Τα τύμπανα πολέμου αναμένεται να ηχήσουν στην Ευρώπη για το 2025
Όταν οι Κινέζοι πήραν το λιμάνι του Πειραιά όλοι οι φιλελεύθεροι πανηγυρίζαμε. Στα πλαίσια της ανάπτυξης πάντοτε. Σοφός φίλος που ξέρει όσο κανένας άλλος στην Ελλάδα τα γεωπολιτικά της Άπω Ανατολής, αν και φιλελεύθερος, δυσφορούσε. Στην εύλογη απορία μου απάντησε ότι ο κινέζικος επεκτατισμός σήμερα είναι εμπορικός αλλά αύριο μπορεί να είναι πολιτικός και στρατιωτικός. Και αν βλέπεις μακριά δεν εκχωρείς λιμάνια. Η εξέλιξη των πραγμάτων φαίνεται ότι θα τον δικαιώσει. Προς το παρόν όμως η αιχμή του δόρατος της Ανατολής είναι ο Πούτιν.
Η δημοφιλία του ολοκληρωτισμού στην Ευρώπη
Σε πρόσφατη δημοσκόπηση αποκαλύφθηκε και με νούμερα το προφανές. Πρώτος σε δημοτικότητα ξένος ηγέτης στην Ελλάδα είναι ο Πούτιν με 32% και έπονται ο Τραμπ με 30% και ο Σι Τζινπίνγκ με 17%. Η Ελλάδα γουστάρει τον ολοκληρωτισμό; Ναι γιατί όχι; Εδώ γουστάρει και η Δυτική Ευρώπη. Ο Πούτιν αρέσει στους αριστερούς διότι τον θεωρούν συνέχεια του Στάλιν. Και όπως τον περίμεναν, κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, να μπουκάρει στην Δυτική Ευρώπη έτσι προσμένουν τώρα και τον Πούτιν. Οι ακροδεξιοί πάλι διότι τον φαντάζονται ως ηγέτη του «ξανθού γένους» που θα σώσει την Ελλάδα από τα δεινά των Φράγκων. Αμφότεροι διότι γουστάρουν τον ολοκληρωτισμό του και ελπίζουν σύντομα να συντρίψει την Ευρωπαϊκή Ένωση και να εγκαταστήσει στη θέση της το δικό του δόγμα.
Και τον Τραμπ γιατί; Οι δεξιοί διότι θέλει να τα βρει με τον Πούτιν, αντιστρατεύεται τον δικαιωματισμό και την woke ατζέντα και ετοιμάζεται να ξηλώσει τους μετανάστες. Οι αριστεροί πάλι τον γουστάρουν έμμεσα. Διότι όταν θα κάνει τη μπούκα του ο Πούτιν, ελπίζουν ότι ο Τραμπ θα πει: « Αυτός ο πόλεμος δεν είναι δικός μας». Πως το είχε πει ο «μεγάλος» Αλέξης; «Διαπίστωσα από την συζήτηση με τον Πρόεδρο ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει τα πράγματα μπορεί να μοιάζει διαβολικός, αλλά πολλές φορές γίνεται για καλό». Για το «καλό» μας δουλεύουν όλοι. Μόνο που αυτό δεν θα είναι ούτε δημοκρατικό, ούτε φιλελεύθερο.
Αν υπάρχει ένα γεγονός που στέλνει ένα καινούργιο απειλητικό μήνυμα στον δυτικό κόσμο είναι η συμμετοχή στρατευμάτων από τη Βόρειο Κορέα στο πλευρό των Ρώσων στο μέτωπο της Ουκρανίας. Και μάλιστα υπό το προσφιλές στους Ρώσους μοντέλο, αυτό των ορδών που επιτίθενται ακάλυπτες και στην ουσία θυσιάζονται στο όνομα ενός τρομοκρατικού μηνύματος. «Είμαστε πολλοί και δεν μας νοιάζει να πεθάνουμε». Προφανώς και ο Κιμ δεν έστειλε τους συμπατριώτες του στο μέτωπο χωρίς την άδεια του Σι. Όταν θα στείλει και ο Σι τους δικούς του θα είναι μια καινούργια σκοτεινή μέρα αλλά είναι τολμηρό να πούμε ότι ακόμα και τότε η Ευρώπη θα ξυπνήσει. Και γιαυτό εξάλλου η νέα παράπλευρη απειλή για τη Δημοκρατία , ο Ελον Μάσκ , φρόντισε να πάρει θέση στα γερμανικά πράγματα υπέρ του ακροδεξιού, αντισημιτικού και ξενοφοβικού ΑfD και να το χαρακτηρίσει ως την «τελευταία σπίθα ελπίδας». Ομορφιές (sic).
