Τις τελευταίες μέρες στο χρηματιστήριο Αθηνών έχουν εξαϋλωθεί πάνω από 100 δισεκατομμύρια ευρώ. Τα ποσά και η σφοδρότητα της κατάρρευσης είναι μεγαλύτερα από τα χρόνια του 2000. Παραδόξως κανείς δεν μιλάει για «σκάνδαλο του χρηματιστηρίου». Ίσως γιατί η οικονομική κρίση είναι παγκόσμια, καταρρέει η “Lehman Brothers”. Αλλά και τότε, αν θυμάμαι καλά, κατέρρεαν όχι τράπεζες, το ίδιο το Μανχάταν, οι Δίδυμοι Πύργοι με 3.000 νεκρούς και ο κόσμος έμπαινε στην περιπέτεια των πολέμων. Χρεοκοπούσε η dot.com οικονομία, η αγορά της τεχνολογίας.
Το χειρότερο είναι ότι αυτή τη φορά στην πτώση δεν πρωταγωνιστούν τίποτα ανύπαρκτες εταιρείες-φούσκες όπως τότε, αλλά οι μεγάλες κρατικές επιχειρήσεις. Η ΔΕΗ από 39 ευρώ πήγε 9, γιατί μια μονοπωλιακή κρατική επιχείρηση, κερδοφόρα μέχρι πριν λίγα χρόνια, ανακοίνωσε φέτος ζημιές εκατοντάδων εκατομμυρίων. Το ίδιο και ο ΟΤΕ, που πουλήθηκε ακριβά για να βγάλει το κάτι τις του ο σεΐχης του Ντουμπάι και τώρα καταρρέει για να χάσουν οι Έλληνες επενδυτές και τα ασφαλιστικά ταμεία που έχουν επενδύσει σ’ αυτόν. Παραδόξως ο κύριος Έβερτ δεν έχει κάνει ακόμα αγωγή στην κυβέρνηση, δεν έχει ζητήσει την επέμβαση του εισαγγελέα.
Ούτε τα Μέσα Ενημέρωσης, ούτε τα κόμματα ασχολούνται με το ελληνικό χρηματιστήριο, τους απασχολεί η JP Morgan. Τώρα η αριστερή γραμμή είναι «ποιος νοιάζεται για το χρηματιστήριο». Περίεργο πόσο νοιάζονταν τότε όλοι και πόσο αδιαφορούν τώρα. Ίσως όμως αυτό συμβαίνει γιατί οι μετοχές του χρηματιστηρίου τότε ανήκαν σε ελληνικά χέρια, στα δικά μας, ενώ τώρα το ελληνικό χρηματιστήριο ελέγχεται από ξένους, απ’ αυτό το χρηματιστηριακό κεφάλαιο που αυτές τις μέρες παγκοσμίως χρεοκοπεί. Αυτό όμως είναι ένα ακόμα μεγαλύτερο σκάνδαλο που κανείς δεν επισημαίνει. Ή μάλλον, για να μη μιλάω σαν κι αυτούς, είναι μια πολιτική επιλογή. Η λάθος πολιτική επιλογή.
Στη χώρα μας όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας. Επικοινωνιακής πολιτικής. Ανάλογα με το ποιος είναι ο στόχος. Όλα τα άλλα είναι απλώς προπαγάνδα για τους ιθαγενείς. Οι οποίοι σπανίως αντιλαμβάνονται ποια είναι τα διλήμματα και οι πραγματικές επιλογές. Αυτές γίνονται ερήμην τους.
