Διαβάζουμε (σχεδόν παντού στο ίντερνετ…): «Ο πρωθυπουργός της χώρας, Αλέξης Τσίπρας, το απόγευμα της Παρασκευής που επέστρεψε από τις Βρυξέλλες βρήκε επάνω στο γραφείο του στο Μέγαρο Μαξίμου ένα φάκελο ο οποίος περιείχε 525 ευρώ και αφορούσαν σε 175 ευρώ ανά ημέρα ταξιδιού στο εξωτερικό. “Τι είναι αυτά, ρε παιδιά;” απόρησε ενώπιον συνεργατών του, οι οποίοι τον ενημέρωσαν σχετικά. Ο Τσίπρας τα επέστρεψε λέγοντας ότι δεν είναι δυνατόν ο πρωθυπουργός να λαμβάνει αποζημίωση για τα ταξίδια στο εξωτερικό».
Εντάξει, δε λέω, εξαιρετικό, αντικειμενικό, σούπερ ντούπερ ενδιαφέρον άρθρο (το οποίο μάλιστα δεν πρωτοδημοσιεύτηκε σε κάποιο site τύπου «sftaxtetous.gr» αλλά στα «έγκυρα» και «αντικειμενικά» Νέα). Λίγο ημιτελές, όμως. Εγώ θα του πρόσθετα ένα alternative ending. Του στιλ:
«Ο Αλέξης περιεργάστηκε για λίγα δευτερόλεπτα το φουσκωμένο φάκελο. Μετά, σηκώθηκε με μια αποφασιστική κίνηση από το γραφείο του. Παραμέρισε τους έκπληκτους υπαλλήλους του και κατευθύνθηκε προς την έξοδο. “Αλέξη!” φώναξε η κυρία Ευθαλία. (σ.σ. Η κυρία Ευθαλία είναι η καθαρίστρια του πρωθυπουργού μας. Ο Αλέξης την είχε ανακαλύψει στα σκουπίδια όπου την είχαν πετάξει –αφού την είχαν ξυλοκοπήσει άγρια– στελέχη της νεολαίας της ΔΗΜΑΡ. Της είχε δώσει στέγη, ένα πιάτο φαΐ και μια δουλειά ως καθαρίστρια στο Μέγαρο Μαξίμου. Εξυπακούεται πως το μισθό της τον πλήρωνε από την τσέπη του).
“Αλέξη! Πού πας! Θα βγεις έτσι μόνος σου στο δρόμο;” Ο Αλέξης την κοίταξε με το γνωστό, αγέρωχο ύφος του. “Δεν φοβάμαι, κυρία Ευθαλία” είπε και η φωνή του “έσπασε”. “Τι να μου κάνει εμένα ο λαός; Ο λαός με αγαπά. Με εμπιστεύεται. Και ξέρεις γιατί; Γιατί εγώ είμαι ένας από αυτούς!”
Ο Αλέξης κατέβηκε με τα πόδια από το μέγαρο χωρίς να χρησιμοποιήσει το ασανσέρ. Περπάτησε λίγα μέτρα στην Ηρώδου Αττικού και έφτασε στο Καλλιμάρμαρο. Εκεί, όπως πάντα, ένα μικρό παιδάκι πουλούσε κουλούρια. Ο Αλέξης γονάτισε δίπλα του. Τα μάτια του υγρά (του Αλέξη, όχι του παιδακιού).
“Γεια σου, Μετίν” είπε ο καλύτερος πρωθυπουργός των τελευταίων είκοσι ετών και ανακάτωσε τα μαλλιά του μπόμπιρα. “Γεια σας, κύριε Τσίπρα” απάντησε ο Μετίν. Ο Αλέξης βούρκωσε. “Αλέξη με λένε, ρε Μετίν. Δεν είμαι κύριος. Για πες μου, πώς πάει η δουλειά;” “Δύσκολα κύ… εεεε… Αλέξη. Ο ελληνικός λαός δεν έχει λεφτά. Μας τα έφαγαν όλα οι σαμαροβενιζέλοι”.
Ο Αλέξης έκλαψε για πέντε-έξι λεπτά. Μετά σκούπισε τα μάτια του με ένα χαρτομάντιλο που είχε αγοράσει από ένα νεαρό Ρομά στον Ηλεκτρικό. Τέλος, έβαλε το χέρι στην τσέπη του και έβγαλε το φάκελο. “Πάρ’ τα, Μετίν” είπε και η φωνή του “έσπασε”. “Αυτά τα λεφτά θα βοηθήσουν εσένα και την οικογένειά σου. Και μην ξεχνάς. Εμείς οι Έλληνες φερόμαστε καλά στους ξένους. Δεν είμαστε σαν τους Γερμανούς που χθες τρώγανε βελανίδια και σήμερα πετάνε τα κουκούτσια στους Κούρδους”.
Το προσωπάκι του Μετίν έλαμψε. “Ευχαριστώ! Ευχαριστώ!” φώναζε και φιλούσε τα χέρια του μεγάλου ηγέτη μας. Όταν άρχισε να του φιλάει και τα πόδια, ο Αλέξης τον σταμάτησε. “Δεν χρειάζεται, δεν έκανα και τίποτα” είπε και του έκλεισε το μάτι.
Ο Αλέξης αποχαιρέτησε τον Μετίν. Έπρεπε να επιστρέψει στο Μαξίμου. Έπρεπε να σώσει αυτόν το ρημάδη τον ελληνικό λαό. Περπατούσε σκεφτικός. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του…»
Αυτό θα πει αντικειμενική δημοσιογραφία! Ας μη κάνουμε μισές δουλειές. Όλα εγώ πχια;
28°
