Στη δημοσιονομικά πρωτόγονη νεοελληνική κοινωνία συναντάμε αναρίθμητα ταμπού, προκαταλήψεις, κοινά μυστικά και στρουθοκάμηλους, αρκεί να ξεφύγει κανείς από το τυπικό πλαίσιο σκέψης, να βγει από το κουτί του ή την τρύπα του για να τα αντιληφθεί ως τέτοια.
Η αντίσταση, ο εμφύλιος, η δεξιά και η αριστερά και τα δεινά τους, η εκκλησία και η ανάμειξή της με το κοσμικό κράτος, η παιδεία, είναι κάποια από τα ταμπού που ριζώνουν στη συνείδησή μας εδώ και πολλές δεκαετίες.
Τα τελευταία χρόνια όμως, όπου όλα άλλαξαν σαν αστραπή, κάποια ταμπού φαίνεται να ξεχωρίζουν και να παίρνουν νέες μορφές.
Τα χρόνια που μας έφεραν ως εδώ
Αυτό που κάνει «τα χρόνια που μας έφεραν ως εδώ» ένα ταμπού, και μάλιστα από τα πιο ουσιώδη, είναι το γεγονός ότι όλη η ένταση της κριτικής για τα λάθη που οδήγησαν την Ελλάδα στη σημερινή κατάσταση επικεντρώνεται στα 5 τελευταία χρόνια της κρίσης και όχι στα προηγούμενα 30+.
Ένα τραγικό λάθος που πολλαπλασίασε η εικονική σχεδόν διαμάχη των μνημονιακών/αντιμνημονιακών, η αντιπολιτευόμενη αριστερά αλλά και οι εθνικιστές και η ΧΑ που δεν χάνουν την ευκαιρία να οξύνουν καταστάσεις.
Είναι παράδοξο, με την πρώτη ματιά τουλάχιστον, ότι κανείς δεν μιλάει για την ευθύνη όλων των κομμάτων και την κακή διαχείριση των οικονομικών της χώρας από το 1981 μέχρι και το 2009 όπου και βρεθήκαμε μπροστά στο αδιέξοδο της χρεοκοπίας. Έγινε μια κίνηση το 1989 αλλά το είπαμε «βρώμικο».
Το πώς στήθηκε όλο το σύστημα από τη μεταπολίτευση και μετά και το πώς κατασπαταλήθηκε το δημόσιο χρήμα όλοι πάνω-κάτω το γνωρίζουμε. Αυτό που εύκολα ονομάζουμε πελατειακό κράτος, διαπλεκόμενα, επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι, αδιαφάνεια στα οικονομικά των κομμάτων και άπειροι νόμοι-παραθυράκια είναι ένα τεράστιο οικοδόμημα που για να ολοκληρωθεί χρειάστηκε πάνω από 3 δεκαετίες και όχι τα 5 χρόνια του Μνημονίου.
Η απόδειξη για το ότι ευθύνονται όλα τα κόμματα για το φαγοπότι είναι οι δήμοι όπου μέσω αυτών εξαφανίστηκαν υπέρογκα ποσά: Οι δήμοι ανά την Ελλάδα πέρασαν από τα χέρια και του τότε δικομματισμού ΠΑΣΟΚ/ΝΔ αλλά και του τότε Συνασπισμού, καθώς και του ΚΚΕ. Απόδειξη είναι επίσης και οι επιχορηγήσεις που έγιναν τζιπ και ουίσκια σε επαρχία και Αθήνα. Τα γαλάζια και τα πράσινα παιδιά που τις καρπώθηκαν (ευφημισμός) κατά περίπτωση δεν ήταν μόνα τους κι αυτά. Είχαν παρέα και αγρότες και κτηνοτρόφους, για παράδειγμα, όπου είχαν τη σαφή υποστήριξη της αριστεράς, καθώς και άλλους λοιπούς «αναξιοπαθούντες».