Οι κρατικοποιήσεις επενδυτικών τραπεζών στις ΗΠΑ δείχνουν πόσο παρωχημένη είναι η αντίθεση δεξιάς-αριστεράς στη βάση της κρατικής ιδιοκτησίας στις επιχειρήσεις. Ο Τζορτζ Μπους κρατικοποιεί τις προβληματικές επιχειρήσεις του επιθετικού χρηματιστηριακού κεφαλαίου και οι αριστεροί της Ελλάδας πανηγυρίζουν. Το ρίσκο και οι ζημιές στους φορολογούμενους. Αυτό τους φαίνεται φυσικό. Όπως τους φαίνεται φυσικό, κρατικά μονοπώλια όπως η ΔΕΗ, ο ΟΣΕ, η Ολυμπιακή να χρεοκοπούν και να χρεώνουν τα δημόσια ταμεία. Δηλαδή να αφαιρούν τους πόρους από την παιδεία, την υγεία, το περιβάλλον. Την ώρα που η αμερικανική κοινή γνώμη είναι έξαλλη, η ελληνική αριστερά επιβεβαιώνεται. Μέσα στην αναμπουμπούλα ζητάει να κρατικοποιηθούν τώρα που είναι ευκαιρία και μερικά ναυπηγεία, μερικά καράβια, 3-4 τράπεζες και δυο ασφαλιστικές εταιρείες. Σ’ αυτό τον κόσμο δεν υπάρχει σωτηρία. Οι δεξιοί σού λένε να πληρώσουμε τη “Lehman” και οι αριστεροί τη ΔΕΗ. Μονά ζυγά χαμένοι. Εμείς και η κοινή λογική. Απορώ, αν πρέπει να πληρώνουμε τις ασύδοτες, επιθετικές επιχειρήσεις του πιο κερδοσκοπικού χρηματιστηριακού κεφαλαίου επειδή χρεοκόπησαν για να γίνουν πλούσιοι οι μάνατζερ και οι μέτοχοί τους κατά εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια το χρόνο, τότε γιατί πρέπει να πάψουμε να πληρώνουμε την Ολυμπιακή που είναι και δικά μας παιδιά; Οι πραγματικές πολιτικές επιλογές, βέβαια, δεν είναι αυτή η κοροϊδία ένθεν κακείθεν. Είναι άλλες. Οι οποίες έγιναν, κανείς δεν τις πήρε χαμπάρι μέσα στη γενική επικοινωνιακή παραπλάνηση και το μικροπολιτικό παιχνίδι των μικροπολιτικών κομμάτων μας. Και τώρα θα πληρώσουμε το λογαριασμό.
Η χώρα αυτά τα χρόνια έκανε μια διαφορετική επιλογή πορείας απ’ αυτήν των χρόνων του ’90. Εγκατέλειψε την ελληνική ανάπτυξη της οικονομίας, απαξίωσε το χρηματιστήριο, το παρέδωσε στον έλεγχο των τραπεζών και των μεγάλων ξένων χρηματιστηριακών οίκων. Οι ξένοι σύμβουλοι εισέβαλαν στις επιχειρήσεις του δημοσίου, ο κρατικός δανεισμός αντί να απευθύνεται στη λαϊκή αποταμίευση με κρατικούς τίτλους, πήγε εργολαβία στους ξένους. Εγκαταλείφθηκε η πολιτική των «εθνικών πρωταθλητών», οι ελληνικές επιχειρήσεις, οι οποίες κάποτε οπλισμένες με τα κεφάλαια που είχαν αντλήσει φτηνά στο χρηματιστήριο επένδυαν σ’ όλα τα Βαλκάνια μέχρι την Αρμενία και τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, τώρα συρρικνώνονται, πωλούνται, μικραίνουν, χρεοκοπούν. Ο ΟΤΕ αποσύρεται από τα Σκόπια. Το ξένο επιθετικό χρηματιστηριακό κεφάλαιο αγοράζει την Ελλάδα, αραβικό, κινέζικο. Η εγχώρια επιχειρηματική δραστηριότητα υποχωρεί καθολικά. Τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων γίνονται δομημένα ομόλογα των τραπεζών που αυτές τις μέρες χρεοκοπούν. Η Εθνική Ασφαλιστική πωλείται στη Goldman Sachs, που μπήκε σε επιτήρηση, την ώρα που η κρίση έχει ήδη αρχίσει. Και ενώ όλα τα δυτικά κράτη απαγορεύουν πια τις πωλήσεις αέρα, το «σορτάρισμα», το ελληνικό χρηματιστήριο δίνει ακόμα μια ευκαιρία στο επιθετικό χρηματιστηριακό κεφάλαιο. Ούτε γι’ αυτό είπε τίποτα ο κύριος Έβερτ.
Η πολιτική των “golden boys” σε όλη την αφελή απληστία της. Φοβερό timing αυτή η παράταξη. Πάντα μια δεκαετία πίσω από την εποχή της. Το 1990, όταν ο κόσμος εγκατέλειπε τη θατσερική πολιτική του νεοφιλελευθερισμού και των τυφλών ιδιωτικοποιήσεων, ο Μητσοτάκης ιδιωτικοποιούσε τις συγκοινωνίες, τις παρέδιδε στους πουλμανατζήδες. Και το 2008, όταν ο Σαρκοζί και η Μέρκελ ψηφίζουν νόμους για να προστατεύσουν τις εθνικές τους επιχειρήσεις, η κυβέρνηση κάνει μπίζνες με το κερδοσκοπικό χρηματιστηριακό κεφάλαιο. Αυτό που αυτές τις μέρες χρεοκοπεί.
20°
