Αναδύθηκε με την αναγκαιότητα φυσικού φαινομένου, όταν πολίτες με πολιτική καταγωγή από την Αριστερά οδηγήθηκαν σε μια σπάνια πράξη χειραφέτησης από τον σκοταδισμό της ιδεολογίας
Το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, ως κίνημα αξιοπρέπειας, δεν ήταν περιστασιακό πυροτέχνημα που θα έφευγε μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, ήρθε για να μείνει.
Ουδείς το πρόβλεψε ή το σχεδίασε. Δεν απέκτησε ποτέ ιεραρχία. Γι’ αυτό και δεν εξελίχθηκε ποτέ σε μηχανισμό εξουσίας. Διότι προέκυψε ως αυθεντική εκδήλωση της ανθρώπινης αυθορμησίας, τη στιγμή ακριβώς που όλα «τα ’σκιαζε η φοβέρα». Όταν οι πλατείες γέμισαν με φαιοκόκκινα στίφη που υποδύονταν τους «αγανακτισμένους» και με έναν όχλο προνομιούχων που υπερασπίζονταν τη λεία τους εις βάρος της κοινωνίας (τα «κεκτημένα»). Με τον Α. Τσίπρα ταυτόχρονα, ως ηγέτη της φαιοκόκκινης συμμαχίας, να απευθύνει «προειδοποιήσεις» προς τους αντιπάλους του ότι πλέον δεν θα μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα έξω απ’ τα σπίτια τους. Κάτι που αποτελούσε ρητή οδηγία προς τον όχλο για τις κακοποιήσεις που διέπραξε όταν, μιμούμενος τα τέρατα της Ιστορίας, κυνηγούσε τους αντιπάλους του ακόμη και στις εκδηλώσεις της ιδιωτικής τους ζωής.
Και ζήσαμε τη φοβερή «συκοφαντία της βίας». Όπου τα θύματά της θεωρήθηκαν «ένοχοι», με μοναδικό στοιχείο «ενοχής» τη βία που ασκήθηκε εναντίον τους.
(Για να τους δέρνουν, κάτι κακό θα έκαναν…).
Ειδικά το ΠΑΣΟΚ τότε συρρικνώθηκε. Με την επίθεση κατά των δημοκρατικών θεσμών να αναβαθμίζεται μετά την ανάληψη της εξουσίας από το φαιοκόκκινο μέτωπο, με πιο απεχθή θεσμικά πράξη την απόπειρα να φυλακίσουν τους αντιπάλους τους για να διασφαλίσουν στο διηνεκές την εξουσία τους.
Όμως δεν έλαβαν υπόψη τους τη φοβερή καντιανή προειδοποίηση ότι «σε έναν πόλεμο δεν πρέπει να κάνεις ποτέ κάτι που θα κάνει αδύνατη την ειρήνη». Ούτε καν την προειδοποίηση της ελληνικής τραγωδίας ότι η ύβρις, ωθώντας στην υπερβολή τον «υβριστή», τον παρασύρει κι αυτόν στην καταστροφή. Οπότε, από έκφραση της χαοτικής ουσίας του ανθρώπου, καταλήγει στο αντίθετό της: σε μηχανισμό επαναφοράς της τάξης.
Αυτής ακριβώς της εξέλιξης βρεθήκαμε μάρτυρες και μέτοχοι. Διότι, ως απάντηση των δυνάμεων της ζωής απέναντι στην ύβρη, αναδύθηκε το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο». Το οποίο, ακριβώς γι’ αυτό, δεν έμοιαζε με κανένα από τα προηγούμενα. Ούτε με το «αντικομμουνιστικό», το οποίο εγκαταστάθηκε μετά τη συντριβή του κομμουνιστικού κόμματος, όταν δηλαδή όχι μόνον δεν είχε αντικείμενο, αλλά και η ανάγκη ανόρθωσης της χώρας επέβαλλε ακριβώς το αντίθετο: την ειρήνευση, ούτε με το «αντιδεξιό», που αναδύθηκε μετά τη δικτατορία, όταν δηλαδή η χώρα, υπό την ηγεσία του Κων/νου Καραμανλή, επέλεγε ρητά να τοποθετηθεί στη Δύση και οικοδομούσε τη νεότερη ελληνική δημοκρατία.