Και μέσα στην αναμπουμπούλα και κόντρα στο πνεύμα μια κάποιας προσέγγισης με την Τουρκία, ο τέως υπουργός Άμυνας της γείτονος μας θύμισε τις κολυμβητικές ικανότητες του Αττίλα, λέγοντας ότι «θεού θέλοντος, θα έρθει μια μέρα που οι Τούρκοι στρατιώτες θα κολυμπήσουν στο Καστελλόριζο». Διότι η Τουρκία ολοένα και περισσότερο μας δείχνει ότι έχει διαλέξει πλευρά και αυτή είναι σαφώς η Ανατολική. Ειδικά μετά τις επιτυχίες της στο μέτωπο της Συρίας είναι ακόμα πιο δυνατή και πιθανότατα να κλιμακώσει τις απειλές της τόσο κατά της Κύπρου όσο και της Ελλάδας. Όποιος νομίζει στην Ευρώπη ότι μπορεί να εμπιστεύεται την Τουρκία και μάλιστα του Ερντογάν είναι γελασμένος και το ξέρει. Αλλά στα υψηλά ευρωπαϊκά κλιμάκια δεν δείχνουν να ανησυχούν. Αρκεί να δουλεύει απρόσκοπτα η γραφειοκρατία τους. Αυτή είναι το «νεωτερικό» τους δόγμα. Ούτε η πολιτική ενοποίηση, ούτε η στρατιωτική θωράκιση της Ευρώπης.
Απέναντι στους εξωτερικούς κινδύνους η ΕΕ κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Και αν ανησυχεί δεν κάνει τίποτα ώστε τη μοιραία στιγμή να είναι έτοιμη. Στη Σουηδία μόνο ψάχνουν εκτάσεις για να ιδρύσουν νέα νεκροταφεία για να έχουν να θάψουν τους νεκρούς τους σε έναν μελλοντικό πόλεμο. Παράλληλα, εκεί στον χαλαρό Βορρά, παρακολουθούν με ενδιαφέρον τα σαμποτάζ που γίνονται στα υποθαλάσσια καλώδια και τους αγωγούς που συνδέουν τη Σκανδιναβία με την υπόλοιπη Ευρώπη, καταδικάζουν σθεναρά βεβαίως και εξετάζουν «περαιτέρω κυρώσεις» κατά της Ρωσίας. Δηλαδή «θα της κάνουν τη μούρη κρέας». Την ίδια ώρα που οι χώρες της Βαλτικής, η Πολωνία και η Μολδαβία ξέρουν πολύ καλά ότι θα είναι οι επόμενοι στόχοι του Πούτιν, του Κιμ και του Σι, στην προς Δυσμάς επέκταση των ανατολικών ολοκληρωτικών δυνάμεων. Αλλά στη Δύση «τα ζώα μου αργά». Βλέπουν την απειλή αλλά τη δράση «την αφήνουν για αύριο». Ή καλύτερα, δεν έχουν τέτοια έκφραση που να δηλώνει τόσο μεγάλη ταχύτητα.
