Οι προσκυνητές της πλατείας

«Ο καθένας προσέρχεται στη Μεγαλόχαρη για τον δικό του λόγο. Ο ένας για να γιατρευτεί από την ασθένειά του, η άλλη γιατί δεν μπορεί να κάνει παιδί, η τρίτη γιατί θέλει πίσω τον άντρα της που έχει βρει ερωμένη... Η Παναγιά είναι εδώ για όλους. Ακούει τους πάντες».

Ο τύπος του διπλανού τραπεζιού, στο ταβερνάκι της Τήνου, δεν έμοιαζε και πολύ με άνθρωπο της εκκλησίας. Είχε μακριά μαλλιά, έπινε το κρασί σα νεράκι και στο χέρι του διακρινόταν ένα φυλακόβιο τατουάζ. Όμως, όταν έπειτα από ένα μικρό ατύχημα πιάσαμε κουβέντα, μίλησε με φωνή ιερωμένου. Είπα να τον τσιγκλήσω λίγο.

«Και τι γίνεται όταν η επιθυμία ενός προσκυνητή έρχεται σε σύγκρουση με την επιθυμία ενός άλλου; Αν για παράδειγμα έρθει στην Τήνο και η ερωμένη του άντρα, ποια από τις δύο γυναίκες θα ακούσει η Παναγία;»

Ο συνομιλητής μου χαμογέλασε με συγκατάβαση.

«Αν η παράκληση γίνει με ειλικρίνεια και πραγματική πίστη, τότε όλα τα εμπόδια ξεπερνιούνται».

Σκέφτηκα να τον ρωτήσω αν η Παναγία θα ευλογούσε ένα ερωτικό τρίγωνο -ευτυχώς όμως κρατήθηκα.

Η παραπάνω συζήτηση ήρθε ολοζώντανη στη μνήμη μου την Τετάρτη. Ήταν η μέρα του Γιούρογκρουπ και των συγκεντρώσεων στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού. Είχα σκοπό να περάσω και εγώ μια βόλτα από το Σύνταγμα, αλλά δεν τα κατάφερα. Κάποιοι γνωστοί μου όμως πήγαν και μου μετέφεραν τις εντυπώσεις τους, ενώ είδα και τις διάφορες εικόνες που κυκλοφόρησαν.

Όπως είχε διαφανεί και από τις συζητήσεις στα σόσιαλ μίντια και αλλού, οι συγκεντρωμένοι δεν ανήκαν σε έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Οι περισσότεροι πάντως ήταν άνθρωποι που συμφωνούν με τις βασικές γραμμές του προγράμματος του Σύριζα ή με τις ιδέες της αριστεράς: λιγότερη λιτότητα, ελαφρύνσεις για τα χαμηλά στρώματα, πάταξη της φοροδιαφυγής, μεταρρυθμίσεις, παραμονή στο ευρώ, ξήλωμα των ναζιστικών θυλάκων στην αστυνομία, ανθρωπισμός, άρση των διακρίσεων που απορρέουν από την καταγωγή, το φύλλο ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό κλπ.

Δίπλα σ’ αυτούς υπήρχε ένα ετερόκλητο πλήθος από κάθε καρυδιάς καρύδι. Παρότι λιγότεροι, μαγνήτιζαν αμέσως το μάτι –και βέβαια τους φακούς των φωτορεπόρτερ. Έτσι, η ισχύς τους πολλαπλασιαζόταν. Ήταν εκεί καλόγεροι με βυζαντινές παντιέρες, γριές με καρφιτσωμένες εικονίτσες αγίων, περίεργοι τύποι τυλιγμένοι σε ελληνικές σημαίες, άλλοι που ποδοπατούσαν σύμβολα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οπαδοί του ΕΠΑΜ, Παλαιστίνιοι, μια καλοβαλμένη κυρία με κολάζ από φωτογραφίες του Βαρουφάκη, ένας σμιχτοφρύδης με πλακάτ εναντίον των «εβραιομασόνων»… Υπήρχαν ακόμη πανό που απαιτούσαν να επιστρέψουμε στη δραχμή, καθώς και πολλές αναπαραστάσεις της Μέρκελ σε ρόλο Οξαποδώ. Στη μία είχε χιτλερικό μουστάκι, στην άλλη έτρωγε κλωτσιά στον πισινό από έναν τσολιά, στην τρίτη έκανε μια αηδιαστική γκριμάτσα και απειλούσε να καταστρέψει το μέλλον ενός παιδιού.

Ο καθένας από αυτούς τους ανθρώπους είχε τις δικές του επιθυμίες. Επιθυμίες όμως που, σε πολλές περιπτώσεις, έρχονταν σε σύγκρουση με εκείνες του διπλανού του. Γιατί αυτό που θέλει ο καλόγερος με την βυζαντινή σημαία, αντιβαίνει σε όσα απαιτούν οι αποκλεισμένοι εξαιτίας του σεξουαλικού τους προσανατολισμού. Και οι προσδοκίες του ανθρώπου που ποδοπατούσε τα σύμβολα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κοντράρονται με εκείνες των ευρωπαϊστών της αριστεράς.

Βέβαια, οι επιθυμίες όλων μας τέμνονται κάπου (για παράδειγμα στην άρση της λιτότητας ή στο –αρκετά ασαφές πάντως- αίτημα για αξιοπρέπεια). Συνολικά όμως, ο ιδανικός κόσμος του ενός θα αποτελούσε έναν σκέτο εφιάλτη για τον άλλον. Παρ’ όλα αυτά προσερχόμαστε στην ίδια πλατεία, όπως οι υποθετικές αντίζηλες της Τήνου που ευελπιστούσαν και οι δύο στη βοήθεια της Παναγίας.

Δυστυχώς, ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν διαθέτει τις δυνάμεις της τελευταίας. Συνεπώς, όταν όλα θα τελειώσουν θα χαμογελούν κάποιοι μόνο από τους προσκυνητές του Συντάγματος. Ας ελπίσουμε ότι ο τύπος που κρατούσε το πλακάτ για τους εβραιομασόνους δεν θα συγκαταλέγεται σ’ αυτούς…