Η μεγαλύτερη δικαίωση του Σημίτη

Σε αντίθεση με τους επαίνους που συνήθως δεν προσφέρονται για συμπεράσματα (συχνά επιβάλλονται από τους καλούς τρόπους), μπορούμε να καταλάβουμε πολλά για την πορεία ενός πολιτικού, παρατηρώντας ποιοι είναι και κυρίως τι εκπροσωπούν αυτοί που του επιτίθενται, ακόμη και μετά θάνατον. Έτσι, παρατηρώντας ποιοι είναι και τι εκπροσωπούν αυτοί που επιτίθενται στον Κώστα Σημίτη καταλαβαίνουμε εύκολα γιατί ήταν ένας από τους καλύτερους Έλληνες πρωθυπουργούς.

Η δικαίωση του Κώστα Σημίτη

Παρότι μου φαίνεται αχρείαστη ως επισήμανση να πω ότι προφανώς ο Σημίτης απείχε πολύ από την τελειότητα και η πορεία του είχε αναπόφευκτα και σκιές. Με δεδομένο ότι σκιές έχουν οι πορείες του καθενός (πλην όσων είναι τέλειοι και άγιοι), θα ήταν αδύνατο ένας πολιτικός που έφτασε να γίνει πρόεδρος του κόμματος που ίδρυσε ο Αντρέας ο Παπαντρέου και πρωθυπουργός μιας χώρας σαν την Ελλάδα, να είναι η εξαίρεση. Κάθε πορεία (τουλάχιστον όσες δεν γίνονται στην έρημο και μακριά από άλλους ανθρώπους) αναπόφευκτα έχει συμβιβασμούς και στραβά μάτια και το να περιμένουμε από κάποιον πρωθυπουργό να μην έχει συμβιβαστεί πουθενά και να μην έχει κάνει τα στραβά μάτια σε τίποτα είναι το ίδιο παιδικό με το να περιμένουμε ένας ποδοσφαιριστής να διαμαρτύρεται ακόμα και για τα άδικα σφυρίγματα υπέρ της δικιάς του ομάδας.

O Σημίτης ήταν ο πρόεδρος του λιγότερο λαϊκίστικου ΠΑΣΟΚ της ιστορίας του και αυτός που κατάφερε να παραδώσει μια χώρα πολύ ισχυρότερη από όσο την παρέλαβε

Ο Σημίτης μπορεί να ήταν πρόεδρος ενός ΠΑΣΟΚ που ταυτίστηκε με τον γρήγορο πλουτισμό και πρωθυπουργός μιας χώρας στην οποία η εντιμότητα όχι μόνο δεν ήταν απαραίτητη αλλά συχνά ήταν εμπόδιο για την επιτυχία, αλλά ταυτοχρόνως ήταν και ο πρόεδρος του λιγότερο λαϊκίστικου ΠΑΣΟΚ της ιστορίας του και αυτός που κατάφερε να παραδώσει μια ιδιαιτέρως προβληματική, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα χώρα, πολύ ισχυρότερη από όσο την παρέλαβε.

Αλλά και πάλι αυτή είναι η δική μου εκτίμηση, την οποία δεν χρειάζεται να λάβετε υπόψιν. Ειδικά από τη στιγμή που υπάρχουν αυτοί οι οποίοι του επιτίθενται και οι οποίοι μας δίνουν να καταλάβουμε καλύτερα την αξία του:

Οι λαϊκιστές που δεν του συγχώρεσαν ότι στέρησε από τον αγαπημένο τους Άκη την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, και πιθανότατα την πρωθυπουργία της χώρας. Αυτοί που δεν άντεχαν τον «λογιστή» γιατί προτιμούσαν τους θεατρίνους.

Οι άκαπνοι πατριδοκάπηλοι που (παριστάνουν ότι) θα ήθελαν έναν πόλεμο με την Τουρκία στην κρίση των Ιμίων.

Αυτοί που πίστεψαν ότι μέσω του χρηματιστηρίου βρέθηκε ο τρόπος να πλουτίσουν και να παραμείνουν πλούσιοι, χωρίς να δουλέψουν ούτε λεπτό, και ισχυρίζονται ότι τους παρέσυρε ένα κράτος, το οποίο κατά τα άλλα δεν εμπιστεύονταν σε τίποτα.

Αυτοί που έχουν πιαστεί κορόιδα από όσους θα ήθελαν μια Ελλάδα με εθνικό νόμισμα, ώστε να μπορούν να αγοράζουν κοψοχρονιά ό,τι τους κάνει κέφι.

Αυτοί που εκνευρίστηκαν επειδή τους απέδειξε ότι ένας σοβαρός πρωθυπουργός δεν χρειάζεται να είναι το παιδί για τα θελήματα της Εκκλησίας (θυμάστε τον Καραμανλή να τρέχει να υπογράψει τις μπούρδες για τις ταυτότητες και τον Αλέκση να βάζει την ουρά κάτω από τα τάχα αντικληρικά του σκέλια;).

Αυτοί που ακόμα και σήμερα χειροκροτούν τον πρωθυπουργό, που, από φόβο και τεμπελιά, άφησε εντελώς απροστάτευτη τη χώρα απέναντι σε μια μεγάλη κρίση που φανερά ερχόταν.   

Αυτοί που χειροκροτούν τον πολιτικό, που παραδομένος στη φιλοδοξία του εμπόδισε την όποια προσπάθεια εκσυγχρονισμού (μην ξεχνάτε ποτέ ότι μιλάμε για τα ελληνικά δεδομένα) του πατέρα Μητσοτάκη, ανατρέποντας την κυβέρνησή του.

Αυτοί που δεν θέλουν την Ελλάδα κομμάτι της δημοκρατικής Δύσης, αλλά την ονειρεύονται ως μέρος της απολυταρχικής Ανατολής.   

Όλοι αυτοί μόνο κακά λόγια έχουν να πουν για τον Κώστα Σημίτη. Μόνο που τα δικά τους κακά λόγια είναι η μεγαλύτερη δικαίωση για κάθε πρωθυπουργό που θα ήθελε να μείνει στην ιστορία ως περισσότερο χρήσιμος για τη χώρα του παρά για τον εαυτό του. Και ο Σημίτης ήταν ένας τέτοιος πρωθυπουργός. Και μπράβο του.