Τα συλλαλητήρια «Ανάσα Αξιοπρέπειας» αποδεικνύουν, δυστυχώς, πως μόνο οι πλούσιοι έχουν αξιοπρέπεια. Γιατί δεν βλέπω να συνέβη τίποτα άλλο στη χώρα μας που να μπορεί να θεωρηθεί απώλεια αξιοπρέπειας πέρα από τη μείωση του ΑΕΠ κατά 25%, την δημιουργία στρατιάς 1.300.000 ανέργων, το κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων μικρών και μεγαλύτερων και την απώλεια εισοδημάτων μεγάλου μέρους του πληθυσμού που το οδήγησε κάτω από το όριο της φτώχειας.
Ήσαν δουλικά αναξιοπρεπείς οι προηγούμενες κυβερνήσεις; Εγώ θυμάμαι ότι ο Γιώργος Παπανδρέου τέτοια εποχή το 2010 ζητούσε «ένα πιστόλι» για να αντιμετωπίσει τους δανειστές ενώ ο Γιάννης Βαρουφάκης δηλώνει πως «βλέπει να τον απειλεί κάνη όπλου». Τι είναι αξιοπρεπέστερο με βάση τους κανόνες της ελληνικής λεβεντιάς; Να απευθύνεις στον δάσκαλο έκκληση «κύριε με απειλούν, κάντε κάτι» ή να ζητάς όπλα για να πολεμήσεις;
Άλλωστε, ειδικοί που θαυμάζουν τις παιγνιώδεις πολιτικές τακτικές του υπουργού Οικονομικών μας εξηγούν πως η παραλλαγή που διάλεξε για την περίσταση δεν είναι το chicken game, το παιχνίδι του δειλού που ένας από τους δύο παίκτες φοβάται και υποχωρεί – αυτό που παίζεται είναι το παίγνιο coercive deficiency, του να απειλείς τον άλλον με την αδυναμία σου: «είμαι στο χείλος του γκρεμού, σπρώξε με λοιπόν να πέσω – και το κρίμα στον λαιμό σου». Ή, αλλιώς, όπως λένε τα παιδιά προκειμένου να υποκύψουν στις απαιτήσεις τους οι γονείς, «θα κρατώ την αναπνοή μου ώσπου να σκάσω» – κατ’ ευφημισμόν, «ανάσα αξιοπρέπειας». Διαβάστε τα σχετικά άρθρα για την ιδιοφυή, πλην όχι αξιοπρεπή, τακτική της ελληνικής πλευράς, (Paul Krugman) εδώ και (Frances Coppola) εδώ.
Στο άρθρο της Coppola, στα σχόλια κάτω από αυτό, κάποιοι επισημαίνουν τους κινδύνους αυτής της τακτικής. Έχουν λάθος γιατί παραγνωρίζουν το ελληνικό παίγνιο «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» που συμπληρώνει το παιχνίδι «κρατώ την ανάσα μου ώσπου να σκάσω». Γιατί αν τελικά το ατύχημα συμβεί, αν ο ισχυρός δεν είναι τόσο μεγαλόκαρδος και δεν φοβάται τις συνέπειες τις πράξης του, η κυβέρνηση θα έχει αγιάσει, θα είναι πάλι κερδισμένη: θα φταίνε οι ξένοι όχι επειδή δεν είναι αρκετά μεγαλόκαρδοι αλλά επειδή είναι σκληροί τοκογλύφοι που θέλουν να πιουν το αίμα του λαού με το μπουρί της σόμπας.
Με άλλα λόγια, και στις δύο περιπτώσεις η κυβέρνηση κερδίζει. Είτε επειδή είναι αξιοπρεπής και λεβέντισσα είτε επειδή οι άλλοι είναι πάντα ναζί. Το λεβέντικο παιχνίδι του δυνατού και σκληρού το παίζει στο εσωτερικό ο Αλέξης Τσίπρας που καλεί τους πολιτικούς αρχηγούς (και όλους μας) να δηλώσουμε αν είμαστε με τον λαό (με τον ίδιο δηλαδή) ή με τη Μέρκελ. Το παιχνίδι του αδύναμου που ελπίζει ότι ο ισχυρός θα τον λυπηθεί, το παίζει ο Γιάννης Βαρουφάκης στο εξωτερικό: στις συνεντεύξεις του υποκλίνεται μπρος στη μεγαλοφυΐα της Άνγκελα Μέρκελ, τη σοφία του Βόλφανγκ Σόιμπλε, τα ευγενή ευρωπαϊκά αισθήματα του γερμανικού λαού.
Το πρόβλημα είναι πως αν ο υπουργός Οικονομικών δεν καταφέρει να δονήσει τις ευαίσθητες χορδές και των 18 συναδέλφων του της Ευρωζώνης εμείς θα καταστραφούμε – αλλά ο πρωθυπουργός θα μας παρηγορήσει εξηγώντας μας πως είμαστε υπερήφανοι και αξιοπρεπείς όπως αρμόζει στους ήρωες Έλληνες, όχι ατιμασμένοι και γονατισμένοι όπως αρμόζει σε δειλούς προτεστάντες ωφελιμιστές.
Οι διαδηλωτές του «Ανάσα Αξιοπρέπειας» δεν ενδιαφέρονται για τις κυβερνητικές αντιφάσεις, ζουν στο κλίμα των σχολικών εθνικών εορτών: «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή… καλύτερα να πεθάνεις όρθιος παρά να ζεις γονατιστός… ή ταν ή επι τας … μολών λαβέ … ΟΧΙ … βροντάει ο Όλυμπος … των εχθρών τα φουσάτα περάσαν…». Ακόμα και οι Χρυσαυγίτες θα διαδηλώνουν για «αξιοπρέπεια» δίπλα στους συριζαίους, τους ανταρσύες, τους μαρσιποφόρους, το δήλωσε χθες ο Χρήστος Παπάς στη Βουλή. Έτοιμοι όλοι για αδιαπραγμάτευτους αγώνες εθνικούς, όπως στον Μαραθώνα, στην Κερκόπορτα, στο Κούγκι, στον Γράμμο και στο Βίτσι –καθένας σε άλλο αντίπαλο στρατόπεδο σε αυτά τα βουνά, αλλά πάντα ηρωικά. Η πολεμική αρετή των ελλήνων και το αντιστασιακό ήθος του ελληνισμού συλλαλούν στις πλατείες, η εθνική ενότητα εναντίον ημών των αναξιοπρεπών δοσιλόγων κατακτήθηκε.
Δεν πειράζει. Το θέμα είναι οι εταίροι μας να δείξουν πάλι αλληλεγγύη, να υποκύψουν μπρος στα παιδιά που κρατούν την αναπνοή τους, να μας στείλουν το οξυγόνο των δισεκατομμυρίων. Και ας τα βαφτίσουν μετά με λεβέντικα ονόματα τα επιτεύγματα τους οι κυβερνώντες: «πρόγραμμα ανάπτυξης», «νέα εργαλειοθήκη», «ευρωπαϊκό κοινωνικό συμβόλαιο». Το θέμα είναι να μην αγιάσουν – γιατί θα βρεθούμε στην κόλαση.
11°
