που ελπίζει στο πλιάτσικο μερικών ακόμη ψήφων από τη Νέα Δημοκρατία την ώρα της μεγάλης σφαγής.

Η πολιτική εμμηνόπαυση

Οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες τρομοκρατήθηκαν και με το δίκιο τους. Η Ελλάδα απεδείχθη ο πλέον αδύναμος κρίκος της ευρωπαϊκής οικογένειας, αφού και κοινωνικά αντέδρασε σε μία συσσωρευμένη οικονομική πίεση που ασκείται εδώ και χρόνια, αλλά δεν είναι πια ανεκτή, και η νεολαία της «έσπασε» τις πόλεις γκρεμίζοντας το δήθεν κοινωνικό μοντέλο συνοχής που με τόση υποκρισία προβάλλουν οι Βρυξέλλες. Η Ελλάδα παράλληλα έχει ένα ανεξέλεγκτο δημόσιο χρέος, μία πλήρως αναξιόπιστη διοίκηση, ένα σύμπλεγμα σμπαραλιασμένων θεσμών και κυρίως αποτελεί το τρανταχτό παράδειγμα πολιτικής διαφθοράς. Όλα σε μία συσκευασία, δηλαδή. Αυτά είναι τα καλά νέα, γιατί τα άσχημα ακολουθούν. Ο κάθε Ευρωπαίος ηγέτης αισθάνθηκε την εβδομάδα που μας πέρασε την κάψα της εξέγερσης να πυρώνει τα μάγουλά του. Γιατί και ξέρουν εκεί στην Εσπερία, αλλά και το περιμένουν. Μελετούν τις στατιστικές και διαθέτουν αποτελεσματικές υπηρεσίες που εξετάζουν στο μικροσκόπιο τις κοινωνίες τους. Η Ευρώπη έχει γονατίσει και επιχειρεί με σπασμούς να απαντήσει στην οικονομική και κοινωνική της κρίση. Φοβάται και τη σκιά της. Τρέμει το 20% των ανέργων στην Ισπανία. Καθημερινός της εφιάλτης είναι το κλείσιμο των αυτοκινητοβιομηχανιών της. Δεν κοιμάται στη σκέψη της κατάρρευσης της αγροτικής της πολιτικής. Αναδιπλώνεται σε μοντέλα προστατευτισμού όταν η υπαγωγή της σε κανόνες παγκοσμιοποίησης ακυρώνουν την όποια σκέψη για «εθνικές πολιτικές». Η Ευρώπη φοβάται αυτό που οικοδόμησε, γιατί αναγνωρίζει το έλλειμμά της στην κοινωνική της πολιτική και τη δυνατότητά της να παράγει πολιτική. Η γριά Ευρώπη βρίσκεται σε πολιτική εμμηνόπαυση.

Το τέλος του ανύπαρκτου

Ο Κώστας Καραμανλής έφτασε στο τέλος μιας σύντομης πολιτικής καριέρας. Πιθανώς γιατί τελικά ίσως είναι καλύτερος από αυτό που ο ίδιος νόμιζε για τον εαυτό του. Αδυνατεί να είναι πολιτικός και να σκέπτεται πολιτικά. Δεν διαθέτει ανακλαστικά, γιατί βασίζεται αποκλειστικά στις στατιστικές. Είναι αδύναμος γιατί δεν διαθέτει ένστικτο.

Ο Γιώργος Παπανδρέου έδειξε, την εβδομάδα που μας πέρασε, πως επιτέλους θα εκλεγεί πρωθυπουργός. Δεν έδειξε ωστόσο ότι θα παραμείνει ως πρωθυπουργός. Υπάρχουν δύο ήδη πολιτικών. Εκείνοι οι μακράς πνοής, που εμπνέουν. Εκείνοι που δεν εμπνέουν αλλά είναι ικανοί διαχειριστές. Υφίσταται και μια τρίτη κατηγορία, που ανήκει σε μια πρόσφατη φουρνιά πολιτικών στην οποία ανήκει ο Καραμανλής και κινδυνεύει να ενταχθεί και ο Παπανδρέου. Οι άπνοες.