Παραμονές του 2ου μεγάλου πολέμου υπήρχε ισχυρή άποψη στη Δύση ότι λόγω των οικονομικών σχέσεων των χωρών της Ευρώπης ένας νέος ευρωπαϊκός πόλεμος ήταν αδύνατος. Στις μέρες μας λόγω της παγκοσμιοποίησης και της μετανάστευσης επικράτησε επί μακρόν η ίδια άποψη αλλά σε πλανητικό επίπεδο. Πολλοί αναλυτές θεωρούσαν ότι ο πόλεμος είναι πλέον μόνο οικονομικός λόγω των εκτεταμένων οικονομικών και πολιτιστικών δικτύων. Και γι αυτό η αντίδραση της ΕΕ είναι σήμερα αναιμική, αμήχανη και φοβική. Η εισβολή στην Ουκρανία είναι κάτι που δεν περίμενε. Τη συμμετοχή της Β. Κορέας επίσης. Όπως εξάλλου και την επίθεση της Χαμάς και της Χεζμπολά στο Ισραήλ υπό την καθοδήγηση του Ιράν και τη σύμφωνη προφανώς γνώμη των BRICS. Ακόμα και το Ισραήλ έδειξε να πιάστηκε στον ύπνο αλλά στη συνέχεια αντέδρασε σκληρότατα και με επιτυχία προκαλώντας την πτώση του Άσαντ και δρομολογώντας τις εξελίξεις στη Συρία. Σειρά έχουν τώρα οι Χούθι. Η Ευρώπη όμως ανησυχεί για τη σκληρότητα που επιδεικνύει και περιμένει να την επισκεφθεί ο Νετανιάχου για να τον συλλάβει. Τη δική της τύχη δεν τη σκέφτεται.
Απέναντι στην απειλή η Ευρώπη αντιδρά φοβικά καταφεύγοντας στον συντηρητισμό, τη ξενοφοβία και τον άεργο εθνικισμό. Ο δεξιόστροφος και αριστερόστροφος λαϊκισμός έχουν και πάλι το λόγο. Η Αγγλία ήδη βρίσκεται εκτός ΕΕ, θύμα των δικών της εθνικιστών, η Γερμανία σε μεγάλη οικονομική κρίση παραδίδεται στους ακροδεξιούς και η Γαλλία παραπαίει από τα συντονισμένα χτυπήματα ακροδεξιάς και ακροαριστεράς. Όλα υπό την ευλογία του Πούτιν. Ένας απίθανος μύλος που δηλώνει την έλλειψη πολιτικής αλλά ακόμα χειρότερα την έλλειψη κοινής γραμμής. Η επικείμενη άνοδος των φιλοπουτινικών δυνάμεων σε καίριες ευρωπαϊκές χώρες απειλούν τη συνοχή της ΕΕ ή και την ύπαρξή της. Αλλά δεν απομακρύνουν τα σύννεφα του πολέμου στο μέτρο που οι επεκτατικές, αυτοκρατορικές τάσεις του Πούτιν δεν θα καμφθούν από την όποια συμπάθεια των αμυνομένων προς το πρόσωπό του. Ούτε βεβαίως από την επέμβαση του ΝΑΤΟ, στο μέτρο που ο Τραμπ και τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που τον στηρίζουν δείχνουν από καιρό ότι το ΝΑΤΟ οδεύει προς το τέλος του.
Το 2025 αναμένεται ακόμα πιο συναρπαστικό για την Ευρώπη, υπό τους ήχους όμως των τυμπάνων του πολέμου. Η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης παραπαίει ως ήταν φυσικό λόγω της ασθενούς πολιτικής συνοχής. Η ακροδεξιά καλπάζει. Η παράνομη μετανάστευση συνεχίζει να είναι ένα αγκάθι τόσο για τις κοινωνίες της όσο και για τις διακρατικές σχέσεις. Τα οικονομικά προβλήματα Γερμανίας και Γαλλίας απειλούν και οικονομικά την ευρωζώνη. Το παραγωγικό της μοντέλο φυτοζωεί. Η απομάκρυνση της τραμπικής Αμερικής αυξάνει την ανασφάλεια. Η Αγγλία της λείπει όσο ποτέ αλλά δεν σκέφτεται να γυρίσει. Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται αλλά και να τελειώσει προς όφελος της Ρωσίας δεν θα υποχωρήσει η απειλή. Και η Τουρκία απομακρύνεται οριστικά από κοντά της με ότι αυτό συνεπάγεται. Ωστόσο δεν θα πάψει να ελπίζει ότι η κοινωνία των ανοικτών θεσμών που υπηρετεί, θα επιβιώσει. Γίνονται και θαύματα. Μακάρι!!!
9°