Ακόμα και σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τάζει έλεγχο για τα 5 χρόνια της κρίσης αλλά κανένας λόγος για τα προηγούμενα και σημαντικότερα. Η ρίζα της νέας αυτής δεισιδαιμονίας βρίσκεται προφανώς στην κοινή ευθύνη αλλά και σ’ ένα παλαιότερο ταμπού: Τη λογοδοσία για τα δημόσια οικονομικά. Κοινώς τη διαφάνεια. Πότε επιτέλους θα εφαρμοστούν και στη χώρα μας τα διεθνή λογιστικά και ελεγκτικά πρότυπα στους λογαριασμούς δήμων, κομμάτων και κυβέρνησης; Τα εργαλεία είναι μπροστά μας. Ένα κλικ μένει, μια σπίθα στο μυαλό περιμένουμε ώστε να τα χρησιμοποιήσουμε.
Είναι κι άλλα ταμπού, κάθε ένα από τα οποία είναι ένα άρθρο από μόνο του. Παραθέτω μερικά στα γρήγορα.
-Οι κομματικές παρατάξεις στα πανεπιστήμια. Τελικά τις θέλουμε ή όχι;
-O συνδικαλισμός. Ουδέν σχόλιον γιατί θα φάμε ξύλον.
-Τα μαγαζιά την Κυριακή. Τόσοι άνθρωποι δουλεύουν την Κυριακή, τα μαγαζιά του κέντρου μάς μάραναν. Κατά τη γνώμη μου το θέμα έχει θρησκευτικές ρίζες.
-Ο ρατσισμός. Οι Έλληνες δεν είμαστε ρατσιστές άκουγα χρόνια από τη μάνα μου. Η Αμυγδαλέζα (κέντρο κράτησης μεταναστών με άθλιες συνθήκες διαβίωσης) θα κλείσει, λένε. Το ότι η Ευρώπη στέλνει χρήματα για τη λειτουργία της το γνωρίζουμε; Πού πάνε αυτά τα λεφτά;
-Η Ευρώπη και τα Βαλκάνια. Σχόλιο: Συγκεντρώσεις συμπαράστασης έγιναν σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες πλην αυτές των Βαλκανίων. Μήπως είναι γιατί οι άνθρωποι εκεί είναι πιο ρεαλιστές δεδομένης της Οδύσσειας που έχουν περάσει ως πρώην ανατολικό μπλοκ;
Δεν τελειώνει η λίστα, ο χρόνος τελειώνει.
*Ο όρος ταμπού προέρχεται από τις γλώσσες της Πολυνησίας και σημαίνει «απαγορευμένος».
Στην πρωταρχική του έννοια αφορά πρωτόγονους πολιτισμούς και σημαίνει το πρόσωπο ή το αντικείμενο που απαγορεύεται να πλησιάσει, να αγγίξει, να κατονομάσει ή να χρησιμοποιήσει κανείς, επειδή θεωρείται ιερό ή μιαρό. Το ταμπού θεωρείται μιαρό κι ακάθαρτο, προξενώντας κακό σ’ όποιον έρθει σε επαφή μ’ αυτό. Έτσι, λοιπόν, ταμπού σε μια γενικότερη σημασία είναι κάτι το απαγορευμένο με έννοια μαγική και δεισιδαιμονική.
Με μια ευρύτερη έννοια ο όρος χρησιμοποιείται σήμερα για να δηλώσει οτιδήποτε απαγορευμένο, κυρίως οτιδήποτε αντιμετωπίζεται από την κοινωνία ως μη υπάρχον, για λόγους ηθικής ή κοινωνικών προκαταλήψεων. Μπορεί να πρόκειται για ένα πρόσωπο ή θεσμό εναντίον του οποίου δεν επιτρέπεται να ασκήσουμε κριτική ή να τον προσαρμόσουμε στα δεδομένα της σύγχρονης εποχής.
4°