Οπότε το αντιδεξιό μέτωπο –με τιμητική εξαίρεση την ανανεωτική Αριστερά–επιχείρησε να παρεμποδίσει αυτές τις επιλογές. Ώστε να οδηγηθεί η χώρα είτε στη σοβιετική έρημο είτε σε τριτοκοσμικά αντιδημοκρατικά μοντέλα. Γι’ αυτό και τα δύο αυτά μέτωπα –αντικομμουνιστικό και αντιδεξιό–, ως ιστορικά άτοπα, δεν άφησαν τίποτε θετικό πίσω τους.
Αντίθετα, το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο αναδύθηκε με την αναγκαιότητα φυσικού φαινομένου, όταν πολίτες με πολιτική καταγωγή από την Αριστερά οδηγήθηκαν σε μια σπάνια πράξη χειραφέτησης από τον σκοταδισμό της ιδεολογίας, που σαν «νέφος» κρύβει την πραγματικότητα και καταργεί την ικανότητα για ανθρώπινη εμπειρία. Οπότε, ελεύθεροι από ιδεολογικές προκαταλήψεις, και γι’ αυτό γεμάτοι ιδέες, αποδύθηκαν στην υπεράσπιση της δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής ταυτότητας της χώρας όταν απειλήθηκαν από το φαιοκόκκινο μέτωπο.
Μάλιστα, η χειραφέτηση αυτή δεν συνέβη μόνο επειδή οι πρωταγωνιστές του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου ήξεραν «με ποιους μπλέξαμε», λόγω της κοινής πολιτικής καταγωγής τους, αλλά κυρίως ως απαίτηση αξιοπρέπειας. Την οποία είχαν υπερασπιστεί λίγα χρόνια νωρίτερα αντιστεκόμενοι στη χούντα.
Γι’ αυτό το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, ως κίνημα αξιοπρέπειας, δεν ήταν περιστασιακό πυροτέχνημα που θα έφευγε μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, ήρθε για να μείνει, ως μέτωπο λογικής απέναντι σε όλους τους «πειρατές» του δημόσιου χώρου μας. Είτε αυτοί μεταμφιέζονται σε «αγαπητικούς του λαού» για να καταστρέψουν τις κατακτήσεις δύο αιώνων, που έφεραν τη χώρα στο κέντρο της Ευρώπης, είτε σε «μαινόμενους πατριώτες», οι οποίοι –όπως είδαμε στην τελευταία συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου της χούντας– μπορεί να είναι ένας συρφετός γελοίων «παλιάτσων», μπορεί να ζουν από τη «μαύρη αγορά» της πατριδοκαπηλίας, πλην όμως, ακριβώς γι’ αυτό, πέτυχαν να ακρωτηριάσουν τον ελληνισμό. Τα φαντάσματα των οποίων επανέρχονται. Έτσι, μόλις απαλλαχθήκαμε από τους «εμπόρους του λαού», επιχειρούν να τους διαδεχτούν σ’ αυτό που ξέρουν: στο «εμπόριο της πατρίδας». Για να προσφέρουν νέες καταστροφικές «αυταπάτες», με τη μορφή παραλογισμών που ονομάζουν «πατριωτισμό», όπως ότι τα «ήρεμα νερά» με τους γείτονες είναι κατάρα, γιατί φέρνουν τρικυμία, και οι διαπραγματεύσεις «μειοδοσία»! Με προφανή σκοπό να παρεμποδίσουν τη χώρα να διευθετήσει ειρηνικά τις διαφορές της με τους γείτονες.
Αναδύθηκε με την αναγκαιότητα φυσικού φαινομένου, όταν πολίτες με πολιτική καταγωγή από την Αριστερά οδηγήθηκαν σε μια σπάνια πράξη χειραφέτησης από τον σκοταδισμό της ιδεολογίας
13°