Το δεκαήμερο που μας πέρασε, το πολιτικό προσωπικό της χώρας έδειξε πως δεν πορεύεται ούτε με συγκεκριμένες προτάσεις ούτε με συνολικό σχέδιο. Σε μια φάση που το αστικό οικοδόμημα μιας σχετικά πρόσφατης Δημοκρατίας (μετά το 1974) κλυδωνίζεται, η πολιτική ελίτ φέρεται σπασμωδικά και δείχνει πως δεν είναι σε θέση να απαντήσει στις κραυγές της κοινωνίας.

Τι θα γίνει με τη Δικαιοσύνη; Τι προτείνουν για την αστυνομία; Πώς θα οικοδομήσουν ένα υγιές πανεπιστήμιο; Πώς απαντούν στην παραπαιδεία; Τι θα γίνει με τα κοράκια προμηθευτές στα νοσοκομεία; Πώς θα διασφαλιστεί η σύνταξη του εργαζόμενου; Πώς δεν θα λειτουργεί απάνθρωπα το ΙΚΑ; Πώς θα τιμωρείται ο πολιτικός που κλέβει; Πώς θα τιμωρείται ο αστυνομικός που δολοφονεί; Πώς θα περιοριστεί αυτή η άθλια τηλεόραση; Πώς η Αθήνα θα είναι καθαρή κι ο αέρας καθαρότερος; Πώς δεν θα καίνε τα δάση οι εργολάβοι; Πώς θα ζούμε καλύτερα, ελεύθερα και ανθρώπινα; Πώς οι διανοούμενοι θα είναι διανοούμενοι και όχι απλά τσιράκια; Πώς θα λειτουργούν άψογα τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, οι γέφυρες και τα υπουργεία; Πώς οι Βουλγαράκηδες δεν θα είναι έξω και οι μικροαπατεωνίσκοι μέσα; Πώς οι Ρουσόπουλοι και οι Ζαχόπουλοι δεν θα ρυπαίνουν τον πολιτικό μας αέρα; Πώς ο πολίτης θα πληρώνει τους φόρους του γιατί θα ξέρει πως δεν τον κλέβει το κράτος; Πώς θα αποφασίζουν οι επιστήμονες για την επιστήμη και όχι οι παπάδες για τη ζωή μας;

Όλα τα παραπάνω τα έχει λύσει σε ένα μεγάλο βαθμό η αστική δημοκρατία στην Ευρώπη και παρά ταύτα αντιμετωπίζει τα σημαντικά προβλήματα που παρατηρούμε. Σε αυτή τη χώρα κανένα από τα παραπάνω αυτονόητα προς επίλυση ζητήματα δεν έχουν επιλυθεί.

Η αφωνία

Θα ανέμενε κανείς από την Κεντροαριστερά και την Αριστερά να υποβάλουν με σεμνότητα και ταπεινότητα τις σκέψεις τους και τις προτάσεις τους εν θερμώ μετά από αυτές τις δέκα ημέρες που ζήσαμε. Σίγουρα, δύο εβδομάδες πριν από τις εκλογές, θα παρουσιάσουν τα πολυσέλιδα προγράμματά τους με τη γνωστή λογοδιάρροια και το στόμφο που αποπνέουν.

Στη Νέα Δημοκρατία επικρατεί το σύνδρομο του ναυαγίου, με τα τρωκτικά να εγκαταλείπουν το μισοβυθισμένο καράβι. Τώρα ανακάλυψαν το διοικητικό έλλειμμα του Κώστα Καραμανλή και την αναποφασιστικότητά του. Τώρα αναγνωρίζουν τα αόρατα «διοικητικά»(;) προσόντα της Ντόρας, τη «σοφία»(;) του Σουφλιά, την «ωριμότητα» (;) του Αβραμόπουλου, την «αποφασιστικότητα» (;) του Νικήτα Κακλαμάνη.

Στο ΠΑΣΟΚ βιώνουν την ευφορία του επερχόμενου νικητή... έτσι, χωρίς αιτία. Στην Κουμουνδούρου προσπαθούν να φτιασιδώσουν έναν άοκνο οπορτουνισμό. Στον Περισσό προσπαθούν να βολευτούν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Στους δρόμους οι νέοι άνθρωποι ικετεύουν για απαντήσεις και στις τηλεοράσεις γλεντά με θράσος η μικροαστική μας ασκήμια. Αυτός ο τόπος μας ο μικρός μίλησε. Την επόμενη φορά θα λιντσάρει.