Αν και δεν είμαι μέλος ούτε οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ, επιτρέψτε μου να σας θεωρώ και να σας αποκαλώ φίλους. Εδώ και αρκετά χρόνια παραμένω ένας ανένταχτος κομματικά πολίτης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι διαγράφονται οι δεσμοί αίματος που με συνδέουν με την αριστερά και τα ιδανικά της. Ίσως οι νεότεροι δεν γνωρίζουν ότι προέρχομαι από παλιά οικογένεια αγωνιστών της αριστεράς με πλούσια δράση και ακόμα πιο πλούσιο φάκελο. Ίσως δεν γνωρίζουν ότι διέθεσα, αγωνιζόμενος για τα ίδια ιδανικά που εμπνέουν σήμερα και σας, τριάντα, τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, ως φυλακισμένος, παράνομος ή καταζητούμενος. Μπορούν λοιπόν να είναι βέβαιοι ότι γράφοντας τις γραμμές αυτές δεν με θαμπώνει, καθώς θα ’λεγε και ο ποιητής, «πάθος κανένα», παρά μόνο η αγάπη για την πατρίδα και την προκοπή της.
Οι εξαιρετικά κρίσιμες στιγμές που διέρχεται η χώρα μας με υποχρεώνoυν να απευθυνθώ σε σας και να σας θυμίσω ότι «προπατορικό αμάρτημα» της αριστεράς, διαρκές και μοιραίο λάθος της, ήταν η πεισματική άρνηση της πραγματικότητας, η αταλάντευτη εμμονή της σε μια πραγματικότητα που υπήρχε μόνο στη φαντασία της.
Ας μου επιτραπεί να αναφέρω τρία χτυπητά παραδείγματα.
Το 1930 το ΚΚΕ είναι μικρό και αδύναμο, η επιρροή του ασήμαντη, τα μέλη του μετά βίας φτάνουν τα 1.500 σε όλη την Ελλάδα. Κι όμως, αυτήν ακριβώς την εποχή, οι ηγέτες του ρίχνουν το βαρύγδουπο όσο και κωμικό σύνθημα «γενική κινητοποίηση του προλεταριάτου και των φτωχών εργαζομένων στρωμάτων της αγροτιάς… Οργάνωση και προπαρασκευή της γενικής πολιτικής απεργίας, των ενόπλων διαδηλώσεων και των καθόδων στις πόλεις των φτωχών στρωμάτων της αγροτιάς». («Ριζοσπάστης» 30-3-1930). Γενική πολιτική απεργία, λοιπόν, και ένοπλες διαδηλώσεις για την «εγκαθίδρυση της εργατοαγροτικής κυβέρνησης» και την ίδρυση της «Βαλκανικής Σοβιετικής Ομοσπονδίας» το 1930! Στα σύννεφα ζούσαν; Τους έλειπε εντελώς η αίσθηση του γελοίου;
Το δεύτερο παράδειγμα έρχεται από τον εμφύλιο. Τον Σεπτέμβρη του 1947 και ενώ κορυφώνεται ο εμφύλιος, συνέρχεται κάπου στην Γιουγκοσλαβία η Γ΄ Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ η οποία και παίρνει δύο «ιστορικές» αποφάσεις (το λεγόμενο επιχειρησιακό σχέδιο «Λίμνες»). Πρώτον, να αυξηθεί η δύναμη του «Δημ. Στρατού» σε 60.000 άνδρες και, δεύτερον, να καταληφθεί η Θεσσαλονίκη προκειμένου να καταστεί πρωτεύουσα των περιοχών της Β. Ελλάδας που θα απελευθέρωνε ο «Δημ. Στρατός». Η συνέχεια είναι γνωστή. Παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες, παρά τη βίαιη στρατολογία, η δύναμη του «Δημ. Στρατού» δεν ξεπέρασε ποτέ τους 30.000 μαχητές με τελικό αποτέλεσμα την τραγική έλλειψη εφεδρειών και την ήττα. Όσο για τη Θεσσαλονίκη δεν καταλήφθηκε ποτέ αφού δεν ήταν δυνατό να καταληφθεί και πολύ περισσότερο να κρατηθεί με τα «τουφεκάκια» του «Δημ. Στρατού», όταν ο κυβερνητικός στρατός διέθετε κανόνια, τανκς, πολεμικό στόλο και αεροπορία. Δάκρυα λοιπόν και αίμα, αθώο αίμα ελληνικό, απλώς και μόνο γιατί οι ηγέτες της αριστεράς ζούσαν στο δικό τους κόσμο, εντελώς ξεκομμένοι από τη ζώσα πραγματικότητα.
Το τρίτο παράδειγμα μας το προσφέρει η δικτατορία των συνταγματαρχών. Ακόμα και την παραμονή του πραξικοπήματος οι ηγέτες της αριστεράς διεκήρυσσαν σε όλους τους τόνους ότι πραξικόπημα δεν γίνεται κι αν επιχειρηθεί θα συντριβεί γιατί «ο λαός θα ξεσηκωθεί, θα κατέβει στους δρόμους, θα εξεγερθεί, θα αντισταθεί, θα, θα, θα…». Πιστεύοντας και οι ίδιοι στα λόγια τους, αφού είπαν όλα αυτά τα τρανταχτά και ωραία, πήγαν ήσυχοι και ξένοιαστοι να κοιμηθούν στα σπίτια τους με αποτέλεσμα να πιαστούν, κυριολεκτικά, στον ύπνο… Η συνέχεια είναι επίσης γνωστή. Κανένας λαός δεν ξεσηκώθηκε, το πραξικόπημα κυριάρχησε σχεδόν αναίμακτα, κράτησε εφτά χρόνια και κανείς δεν ξέρει πόσα χρόνια θα κρατούσε ακόμα αν δεν μεσολαβούσε η κυπριακή τραγωδία.
