Το σχόλιο του Μάνου Βουλαρίνου για την αντίρρηση του ΣΥΡΙΖΑ στη διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά
Τελικά νομίζω πως αν κάτι πραγματικά μπορεί να σοκάρει τον «αρχιτέκτονα του αντιμνημονιακού αγώνα» (θυμίζω ότι εκείνος έχει αυτοχαρακτηρισθεί έτσι) Αντώνη Σαμαρά δεν πρέπει να είναι η διαγραφή του. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι δεν την περίμενε και ότι τον σόκαρε αλλά αυτό το σοκ δεν πρέπει να συγκρίνεται με το σοκ της συνειδητοποίησης ότι, λίγες μέρες μετά, κανείς δεν ασχολείται ούτε με την διαγραφή ούτε με τον ίδιο. Και σα να μην έφτανε αυτή η συνειδητοποίηση του ανεπίκαιρου της πολιτικής του ύπαρξης ήρθε και η επόμενη κατραπακιά: από τα τρία μεγαλύτερα κόμματα της Βουλής (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ) η αντίρρηση για τη διαγραφή του είναι πλειοψηφική μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι αντιρρήσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τη διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά
Σε έρευνα που έκανε η Pulse για τον ΣΚΑΪ προκύπτει ότι στους ψηφοφόρους της ΝΔ στις τελευταίες εκλογές αυτοί που βλέπουν σίγουρα αρνητικά τη διαγραφή του είναι μόλις το 5% και μαζί με αυτούς που τη βλέπουν μάλλον αρνητικά κάνουν ένα φτωχό 17%. Και όταν ο επικεφαλής της έρευνας, ο Γιώργος ο Αράπογλου, ρωτήθηκε για τη γνώμη όσων λένε σήμερα ότι θα ψηφίσουν ΝΔ είπε ότι αυτό το ποσοστό γίνεται ακόμα μικρότερο.
Στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, που φαίνεται να συμπαθούν τον Σαμαρά λίγο περισσότερο από όσο τον συμπαθούν οι ψηφοφόροι της ΝΔ, αυτοί που σίγουρα διαφωνούν με τη διαγραφή του είναι το 16%, αυτοί που μάλλον διαφωνούν είναι το 17%, αλλά αυτοί που γενικώς συμφωνούν είναι το 50%.
Στον – εκτός από πολακικό και σαμαρικό όπως φαίνεται - ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Αυτοί που βλέπουν τη διαγραφή του μεσσηνιάρχη σίγουρα και μάλλον αρνητικά είναι το 16% και 29% αντίστοιχα, άθροισμα που ξεπερνά το 31% που βλέπουν τη διαγραφή μάλλον ή σίγουρα θετικά.
Με πολύ λίγα λόγια η διαγραφή Σαμαρά χάλασε πολύ περισσότερο τους συριζαίους και τους Πασόκους από όσο χάλασε τους Νεοδημοκράτες. Και αυτό δεν είναι καθόλου περίεργο.
Για αρχή οι πασόκοι που έχουν αρχίζει να ελπίζουν σε εξουσία καταλαβαίνουν ότι ένας Σαμαράς στο κυβερνητικό στρατόπεδο είναι ό,τι χρειάζονται για να φαίνεται η ηγεσία της ΝΔ τόσο αδύναμη ώστε να επιτρέπει στον Σαμαρά να της επιτίθεται όποτε το κάνει κέφι. Κάθε τρικλοποδιά στην κυβέρνηση είναι καλοδεχούμενη στην αντιπολίτευση και όταν βλέπουν αυτόν που κάθε τόσο άπλωνε το πόδι του να φεύγει δεν μπορεί παρά να στεναχωριούνται. Αλλά όχι τόσο όσο στεναχωριούνται οι συριζαίοι…
Οι συριζαίοι οι οποίοι είτε το παραδέχονται είτε όχι δεν μπορεί παρά να νοιώθουν - έστω και υποσυνείδητα – τον Αντώνη τον Σαμαρά ως τον πνευματικό τους πατέρα. Χωρίς τον αντιμνημονιακό αγώνα που εκείνος ξεκίνησε εκείνοι μπορεί να μην είχαν δει ποτέ εξουσία και ο Αλέκσης μπορεί να μην είχε ποτέ τη δυνατότητα να δουλέψει για 17 ώρες και να βγάλει έρπη. Λογικό είναι να θρηνούν τη διαγραφή του και τη συνειδητοποίηση ότι η εποχή του πέρασε. Γιατί μαζί με τη δική του εποχή περνάει και η δική τους. Και μπράβο τους.
Αναδύθηκε με την αναγκαιότητα φυσικού φαινομένου, όταν πολίτες με πολιτική καταγωγή από την Αριστερά οδηγήθηκαν σε μια σπάνια πράξη χειραφέτησης από τον σκοταδισμό της ιδεολογίας
17°
