Όταν βλέπω ειδήσεις, επιλέγω Mega. Ο λόγος είναι ότι δεν πρόκειται μόνο για ένα μεγάλο κανάλι στον τομέα της ενημέρωσης, αλλά για ένα άλλο κόμμα, με τη δική του φωνή. Ένα συντηρητικό κόμμα όπου η κεντρική του επιτροπή συνεδριάζει ανοιχτά για το κοινό στις 8.00 κι εκφράζεται μέσα από ένα μίτινγκ. Η πρόεδρος αναφέρει τα γεγονότα κι οι τάσεις εκπροσωπούνται μέσα από τα πρόσωπα των σχολιαστών. Ρεπορτάζ, συνεντεύξεις, καλεσμένοι συμπληρώνουν την αναφορά με πλούσιο υλικό. Στο τέλος όμως επικρατεί δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, ό,τι ειπώθηκε, ειπώθηκε, ό,τι είδαμε, είδαμε, η κυρία πρόεδρος συνθέτει και βγάζει τα συμπεράσματα. Κάποιος φίλος μου μού λέει ότι δεν πρόκειται για ένα κόμμα όπως όλα τα άλλα, γιατί δεν κατεβαίνει στις εκλογές και δεν έχει καταγεγραμμένη βάση. Μάλλον για γκρουπούσκουλο φαίνεται, γι’ αυτό και το Mega το μισεί περισσότερο η Παπαρήγα. Μπορεί και να ’χει δίκιο ο φίλος, αλλά δεν συμφωνώ ότι το Mega δεν κατεβαίνει στις εκλογές. Κατέβηκε για παράδειγμα στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ υποστηρίζοντας τον Βενιζέλο κι έχασε. Προσπάθησε να θάψει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλαβάνο, αντί γι’ αυτό τον ανύψωσε. Όσα κατά καιρούς προσάπτει ως αρνητικά στα διάφορα κινήματα, όπως το φοιτητικό, γίνονται θετικά στα μάτια του κοινού.
Το πρόβλημα του κόμματος Mega δεν βρίσκεται στην ανάλυση και στη συζήτηση των θεμάτων. Αντίθετα, υπάρχει μια αξιοπιστία στα όσα υποστηρίζουν τα πρόσωπα-τάσεις. Ποιος αλήθεια θα πίστευε περισσότερο τον Χατζηνικολάου και τον Τράγκα, που είναι κραυγαλέα δεξιοί; Του Ευαγγελάτου πάλι δεν του πάνε τα πολιτικά, η τοποθέτησή του παραμένει αυτή του οργισμένου καταναλωτή με τα βρομερά στρώματα και τα σκουλήκια στις τροφές. Αντίθετα η Κ.Ε. του Mega αποτελείται κυρίως από μια γενιά που πολιτικολογεί ασύστολα επί δεκαετίες, τη δική μου τη γενιά που είναι σήμερα γύρω στα 50. Συνεπώς έχει μπαρουτοκαπνισμένη εμπειρία σ’ αυτό που κάνει. Γιατί όμως δεν της βγαίνουν θετικές οι τελικές της επιλογές; Νομίζω ότι υπάρχει μια λογική απάντηση. Η Κ.Ε. διακρίνεται από ένα είδος σεκταρισμού, μια αδιαφορία απέναντι στα ποιοτικά στοιχεία που συνθέτουν την ελληνική κοινωνία. Τα πάντα θεωρούνται δεδομένα για το κόμμα του Mega, αιώνια δομημένα κι απόλυτα στην αλήθεια τους. Αυτός ο φρικτός ρεαλισμός καταλήγει σε έναν αφόρητο κομφορμισμό. Ελάχιστα ως καθόλου υπολογίζονται οι τάσεις αλλαγής, οι τάσεις αντίδρασης και οι τάσεις ανάγνωσης απέναντι στα γεγονότα μιας κοινωνίας σε κρίση. Για παράδειγμα, ο Πέτρος Τατούλης αντιμετωπίζεται ως εσωκομματική αντιπολίτευση της Νέας Δημοκρατίας. Ο Τατούλης όμως δεν είναι το ίδιο με τον Πολύδωρα. Κινείται κυρίως προς τα έξω, η γνώμη του μετράει στα blogs, τα free press, στην κοινωνία που ριζοσπαστικοποιείται κι ελάχιστα μέσα στο κόμμα του. Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Δεν πρόκειται για ένα φαινόμενο που απασχολεί μόνο την αριστερά, αλλά για ένα τεράστιο ρεύμα ριζοσπαστισμού που διαπερνά οριζόντια παλαιότερες και νεότερες γενιές ανεξάρτητα από την ιδεολογική τους τοποθέτηση. Ό,τι προκαλεί αισθητές διαφοροποιήσεις στο υπάρχον σύστημα διαφεύγει της τελικής σύνθεσης, αν δεν απαξιώνεται στα συμπεράσματα της Κ.Ε. του κόμματος Mega.
Για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, ακόμα και στις ηγέτιδες τάξεις το σύστημα τείνει να καταρρεύσει, έχει φτάσει σε οριακά σημεία, δεν υπάρχουν πια δεδομένοι ρόλοι, ακλόνητες ιδεολογίες, αλώβητοι θεσμοί, σταθερές που δεν αμφισβητούνται. Σε αυτό το ακροατήριο δημιουργείται μια άλλη διάθεση ανάγνωσης των θέσεων που διατυπώνονται στις ειδήσεις των 8 κι αυτή η διάθεση γίνεται τάση κι επεκτείνεται στόμα με στόμα στα κοινωνικά στρώματα που την επαληθεύουν στην γκρίζα καθημερινότητά τους. Να γιατί το κόμμα Mega είναι συντηρητικό κι αυτός ο συντηρητισμός του, ακόμα κι αν έχει το μέσο να μονοπωλεί την αλήθεια, το κάνει να χάνει στο τέλος τις εκλογές. Γιατί η κοινωνία σε κρίση μπορεί κι ερμηνεύει διαφορετικά, ακόμα κι εντελώς ανάποδα τις θέσεις της κεντρικής επιτροπής. «Σύντροφοι, αρκετά με την καθοδήγηση, μπουχτίσαμε απ’ τον παλιό κόσμο που βγαίνει από μέσα σας».
11°