Είναι νομίζω προφανές, αγαπητοί φίλοι, ότι η ίδια μοιραία έλλειψη επαφής με τη ζώσα πραγματικότητα οδηγεί και τα δικά σας βήματα. Τείνετε να διαπράξετε ένα φοβερό σε συνέπειες για την πατρίδα μας λάθος, τείνετε σε ανοιχτή ρήξη με τους ευρωπαίους εταίρους μας. Αντιστρέφοντας πλήρως την πραγματικότητα, κηρύξατε πόλεμο στο μνημόνιο, παραγνωρίζοντας την αυταπόδεικτη αλήθεια ότι δεν έφερε το μνημόνιο την κρίση αλλά η κρίση έφερε το μνημόνιο. Ότι για τα δεινά μας δεν φταίει το μνημόνιο αλλά οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που όχι μόνο οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία, όχι μόνο την εξευτέλισαν διεθνώς, αλλά φόρτωσαν και τα βάρη στους πολίτες κατά τρόπο άνισο και άδικο.
Αποκομμένοι συνεχώς από την πραγματικότητα, προχωρήσατε βαθμιαία σε σύγκρουση με τους εταίρους μας πιστεύοντας αφελώς ότι ο συσχετισμός δυνάμεων μας ευνοεί. Και αποδείχθηκε ότι καμιά κυβέρνηση στην ευρωζώνη δεν τάχθηκε με το μέρος μας και μείναμε μόνοι και έρημοι «σαν την καλαμιά στον κάμπο».
Πήγατε στην ευρωζώνη και ζητήσατε αλλαγή των κανόνων με το παιδαριώδες επιχείρημα ότι αυτή είναι η θέληση του ελλ. Λαού, όπως εκφράστηκε στις εκλογές. Είναι όμως δυνατόν να αλλάζουν οι ισχύοντες κανόνες κάθε φορά που γίνονται εκλογές σε μια χώρα της ευρωζώνης; Αυτό που απαιτούμε εμείς σήμερα δεν θα μπορούν να το απαιτήσουν αύριο, μετά από εκλογές, η Ισπανία, η Ιταλία, η Ιρλανδία; Δεν είναι αυτονόητο ότι χωρίς σταθερούς και σεβαστούς από όλους κανόνες δεν μπορεί να λειτουργήσει όχι μόνο η ευρωζώνη αλλά ούτε καν ένα φιλανθρωπικό σωματείο;
Αντιμετωπίζετε τους ευρωπαίους εταίρους μας με περιφρόνηση και εχθρότητα σαν να είναι εχθροί και όχι φίλοι. Ξεχάσατε την απλή αλήθεια ότι στις δύσκολες στιγμές φαίνονται οι εχθροί και οι φίλοι. Και οι ευρωπαίοι εταίροι μας αποδείχθηκαν πραγματικοί φίλοι. Και πριν τη χρεοκοπία και μετά, έβαλαν βαθιά το χέρι στη τσέπη και μας πρόσφεραν ΕΝΑ ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΎΡΙΟ ευρώ. (Το γράφω με κεφαλαία γιατί κάνετε πως δεν το ξέρετε). Από το ιλιγγιώδες αυτό ποσό τα 300 δις ήταν καθαρές εισροές και τα υπόλοιπα «κούρεμα χρέους», δάνεια κ.λπ. Αν οι ευρωπαίοι εταίροι μας δεν ήταν πραγματικοί φίλοι, αν δεν ήθελαν το καλό μας, θα μας έδιναν ποτέ αυτό το τεράστιο ποσό; Και αντί για ευχαριστώ τους ζητάμε τώρα και τα ρέστα;
Θα ήθελα, αγαπητοί φίλοι, τα λόγια αυτά να ηχήσουν ως σήμα κινδύνου. Η χώρα μας δεν χρειάζεται φανταστικούς εχθρούς, δεν χρειάζεται να τα βάζει με ανεμόμυλους. Εκείνο που είναι ζωτική ανάγκη, είναι ένας οικονομικός, πολιτικός, κοινωνικός και διοικητικός εκσυγχρονισμός. Και τον εκσυγχρονισμό αυτόν μπορείτε να τον πετύχετε μόνο αν προσγειωθείτε, έστω και ανώμαλα, στην πραγματικότητα. Αν συνεργαστείτε έντιμα και ειλικρινά με τους ευρωπαίους εταίρους μας που είναι οι μόνοι που μπορούν και θέλουν να μας βοηθήσουν να γίνουμε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα.
Η ιστορική συγκυρία σάς προσφέρει τη μοναδική ευκαιρία να πραγματοποιήσετε αυτόν τον άθλο, να πετύχετε το ριζικό εκσυγχρονισμό που έχει ζωτική ανάγκη η χώρα. Αν πετύχετε θα καταστείτε άξιοι της πατρίδας, άξιοι της εθνικής ευγνωμοσύνης. Αν αποτύχετε, και είναι βέβαιο ότι θα αποτύχετε αν δεν προσγειωθείτε στη σύγχρονη ελληνική και διεθνή πραγματικότητα, θα είναι κρίμα και για την πατρίδα, που θα μπει σε μεγάλες περιπέτειες, θα είναι κρίμα και για σας.
Με ειλικρινή εκτίμηση για την αγνότητα των προθέσεων, αλλά και βαθύτατη αγωνία για τις συνέπειες των πράξεών σας.
«Το ότι κρίθηκε προφυλακιστέος ο Νίκος Ρωμανός για την έκρηξη στους Αμπελόκηπους δεν προκάλεσε έκπληξη σε κανέναν. Μόνον βαθιά απογοήτευση. Για την Ελληνική Δικαιοσύνη…»
9°
